Læknablaðið - 01.10.1941, Page 36

122
LÆKNABLAÐIÐ
insulin tafarlaust. FæSi sjúklings-
ins á aS vera kolvetnaríkt (minnst
150 gr. á dag) og fitusnautt. Bezt
er þá aS gefa gamla insuliniS 3—
4 sinnunt á dag, eSa jafnvel oftar,
ef aS um mikla acidosis er aS
ræSa. VerSur þá oft aS ákveSa
sykurmagn í þvagi og helzt í blóSi
líka og haga insulinskammtinum
eftir árangrinum af þeim rannsókn-
um. Baisset og Darnaud gefa sjúk-
lingum meS acidosis 100 gr. af
sykri í i/2 lítra af mjólk. Dags-
skammti þessum er skift i 4 jafna
hluta og fær þá sjúklingurinn ná-
lega 400 gr. af mjólk og 25 gr.
af sykri á 4 tíma fresti. Insulin
gefa þeir ríflega á undan hverri
máltíS. ViS flestar infectiones er
diabetessjúklingum mjög hætt viS
acidosis. Insulinnæmi þeirra er
jafnan mjög minnkaS og þurfa
þeir því oft mjög mikiS af insu-
lini e'Sa aS minnsta kosti mun meira
cn meSan allt er meS felldu. Oft
getur veriS erfiSleikum bundiS, aS
láta sjklinga þessa nærast, einkum
ef aS um meltingarkvilla er aS
ræSa. NauSsyn ber þó til aS þeir
fái allmikiS af kolvetnum, og verS-
ur því aS gefa þeim drúfusykur
undir húSina eSa i æS, ef annaS
dugar ekki.
Ef framkvæma þarf skurSaS-
gerS á sjúklingi nteS diabetes, sent
nokkuS kveSur aS, ríSur þaS oft
á lífi ltans, aS hann fái rækilega
insulinmeSferS á undan og eftir aS
minnsta kosti öllurn meiriháttar
aSgerSum. Ef tími er nægur til
ttndirbúnings, á sjúklingurinn aS
fá kolvetnaríka fæSu dagana á
undan aSgerSinni og rikulegt insu-
lin, svo aS hann ltafi enga acidosis,
nokkurn veginn eSlilegan blóSsyk-
ttr, aglycosuria og nægilegan
glycogenforSa í lifur og vöSvum,
þegar til aSgerSarinnar kemur og
forSast verSur hyperglycæmia og
acidosis eftir aSgerSina. Gæta verS-
ttr þess, aS sjúklingur fái ekki
hypoglycæmia meSan á aSgerS-
inni stendur, enda gæti þaS hæg-
lega dregiS hann til dauSa. Er því
ráSlegast aS ákveSa blóSsykur í
byrjun aSgerSarinnar og gefa dá-
látiS af drúfusykri, ef.blóSsykur
reynist í lægra lagi. Ef ekki má
fresta aSgerSinni verulega, er ráS-
legt aS gefa fyrst 20 einingar af
insulini í æS og síSan álíka skammt
undir húSina meS tveggja stunda
millibili, þangaS til acidosis er
horfin og glycæmia er orSin nærri
Iagi. Hjá flestum þessum sjúk-
lingunt er meiri eSa minni dehyd-
ratio og er þeint því samtímis gefiS
mikiS af saltvatni.
Dunlop telur algerlega óleyfilegt
aS nota chloroform til þess aS
svæfa þessa sjúklinga og æther
þykir honunt varhugaverSur. Bezta
telur hann mænu- eSa staSdeyf-
ingu, en mælir einnig nteS glaS-
lofts- og avertinsvæfingu. Root
telur avertin varhugavert, aS
minnsta kosti fyrir aldraSa sjúk-
linga og Coleman telur þaS hættu-
legra fyrir starfsemi lifrarinnar en
flest önnur svæfingalyf. Enn aSr-
ir ltafa mælt meS evipan.
EftirmeSferS er tiltölulega auS-
veld, ef sjúklingurinn getur strax
neytt matar, en liaga verSur insu-
lingjöfinni eftir sykurmagni i
þvagi og blóSi. Eftir holskurSi,
þegar sjúklingurinn getur lítils
neytt fyrstu dagana, er nokkuS
annaS máli VerSur þá oft aS gefa
insulin á 3—4 tima fresti nótt og"
dag og drúfusykur eftir þörfum.
Eftir meiri háttar aSgerSir eru
insulinverkanir oftast mun ininni
en ella og þarf því aS gefa tiltölu-
lega stóra skammta af þvi. Ef allt
er meS feldu ntá fækka inndæl-