Læknablaðið - 01.03.1946, Qupperneq 11

LÆKNABLAÐIÐ
35
ma meðan liún var þar, en
jafnskjótt og liún kom aftur til
Reykjavíkur, þá létti lienni.
Annað, sem einkennir sjúk-
dóminn er það, að liann gerir
ekkert vart við sig á veturna,
fer aðallega að bera á honum
þegar kemur fram í júnímán-
uð og er venjulega mest áber-
andi í júlí, nefnilega um það
leyti sem grös eru mest í blóma.
Á þessum sjúkdómi ber ávallt
mest þegar þurrkar eru og sól-
skin, en í rigningu liður þess-
um sjúklingum betur. Þó liefi
cg séð einn sjúkling í Rej'kja-
vík í sumar, sem var hér allt
sumarið og kom til mín mjög
rauðeygður og illa lialdinn, og
hafði bann aðeins verið á íerli
liér um bæinn, en þá fáu þurrk-
daga, sem voru hér í sumar,
var nógu mikið af frjódufti i
loftinu til þess að bonum liði
mjög illa og yrði rauðeygður og
þjáðist af nefstíflu.
Það eru þrjú ár síðan eg
fékk fyrstu tvo sjúklingana
með þennan sjúkdóm, og þess-
ir tveir sjúklingar, bafa verið
ágætir i sumar, þó að þeir bafi
ekki alltaf verið bér í Revkja-
vik, lieldur annarsstaðar, þar
sem meira befir reynt á með-
ferðina, annar þeirra norðan-
lands, þar sein þurrt hefir ver-
ið og annars befði mátt gera
ráð fyrir að sjúkdómurinn
gerði vart við sig. Hinn var á-
gætur, bæði í sumar og fyrra-
sumar.
Meðferðin á þessum sjúk-
dómi virðist yfirleitt vera mjög
þakklát, en bún er fólgin i því
að dæla extracti af grasfrævl-
um i vaxandi skammti, unz
komið er upp i 5—10 þús. ein-
ingar. Ef liægt er að koma sjúk-
lingunum upp í stóra skammta
áður en blómgunartími grasa
byrjar, verða þeir jafnaðarlega
svo ónæmir, að þeir verða ekki
sjúkdómsins varir.
Rezt hefir mér reynzt, að láta
sjúklingana balda meðferðinni
áfram allt árið um kring. Þótt
í fljótu bragði líti svo út sem
að það sé mjög fyrirhafnar-
samt, þá er það alls ekki meiri
fyrirböfn, þvi að með því að
láta sjúklinginn koma til sín
einu sinni á mánuði yfir vetr-
artímann, sparar maður sér
margar injectionir að vorinu
til, því að með þessu móti er
bægt að koma í veg fyrir að
ónæmið falli niður úr öllu valdi
yfir vetrartimann, eins og það
gerir annars. Með þessu móti
er liægt að byrja á tiltölulega
báum skömmtum, að vorinu og
verður fyrirhöfnin því raun-
verulega engu meiri heldur en
með því að gefa sjúklingnum
miklu fleiri skammta að vor-
inu til, til þess að undirbúa
hann. Annars er bvorttveggja
til með það, og ýmsir læknar,
sem kjósa heldur að gefa sjúk-
lingnum aðeins meðferð að
vorinu til. Úti í New York varð
eg var við að þessir sjúkling-