Fréttatíminn - 11.04.2014, Qupperneq 44

Rúta kannski
– eða langferðabíll?
V
„Við hefðum kannski átt að panta bílinn
með aukasætum,“ sagði minn betri helm-
ingur þar sem við stóðum frammi fyrir
ákveðnu úrlausnarefni í helgarbyrjun.
Barnabörnin hafa dálæti á helgarvist hjá
ömmu og afa en einkum ef fyrirhuguð
er ferð í sumarbústaðinn. Þar er hægt að
hoppa og skoppa úti í náttúrunni, róla og
renna, moka í sandkassanum og taka dýf-
ur á trampólíninu, miserfiðar eftir aldri
þátttakenda. Loks er hægt að leika nær
endalaust í heita pottinum, kafa, sprauta
úr vatnsbyssum, veiða fiska búna segul-
stáli í nös eða bera fram gervikaffi eða te
úr bollum sem fljóta á heita vatninu.
„Það hefði ekki dugað til, þannig búinn
tekur bíllinn sjö en það stefnir í að við
verðum átta,“ svaraði ég. Fyrsta áætlun
hafði verið að taka þrjú börn með, eins
mörg og komast með okkur í bílinn, en
sveitareisan spurðist út og fleiri vildu
koma með. Á endanum lá ljóst fyrir að
sex af átta barnabörnum okkar voru á far-
þegalistanum. Elsta barnið var upptekið á
helgarnámskeiði og það yngsta enn ekki
komið á þann aldur að setja fram óskir
um þátttöku.
„Þetta má leysa,“ sagði ég við ömmu
barnanna, „við förum á báðum bílunum,“
en tveir slíkir eru á heimilinu, okkar aðal-
bíll sem konan notar hvunndags og við
saman um helgar og annar sem ég nýti til
að komast í og úr vinnu, auk snatts eftir
atvikum.
Konan féllst á tillöguna. Með því móti
kæmust börnin sex með. Það var augljós-
lega talsvert verk sem fyrir höndum var,
að annast sex börn yfir helgi á aldrinum
tveggja til níu ára en amman vílaði það
ekki fyrir sér. Hún þekkir sitt fólk og
þarfir hvers og eins í hópnum. Foreldr-
arnir komu því með börnin á tilsettum
tíma á laugardagsmorgni – og héldu
síðan alsælir út í vorið – barnlaus helgi
var í vændum og langþráður friður á
sunnudagsmorgni þar sem hægt var að
leyfa sér þann munað að sofa út. Börn
vakna nefnilega snemma, skríða annað
hvort upp í og vekja þá sem vilja sofa,
eða biðja um morgunmat því dagurinn
sé kominn – og hann kemur snemma á
þessum árstíma.
Barnabílstólum var komið fyrir í
báðum bílunum, fyrir þau börn sem nota
slíkan búnað, og farangursgeymslur
beggja fylltar með matvælum og fylgi-
hlutum barnanna. Það var stuð í hópnum
og tilhlökkun. Málið vandaðist hins vegar
þegar kom að niðurröðun barnanna í
bílana. Þau vildu öll fara með ömmu. Hún
var greinilega ofar á vinsældalistanum
en afinn. Ég reyndi að hugga mig við það
að þau væru vanari að vera með henni í
bíl, enda sækir hún þau stundum í leik-
skólann eða dægradvöl grunnskóla eldri
barnanna. Vissulega var einnig hægt að
benda á það að hennar bíll er hábyggðari
en minn og því betra útsýni úr honum,
auk þess sem hann er stærri og rúmbetri.
Sá samanburður hélt þó varla því ekki var
að sjá að börnin væru neitt sérstaklega að
velta fyrir sér bíltegundunum. Þau vildu
bara frekar fara með ömmu.
Það gekk hins vegar ekki, þar var ein-
faldlega ekki nóg pláss – og þegar voru
komnir í bílinn hjá mér bílstólar tveggja
systkinasyna, fjögurra ára drengja.
Annar þeirra tók loks af skarið og sagði
í barnslegri einlægni, „förum bara með
afa, það er allt í lagi.“ Mér hlýnaði um
hjartaræturnar við tillögu sveinsins. Hinn
samþykkti það og þá gat öll hersingin
lagt af stað í sveitina. Drengirnir voru,
mér til léttis, hinir kátustu á leiðinni,
bentu á dýr sem við sáum, einkum kindur
og hesta. Ég gat frætt þá um það að
bráðum kæmu lömb og folöld sem gaman
yrði að skoða. Ýmislegt fleira sáum við
skemmtilegt sem hægt var að ræða. Það
var því ekki að heyra að þeir söknuðu
ömmu sinnar verulega meðan á ferðinni
stóð – enda aðeins rúmlega klukkutíma
ferðalag. Allur hópurinn sameinaðist því
von bráðar í sveitinni, tilbúinn í fjörið.
Og það var sannarlega fjör. Allt sumar-
dót var drifið úr vetrardvalanum enda lék
veðrið við okkur. Það var hopp og hí fram
á laugardagskvöld og sunnudagurinn tek-
inn snemma, enda var ömmu og afa bent
góðfúslega á það þann morgun að kominn
væri dagur og því ekki vert að vera með
neitt hangs. Það þurfti að gefa á garð-
ann og koma öllum út. Rólurnar fengu
að sveiflast og trampólínið var gjörnýtt.
Heiti potturinn var fylltur á ný og nánast
öll handklæði hússins tekin til handar-
gagns. Það var sullað og skvett.
Vandræðin byrjuðu ekki fyrr en við
héldum heim á ný, þegar rökkva tók á
sunnudagskvöld. Enn vildu allir fara með
ömmu, líka yngispiltarnir sem skoðað
höfðu hestana og kindurnar með afa dag-
inn áður. Drengurinn sem tekið hafði af
skarið á laugardagsmorgninum – og sagt
afa svo sem ágætan – sagði það hreint út
á planinu hjá sumarbústaðnum að hann
vildi að stóllinn sinn væri í ömmubíl – og
hananú.
Frændurnir litlu urðu samt að sætta sig
við afann og áttu raunar ágæta vist í afa-
bíl því þeir sofnuðu hvor í sínum stól nán-
ast um leið og bíllinn hreyfðist og sváfu
þar til við námum staðar heima. Helgarat-
ið sagði til sín í þreyttum kroppum.
Næst þegar allir vilja koma með í
sveitina held ég að við verðum að leita
til ömmunnar, sem rekur rútufélag með
fjölskyldu sinni. Þar finnast bílar af öllum
stærðum og gerðum með nógu mörgum
sætum fyrir alla – og ömmu óskipta í
kompaníi. Þá er bara að vita hvort öku-
skírteinið hans afa gildir til akstursins
– sem er, vel að merkja, án sérstakrar
gjaldtöku.
Jónas
Haraldsson
jonas@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
SAMKVÆMT BÓKSÖLU Í PENNANUM EYMUNDSSON UM LAND ALLT
METSÖLULISTI EYMUNDSSON

VIKAN 02.04.14 - 08.04.14
1 2
5 6
7 8
109
43 Iceland Small World - lítil Sigurgeir Sigurjónsson
Ljóðasafn
Gerður Kristný
Verjandi Jakobs
William Landay
Áður en flóðið kemur
Helena Thorfinn
Gæfuspor - Gildin í lífinu
Gunnar Hersveinn
Andóf
Veronica Roth
Kroppurinn er kraftaverk
Sigrún Daníelsdóttir
Hljóðin í nóttinni
Björg Guðrún Gísladóttir
Íslenskar þjóðsögur
Sannleikurinn um mál
Harrys Quebert
Joel Dicker
44 viðhorf Helgin 11.-13. apríl 2014