Læknablaðið - 01.06.1972, Blaðsíða 29

LÆKNABLAÐIÐ
13
Hamarskaftið hefur einnig verið notað í sama tilgangi. Það hefur
þá verið klippt frá hausnum, losað frá hljóðhimnunni að mestu og
fært til, svo að annar endi þess hvíli á ístaðinu (sjá 12. mynd a).
Einnig má losa um hljóðhimnuna það mikið, að hún snerti haus
ístaðsins og grói þar föst. Sé um bót að ræða yfir ístaðínu, er hún
lögð á það (sjá 12. mynd b).
Erfiðara er viðfangsefnið, þegar mikinn hluta steðjans og ístaðs-
bogann vantar. Þá hefur stundum verið reynt að koma leifum steðj-
ans fyrir þannig, að stutti armur hans (proc. brevis) hvíli á fótplötu
ístaðsins, en sá flötur steðjans, sem út snýr, snerti hamarskaft og
hljóðhimnu. Þessi aðferð hefur gefizt misjafnlega, því að erfitt er að
skorða steðjann örugglega, en oft tekst það (sjá 13. mynd).
13. mynd:
Istaðsbogann og langa steðjaarm-
inn vantar. Leifar steðjans settar
milli hamarskafts og fótplötu,
þannig að stutti steðjaarmurinn
hvílir á fótplötunni.
Þegar bæði ístaðsbogann og steðjann vantar alveg, hefur verið
búin til yfirbygging á ístaðið úr beini eða brjóski og látin ná „upp“
að hamarskaftinu. Þetta er erfitt verk og vandasamt, en gefur góða
raun, þegar það heppnast vel.
Einnig má taka hamarskaftið og setja það milli ístaðsfótplötu og
hljóðhimnu (sjá 14. mynd a). Aðalerfiðleikinn liggur í að skorða það
nógu vel, á meðan það er að gróa fast.
Öruggara samband fæst sennilega með því að tengja fótplötu og
hamarskaft með stálvír (sjá 14. mynd b). Ýmiss konar plastútbúnaður
hefur verið notaður á svipaðan hátt (sjá 14. mynd c).