Sagnir - 01.06.1995, Blaðsíða 32

Sauðjjárslátrun á Djúpavogi á öndverðri 20. öld.
hunda þyrfti á hvert heimili. Einnig var
fyrirskipað í lögunum „að forðast að láta
hundana ná í sulli úr sláturfé."22
Fljótlega fór að bera á því að tilskip-
unin um óþarfa hunda reyndist ekki sem
skyldi því landsmenn höfðu löngum
„haft orð á sér fyrir . . . að hafa dálæti á
hundunum, láta þá sofa hjá sér . . . [og]
þrífa fyrir sig matarílátin . . “2i og töldu
enga hunda óþarfa. Fjöldi fólks var einn-
ig mjög vantrúað á þessa nýju kenningu
um sullsmit af hundum. Lítið virðist því
hafa miðað í baráttunni gegn veikinni.24
Arið 1889 var hundamálið tekið aftur
upp á Alþingi þar sem hundum hafði
fjölgað um tvö þúsund frá árinu 1883 en
þá voru um 10.000 hundar í landinu. Þrír
læknar sem sátu þá á þinginu, þeir Jónas
Jónassen, Þorsteinn Jónsson og Þorvarð-
ur Kjerulf, fengu því framgengt að svo-
hljóðandi frumvarp varð að lögum hinn
22. maí 189025:
Hver sá heimilsráðandi, er býr á meiru
en einu hundraði úr jörðu utan kaup-
staða, skal greiða af hveijum heimilis-
hundi sínum, sem er eldri en fjögra
mánaða, 2 kr. ár hvert, en aðrir gjaldi
10 kr.
Skyldur er hver sá, sem lætur slátra
skepnu, er sullur finnst í, að grafa þeg-
ar í stað slátur það, sem sullmengað
er . . . svo djúpt í jörð niður, að
hundar geti eigi náð því, eða brenna
það. Brot gegn ákvæði þessu varðar
aUt að 10 kr. sekt . . ,26
Lög þessi voru mun betur afmörkuð en
lögin frá árinu 1869. Nú var það ekki í
höndum hreppstjórans og annarra að
ákveða fjölda hunda á bæjum heldur átti
hver bóndi að greiða skatt af hundi sín-
um og skyldi greiðslan miðast við stærð
jarðarinnar sem bóndinn bjó á. Með
þessu móti átti að fækka hundum. Þá
voru einnig í þessum lögum eins og hin-
um ákveðnar reglur um lækningu hunda
Sullur.
30 SAGNIR