Fréttatíminn - 23.11.2012, Blaðsíða 61

Eitthvað svo að sunnan
É
Ég er í veiðiklúbbi. Hann er ekki stór, telur fjóra
menn á fertugs- og fimmtugsaldri. Flestir frekar
grænir bak við eyrun í veiðinni. Við höfum haft af
því gaman að henda veiðigír í skottið á sæmilega
skóuðum bíl og halda af stað. Þetta rjúpnaveiði-
tímabilið var hins vegar ákveðið að fljúga, enda fer
tímabilinu senn að ljúka. Bara ein helgi eftir og ekk-
ert mátti klikka ef ná átti í jólamatinn.
Veiðilendurnar eru í afskekktum dal norður í
landi og veiðin gekk svona og svona. Enginn týndist
alvarlega enda kannski erfitt að týnast í dal þótt auð-
vitað leynist hættur hér og þar í giljum og skorn-
ingum.
Svo átti að halda heim sömu leið og við komum,
svona eins og gengur. Nú skal það tekið fram að við
erum allir suðvestanmenn. Eigum heima í höfuð-
staðnum þar sem vont veður þýðir ekki að ófært
verður í búð eða bíó. Nei, það þýðir að það þarf snjó-
dekk til að fara í Bónus – í mesta lagi.
Á meðan veiðidótinu var pakkað í töskur hætti
bóndanum, gestgjafa okkar, að lítast á blikuna. Það
var byrjað að snjóa og draga í skafla. Sérstaklega
var hann hugsi eftir að búið var að festa veiðibílinn
tvisvar í sjálfri heimtröðinni. Mörgum símtölum
seinna og athugunum á færð var þó ákveðið að
prófa. Við þóttumst vita að ef við slyppum út úr
dalnum væri restin barnaleikur.
Flestir legðu sjálfsagt æði mikið á sig til að losna
við gesti eins og okkur fjórmenningana. Eftir að
veðrinu slotaði lítillega og haft hafði verið samband
við menn á stórum vinnutækjum, svona ef allt færi
á versta veg, komum við okkur fyrir í jeppanum
hjá bónda og hann settist undir stýri. Um leið og út
fyrir heimtröðina var komið sást að við vorum ekki
á Rauðarárstígnum. Klofdjúpir skaflar mættu okkur
strax. Á meðan okkar maður straujaði öruggur
í gegn héldumst við farþegarnir í hendur með
samanbitna munna. Að svona skaflar geti mynd-
ast á örskammri stundu sýnir, svo ekki verður um
villst, að það er ekki sama hvar fólk býr. Svona upp
á þessar helstu samgöngur. Eftir hetjulega baráttu
við skaflana og margar ferðir út að ýta, bæði aftur
á bak og áfram, sat jeppinn pikkfastur. Þar sem við
sátum inni í bílnum, klæddir í kaupstaðarfötin, tók
bóndi upp símann. Það er sem betur fer nýtilkomið
farsímasamband í dalnum. Á hinum enda línunnar
var bóndinn sem á stærstu dráttarvélina í sveitinni.
Hann sættist á að koma og kippa í okkur.
Það var fagnað þegar sást í ljósin á ferlíkinu
enda farið að styttast í flugið. Þegar dráttarvélinni
var snúið fölnuðum við sunnanmenn þó í framan.
Okkur varð ljóst að þarna var ekki kominn björg-
unarsveitarbíll heldur vinnutæki því aftan á
vélinni blöstu við þrjú risavaxin spjót, ekki
ósvipuð þeim sem Ásdís okkar Hjálms-
dóttir brúkaði á ólympíuleikunum. Titrandi
röddu spurðum við bónda til hvurs í ósköp-
unum þessi óskapnaður væri eiginlega
nýttur. Svarið kom um hæl. Spjótin eru
notuð til að ná í heyrúllur. Ekki flókið,
svo sem, en svo benti hann okkur á að
þessir títuprjónar væru nú ekki mikið. Ja,
ekki miðað við nokkurra metra langa, flug-
beitta sveðjuna sem hékk þar fyrir ofan.
Það var dimmt í bílnum en ég er
nokkuð viss um að bónda var skemmt
þegar það heyrðust fjögur „gúlp!“ í far-
þegarýminu. Aftan í ferlíkinu héngum
við, svona rétt eins og dósir aftan í brúð-
hjónabíl þá kílómetra
sem eftir voru út úr
dalnum. Það var
ærandi þögn í bílnum
sem bóndinn okkar
rauf með því að lýsa
staðháttum í sveitinni, svona eins
og þetta væri venjulegur sunnudags-
rúntur en ekki æsilegasta ferð okkar
til þessa – sem bara vildi til að var á
sunnudegi.
Þessi nýi, besti vinur okkar skilaði
okkur af sér og þegar við keyrðum í
burtu sá ég hvar ungviði vinkaði okk-
ur úr farþegarými ferlíkisins, vingjarn-
lega en þó með vott af vorkunn í garð
þeirra sem voru svona einfaldir og eitt-
hvað svo að sunnan.
Á tiltölulega auð-
um veginum að flug-
vellinum gafst
þó tími til að
hugsa. Um
allt það fólk
sem kemst
ekki leiðar
sinnar vegna
slæmra samgangna
hér á landi. Gott ef sýn mín á vega- og jarðganga-
framkvæmdum utan höfuðborgarinnar víkkaði
ekki örlítið. En hún var þröng, eins og vill verða
hjá okkur hérna Faxaflóamegin.
En sýn mín á veiðistjórnunarkerfi umhverfis-
ráðherra víkkaði hins vegar ekki. Það hlýtur að
vera skynsamlegri leið til að stjórna
veiðum en þetta fjögurra helga
kerfi. Það, ásamt sölubanninu, er
sjálfsagt ágætis veiðistjórnunar-
kerfi – en kannski ekki alveg
jafn gott veiðimannastjórnunarkerfi.
Það ana nefnilega vitleysingar eins og
við út í alls konar veður þegar betur
hefði heima setið. Það eiga ekki allir
reynda norðlenska bændur að til að
koma þeim út úr ógöngunum. Það
hlýtur að finnast á þessu skynsam-
legri lausn.
Eftir nokkur örvæntingarfull
símtöl á leiðinni á flugvöllinn feng-
um við þær góðu fréttir að flugvélin og
farþegarnir biðu okkar á brautinni. Eftir
mikið stress, og full djarfa ákvörðun
að halda af stað – og með aðstoð góðra
karla og kvenna – komumst við allir
heim. Ja, nema bjargvætturinn, bóndinn,
gestgjafi okkar.
Hann varð að fá inni á gistiheimili því
það var náttúrlega ekkert vit í að þvælast
úti í þessu veðri og þessari færð.
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
20% kynningarafsláttur
á hreindýra, gæsa og sveitapaté á föstudag og laugardag
Trippafillet
Haraldur
Jónasson
hari@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
Helgin 23.-25. nóvember 2012 viðhorf 37