Læknablaðið - 01.01.1946, Qupperneq 30

18
L Æ K N A B L A Ð I Ð
og önnur almenn einkenni
fylgi. Margir gætnir liúðlækn-
ar telja þvi, að sulfalyf eigi
fyrst og fremst að nota við þá
húðkvilla, sem illa gengur að
lækna á annan liátt.
Stundum eru gefnir svo litl-
ir skammtar af sulfalyfjuni,
að ekki er hægt að húast við
neinum verkunum. Nýlega var
eg kallaður lil sjúklings með
háan hita, vegna lymphangitis
út frá brunasári. Sjúklingur
þessi hafði fengið sulfanilamið
og af því átti hann að taka
1 tölu 2—3 á dag. Slikir
skammtar eru gagnslausir og
verra en ])að.
Eiturverkanir.
Mikið hefir verið rætt og rit-
að um eiturverkanir sulfa-
Ivfja og virðast sumir læknar
óttast þær svo mjög, að þeir
hika við að gefa stóra skammta
af lyfjunum, þó að ástæða sé
til. Banvænar eitranir eru ekki
ýkja tíðar. Er talið að við
venj ulega lungnabólgumeð-
ferð, deyji einn af hverjum
1600, sem sulfalyf fær, beint af
eiturverkunum þess. Þess ber
þó að gæta, að við lungnabólgu
er lyfið venjulega notað fáa
daga og því næsta lítil bætta
á agranulocytosis, sem naum-
ast kemur fyrir nema að lyfið
hafi verið notað mun lengur.
Hins vegar eru eiturverkanir
sulfalyfja svo algengar og al-
varlegar að sjálfsagt er að við-
hafa alla varúð. Ég man eftir 2
sjúklingum, sem fengið höfðu
venjulega lungnaskammta í 4
—5 daga, með góðum árangri
að því er virtist. Ifiti varð eðli-
legur og lungnaeinkenni hurfu.
Þrátt fyrir þetta voru sjúkling-
arnir svo ótrúlega lengi að ná
sér, að ég gat ekki skýrt það
á annan hátt, en sem afleið-
ingu af lyfjanotkuninni. Ekk-
ert gat ég fundið hjá sjúkling-
um þessum, nema lítilsháttar
hækkaðan icterus index hjá
öðrum þeirra. Því fer líka
fjarri að fullgild skýring fáist
á öllum eiturverkunum sulfa-
Jyfja.
Örsjaldan koma í Ijós alvar-
leg einkenni, þegar eftir fyrstu
inntökur og það eins lijá þeim,
sem aldrei höfðu áður neytt
sulfalyfja. Hér getur ekki ver-
ið öðru til að dreifa en með-
fæddu ofnæmi (primær idio-
syncrasie).
Ef ungum tilraunadýrum eru
gefin sulfalyf um lengri tima,
þrífast þau illa og hætta að
vaxa. Orsökin mun vera sú að
lyfin útrýma vissum gerlateg-
undum úr meltingarfærum
dýranna, en einmitt þessir
gerlar framleiða fjörvi og ef
til vill önnur efni, sem eru
nauðsynleg fyrir vöxt og við-
gang dýranna. Sjaldgæft mun,
að þess háttar einkenna verði
vart á mönnum, en þó er það