Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Side 28

28 Nýu. S. (). S.
Hann sleppti taki sínu á kassanum, enda
mátti liann sín einskis gegn fimmmenn-
ingunum. Hann náði í stól rétt hjá og
komst loks að björgunarbát á hvolfi. Fjöldi
mann hafði jtegar náð taki á honum.
Á næstu klukkustundum gáfust margir
upp. Hann var sjálfur meðvitundarlítill,
en varð samt var við það, ,,að io menn
létu lífið við hliðina á mér í sjónum."
Ótti og erfiðleikar fjölmargra jukust
stórlega við það, að þeir héldu, þá bæri
til hafs. Wiemann, þjónn á fyrsta farrými,
var ásamt 10 öðrum á fleka á hvolfi. Þar
var einnig eitt lík. Hann örvænti um
björgun. Ströndin sýndist hverfa í fjarska.
Turner, skipherra, kom auga á máfana,
sem svifu niður að honum. Hann barði
þá frá sér með sterklegum höndum. Skyldu
þeir vera í ætisleit, eða var þetta bara for-
vitni?
Ómur af sálmasöng barst út yfir hafflöt-
inn, fyrst sorgþungir tónar sálmsins, „Ver
hjá mér, herra,“ og skömmu á eftir „Hærra
minn guð til þín.“ Sumir þóttust kenna
í söngrium þjálfaðar raddir og fágaða tóna
— hinir sömu Royal Gwent söngmenn, er
sungu þjóðsöng Bandaríkjanna við brott-
förina þaðan héldu söngskemmtun á
hverju farrými yfir hafið. Fjórir félagar
úr Royal Welsh karlakórnum höfðu kom-
ið saman í einum bátnum.
Bátur sá, sem Holbourn prófessor, var
í, var of hlaðinn. Yfirmaðurinn, sem hafði
á hendi stjórnina í honum, kom auga á
annan bát, tóman að því er virtist, í
þriggja mílufjórðunga fjarlægð. Þótt erf-
itt væri um róður í svo hlöðnum báti,
komst hann þangað, og voru þá tveir
menn þar fyrir. 15 mönnum var raðað í
bátinn, en samt voru æðimikil þrengsli. Er
bátur Holbourns hélt í átt til lands, fór
hann um endalaust flæmi, sem var dreift
um allan sjó í boga, líkt og þeirri beygju,
sem Lusitania hafði tekið eftir skotið.
Mikill fjöldi drukknandi manna lirópuðu
á hjálp, en yfirménnirnir, sem stýrðu bátn-
um, neituðu að hjálpa. Holbourn taldi
víst, að þeir hefðu áreiðanlega getað tekið
upp að minnsta kosti 10 menn, án þess
að stofna sér í hættu.
Það, sem sérstaklega tók prófessorinn
sárt, var að sjá 30 lík manna, sem höfðu
drukknað vegna þess, að lífbeltin voru
ekki rétt notuð.
Yfirrafvirkinn, Georg Hutchinson, synti
fram hjá manni nokkrum, sem hann hélt
að væri Vanderbilt. Hutchinson reyndi að
hagræða beltinu á honum í sjónum, en
tókst ekki. Þá bar hvorn frá öðrum.
Bátnum, sem Holbourn var á, var stefnt
til lands. Ræðararnir komu auga á fiski-
bát og lögðust enn fastar á.
Þegar Herbert Ethardt hafði jafnað sig,
sá hann, að hann var í nánd við bát á
hvolfi. Þar héngu bræður tveir, er verið
höfðu klefafélagar hans. Annar bátur á
réttum kili lá að nokkru leyti ofan á hon-
um.
Yngri bróðirinn klifraði upp í bátinn,
sem var réttur. Við það losnaði hann frá,
og skildust bræðurnir þannig að. Ehrhardt
og eldri bróðirinn tóku að hjálpa fólki
upp á kjöl bátsins, sem þeir voru á. Kona
nokkur, sem staðið hafði á öndinni, dó
fáeinum augnablikum eftir að hún hafði
verið dregin upp.
Herbert var alveg hissa, hve skjótt bát-
ana bar í sundur. Hinn báturinn með
yngri bróðurnum var gersamlega horfinn
sýnum.
Þegar báturinn var að verða fullur, bar
að mann nokkurn að þrotum kominn.
Hann var dreginn upp. Nokkrar mínútur
lá hann þarna og barðist við að ná andan-