Kjarninn - 13.02.2014, Blaðsíða 52

02/07 pistill
hjá honum, oftast vegna sakleysislegra kvefvírusa. Þetta
gerðist í síðustu viku og varð til þess að við mæðginin
dvöldum á barnaspítala í þrjá sólarhringa.
Atlætið þar var til fyrirmyndar; barnalæknarnir þægilega
smámunasamir í huga taugaveiklaðrar móður, heitt te á
könnunni allan sólarhringinn, mæðrum boðið upp á ilmandi
jurtaolíu til að nudda börnin og í föndurherberginu gátu
krakkarnir málað, leirað og teiknað.
Daginn eftir komuna fengum við herbergisfélaga: konu
af tyrkneskum uppruna og dóttur hennar, nokkurra mánaða
gamla og líka með barkabólgu. Konan var hin alúðlegasta,
á aldur við mig og kvaðst vera fimm barna móðir með tvö
önnur veik börn heima. Þegar fjölskyldan hennar birtist
skömmu síðar dáðist ég að því að þau skyldu fjölmenna á
spítalann með fullar körfur af mat. Þarna voru mætt afinn
og amman, systir konunnar, bróðir pabbans og auðvitað
pabbinn sjálfur. Við eiginmaðurinn sammæltumst um að svo
innilega samstöðu vantaði tilfinnanlega í marga íslenska
fjölskylduna.
Þegar líða tók á daginn …
… fór mesti ljóminn af heimsókninni. Maðurinn minn var
löngu farinn heim en stórfjölskyldan sat sem fastast. Amman
og afinn rifust hástöfum á milli þess sem sá gamli sönglaði:
inshallah! Mamman spjallaði óðamála við systur sína og
pabbinn snerist í hringi ásamt bróður sínum. Matarlyktin
sem hafði verið svo góð um hádegisbil var orðin staðin og
þau voru svo fyrirferðarmikil að við mæðginin komumst
hvergi fyrir nema í rúminu.
Sonurinn varð óþolinmóður svo ég ákvað að rölta með
hann í gestaherbergið á ganginum. En þar var önnur stór-
fjölskylda, líka af tyrkneskum uppruna, og ennþá fjöl-
mennari en hin, í fljótu bragði taldi ég tólf manns. Þau höfðu
einnig kokkað fyrir heimsóknina, þarna var búið að dekka
upp borð eins og í fínasta lífsstílsblaði.
Næst lá leiðin í föndurherbergið góða. Þar var þá mætt
þriðja stórfjölskyldan, sú virtist erkiþýsk að uppruna,