Nýtt S.O.S. - 01.01.1961, Blaðsíða 30

Skyndilega greip Alicia í handlegg vinkonu
sinnar og kleip fast um hann. Þau gátu greint
eitthvað dökkleitt koma eftir götuslóðanum er
lá að gamla vitanum fram hjá hrörlega kofan-
um, sem þær stóðu undir. Alicia teygði vinstri
höndina aftur fyrir sig og náði taki á öxinni,
sem stóð á bak við liana.
Ut úr þokunni kom nú maður . . . mikill
risi. Hann var yfir tvo metra á hæð, breiðaxla
með svera vöðvamikla handleggi. Hann var
það minnsta 230 pund á þyngd . . . og hann
var líka alls nakinn, sáu þær, þegar hann kom
nær felustað þeirra. í hægri hönd bar hann
sveran lurk, og tautaði fyrir munni sér.
Tirza þrýsti hönd Aliciu, — Eg er svo hrædd,
hvíslaði hún. — Eigum við ekki að fela okkur?
— Róleg, hvæsti Alicia á móti. — Hann er
búinn að drepa alla á þessari eyju, nema okkur,
Gracia og börnin. Hann verður að deyja. Ef
við ekki drepum liann, drepur hann okkur. Það
er ekki morð, Tirza . . . það er blátt áfram
sjálfsvörn. Vilt þú heldur vera konan hans?
Hún snéri höfðinu og leit á vinkonu sína
leiftrandi aúgum. Tirza leit niður. Hún vissi,
livað Alicia meinti. Hún hafði sjálf séð, hvern-
ig farið hafði fyrir hinum.
— Eg slæ fyrst, sagði Alicia rólega. — Svo
strax, þegar ég hef komið á hann höggi, verður
þú að korna mér til hjálpar.
Maðurinn staulaðist fram hjá þeim í áttina
til kofans þar sem börnin voru. Hann fór fram
hjá þeim í rninna en tveggja metra fjarlægð,
en kom ekki auga á þær.
Alicia beið, þar til hann var korninn fram
hjá þeim og snéri að þeim baki.
Svo stökk luxn frarn, snöggt og hljóðlaust
eins og ljónynja . . .
Clipperton-eyjan, sem nú er undir frönsku
yfirráðasvæði, er ein af einangruðustu eyjum
veraldarinnar. Hún liggur í norðvestur af Gala-
pagos-eyjunni á 10,18 norður breiddargráðu og
109,15 gráðu vestlægrar lengdar.
Á fyrri heimsstyrjaldarárunum gleymdist eyj-
an gersamlega.
Um 30 menn urðu þar eftir og gleymdust
gjörsamlega heiminum, af því að allt í einu
komu aðrir og hræðilegri hlutir til sögunnar
NÝTT SOS
sem heimurinn fékk áhuga fyrir að fylgjast
með: styrjöldin.
Þeir dóu . . . ýmist eðlilegum dauða eða fyr-
ir hendi brjálaðs manns . . . þar til dag einn,
að ekki voru eftir nema þrjár konur og sjö
börn, ásamt þessum brjálaða morðingja.
Eyjan er um það bil sjö kílómetrar að um-
máli og inn í hana géngur fallegur vogur, þar
sem gott er fyrir smáskip að leita í var, þegar
stormarnir æða og Kyrrahafið leikur sinn
dauðadans.
Árið 1856 varð eyjan ein af gúanó-eyjum
Bandaríkjanna, en enginn tók sér þar bólfestu.
Eyjan kom undir yfirráð Frakka, en 1897 tók
Mexikó liana og setti þar upp litla lierstöð.
Og svo leið tíminn og enginn hafði neinn
áhuga fyrir Clipperton-eynni, fyrr en Panama-
skurðurinn var opnaður. Þá fékk hún allt í einu
þýðingu vegna legu sinnar.
Frakkar gerðu strax kröfu til liennar, en
lýstu sig svo samþykka því, að Victor Emm-
anuel, konungur Ítalíu, skæri úr um, hverjum
eyjan skyldi tilheyra. í febrúar 1930 ákvað
hann, að eyjan skyldi tilheyra Frakklandi, og
rúmum tveim árum síðar afhenti Mexikó —
með mótmælum — eyna til Frakklands.
í síðari heimsstyrjöldinni höfðu Bandaríkja-
menn herstöð á eynni, en í dag er ekki lifandi
sál þar.
Hún er útdauð. Þar sjást aðeins nrávar og
villtir sjófuglar. Og vindurinn hvíslar 11111 ógnir
þær, er hann sá, þegar menningin þar varð svo
smá í baráttúnni við hið dýrslega ofbeldi . . .
Strax eftir aldamótin síðustu hóf brezkt fé-
lag . . . Pacific Islands Company . . . að vinna
fosfórnámur á eynni, og á árunum fram að fyrri
heimsstyrjöldinni voru þar alltaf kringum 100
manns búsettir, verkamenn og hermenn. En er
stíðið skall á þótti nauðsynlegt, að allir vopn-
færir menn flykktust til heimalandsins. Og
Mexikó kallaði hermenn sína heim.
En Mexikó hafði samt lofað að senda skip
með byrgðir annan hvern mánuð, því þessi litla
eyja gat aðeins brauðfætt 5—6 manns. Þar voru
einungis nokkrir kókospálmar og tóbaksakur,
svo og fáein villisvín og dálítið af fugli.
En það fóru ekki allir Mexikanarnir heim.
Ramon de Arnaud kaptenn varð eftir sem full-
30