Læknablaðið - 01.12.1961, Qupperneq 89

LÆKNABLAÐIÐ
197
nor-adrenalin o. fl.) gefast
misjafnlega, en eru taldar
nauðsynlegar, ef blóðþrýst-
ingur fellur ískyggilega
(t. d. niður fyrir 90
mm.Hg.).
9) Cortisone hefur verið
reynt, og eru menn ekki
sammála um árangur.
Sannað þykir, að lyfið geti
gert gagn með því að
hindra bjúgmyndun í
hjartavöðva og takmarka
infarkt, en á hinn bóginn
tefur lyfið fyrir eðlilegri
örmyndun.
Storkuvarnir:
Um þennan þátt meðferðar
vísa ég til greinar í Læknablað-
inu 1960, 123.—133. bls. Síðan
sú grein var rituð hefur kom-
ið fram gagnrýni á þessa með-
ferð, og greinir menn enn sem
fyrr á um gagnsemi hennar.
Óhaggað virðist þó standa, að
þar sem þessari meðferð er
mestur sómi sýndur, bætir hún
batahorfur sjúklinga stórlega,
og meira en nokkuð annað, sem
menn hafa nú upp á að bjóða.
Hitt er jafnvíst, að þar sem
meðferðin er framkvæmd af
kæruleysi, getur hún eins vel
orðið til ills, en það sama mætti
segja um margar aðrar lækn-
ingaaðgerðir.
Til viðbótar greininni í
Læknablaðinu vil ég benda á
eftirfarandi atriði:
1) Ekki er unnt að taka í
meðferð alla þá menn, sem
einkenni hafa um æða-
kölkun í kransæðum, þó
að það væri í sjálfu sér
æskilegast, þar sem ekki
er unnt að segja fyrir um,
hverjir þeirra muni fá
æðastíflu.
2) Nauðsyn er því að velja
úr þá sjúklinga, sem mesta
þörf hafa og mestar líkur
fyrir bættum batahorfum
með þessari meðferð. Eftir
því sem bezt er vitað, er í
fyrsta lagi um að ræða
hina yngri sjúklinga (inn-
an 60 ára), og sennilega
öðrum fremur þá, sem
ættarsögu hafa, er bendir
til arfgengis sjúkdómsins.
3) Ekki er nóg að byrgja
brunninn, þegar barnið er
dottið í hann. Nauðsyn er
því að byrja meðferð, þeg-
ar er fyrstu sjúkdómsein-
kenni (ótvíræð hjarta-
kveisa) gera vart við sig,
og mætti þó segja, að það
væri í seinna lagi, ef tök
væru á að greina sjúk-
dóminn fyrr.
4) Séu menn ekki reiðubún-
ir að leggja á sig þá miklu
vinnu, natni og alúð, sem
nauðsynleg er til að beita
þessari meðferð eins og
bezt verður á kosið, er eins
gott að láta hana vera.