Dagblaðið Vísir - DV - 07.09.2007, Side 24

föstudagur 7. september 200724 Helgarblað DV
Ég var mikið í útlöndum um sum-
arið, fór í vinnuferð með Smára-
skóla þar sem ég starfa sem kenn-
ari, fór með mömmu til fjölskyldu
okkar í Noregi, heimsótti pabba
til Danmerkur og fór í hjólaferð til
Ítalíu með samstarfskonu minni.
Fólk var með prógramm í gangi til
að kippa mér út úr aðstæðunum.
Ég náði að gleyma mér við og við.
En enn þann dag í dag á ég erf-
itt með að sjá jafnöldrur hennar,
hugsa hvernig föt ég myndi kaupa
á hana, hvaða mynd hún hefði
gaman af að sjá í bíó og annað í
þeim dúr.“
Leið Helgu Maríu í átt að bata
lá í gegnum sálfræðiaðstoð og starf
með sorgarhópi í Grafarvogskirkju.
„Ég gerði allt sem sérfræð-
ingar ráðlögðu mér. Ég geri mér
ekki almennilega grein fyrir hvar
í sorgarferlinu ég er stödd. Sjálfri
finnst mér ég komin nokkuð
langt í úrvinnslu á sorginni, en
það er kannski ekki rétt mat. Það
er aldrei hægt að lækna sorgina,
bara læra að lifa með henni. Ég
er að reyna að venja mig af öllum
þessum „ef ég hefði...“ spurning-
um því ég kemst alltaf að sömu
niðurstöðu: Andláti Sigrúnar
Marenar hefði aldrei verið hægt
að afstýra. Það hefur gert mér
gott að heyra sögur annarra og
þótt fólk hafi ekki upplifað sorg-
ina eins er mikill styrkur í því að
vita að maður stendur ekki einn
í þessum sporum. Og það er ein-
mitt ástæða þess að ég er tilbúin
til að segja mína sögu, til að vera
öðrum syrgjendum stuðningur og
hvatning. Fyrstu mánuðina gekk
lífið út á að komast gegnum hvern
dag. Stundum langaði mig ekki
til að vakna, en ég á annað barn
og það má ekki gleymast. Maron
fer í gegnum sorgarferlið á sinn
hátt. Hann er mikið í íþróttum og
með vinum sínum, en við styrkj-
um hvort annað. Ég fór sjálf ekki
í gegnum reiðina fyrr en í janúar
á þessu ári. Ég var föst í afneitun-
inni, þannig að það er nokkuð í
land að ég nái sáttinni sem talað
er um í sorgarferlinu.“
Guð heldur utan um
syrgjendur
Helga María er trúuð og seg-
ist viss um að þær mæðgur hittist
aftur.
„Ég veit að hún er á góðum stað
núna og þegar við hittumst að nýju
fæ ég svar við mörgum spurning-
um sem vísindin hafa ekki getað
fært mér,“ segir hún af sannfær-
ingu. „Ef ég hefði ekki þessa trú, þá
gæti ég ekki lifað. Ég met hluti allt
öðruvísi núna en áður fyrr. Ég er
ekki lengur upptekin af því að velta
fyrir mér hvað öðrum finnst um
mig. Ég fer eftir minni sannfær-
ingu. Ég var efins um tilvist Guðs
fyrst eftir að ég missti dóttur mína
og var ofboðslega reið. Svo komst
ég að þeirri niðurstöðu að Guð er
til. Það er ekkert annað sem skýrir
það hvaða verndarhendi er haldið
yfir manni og hvaðan styrkurinn
kemur sem maður fær við aðstæð-
ur sem þessar. Ég þurfti á hjálp
Guðs að halda til að komast gegn-
um lífið. Ég beygði mig í auðmýkt
fyrir honum og fann styrkinn. Ég
hef lært að á erfiðustu stundun-
um yfirgefur Guð okkur ekki. Ég
vissi bara ekki þá að hann sat mér
við hlið og hélt utan um mig. Það
breytir því þó ekki að ég skil ekki
tilganginn með að tveggja og hálfs
árs barn skuli deyja – en ég treysti
því að ég fái svörin þegar minni
jarðvist lýkur.“
Útrás og lækning
í líkamsrækt
Hún skorar sjálfa sig á hólm
á hverjum degi. Hún kennir átta
ára börnum og er deildarstjóri í
Smáraskóla. Núna hefur hún gert
það sem hún hefði sennilega ekki
gert fyrir nokkrum árum – stigið
nakin fram, í orðsins fyllstu merk-
ingu. Hún er ein kvennanna í aug-
lýsingum Baðhússins.
„Mér fannst það frábært fram-
tak hjá Lindu Pétursdóttur að fara
af stað með þessa auglýsingaher-
ferð, fá með sér í lið konur sem
þyrðu að koma naktar fram – vera
þær sjálfar,“ segir hún. „Ég ákvað
að stíga skrefið, skora sjálfa mig
á hólm. Enda vissi ég að þess-
ar myndir yrðu í alla staði mjög
vandaðar.“
Hluta þessarar ákvörðunar má
rekja til þess að Helga María seg-
ir líkamsrækt hafa styrkt sig and-
lega.
„Fyrst eftir andlátið gat ég ekk-
ert borðað og svo snerist það í
andhverfu sína. Ég kveið jólun-
um ólýsanlega og í nóvember og
desember sökk ég í þunglyndi. Þá
dreif vinkona mín Fjóla, sem er
einkaþjálfari, mig í líkamsrækt og
það var ótrúlegt hvað það að þjálfa
líkamann gerir mikið fyrir sálina.
Ég fylltist orku og fékk útrás fyr-
ir tilfinningarnar. Ef ég á að ráð-
leggja fólki í sorg – þótt ég sé enn
í miðju ferlinu sjálf – bendi ég fyrst
og fremst á að fólk tali sorgina frá
sér, leiti hjálpar sérfræðinga og
stundi líkamsrækt. Það hjálpaði
mér gríðarlega í mínu uppbygg-
ingarferli. Til að takast á við sorg
þarf nefnilega líkamlega og and-
lega orku.“
Of sárt að sjá hana í draumi
Helga María segist telja eðlilegt
að hana hafi aldrei dreymt dóttur
sína frá því hún lést.
„Ég held það sé almættið sem
stýrir því,“ segir hún. „Ég held
einfaldlega að það væri of sárt að
dreyma hana og vakna án henn-
ar. Við það að missa barnið sitt
fær maður vissulega dýpri skiln-
ing, styrk og þroska – en sá þroski
er ansi dýru verði keyptur. Ég velti
líka stundum fyrir mér hvort ég sé
að verða tilfinningalaus af þessari
reynslu. Ég sé fyrir mér tilfinninga-
skala og þegar maður missir barn-
ið sitt springur skalinn. Það er ekki
til neitt verra en að missa barnið
sitt. Eftir þessa lífsreynslu kemur
mér ekkert á óvart. Það versta sem
gat gerst í lífi mínu gerðist.“
annakristine@dv.is
„Ég þurfti á hjálp Guðs
að halda til að kom-
ast gegnum lífið. Ég
beygði mig í auðmýkt
fyrir honum og fann
styrkinn. Ég hef lært að
á erfiðustu stundunum
yfirgefur Guð okkur
ekki. Ég vissi bara ekki
þá að hann sat mér
við hlið og hélt utan
um mig. Það breytir
því þó ekki að ég skil
ekki tilganginn með
að tveggja og hálfs árs
barn skuli deyja – en
ég treysti því að ég fái
svörin þegar minni
jarðvist lýkur.“
Veisludama sigrún maren var mikil veisludama. Hér er hún búin að punta sig
og er á leið í veislu. Hún elskaði bleika liti og fékk að hvíla í bleikri kistu.
Lífsviðhorfin
hafa breyst
„einhvern tíma
hefði ég flýtt mér
með ajax-brúsann
að þvo litakrotið
sem sigrún maren
setti í gluggakist-
una. Þegar
gluggasyllan
verður máluð
verður sett teip í
kringum þetta
krot, sem hún
málaði skömmu
fyrir andlát sitt.“
Krossinn sem
Helga maría er
með um hálsinn
smíðaði maron
sonur hennar
og gaf mömmu
sinni í jólagjöf.