Nýtt Helgafell - 01.10.1958, Qupperneq 26

72
HELGAFELL
hugsuði Júpiter. ,,Hellir yfir mig rigningunni,
þegar ég einu sinni ætla að skemmta mér svo-
lítið. Ég skal samt sýna henni, þó ég sé í
nautslíki, að ég er ekki hræddur við að
vökna“.
Áður en Evrópa litla vissi sitt. rjúkandi ráð,
var allt komið á bólakaf. Hún horfði kringum
sig óttaslegin og fór að hágráta. Bolinn byltist
um í hafrótinu. Það gaf á á báðar síður. Til
þess að hughreysta hana sneri hann að henni
andlitinu og brosti. Allt í einu var þar kom-
ið mannshöfuð á nautshálsinn. Nú varð hún
fyrst vernlega lirædd og grét hálfu meira.
Stúlkan hélt sér dauðahaldi og gat varla
varizt því að velta í sjóinn. Hann greip þá
til þess ráðs að láta sér vaxa í hvelli stærðar
hreifa út frá báðum síðum. Þetta hjálpaði.
Nú gekk ferðin stórum betur.
Evrópu var einkennilegt innanbrjósts. Aðra
stundina var skelfingin svo mikil, að henni
lá við að missa vitið. Ilina stundina fannst
henni þetta alveg draumur og agalega
spennandi. Nautið hamaðist í sjónum. Hin
himneska slefa úr báðum munnvikjum bland-
aðist sjávarlöðrinu allt í kring.
Allt í einu snarstoppaði hann. í stað nauts-
ins var þar kominn guð upphimnanna. Hann
vafði stúlkuna að sér og kyssti hana glóð-
heitum kossi.
„Almáttugur“! hrópaði Evrópa, „þú hefur
svívirt mig“.
„Auðvitað er ég almáttugur,“ sagði hann
hátíðlega. „Mig getur enginn svívirða nálgast.
Ég er sjálfur upphaf og endir alís heiðurs
og allrar virðingar á himni og á jörðu. Hrein-
leiki þinn verður hvergi betur varinn en í
mínum höndum. Ég er jörðin. Ég er himin-
inn. Ég er hið liðna og það sem ókomið er,
— og það, sem meira er, ég held ég sé bráð-
ástfanginn í þér“.
Satt að segja hálfskammaðist Júpiter sín
fyrir að brúka svona mikið púður á svona
spörfugl. En hann skammaðist sín ekki lengi.
Það gera guðirnir aldrei. Yfir ásjónu hans leið
himneskt bros. Honum leið ágætlega.
„Hvað ætlar þú svo sem að gera við mig?“
spurði stúlkan.
„Engin ósköp svo sem“, svaraði hann.
„Ég ætla bara að eiga þig. Þú átt að vera
konan mín“.
Þau lágu í innilegum faðmlögum. Þá fann
Júpiter allt í einu, að einhverju var stungði
beint í rassinn á honum og það með þvílík-
um krafti, að hann hófst í háaloft.
„Ilver vogar sér slíkt“, öskraði konungur
allra guða á Olympstindi.
Þaj var þá kominn Neptúnus sjávarguð
með þríforkinn sinn.
„Hvernig í skrattanum átti mér að detta
þetta í hug“, sagði konungur sjávarins. „Ætla
mætti að öll ríki veraldar, og upphimnarnir
með, ættu að nægja fyrir þetta kvennafar þitt.
Þú hefðir að minnsta kosti getað gert mér
aðvart“.
En honum var ekki eins leitt og hann lét.
Neptúnus karlinn liafði auðvitað strax þekkt
bróður sinn. Og svo þessi unaðslega stúlka,
og sjávarlöðrið og nautshúðin, sem enn þá
iðaði af lífi-------. Iíann kunni bara betur
við að sýna, að hann væri húsbóndi á sínu
heimili.
„Iíann er hálfleiðinlegur til lengdar með
allt sitt blessað vatnsgutl“, sagði Júpiter og
gekk í burt.
„Evrópa mín, þú skalt vei'ða konan mín.
Við skulum fá okkur hús og heimili. Það er
ekki síður hægt að njótast á þurru landi“.
Evrópa undraðist enn. IJún stóð allt í einu
við lilið konungs guðanna í miðjum nýjum
eyjaklasa, sem var að rísa úr sjó. Þar voru
skuggsælir pálmar, marglitir fuglar og hvers
kyns dýr. Þar stóð yndislegt, drifahvítt hús
og fyrir dyrum þess brosandi þjónar, sem
hneigðu höfuð sín og biðu fyrirskipana. Af
öllu draup enn sjávarseltan. —
Júpiter hefði orðið með seinna móti heim
í kvöldmatinn, hefði hann ekki falið sólina
bak við skýjableðil og látið hana standa þar
kyrra. svo sem eins og rösklega tvo tíma eða
svo. Svona fór hann að því að seinka klukk-
unni. Og svo vel var þetta gert, að ekki einn
einasti stjörnufræðingur varð þess var og eng-
in húsmóðir heldur. Karlarnir í heyinu tóku
ekki eftir neinu. Þeir voru að binda heim