Læknablaðið - 01.10.1941, Qupperneq 24

IIO
LÆKNAB LAÐ IÐ
tíma heldur en eftir l/2 tíma og er
það talið benda á diabetes, þó að
hækkunin nemi aðeins io mgr.%.
Hjá þeim, sem ekki höfðu diabetes,
var nærri undantekningarlaust um
talsverða lækkun að ræða eftir
klukkutíma (borið saman við blóð-
sykur eftir hálftima). Allir, sem
höfðu 180 mgr.% eða meira eftir i
tíma, höfðu greinilegan diabetes.
Enginn þeirra, sem hafði 154 mgr.
% eða minna eftir 1 klukkutíma var
með sykursýki. Þeir sárafáu, sem
eftir 1 klukkutíma höfðu blóðsyk-
ur á milli 154 og 180 mgr. % til-
heyrðu annaðhvort normal eða
latent flokknum. Þeir urðu því að
teljast vafasamir, en slik tilfelli
komu líka fyrir við gamla sykur-
þolsprófið.
MEÐFERÐ.
Franz Depisch byrjar bók sína:
Die Diát und Insulinbehandlung
der Zuckerkrankheit, þannig: ,,Die
Behandlung der Zuckerkrankheit
gehört zu den dankbarsten Aufgab-
en der inneren Medizin.“. Þetta er
áreiðanlega rétt og sérstaklega
geta þeir djarft úr flokki talað, sem
mikla reynslu hafa fengið. Bók-
vitið eitt nægir ekki. Á sjúkrahús-
um, þar sem eg dvaldi erlendis,
var það jafnan 1. aðstoðarlæknir,
sem ákvað mataræði og insulin-
skammt sykursýkissjúklinga. Þeg-
ar læknaskipti urðu, sem tvisvar
kom fyrir i minni tíð, íannst mér
eitthvað ólag komast á meðferð-
ina. Sykur jókst hjá sumum, aðrir
fengu insulineinkenni o. s. frv. —
Þetta lagaðist svo smám saman og
með tneiri æfingu komst allt aftur
í eðlilegan farveg. Þetta má þó
ekki fæla neinn lækni frá þvi að
taka diabetessjúkling til meðferð-
ar, þegar nauðsyn krefur og árang-
urinn af meðferðinni getur meira
að segja orðið ágætur hjá viðvan-
ingnum, ef hann leggur sig fram,
hefir nokkurn bókakost og nennir
að lesa.
í ambulant praxis er lækninum
ekki alltaf um að kenna þó að illa
gangi. Sumir sjúklingar' virðast
aldrei geta lært að hlíta settum
reglum. Þeir gleyma diæt, gleyma
jafnvel stundum insulini og er þá
ekki von að vel fari.
Margir telja það mjög nauðsyn-
legt við meðferð sykursýki, að fá
sjúklingana til þess að skilja eðli
sjúkdómsins, án þess þó um leið
að vekja hjá þeim hræðslu og von-
leysi. Flestir hugsandi menn munu
halda betur reglur, ef þeir skilja
tilganginn með þeim, heldur en að
hlýða í blindni. Aðrir virðast því
mótfallnir, að fræða sjúklingana
,,of mikið". Sumir sjúklingar þoli
ekki að heyra sannleikann um
sjúkdóminn, og geti því fræðslan
gert þá að taugaveikluðum aum-
ingjum.
Joslin bendir á, að af 400 lækn-
um, sem hann hefir haft til
meðferðar vegna diabetes, hafi
jenginn dáið úr coma. Þess vegna
verði sjúklingunum aldrei kennt
of. mikið. Að vísu hefir læknirinn
ólikt betri aðstöðu til þess að sjá
um sig en venjulegur sjúklingur.
sem reynt hefir verið að fræða
um diabetes, en hitt er þó víst, að
greindum, athugulum sjúklingi má
mikið kenna til þess að íylgjast
með sjúkdómnum og hjálpa til að
forðast fylgikvilla.
Meðan mataræði var eins t'á-
breytt og einstrengingslegt eins
og tiðkaðist fyrir 1—2 áratugum.
var sjúklingunum naumast láandi,
þó að þeir yrðu feiðir á lífinu og
matnum og leggðu jafnvel árar í
bát.'En mataræði hefir smám sam-
an breyzt, og flestir hallast nú að
diæt, sem ekki er mjög fjarri þvi.
sem heilbrigðir menn leggja sér til