Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.02.1942, Blaðsíða 35

Þ J ó Ð I N
33
Iiann horfði á hana með sama
undrunar- og aðdáunarsvip og áð-
ur, meðan hún týgjaði sig af stað.
Siðau hélt hún áfram meðan hún
fór í hanzkana:
— Getum við hitzt aftur hjá
Chiehester stöðinni eftir eina viku
kl. þrjú?
— Eg skal koma, sagði Ponder ró-
lega.
Lisa rétti honum hendina.
— Jieja, verið.þér sælir, hr. Pond-
er, og þakka yður fyrir matinn.
Alla næstu viku þótlist Villa verða
þess vör, að Lísa bvggi yfir ein-
hverju leyndarmáli, en Lísa varðist
allra frétta. Ilún sagði, að frænkur
sinar hefðu enn einu sinni hjargað
bróður sínum. En Villa þóttist viss
um, að eitthvað væri hogið, og henni
fannst hún hera áhyrgð á Lísu, sem
var svo bljúg og ósjálfbjarga.
En Villa varð alveg viss i sinni
sök viku el'tir síðustu Londonarferð
Lisu. Þá ætluðu þær út saman, en á
síðustu stundu baðst Lisa undan og
bar við höfuðverk. Villa fór þá ein,
en þegar lnin kom aftur, var Lisa
ekki heima. Þegar hún loksins kom
aftur, sagðist hún hafa fengið sér
gongutúr, en það var skárri göngu-
túrinn, því hún var búin að vera
fjöra klukkutíma í burtu.
í næstu viku kom nákvæmlega
sama fyrir aftur. Lísa hvarf,
en Villa kom nú snemma heim vegna
þess að óveður skall á. Ilún ók i gegn-
um Chichester á heimleiðinni. Á að-
algatnamótum stöðvaði umferðar-
lögreglan bílinn liennar vegna um-
ferðarinnar og þá sá hún par skjót-
ast fram fyrir bílinn. Þau leiddust
undir hönd og brostu hvort lil ann-
ars, en þegar Villa fór belur að gæta
að, sá hún, að stúlkan var engin önn-
ur en Lísa.
Hún ætlaði að fara að kalla á Lísu,
þegar lögregluþjónninn gaf lienni
merki að halda áfram og áður en
hún gæti stöðvað bilinn hinumegin
voru hjúin horfin.
Villu var innanbrjósts eins og bill-
inn væri kominn á loft og snarsner-
ist. Hún kannaðisl ekkert við mann-
inn, scm Lísa var með. Og það var
ekki um að villast, hvernig þau
horfðu hvorl á annað.
Það hlaut að vera einhver, sem
lnin hafði kynnst í tannlækninga-
leiðangrinum, ef lil vill sjálfur tann-
læknirinn.
Þegar Lísa kom heim klukkustund
siðar vonaðist Villa eftir því, að hún
gæfi einhverja skýringu, en hún gaf
alls enga skýringu á framferði sínu.
Hún \irtist bara kát og léttlynd
venju frémur, rjóð í ltinnum og við
borðið hló hún svo að undir tók. Þessi
ldátur fór voðalega i gegnum Villu.
Loks stóðst-hún ekki lengur mátið,
og þegar þær voru orðnar einar
spurði hún blátt áfram:
— Hvað heitir kærastinn þinu,
Lísa? —
Lisa kafroðnaði og fölnaði ákaf-
lega á eftir. Hún setlist niður af því
það dróg úr henni allan mátt.
Hver þá? spurði hún.
Maðurinn í Chichester! Ef þú
erl komin út i eitthvert ástarævin-
týri, þá ættirðu að segja mér frá þvi.
Við berum einskonar ábyrgð á þér
Loksins leil Lísa upp.
Það var leiðinlegt, að þú skyld-