Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.12.1931, Blaðsíða 47

Gamall annáll segir svo frá:
„Það skeði í einni afskekktri vík,
austan Eyjafjarðar, þar sem
bóndi bjó með dóttur sinni, tíu
vetra, að hann fannst dauður,
þegar að var komið og hafði
meybarnið verið í kotinu 10 vik-
ur eftir að faðirinn deyði. Þetta
skeði í skammdegi, beear sa
skæða landfarsótt æddi um
byggðirnar, hverja guði þókn-
aðist að láta typta syndugan lýð,
til viðvörunar og betrunar, ef
svo mætti verða“.
Þegar eg las bessa frásögn í
annálnum, rifjaðist upp fyrir
mér, að eldabuska föður míns
-— en hún kenndi mér að lesa
og hafði til bess guðspjöllin —
sagði mér bessa sögu, all-greini-
lega, eitt sinn í rökkrinu. Eg
hélt þá, að sagan væri af sama
toga spunnin, sem huldufólks-
sögur og útilegumannaþættir.
Orsökin til þess, að gamla
skarið sagði mér söguna, staf-
aði frá hversdagslegu atviki.
Þessi kona þjónaði mér, sem svo
er kallað, sá um skóplögg mín,
skolaði þau og bætti. Eg var al-
inn upp við þau ljósáhöld, sem
nú eru týnd og tröllum gefin:
lýsislampa og fí'fukveik. Nú bar
svo við eitt sinn, þegar eg stóð
í hálfrökkrinu við hlóðarstein-
inn, að gamla konan bað mig
að gera fífukveik í lýsiskoluna.
Eg snerist önugur við og mælti
á þá leið, að hún gæti komist
af með birtuna frá eldinum.