Nýtt S.O.S. - 01.01.1961, Blaðsíða 20

SEX ERFIÐIR SÓLARHRINGAR.
Tundurspillirinn John W. ’Weeks veltur
nijög í vondurn sjó, enda langur og mjór. Hann
liefur stefnu á Flying Enterprise. Áður en Carl-
sen skipstjóri sér skipið sendir hann því svo-
hljóðandi kveðju:
„Góðan dag og gleoilegt nýtt ár!“
„Þökk!“ svarar skipherrann. „Eg óska yður
hins sama. Vona, að þér þraukið þangað til við
koinum. Þá er allt í lagi!“
Klukkan 5 sá Carlsen ljósin á tundurspillin-
um. Carlsen hafði loftskeytasamband við skipið
á tveggja stunda fresti. Hann sendi nú tundur-
spillinum enn skeyti:
„Eg hef enn rafgeyma. Eg heyrði, mér til
mikillar gleði, að sterkur dráttarbátur er á leið-
inni. Eg þakka yður fyrir að koma og hjálpa
mér!“
Hafrótið minnkar ekki neitt að ráði, en
storminn lægir. Tundurspillirinn verður að
nema staðar alllangt frá Flying Enterprise. Hlið-
arhallinn, sem var kominn upp í 80 gráður,
minnkar niður í 60. Enn líður þriðjudagur að
kvöldi, án þess að sjávargangurinn slævist að
ráði, líka miðvikudagur og fimmtudagur.
Tlarlsen, sem hefur ekkert teljandi matarkyns
utan kökuna stóru, kallar nú
„Væri mögulegt, skipherra, að koma til mín
heitu kaffi og nokkrum brauðsneiðum? Eg er
fjandi svangur!"
„Alveg sjálfsagt! Eg hélt, að þér hefðuð nóg-
an mat um borð!“
„Það er nógur matur til, en ég næ ekki í
hann! Eg hef hingað til lifað á tei og nokkru
þurrmeti . . .“
„Mér er óskiljanlegt, hvernig þér getið hellt
á tei, þegar hallinn er 60 gráður!" sagði Thonrp
son skipherra.
„Þá væri nú líka gaman að fá eitthvað að
lesa,“ bætti Carlsen við. „Eg hef bara Sjó-
mannalögin hérna um borð og þau kann ég
utanbókar!“
En það kemur brátt í ljós, að ekki er auð-
velt að kasta línu til Carlsens skipstjóra. Þrisvar
er línunni skotið, en jafnan árangurslaust.
Carlsen er því sýnd veiðin en ekki gefin. Loks
NÝTT SOS
biður hann skipherrann á John W. W'eeks að
bíða unz veðrið lægi.
En skipherrann vildi ekki gefast upp og
fannst ekki fullreynt fyrr en í fjórða sinn. Og
þá fór svo, oð Carlsen skipstjóri náði blikköskj-
unni með matnum. Kvað þá við margfalt húrra-
hróp frá þrjú hundruð manna áhöfn tundur-
spillisins.
Carlsen skríður nú inn í skjólið. — í lieila
viku hafði ekki volgur sopi komið inn fyrir
hans varir. Nú fékk hann brennheitt kaffi,
smurt brauð, ýmislegt sælgæti og auk þess blöð
og tímarit.
*
Að kvöldi fimmtudagsins 3. janúar spurði
skipherrann á tundurspillinum Carlsen, hvern-
ig hann færi eiginlega að því að sofa við svona
aðstæður:
„Það er mjög einfalt mál. Eg læt dínu í
hornið á þilfari og vegg loftskeytaklefans og sef
svo ágætlega. Eg skríð hvort sem er öllu meira
á veggjum en þilfarinu!"
„Hafið þér ennþá rakettur eða önnur neyð-
armerki um borð?“ spurði Thomson skipherra.
„Við verðum að bera saman ráð okkar, ef svo
skyldi illa til takast, að skip yðar sykki snögg-
lega og yður gæfist ekki tími til að senda okk-
ur tilkynningu um hættuna.“
„Eg skýt þá upp rauðu ljósi. Eg finn strax
á mér, ef eitthvað óvænt skeður. Eg vakna
straxl“
„Allt í lagi. Góða nótt!“
*
Eftir að birtu tók að bregða, sáust ljósin á
Turmoil.
„Það var dásamleg sjón fyrir mig,“ sagði Carl-
sen skipstjóri síðar, „þá sló hjarta sjómannsins
hraðar en ella.“
Veður var enn svo illt, að Turnroil gat ekki
sett út bát.
Að loknu samtali við Carlsen skipstjóra á-
kveður Parker skipstjóri á Turmoil, að fresta
tilraunum til þess að koma dráttartaug í Fly-
ing Enterprise til föstudagsmorguns.
En nú nálgast sjötta nóttin, sem Carlsen er
aleinn á skipi sínu stjórnlausu og stórlega lösk-
uðu. Hallinn er aftur orðinn 75 gráður. Er því
harla óhægt um allar hreyfingar. Hann er með
20