Nýtt S.O.S. - 01.06.1958, Qupperneq 30

30 JMýtt S. O. S.
í skipið — það fannst hcnni mjög stórt,
miðað við lífbátinn — en annar bátur með
aðeins þrem mönnum kom í kallfæri. For-
inginn í bátnum hennar spurði, hvað hefði
komið fyrir.
Því var svarað, að bátnum hefði hvolft
og allir hinir væru einhvers staðar í sjón-
unr. Röddin bað um hjálp til að róa aftur.
„Eg get engan mann lánað ykkur,“
heyrði Elisabeth að foringinn svaraði um
leið og hann hristi höfuðið.
Nú liafði báða farkostina, lífbátinn og
The Peel 12, borið saman. Elisabeth mældi
fjarlægðina.
„Þú mátt ekki missa mig,“ hreytti hún
allt í einu út úr sér við foringjann. Hún
lyfti pilsfaldinum og stökk ofan í bátinn.
Hún kom rétt ofan í hann, en hann vagg-
aði og veltist við þessa snöggu hreyfingu,
en hvolfdi ekki. F.nn á ný bretti hún upp
ermarnar á blússunni sinni og teygði sig
eftir ár.
14.
Tankskipið Narragansett hafði farið
næstum því 22 mílur og var nú í aðeins
13 mflna fjarlægð frá þeim stað, er Lusi-
tania hafði síðast gefið upp. Klukkan var
3,45 e. h. og annar stýTÍmaður, John Letts
sá skyndilega sjónpípu á bakborða.
„Sjónpfpa,“ hrópaði hann til Harwood,
skipstjóra, sem stóð hinum megin á stjórn-
palli. Þetta hróp barst svo um allt skipið,
frá stefni og aftur í skut, frá manni til
manns, og undir þiljur til vélamannanna.
Tundurskeyti þaut í áttina að skipinu,
áður en hasgt hafði verið að leggja stýrinu
yfir. Þeir, sem voru á stjórnpalli, horfðu
á það nálgast. Sólin skein í heiði, sjórinn
var rennsléttur og blár — og því var þessi
skelfilegi hlutur enn ægilegri.
Það fór fáein fet aftan við Narragansett
og hvarf á stjórnborða, í áttina til strandar.
Um leið hvarf sjónpípan.
Harwood, skipstjóri, leit á Letts, og
Letts leit á manninn við stýrið. Hann leit
aftur fyrir sig á bátsmanninn, sem stóð
fyrir aftan hann. Hnúarnir á bátsmann-
inum voru hvítir, er hann fór að rita þetta
í dagbók skipsins.
Einmitt um sama leyti, þegar tekið er
tillit til mismunandi tímaákvörðunar,
hafði Schwieger, höfuðsforingi, skotið
öðru tundurskeyti, sem hann sagði, að
hefði verið sitt síðasta. Það fór hjá skot-
markinu, rétt fyrir aftan skipið, sem hann
taldi vera flutningaskip, eign Cunard-lín-
unnar. Hann skrifaði í dagbók sína, að
skeytið hefði verið gallað.
Hann var staddur einhvers staðar milli
Kinsale og Fasnet, og nú var hann á heim-
leið. Hann hélt aftur í átt til Orkneyja.
Hann ætlaði að fara heim um tundurdufla-
beltið í Norðursjó, þræða sig áfram til
Wilhelmshaven í stað Emden, og þar byggi
hann sig út í aðra ferð.
Harwood, skipstjóri, var ekki lengi að
átti sig á, hvað hér hafði gerzt. Þjóðverj-
arnir höfðu sent út neyðarkallið, sem hann
hafði heyrt fyrir um það bil hálfri ann-
arri klukkustund, í ákveðnu augnamiði.
„Snúið á bakborða,“ sagði hann við
manninn við stýrið.
Hægt snerist stefnið í vesturátt, í brott
frá írlandi. Áhöfnin horfði á, hvernig froð-
an í kjölfarinu myndaði hálfhring, og
þeim varð léttara í geði. Næsta klukku-
tímann sigldi skipið í krákustígum frá
Lusitaniu.
Um klukkan fimm sigldi Etonian fram
á City of Exeter. Wood, skipstjóri á því