Læknablaðið - 15.03.1951, Blaðsíða 34

24
L Æ K N A B L A Ð I Ð
Stjórn Læknafélagsins gæti
verið aðili þar að, til hvatn-
ingar, ef félagsmönnum sýnd-
ist.
7. Læknar þurfa að koma sér
saman um nöfn á sjúkdóms-
einkennum á íslenzku, í sam-
ræmi við alþjóðanafnalistann
(Manual of International Sta-
tistical Classifications of Di-
seases, Injuries and causes of
Death). Hér liggur þegar fyrir
mikið efni, fvrir orðhaga
menn, að vinna úr.
8. Það þarf að semja mats-
mælikvarða, með aðstoð fær-
ustu manna í hverri grein, með
sem skýrustum leiðbeiningum
um notkun, svo að hver læknir
þurfi eigi lengur að semja sinn
eigin mælikvarða.
Það er sérstaklega þýðingar-
mikið að hafa eitthvað slikt
við að stvðjast i skólaskoðun-
um, þar sem oft er erfitt að
greina á milli heilbrigðinnar
og bvrjandi sjúkdóma, ekki
sízt hjá ört vaxandi börnum,
sem eru að venja sig við um-
hverfi sýkla og sótta, með all-
ar mótefnasmiðjur í fullum
gangi.
Spurning er, hvort ekki megi
telja, smávægilega eitlastækk-
un í og á hálsi eðlileg viðhrögð,
á vissum aldursskeiðum.
Of margar sjúkdómsgrein-
ingar, of mikil tíund, getur
rug'lað metin, með tilliti til lag-
færingar og meðferðar raun-
verulegra ágalla.
9. Það þarf að leggja meiri
áherzlu á einstaklinginn, barn-
ið sem eina samræmda, starf-
andi heild, og skoða ágallana,
eða frávikið frá heilhrigðinni í
því ljósi, en ekki einangraða,
útaf fyrir sig.
Þær skýrslur, sem ég hefi
vitnað i hér að framan gefa
enga eða litla hugmynd um
raunverulegt heilhrigðisástand
einstakra harna.
í skóla nr. 7 á töflu II, voru
sum árin, samanlagt, við eina
skólaskoðun meira en 100%
barnanna með stækkaða háls-
og kokeitla.
10. Að lokum vil ég hér levfa
mér að vitna í Guðm. Hann-
esson próf., en liann var eins
og við vitum öll hrautryðjandi
á sviði heilhrigðismála hér á
landi. Sem héraðslæknir, land-
læknir og kennari var hann sí-
fellt að predika heilsuvernd og
heilhrigðismenningu fyrir
landslýðnum og nemendum
sínum. Hann hefir skrifað þær
einu leiðheiningar, sem til eru
um skólaskoðun, eftir þvi sem
ég veit hezt. það var i Lækna-
blaðið 1917. (3).
Lg levfi mér að gera lians
niðurlagsorð að minum, svo
liljóðandi:
Q u i h o n o.
„Það er að sjálfsögðu gott og
blessað, að liafa athugað öll
þau atriði sein hér eru talin,
og hókfært þau fagurlega, en
nóg er það ekki.