Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.12.1931, Síða 53

Stefnir]
Fífukveikur.
563
hálfu leyti, það sem þarna gerð-
ist. Hugsaðu þér! Barnið situr
þarna í tíu vikur við týruna,
þangað til komið er á gluggann
og tekið ofan af honum. Það
atvikaðist svo, að fólkið á Þöngla
bakka undi'aðist yfir því, að
hann Hjálmar í Keflavík kom
«kki til kirkju um jólin. En hann
var þaulsætinn heima og tor-
velt að komast á milli, svc það
hélt, að allt væri þó með felldu.
En þá fóru karlmenn frá Þöngla-
bakka út í hákarl, svo að þeir
sáu af sjónum heim í Keflavík
■og það þótti þeim undarlegt. að
■ekki sást rjúka úr kotinu. Þeir
xeru þangað og svoleiðis komst
þeíta upp“.
„Og hvað var hún að gera,
þegar þeir komu þar?“
„Hún var að prjóna illeppa og
svo var hún að hafa yfir vísuna,
um Mai'ju son, þegar þeir komu
á gluggann að taka ofan af hon-
úm. Hún hafðil átt einn band-
hnykil og gerði ýmist að prjóna
•eða rekja upp, sér ti! dægra-
dvalar. Það er æfinlega gott og
hlessað að kunna að vinna“.
Ennþá fýsti gamla konan í
eldinn-
„Það er betra en ekki að
kunna að blása í eld og búa til
fífukveik. Litla stúlkan lifði og
hélt vitinu, af því að hún kunni
þetta og svo fleira. Hún gerði
vel, sú litla. Þér leiðist innan um
fólkið, stundum. Hugsaðu þá til
litlu stúlkunnar í Keflavík".
„Hvað hét þessi litla hetja?“
„Ekki veit eg það með vissu.
En mig minnir, að hún héti
Björg. Og það getur staðist,
vegna þess, að nöfnin Hjálmar
og Björg hafa verið þarna út í
fjörðunum allt að þessu. Það
eru sómasamleg nöfn, og víst
er um það, að þessi feðgin hafa
eklci kafnað undir þeim“.
Kennslukona mín horfði í eld-
inn og þagði um stund. Svo mælti
hún:
„Kanntu nú vísuna sem litla
stúlkan lærði af föður sínum?
Eg skal hafa hana yfir aftur.
Marju sonur, mér er kalt;
mjöll af skjánum taktu;
yfir mér einni vaktu.
Lánið bæði og lífið er valt;
ljós og myrkur vega salt.
í lágu koti á ljóstýrunni haltu.
Reyndu svo að halda henni við
þig og sjáðu um, að vísan líði
ekki undir lok“.
„Er nú sagan búin?“ mælti eg.
„Ójá, reyndar er hún búin,
sagan sjálf. En eg get bætt við
hana ofur litlum eftirmála, sem
þú ef til vill skilur ekki nú, en
36*