Nýtt S.O.S. - 01.01.1961, Blaðsíða 32

Þeim fannst þeir vera hlægilegir. Hér var
næstum heill her — og samt sem áður gátu
þeir ekkert aðhafzt gegn einum manni.
Allt í einu reis ein konan á fætur án þess að
hugsa út í það, að ef til vill sat Muto í vitan-
um tilbúinn með riffilinn sinn.
— Sjáið, hrópaði hún og benti út á liafið,
sem glampaði í geislum kvöldsólarinnar.
Mennirnir stóðu á fætur og störðu út yfir
hafið. Það var kraftaverk: þarna úti, tæplega
þrjá kílómetra í burtu, sáu þeir skip. Þokan var
að læðist eynni nú, en allir voru sammála um,
að skipið líktist amerískri skonnortu, sem fyr-
ir hálfu ári síðan hafði lent upp á rifinu við
■Clipperton Rock.
Arnaud hrópaði eitthvað til mannanna og
hljóp af stað í áttina að lítilli trébryggju, þar
sem lítill árabátur lá bundinn.
Allir vildu þeir fara með, en Arnaud valdi
tvo þeirra hraustustu. Skipið var á leið fram
hjá eynni, en hraði þess var ekki mikill. Ef þeir
nú réru sem þeir mættu, gætu þeir kannski náð
fyrir það og fengið hjálp.
— Ef Muto kemur, þá skjótið, hrópaði Arn-
aud til þeirra sem eftir urðu í landi. — Eigið
ekkert á hættu! Skjótið!
Það byrjaði að vinda, þegar litli báturinn
tók stefnuna út á opið hafið. Vöðvastæltir
mennirnir börðust áfram gengn öldunum, og
þokan hvirflaðist og dansaði yfir hafflötinn og
og huldi annað slagið mennina þrjá og bátinn
Mennirnir og konurnar í landi fylgdust í of-
væni með þessiri spennandi keppni.
En allt í einu var ameríska skonnortan horf-
ín.
Hún bókstaflega leystist upp. Sprakk eins og
sápukúla.
Þetta hafði þá aðeins verið hilling — fata
margana.
Fólkið í landi beið lengi. Arnaud og félagar
hans hlutu þó að liafa uppgötvað þetta. Þeir
hlutu brátt að koma til baka.
Tunglið kom upp, og niðri við ströndina
stóð hópur kvenna og starði út yfir hafið. Vind-
urinn reif í föt þeirra, og brotsjóirnir þrumuðu
við klettaströndina og sjólöðrið lagði upp á
eyna.
32 --------- NÝTT SOS
Báturinn sást aldrei framar.
Arnaud og hinir tveir félagar hans urðu eft-
úti á hafinu.
Konurnar grétu, og mennirnir urðu að færa
þær til kofanna með valdi. í bækistöðinni var
einn stór kofi — og örvilnunin var svo mikil,
að ákveðið var að flytja allar konur og börn í
þennan kofa til þess að skapa þeim betra ör-
yggi gagnvart Muto. Vopnaður vörður var sett-
ur við hvert horn kofans — og frammi fyrir
innganginum sat hinn fimmti með riffilinn til-
búinn. Það var ekki hættandi á neitt . . .
Hinir snéru aftur til vitans.
Muto hlaut að koma í ljós fyrr eða síðar.
En enginn þeirra vissi það, að Muto hafði
þegar hér var komið farið úr vitanum. Meðan
fólkið hafði verið upptekið við að koma Arn-
aud og félögum hans af stað á bátnum, hafði
hann læðzt út og falið sig í birgðaskemmunni.
Nú kom hann fram úr felustaðnum.
Frá felustað sínum hafði hann séð, að menn-
irnir söfnuðu konum og börnum saman í
stærsta kofanum, og hvernig þeir staðsettu verð-
ina.
Hljóðlaust féll úðaregnið niður milli pálma-
blaðanna. Þrátt fyrir þunga sinn hreyfðist Muto
áfram hljólátur sem pardursdýr. Fyrsti varðmað-
urinn hafði ekki hugmynd um hvað fyrir hann
kom, stálfingur læstust um háls lians. Hann
náði ekki einu sinni að reka upp óp, áður en
hann féll dauður til jarðar. Þannig fór það líka
fyrir hinum þrem varðmönnunum.
En hvernig átti hann að fara með þann
fimmta? Hann, sem sat fyrir framan inngang-
inn? Það var ekki hægt að komast að honum
án þess að sjást.
Muto skreið eins og slanga eftir regnvotu
grasinu. Vörðurinn snéri sér við og beindi að
honum rifflinum.
— Ert það þú, Manuel? hvíslaði hann.
— Hver ætti það svo sem að vera annar?
rumdi í Muto.
— Oh, guði sé lof, hvíslaði maðurinn. — Eg
hélt að það væri . . . Meira fékk hann ekki
sagt í þessum heimi.
Það hafði verið hlaðið fyrir dyrnar að inn-
anverðu, og jafnvel hinn níðsterki Muto gat
ekki opnað þær. Konurnar æptu af hræðslu og