Læknablaðið - 15.10.1955, Síða 19

LÆKNABLAÐIÐ
127
hversu ástatt muni í þessum
efnum um menntamenn er-
lendis, og læt liggja á milli
iiluta, hvernig málið horfir við
hér á landi yfirleitt, þó að ég
hafi að vísu ákv.eðið hugboð
um það. En einni mennta-
mannastétt á ég þá þegnskap-
arskuld að gjalda að segja
henni undandráttarlaust j)að,
sem ég veit sannast um henn-
ar ástæður og horfur að þessu
leyti. Sú stétt er íslenzk lækna-
stélt. Fer ekki á milli mála, að
j>ar er af bágum ástæðum að
segja og þaðan af verri liorfum.
Það fær með engu móti dulizt
og væri fánýtur stéttargreiði og
enn minna drengskaparbragð
að draga fjöður vfir j)að, að eft-
ir J)ví seni tæknilegri sérmennt-
un íslenzkra lækna flevgir
fram og þeir verða, hver í sinni
grein og j)ó einkum sameigin-
lega, leiknari i að leysa af
hendi æ vandasamari læknis-
verk, hrakar almennri rnennt-
un þeirra uggvænlega. Er þar
ljósast til vitnisburðar, hve ört
þeim islenzkum læknum fer
fækkandi, sem taldir verða
bænabókarfærir, er á j)að
reynir, að j)eir leitist við að
gera grein fyrir læknisfræði-
l.egum efnum, hvort heldur er
lærðum eða leikum, en hér
ræðir um hina allra minnstu
kröfu, er gerð verður til lækn-
is sem menntamanns.
Mér er vel ljóst, að ósann-
gjarnt er að krefjast J)ess af
hverjum óvöldum mennta-
manni, að hann sé sérstakur
kunnáttumaður á mál og stíl.
En einhverjar lágmarkskröfur
verður að gera í þessu efni,
j)ví að mál er mönnum ekki
aðeins nauðsynlegt tæki til að
geta talað og skrifað: fyrir neð-
an ákveðin lágmarkstök á ein-
hverju tungumáli er mönnum
meinað að geta hugsað á við-
lilítandi liált. Allt niður að því
lágmarki eru menn að visu enn
nytsemdarmenn með J)að „í
lúkunum“, sem J)eir hafa ekki
á tungunni, oft afburðamenn
að verklagni, miklir kunnáttu-
menn, íþróttamenn og lista-
menn, en löngn fyrr hætta
menn að vera menntamenn.
Menntamanninn i sér geta
menn þó lengi trevnt með J)ví
brjóstviti að Jækkja vanhæfi
menntamannsins og kunna
lionum forráð. Illa talandi
menntamaður tranar sér ekki
óstuddur upp í hvern ræðustól,
scm hann kemur í námunda
við. Illa skrifandi menntamað-
ur ryðst ekki fulltingislaus
fram á hvern ritvöll. Illa tal-
andi og illa skrifandi mennta-
maðnr b,er sig ekki eftir stöðu,
sem með engu móti verður
rækt nema af vel talandi og
vel skrifandi menntamanni
með meira en í meðallagi góða
framsetningargáfu í tilbót.
Maður, sem er gersneyddur