Sagnir - 01.06.1995, Blaðsíða 13

Bióprógrömm fylgdu itánast öllum kvikmyndum áratugum saman.
Aðrar greinar samningsins fjölluöu aðal-
lega um kostnað og gagnkvæm réttindi
samningsaðila. Sigurður Tómasson var
hagleiks- og hugvitsmaður og lauk við
gerð tækisins á næstu árum. Textatækið
var tengt við kvikmyndasýningarvél og
var ætlað að starfa þannig að málmhólk-
ur, húðaður með einangrandi lakki, snér-
ist í samræmi við sýningarvélina. Tonn
fræsti síðan lakkhúðina af hólknum á
þeim stöðum þar sem íslenski textinn átti
að birtast. Þegar mynd var sýnd myndað-
ist samband í straumrásinni þar sem lakk-
ið vantaði en straumurinn stjómaði síðan
skuggamyndavél með rafsegulbúnaði,
þannig að textarnir birtust sjálfvirkt á
tjaldinu á réttum tíma.24 Minna varð hins
vegar úr notkun tækisins en til stóð.23
Aukin kaupgeta almennings var ein
forsenda þess að kvikmyndahúsin gætu
borið sig. An peninga var ekkert bíó. A
ámm síðari heimsstyijaldarinnar höfðu
fjárráð fólks aukist verulega og að stríði
loknu hélt velmegunin yfirleitt áfram.
Fólk gat leyft sér ýmsar skemmtanir í rík-
ara mæli en áður hafði tíðkast. Þessa
nutu kvikmyndahúsin. A fyrri hluta sjö-
unda áratugarins var t.d. reiknað með því
að reykvísk hjón á aldrinum 25 til 50 ára
færu yfirleitt a.m.k. einu sinni í viku í
bíó.26 Sum fóru oftar. Aðsóknartölur
sýndu vel hve markaðurinn var blómleg-
ur (sjá töflu II).
Textatœki Sigurðar Tomassonar úrsmíðameistara og uppjinningamanns.
SAGNIR 11