Læknablaðið - 01.06.1972, Síða 15

LÆKNABLAÐIÐ
LÆKNAFÉLAG ÍSLANDS OG
LÆKNAFÉLAG REYKJAVÍKUR
Ritstjóri fraeðilegs efnis: Páll Asmundsson
Ritstjóri félagslegs efnis: Arinbjörn Kolbeinsson
58. ÁRG. JÚNÍ 1972 1. HEFTI
Erlingur Þorsteinsson
HEYRNARBÆTANDI AÐGERÐIR
— Síðari Kluti —
SKÖPULAGSAÐGERÐIR Á HLJÓÐHIMNU OG MIÐEYRA
Langalgengasta orsök varanlegra skemmda á hljóðhimnu og mið-
eyra er eyrnabólga með útferð, sem varað hefur mánuði eða ár,
annaðhvort stöðug eða síendurtekin.
Sú skemmd, sem slík bólga veldur oftast, er gat á hljóðhimnu.
Götin eru að sjálfsögðu misjöfn að stærð og staðsetningu. Flest eru
aftan til á hljóðhimnu, en geta verið hvar sem er. Mjög sjaldan er
meira en eitt gat. Stundum ná götin út að eyrnagangi og nefnast
þá randstæð. Þau eru að ýmsu leyti varhugaverðari og erfiðari við-
fangs en önnur göt. Alloft er hljóðhimnan öll horfin. í slíkum til-
fellum má búast við, að heyrnarbeinin séu einnig skemmd eða eydd
að mestu, þó að fyrir komi, að þau séu öll heil og hreyfanleg.
Venjulega eru litlar skemmdir í miðeyra, þegar gatið er lítið,
en þó eru undantekningar frá því, einkum ef það er efst á hljóð-
himnu.
Það heyrnarbein, sem oftast skemmist við langvinnar ígerðir, er
steðjinn, og þá fyrst og fremst sá hluti hans, sem næstur er ístaðinu.
Alloft er steðjinn eyddur að mestu og jafnvel ístaðsboginn líka (sjá
1. mynd). í verstu tilfellum er hamarinn einnig horfinn og fótplata
ístaðsins lítt hreyfanleg í sporöskjuglugganum.
Afleiðingar langvinnrar ígerðar eru stundum mikil bandvefs-
myndun, m. a. kringum heyrnarbeinin, ýmiss konar samvöxtur þeirra
við umhverfið og jafnvel stirðleiki í liðamótum. Þetta getur valdið