Nýjar kvöldvökur - 01.03.1920, Síða 22

52
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Frúin var svo forvitin, að hún teygði sig
út að rúðunni: »Nú!< sagði hún hlæjandi.
»Svei mjer sem það var þá ekki bara Friðrik
litli, sem hann var að tala við — Fritsi minn!«
kallaði hún: »Komdu til mömmu, þú átt að
fá súkkulaði !<
Litli Kristján Friðrik — feitur glókollur, fimm
eða sex ára gamall, staulaðist upp stigann.
Stúlkan opnaði fyrir honum, og móðir hans
spurði hann, meðan hún vár að taka til boll-
ann handa honum: »Við hvern var Fritsi litli
að tala niðri f garðinum?*
»Við stóra manninn,« svaraði barnið, og leit
hýru auga til bollans.
»Stóri maðurinn er Jakob Worse, og »litli
maðurinn* eruð þjer, herra Delphin!« sagði
Fanney hlæjandi. »Sonur minn er ekki farinn
að kunna sig sem best ennþá. — Spurði stóri
maðurinn hver væri uppi hjá rnörnmu?*
»Hann spurði, hvort Rakel frænka væri í
kaupstaðnum í dag —« svaraði drengurinn,
og fálmaði með ákefð eftir bollanum.
Magðalena skildi ekki hversvegna hinum fanst
þetta svo afskaplega hlægilegt; en hún hló samt
líka, af því að Fritsi litli var eftirlætisgoðið
hennar.
»Pjer eruð voða manneskja, frú!« sagði
Georg Delphin, um leið og hann kvaddi. »Jeg
má til að aðvara Worse, vin minn, við tæki-
færi.«
»Já — ef þjer bara þorið!« hrópaði frú
Fanney, og miðaði að honum litla vísifingrin-
um sínum upprjettum.
Pað var eitthvað við Fanneyju — Magða-
lena vissi ekki, hvað það eiginlega var — sem
hún gat alls ekki felt sig við. Pað bar mest
á því, þegar karlmenn voru viðstaddir. En líka
þegar þær voru tvær einar, gat oft einhver ó-
ljós tilfinning gripið Magðalenu, eins og hún
færi hjá sjer. Hún var ekki vön við allar
þessar spurningar, þessa smástríðni og rósamál,
sem alt miðaði að því sama. En að lokum
náði þessi fjöruga og skrafhreifa vinkona henn-
ar svo sterkum tökum á henni, að Magðalenu
fanst hún sjálf vera að missa alla fótfestu.
Stundum gat gripið hana einhver óljós kvíði,
eins og hún ætti eitthvað í vændum — eitt-
hvað, sem hún gæti ekki sneitt hjá, en vissi
þó engin deili á.
Frú Fanney stóð við gluggann og horfði á
eftir Delphin. Hann var nú alls ekki svo Iítill
— prýðilega vaxinn og fötin eins og steypt
utan úm hann. Hrokkið hárið og svarta yfir-
skeggið gerðu hann frábrugðinn fjöldanum að
útliti. Hann var maður, sem allir hlutu að
taka eftir. Og var það ekki undarlegt, að hún
skyldi ekki hafa athugað þetta fyr en einmitt
núna.
Frú Fanney sneri sjer að Magðalenu, sem
var að taka af borðinu, og virti hana mjög
vandlega fyrir sjer. prjj
Lausavísubálkur „N. Kv.“ 1917.
Athugsemdir og viðaukar.
Sennilegt er, að lesendur »N. Kv.« reki minni
til »Skagfirsku heimaganganna« í XI. árg. rits-
ins. Þegar jeg safnaði vísunum, rak jeg mig
oft á þann erfiðleika, að geta fengið v i s s u
fyrir rjettum höfundum þeirra. Aðeins lítinn
hluta af því, er mjer safnaðist, birti jeg í »N.
Kv.«, og þar á meðal flutu fáeinar stökur, sem
talist gátu vafasamar að uppruna og eignarrjetti.
Einmitt vegna þessa, óskaði jeg eftir upplýs-
ingum, sem byggja mætti á sem áreiðanlegri
vissu (sjá bls. 190, neðanmáls), og bárust mjer
þá örfáar athugasemdir litlu síðar. Viðauka og
leiðrjettingar samdi jeg skömmu seinna til birt-
ingar. En svo fór um sjóferð þá, að af hand-
ritinu glataðist eitthvað lítilsháttar og varð ekki
prentað. En síðan hafa ýmsar ástæður valdið
því, að ekki hefir verið um bætt. Pessa vildi
jeg geta, svo menn fengju rjetta hugmynd um
þá viðleitni af minni hendi, til að leiðrjetta
eftir ábyggilegum bendingum.
Vegna þess, að jeg hafði ekki afrit af grein
minni, verða þessar endurrituðu línur að mestu
bygðar á minni mínu, en það vil jeg ekki láta
standa því í vegi, að hvergi sje hallað frá þvt
rjetta, eftir því sem unt er,