Kjarninn - 13.02.2014, Blaðsíða 5

02/04 lEiðari
styrkja stöðuna, auka völd
Þetta beinir kastljósinu að aðferðafræðinni við afnám eða
tilslökun fjármagnshafta. Manni sýnist sem einhverjir hafi
mikinn áhuga á því að hagnast vel á enduruppstokkun í
eignarhaldi fjármálakerfisins. Sá atburður, þegar línurnar
verða lagðar að nýju varðandi eignarhald á fjármála kerfinu,
mun varða veginn til framtíðar. Krónurnar sem verða eftir
hér þegar óþolinmóðir erlendir fjárfestar hafa yfirgefið
hagkerfið verða að öllum líkindum það margar að það gæti
valdið vandræðum fyrir hagkerfið. Þessar krónur virðast
margir vilja fá í vasa sína, styrkja stöðu sína, auka völd sín.
Þó að þessi greining hjá mér hér að ofan sé öðru fremur
byggð á tilfinningalegu mati eftir samtöl við fólk vekja
nokkur atriði spurningar. Þrotabú Glitnis og
Kaupþings hafa formlega sett Íslandsbanka
og Arion banka í sölumeðferð og í tilfelli
Íslands banka hafa viðræður fyrir löngu kom-
ist á alvarlegt stig. Fyrir liggur að pólitískur
stuðningur þarf að vera við þá aðgerð að
selja bankann til erlendra fjárfesta, til dæm-
is norrænna banka sem hafa sýnt því áhuga
að kaupa Íslandsbanka, ekki síst fjársterkra
og íhaldssamra banka og fjárfesta í Noregi.
Sá stuðningur hefur ekki verið afgerandi
eða jafnvel ekki fyrir hendi. Íslenska ríkið á
fimm prósent í Íslandsbanka en 13 prósent í Arion banka, þar
sem söluferli er styttra á veg komið, kannski ekki síst vegna
þess að innan þrotabús Kaupþings hafa menn löngu áttað sig
á því að stjórnvöld ráði för í þessum efnum.
Það er auðvelt að halda því fram að sporin hræði þegar
kemur að mikilli umbreytingu á eignarhaldi fjármála-
kerfisins. Á árunum 1998 til 2003 einkavæddu þáverandi
stjórnvöld fjármálaþjónustu að mestu, með þeim afleiðingum
að reynslulítið fólk úr fjármálastarfsemi hélt um þræðina að
því loknu. Það þarf ekki að eyða mörgum orðum í að segja
frá leikslokunum, en þetta fólk sem var með þræðina í hendi
sér gerði stórkostleg mistök með fífldjarfri áhættusækni og
„Fyrir liggur
að pólitískur
stuðningur þarf að
vera við þá aðgerð
að selja bankann
til erlendra fjár-
festa, til dæmis
norrænna banka.“