Læknablaðið - 01.12.1928, Blaðsíða 14

172
LÆKNABLAÐIÐ
Af undirtektunum er það skemst að segja, a'Ö svo má licita, að allir lœkn-
ar líti líkt á þcssi mál og stjórnin gerði i bréfinu, Þeir eru fúsir til'þess að
gera enga samninga, sem koma í bága við hagsmuni stéttarinnar án vitund-
ar og vilja stjórnarinnar, og stjórninni vilja þeir fylgja, ef í odda skerst, auð-
vitað með því skilyrði, að alvarleg vandamál séu þó borin undir lækna í
hvert sinn.
Allir eru mótfallnir því, að almenningur kjósi héraðslækna.
Vér ættum því ab geta staðið sem einn maður allir, ef vér erum beittir
ójafnaði eða viljum koma góðu máli fram. Hins vegar munu og allir sam-
mála urn það, að gæta hófs og sanngirni í öllum málum. Hjá hinu verður
ekki komist á þessum tímum, að læknastéttin gæti sinna bagsmuna engu
síður en aðrir.
Af athugasemdum lækna má geta nokkurra (ágrip) :
1) „Mér finst það óþarfa getsakir, að drótta þvi að lœknmn, að einhver
þeirra hafi komið umburðarbréfinu í hendur dómsmálaráðherra. Bréfið var
prentað, og einhver annar gat náð i það, t. d. prentsmiðjufólkið."
Þessu er fljótsvarað á þann veg, að mér er kunnugt um það, að læknir
skaut bréfinu að dómsmálaráðherra, og ekki kæmi mér á óvart, þó hann
liafi hlotið fulla fyrirlitningu hans að launum, hvað sem uppi hefir verið
látið.
2) „Mér fanst ekki laust við að í bréfinu kæmi t'ram viðleitni að blanda
almennum stjórnmáhim inn í félagsstarfsemi lækna. Mér er þaö ógeðfelt.
Mótfallinn kosningu lœkna. Gefur minni tryggingu fyrir því, að hæfir
menn veljist í stöðurnar, heldur en ef læknisfróðir menn’ráða valinu. Þó
vildi eg ekki, að félagið beitti sínu „mikla valdi“ til þess að hindra slík lög.
Sé ekki neitt athugavert við, að ríkisstjórnin feli lœknttin, scm cru cmbœttis-
mcnn ríkisins, lœkningu á sjúklingum, sem hún kostar, svo sem berklasjúkl.
Eg get ekki liugsað mcr betri úrlausn á lœknamálinu, cn að lœknar yrðn
fastlaunaðir ríkisstarfsmenn, sem íengju enga scrstaka borgun fyrir unnin
verk. Að breyta fyrirkomulaginu i þessa átt yrði þó mikið vandaverk.____“
— Skoðanir þessa læknis koma í bága við álit flestra lækna, og er erfitt aS
svara þeim í fám orðum. í umburðarbréfinu er ekkert orð, sem sérstaklega
taki til íslenskra stjórnmála, en hjá hinu verður ekki komist, enda væri
það heimska ein, að taka ekkert tillit til rcynslu annara þjóða, og að henni
er vikið í bréfinu. Það er alls ekki ný stefna, að setja lækna á föst laun
og borga þeim ekki sérstaklega fyrir unnin verk. Hún hefir verið rædd og
reynd og gefist illa, enda veit eg ekki dæmi til þess, að læknafélög hafi
stutt hana. Ef að vanda lætur yrðu launin svo, aö litt yrði við þau unandi,
en kvabbið hins vegar endalaust og ferðalög, því alt starf læknis væri ókeyp-
is. Eftir nokkurn tíma færi læknirinn að letjast á snúningunum og verða
tregur til ferðalaga út úr litlu efni, yrði svo óðara kærður og þeim degi
fegnastur, er hann losnaði úr þrældómnum. Svona gerðist sagan ytra, og eng-
in líkindi til að hún yrði betri hér. Eins og sagt er í bréfinu, vrðu læknar
leiksoppur í hendi stjórnmálamanna og héraðsbúa, en launin síst meiri en
til hnífs og skeiðar.
Um það, að sérstökum embættislæknum séu faldar berklalækn. o. fl. segir
annar héraðslæknir: „Mér finst það eðlilegt og sanngjarnt, að ríkið og
sveitastjórnir borgi eftir lægsta taxta fyrir þurfalinga sína, þ. e. héraðs-
læknataxta, en ástæðulaust að leyfa ekki sjúkl. að nota hvern lækni, sem