Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.02.1942, Blaðsíða 34

32
P J 0 Ð 1 N
í liug að ná í gjaforð á þenna liált.
— fig hekl, að það sé skinsamleg-
ast, sagði Lisa snerpin, — að vera
ekkert að grufla út í einkaástæður
fyrir breytni okkar. Það ætti að
nægja okkur að vita, að okkur er
hvort í sínu lagi alvara að stofna
heimili. En það er eitt, sem þér ætt-
uð að athuga vandlega. Eins og ég
hefi sagl yður, er ég útlendingur.
Austurrísk. Ef lil vill vilduð þér held-
u r enska stúlku?
Nei - ég — mér stendur á sama
uin það.
— Þegar ég giftisl yður ef ég
giftist yður, ætlaði ég að segja, verð
ég þá ekki brezkur þegn líka.
Jú, þér verðið brezkur þegn.
Það varð þögn. Ponder borfði á
hana með lalsverðri forvitni og ekki
siður aðdáun, en hann hjálpaði lienni
ekki minnstu vitund til að brjóta
málið til mergjar. Hún varð að fitja
upp á málefninu aftur.
Svo er annað, sagði hún, — ég
er álveg peningalaus fyrir ulan lílil-
fjörlegan höfuðstól til eigin þarfa.
Kannske gleymduð þér að taka fram,
að stúlkan ætli að vera i sæmilegum
efnum?
- Nei, mér stendur á sama um
það.
Það kostar talsverða peniuga,
hélt hún áfram reikningsdæmi sinu,
að stofna heimili. Haldið þér, að
þér eigið fyrir því?
Það held ég', svaraði hann eins
og áður, óákveðinn. Árslaun mín
eru um 800 pund, og ég fæ talsverl
fvrir aukavinnu þar fyrir utan.
Hvaða starf hafið þér?
Verð ég að segja yður það?
Nei, ef þér viljið það síður. En
það verður að vera heiðarleg og lög-
Ieg atvinna. Þér eruð t. d. ekki inn-
brotsþjófur?
— Nei.
Ileldur ekki slátrari, kannske?
Nei, nei, ekkert svoleiðis.
Þér þurfið náttúrlega að spyrja
mig um hitt og þetta, sagði Lisa.
Ég skal gera það, sem ég get, til
að svara greiðlega.
Ponder horfði luigsi á liana. — Nú.
Ég held ekki að ég þurfi að spyrja
að neinu.
- En það eigið þér að gera, mót-
mælti Lísa. - Þér megið ekki ganga
út frá neinu fyrirfram. Ef til vill
ættuð þéi' að kynna yður, hvort ég
kann að búa lil mat við yðar hæfi.
Þér kunnið þó alltaf að búa til
Wiener schnitzell, sagði hann.
— Já, náttúrlega, það er enginn
vandi. Hún horfði hvasst á hann
og sagði síðan fjörlega: — En hvern-
ig þekkið þér Wiener schnitzell? Haf-
ið þér komið til Wien?
— Ja, ég er vel lcunnugur þeim bæ.
Og þér talið þýzku?
Já, kæra ungfrú. Eg tala þýzku,
sag'ði hann á þýzku.
Næstu tíu mínúturnar töluðu þau
viðstöðulaust saman á þýzlcu um
Wien og lífið í bænum. Þá tók Lísa
altur í taumana.
Við verðum að gæta að okkur.
sagði hún allt i einu á ensku. — Við
megum ekki gleyma því, sem fyrir
okkur liggur.
Já, ætli það ekki.
Já, það er nauðsynlegt. Lísa
setli upp hanzkana. Eg þarf mik-
ið að gera áður.