Morgunblaðið - 02.12.2011, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. DESEMBER 2011
✝ Jón AðalsteinnJónasson fædd-
ist í Hafnarfirði 18.
nóvember 1926.
Hann lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 25.
nóvember 2011.
Jón Aðalsteinn
var sonur hjónanna
Jónasar Sveins-
sonar fram-
kvæmdastjóra
Dvergs í Hafn-
arfirði, f. 1903, d. 1967 og Guð-
rúnar Jónsdóttur húsmóður, f.
1903, d. 1985. Hann ólst upp í
Mjósundi 15 í hópi systkina
sinna, Sveins, f. 1925, d. 1974,
Kristínar Sigurrósar (Rósa), f.
1930, Guðmundar Helga, f.
1933, d. 2006, Erlings Garðars,
f. 1935 og Guðrúnar Marsibilar
(Maja), f. 1939.
Jón Aðalsteinn kvæntist Mar-
gréti Sveinsdóttur, f. 1925, d.
2008, 14. júní 1947. Foreldrar
hennar voru Guðný Guðmunds-
dóttir, f. 1895, d. 1978, og
Sveinn Jónsson, f. 1895, d. 1971.
Þau eignuðust tvo syni. Þeir
eru: 1) Sveinn Gretar, f. 1946,
kvæntur Hönnu Kristínu Guð-
mundsdóttur, f. 1948. Þau eiga
tvö börn: a) Jón Aðalsteinn, f.
1976, kona hans er Guðrún El-
húsinu. Jón Aðalsteinn var
framkvæmdastjóri hjá Fram-
sóknarfélögunum í Reykjavík
1962-4 og tók mikinn þátt í
starfi Framsóknarflokksins allt
til ársins 1995. Hann sat meðal
annars sem fulltrúi flokksins í
bankaráði Útvegsbankans,
íþróttaráði, heilbrigðisráði, o.fl.
nefndum. Árið 1962 stofnaði
hann verslunina Sportval, fyrst
á Strandgötu 33 í Hafnarfirði,
og síðar á Laugavegi 48 og loks
á Laugavegi 116 við Hlemm.
Jón Aðalsteinn hafði unun af
veiðum og voru þær honum í
blóð bornar. Hann þekkti allar
helstu laxveiðiár landsins af
eigin raun og leituðu margir til
hans og nutu þekkingar hans á
helstu veiðistöðum þeirra. Árið
1983 seldi hann Sportval. Þá
eignaðist hann upptökuverið
Hljóðrita, en Jónas R. sonur
hans var einn stofnenda þess.
Hann rak Hljóðrita allt til árs-
ins 1998. Jón Aðalsteinn var
formaður Knattspyrnufélagsins
Víkings 1973-80. Síðastliðin 18
ár áttu Samtök aldraðra hug
hans allan og sat hann í stjórn
samtakanna og hafði m.a. um-
sjón með fjármálum og fram-
kvæmdum félagsins. Hann var
heiðraður af ýmsum íþrótta-
samtökum og má þar nefna Vík-
ing, Skíðaráð Reykjavíkur, KSÍ,
ÍSÍ o.fl.
Útför Jóns Aðalsteins fer
fram frá Dómkirkjunni í
Reykjavík í dag, 2. desember
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
ísabet Ómarsdóttir,
f. 1983. Sonur
þeirra er Jón Tumi,
f. 2008, b) Ásta Sig-
ríður, f. 1981, mað-
ur hennar er Sig-
urður Karl
Guðgeirsson, f.
1977. Dóttir þeirra
er Hanna Lovísa, f.
2009. 2) Jónas Rún-
ar, f. 1948, kvænt-
ur Helgu Bene-
diktsdóttur, f. 1949. Dóttir
þeirra er Margrét Ragna, f.
1969, var gift Sigurði Rúnari
Sveinmarssyni, f. 1969. Dætur
þeirra eru Helga Gabríela, f.
1991, og Birta Hlín, f. 2000.
Jón Aðalsteinn fór ungur að
sinna íþróttum, einkum knatt-
spyrnu, fyrst með FH og síðar
með Víkingi. Þá söng hann í
nokkur ár með Karlakórnum
Þröstum. Hann lagði stund á
rafvirkjun, sjómennsku, vöru-
bifreiðastjórn og bílamálun.
Hann gerðist starfsmaður Þjóð-
leikhússins er það hóf starfsemi
sína 1950. Hann tók við sem
leiksviðsstjóri hússins 1954 og
gegndi því starfi til ársins 1960.
Á þeim árum stofnaði hann
fyrstu bílaleigu landsins í félagi
við samstarfsmenn í Þjóðleik-
Það var í janúar 1967 að ég
hitti fyrst tengdaföður minn.
Hann tók mér vel, og ég skynjaði
við fyrstu kynni að þarna færi
maður sem hefði mikið til brunns
að bera.
Tengdaforeldrar mínir bjuggu
í Stóragerði og voru kaupmenn í
Sportvali sem þá var á Laugavegi
48. Seinna fluttu þau verslunina
að Laugavegi 116, við Hlemm, og
ráku þá verslun með miklum
myndarbrag til 1983.
Minningar streyma fram þeg-
ar ég kveð tengdaföður minn. Ég
kom næstum daglega í Sportval,
þar vann tilvonandi lífsförunaut-
ur minn Sveinn Gretar. Á þessum
árum var farið á vörusýningar til
Þýskalands, bæði Kölnar og
München, til að tryggja og
styrkja böndin við viðskiptaaðila
og fórum við Svenni oftast með.
Þetta voru ánægjuleg og anna-
söm ár, tengdafaðir minn var
góður vinnuveitandi hann var
harðduglegur og ósérhlífinn og
ætlaðist til hins sama af sam-
starfsmönnunum, en um leið var
hann mildur og gjöfull og umfram
allt hreinskiptinn.
Alli var mikill baráttumaður og
mjög pólitískur, Framsóknar-
flokkurinn var hans flokkur.
Laxveiði var hans aðaláhuga-
mál og naut fjölskyldan að vera
saman við veiðar á sumrin. Um-
gengni hans við náttúruna var
virðing gagnvart veiðinni, að taka
ekki meira en áin mátti gefa.
Hann var oft fenginn til að lesa
árnar í byrjun veiðitíma og benda
á fengsæla veiðistaði.
Hann var mikill fjölskyldumað-
ur, gerði allt sem hann gat til að
öllum liði sem best, hvort sem það
voru systkini hans eða við í nær-
fjölskyldunni.
Betri föður, afa, bróður og
tengdaföður var ekki hægt að
hugsa sér.
Hann var mikill barnakall og
undir það síðasta var það eitt af
því fáa sem gladdi hann þegar
langafabörnin komu í heimsókn,
þá breiddist bros yfir andlitið.
Ég vil þakka honum fyrir svo
margt í gegnum lífið, en vissan um
það að nú líði honum vel gerir okk-
ur kleift að fara í gegnum sorgina.
Guð blessi þig og varðveiti,
elsku Alli minn.
Þín,
Hanna Kristín.
Kyrrð var yfir árla þennan
morgun. Fyrsti snjór vetrarins
þakti jörðina, nýfallinn og hreinn.
Þá kvaddi tengdafaðir minn þenn-
an heim. Hann fékk loks hvíldina
eftir nokkurra mánaða sjúkdóms-
legu. Síðustu mánuðirnir reyndust
honum erfiðir og aðdáunarvert
var hversu æðrulaus hann var.
Hann hélt reisn sinni allt fram í
andlátið. Mig langar að kveðja
þennan öðling með nokkrum orð-
um.
Það er ótrúlega stutt síðan
hann kom sjálfur akandi til okkar í
kvöldmatinn. Þá var mikið spjall-
að því hann var pólitískur og vel að
sér í dagmálaumræðunni og hann
hafði ákveðnar skoðanir á mönn-
um og málefnum.
Tengdafaðir minn átti við-
burðaríka ævi og áorkaði miklu.
Hann var sterkur persónuleiki,
skarpur og vitur, athafnasamur og
félagslyndur og umfram allt heið-
arlegur. Hann var rökfastur,
skipulagður og kappsamur í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann var góður fjölskyldufaðir,
hafði ríka réttlætiskennd og var
umhugað um aðra. Hann var ráða-
góður öllum sem til hans leituðu.
Hann var þessi manngerð sem
gefur. Ákafi hans var oft mikill,
svo það gætti stundum óþolin-
mæði. Þá stríddum við honum.
Stutt var í glettnina sem hann brá
fyrir sig í veikindunum. Þá brosti
hann sínu sérstaka brosi og blikk-
aði mann.
Tengdaforeldrum mínum
kynntist ég fyrir um 40 árum þeg-
ar við Jonni byrjuðum að vera
saman og ég fór að venja komur
mínar á heimilið í Stóragerði. Þau
voru einstaklega gott og um-
hyggjusamt fólk. Í minningunni
lifa yndislegar samverustundir á
heimili þeirra. Tengdafaðir minn
var hress og skemmtilegur og það
var alltaf líf og fjör í kringum
hann. Tengdamóðir mín var glæsi-
leg kona, blíð og hjartahlý og
gædd einstakri næmni. Þeim var
ávallt umhugað um velferð fjöl-
skyldunnar og fylgdust náið með
afkomendum. Synir þeirra hafa
fengið frá þeim þá bestu mann-
kosti sem hugsast getur.
Á unglingsárum vann ég hjá
tengdaföður mínum í Sportvali.
Þar var oftast mikið um að vera og
ég fylgdist með er menn leituðu
ráða hjá honum jafnt vinir sem
viðskiptavinir. Þeir komu að
versla og fá upplýsingar um veiði-
mennsku, skotveiði, laxveiði, ána
eða bara einhvern hylinn. Hann
var veiðimaður af guðs náð og
hafði meðfædda hæfileika til veiða
og hann naut þess að gefa upplýs-
ingar.
Að reka verslun með árstíða-
bundnum vörum var mikil vinna
en hann var útsjónarsamur, rak
Sportval í 19 ár og gerði hana að
stærstu sportvöruverslun lands-
ins. Í minningunni stendur hann
ungur og keikur, kveikir sér í
London Docks-vindli og spjallar
við veiðimenn.
Við áttum eftir að vinna saman
síðar. Við áttum sameiginlegt
áhugamál, um byggingu íbúðar-
húss Samtaka aldraðra við Sléttu-
veg. Við kollegar á stofunni hönn-
uðum bygginguna og hann stýrði
framkvæmdum. Þar miðlaði hann
mér mörgu af langri reynslu sinni
og þekkingu úr skóla lífsins.
Tengdafaðir minn átti erfitt eft-
ir að tengdmóðir mín dó. Þá sýndi
hann hvað mest æðruleysi. Fram-
sýnn og rökfastur gerði hann
strax ráðstafanir í samræmi við
breyttar aðstæður.
Hann varð 85 ára viku fyrir
andlátið. Hans nánustu komu í
kaffi og við áttum ógleymanlega
stund.
Ég minnist tengdaföður míns
með virðingu fyrir þeim mann-
gildum sem hann stóð fyrir og
þakklæti fyrir þá velvild og um-
hyggju sem hann sýndi mér og
fjölskyldunni alla tíð.
Helga Benediktsdóttir.
Elsku afi minn.
Þú varst alltaf svo stór partur
af mínu lífi og nú þegar þú ert far-
inn finn ég enn betur hversu stór.
Ég finn fyrir svo miklum söknuði
en samt er ég svo glöð og þakklát
því að þú sért loks kominn til
ömmu og hafir fengið hvíld.
Þú kvaddir daginn áður en þú
ákvaðst að fara, horfðir í augun
mín skælbrosandi og kysstir á
handabakið mitt. Á einhvern hátt
vissi ég að þetta var kveðjustund-
in okkar. Ég skildi svo við þig sem
best ég gat og sagði þér hversu
vænt mér í raun og veru þykir um
þig og strauk þér um vangann.
Þessa kveðjustund mun ég alltaf
geyma í hjarta mér og vera æv-
inlega þakklát fyrir.
Nú þegar þú ert farinn þá leita
á mig svo ótal margar minningar
frá því er ég var lítil heima hjá
ykkur ömmu í Kúrlandinu. Þar
leið mér alltaf svo vel, alltaf svo
margt fallegt og spennandi að
skoða. Þú og amma önnuðust okk-
ur systkinin svo vel þegar við vor-
um hjá ykkur og við nutum þess.
Þú eldaðir svo oft handa okkur
uppáhaldsmatinn okkar lamba-
kjöt í brúnni sósu og best þótti
mér þegar þú áttir afgang af læri
og settir allt saman í einn pottrétt,
þegar þú bjóst til frómas með
blönduðum ávöxtum og líka þegar
þú bakaðir vöfflur. Þú gerðir
heimsins bestu vöfflur.
Ég man svo vel eftir veiðiferð-
unum okkar og hversu „óþekkur“
þú varst þegar þú hoppaðir út í
ána á eftir fiskinum og varðst
hundblautur. Amma var nú ekki
ánægð með þig þá. En þú varst
ákveðinn í að ná þessum laxi og
varst tilbúinn að gera hvað sem
var til að ná í hann. Þó svo að það
þýddi að fá smákvef í kaupbæti.
Ég man eftir því að hafa fengið að
vera með þér í vinnunni í Hljóðrita
og að þykjast vera í upptöku í
stóra hljóðverinu og syngja í alls
kyns míkrafóna. Ég fékk líka að
fylgjast með ykkur vinna mynd-
bönd og að sitja með ykkur og
spjalla inni á kaffistofu. Þú varst
alltaf svo þolimóður og góður við
mig og við alltaf svo góðir vinir.
Svo þegar ég varð móðir eign-
uðumst við enn nánara vinasam-
band þar sem við vörðum mörgum
stundum saman í fæðingarorlof-
inu mínu. Ég man þegar ég gekk
til þín með Hönnu Lovísu nokk-
urra vikna gamla í vagni á falleg-
um sumardegi og þú beiðst eftir
mér í glugganum með lambakjöt í
brúnni sósu á diski. Hanna Lovísa
lá og svaf í burðarúminu á meðan
ég og þú borðuðum og horfðum á
Anitique Roadshow og Murder
she Wrote sem okkur fannst báð-
um svo skemmtilegir þættir. Svo
þegar Hanna Lovísa vaknaði
naustu þess að halda á henni og
tala við hana. Þetta var svo dýr-
mætt fyrir okkur öll.
Elsku afi minn. Ég er svo glöð
og þakklát fyrir að hafa átt þessar
stundir með þér og fyrir að eiga
þessar ótrúlega mörgu minningar
sem eru hver annarri betri.
Þú varst alltaf svo hreinskipt-
inn og þægilegur. Þú áttir svo gott
með að hlusta og varst alltaf tilbú-
inn að hlusta á sjónarmið allra þó
svo að þú værir kannski ekki alltaf
sammála. Til þín var alltaf hægt
að leita því hjá þér leið mér alltaf
vel.
Þín
Ásta.
Elsku afi minn er borinn til
hinstu hvílu í dag. Nú er hann
komin til hennar ömmu sem hann
þráði svo mikið.
Afi minn var merkilegur mað-
ur. Fyrir mér var hann besti afi
sem hugsast getur. Ég var fyrsta
barnabarnið þeirra ömmu og afa
og frá því að ég var smábarn komu
þau reglulega um helgar til að fá
mig að „láni“. Upp frá því var ég
ávallt mikið hjá þeim alveg þar til
ég var tvítug eða þegar ég byrjaði
í sambúð. Það var svo gott að vera
hjá Möggu ömmu og Alla afa. Þau
voru svo gefandi og hlý. Afi var
aldrei langt undan þegar við
amma vorum að spjalla því hann
hafði gaman af að hlusta. Hann
kom stundum með innlegg eða at-
hugasemdir inn í umræðuna sem
kom þá upp um hleranir hans, þá
hlógum við amma. Afi gat líka
spjallað og hafði ég gaman af því
að heyra sögurnar um hann þegar
hann var ungur og hversu lengi
hann eltist ástsjúkur við ömmu
þar sem hann var yngri en hún.
Fyrir mér var afi minn alvitur.
Ég gat leitað ráða hjá honum um
alla skapaða hluti og kenndi hann
mér margt merkilegt. Afi minn
var afar duglegur maður, skyn-
samur og strangheiðarlegur. Ég á
yndislega fallegar minningar um
góðar stundir með afa, svo margar
að tárin streyma er ég skrifa
þessa minningargrein. Þær sem
koma sterkt upp í hugann núna
eru þær sem við áttum saman í
laxveiðiferðum, þar var afi í essinu
sínu eða þegar hann fór með mig á
skyttirí í Kaldbaksvíkinni. Þetta
eru sérstakar og skemmtilegar
stundir sem ég átti ein með afa.
Af einhverri ástæðu hef ég ver-
ið „sterk“ eftir að pabbi hringdi í
mig að morgni 25. nóvember síð-
astliðins. Kannski var það hvernig
pabbi tilkynnti mér að afi hefði
kvatt okkur í nótt í stað þess að
segja að hann væri dáinn. Ég fór
aftur upp í rúm og lá þar í nokkrar
klukkustundir og hugsaði til afa.
Það skrýtna var að ég grét ekki
því ég fann fyrir svo sterkum
straumum sem báru með sér ást
og hlýju. Ég var svo viss um að
hann væri orðinn sáttur því hann
var kominn til „Möggu sinnar“.
Einhvern tímann var mér sagt að
svanir pöruðu sig fyrir lífstíð,
þannig sé ég ömmu og afa fyrir
mér.
Ég þakka starfsfólkinu á
Hrafnistu fyrir einstaka natni og
umhyggjusemi fyrir afa mínum.
Guð geymi elsku afa minn. Ég
mun ávallt elska hann og hugsa til
ömmu og afa er ég fer með bænina
sem þau kenndu mér í barnæsku.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Margrét Ragna
Jónasardóttir.
Út um gluggann á sjúkraíbúð-
inni á Hrafnistu sáum við bræður
yfir til viðbygginganna hlýlegu og
lóðina manngerðu, þar sem haust-
ið hafði loks haldið innreið sína, en
á undan hafði gróandinn lifað
lengur í borginni en vant var. Við
töluðum um haustin og vorin okk-
ar, andleg og líkamleg, sem við
höfðum upplifað á sameiginlegum
lífsvangi. Og sannfærðum sjálfa
okkur um, að við hefðum hingað til
unnið allar styrjaldir, þótt nokkr-
ar orrustur hefðu tapast. Þá var
auðvitað pólitíski slagurinn okkar
sleginn og gerðar ýmsar sálar-
rannsóknir á náungum í samleið.
Við ræddum að sjálfsögðu um þá
styrjöld sem nú stóð yfir í þessari
sjúkraíbúð og með rósemd sagði
Alli Jónasar í Dverg baráttunni
hvergi lokið, en að því sögðu leit
hann upp til mín og eftirvæntingin
í augum hans leyndi sér ekki. Ég
bliknaði og varð að líta undan yfir
til fallegu hlutanna í íbúðinni, sem
synir hans og hans yndislegu Mar-
grétar, nafnar afa sinna Sveinn og
Jónas höfðu komið fyrir. Þeir
ásamt konum sínum höfðu breytt
svipmóti þessa staðlaða rýmis í
hlýlegt heimili. Og með hjálp
sjúkraliðsins blíða var öllum köld-
um haustvindum haldið úti frá öll-
um þeim sem þar fá heimili á ævi-
kvöldi, oftar en ekki eftir langt og
strangt lífshlaup. Það sem Alli
sagði mér með sínu æðrulausu en
blíðu bliki augna sinna var „ég
ætla heim, ég vil ekki vera byrði
annarra“. Hannes Hafstein sagði í
minningu sinni: „Þú hafðir fagnað
með gróandi grösum og grátið
hvert blóm, sem dó. Og þér hafði
lærzt að hlusta unz hjarta í hverj-
um steini sló.“ Jón Aðalsteinn
fagnaði hverju því gróandi grasi
sem bætti hag náttúrunnar og
lærði að hlusta eftir í ríki náttúr-
unnar og hafði skýra skoðun á
hvernig best væri með hagnýtingu
farið. Hann var veiðimaður með
byssu og stöng frá unglingsaldri,
en samt í skapandi sambandi við
allt það umhverfi sem nýtt var til
veiða. Já, Jón Aðalsteinn var alltaf
að bjarga öðrum og hann kastað
birtu og yl á allt sviðið hverja sam-
veru stund með þessum „öðrum“,
svo stundin var betri en stundin
sem var liðin, og hann sannaði svo
sannarlega þá að í hverju lífsins
spori getur maður verið manns
gaman, en samt mætt keikur af al-
vöru og gáska lífsins án hjálpar-
meðala frá einkasölu ríkisins eða
úr öðrum áttum.
Jón Aðalsteinn sópaði í aska fé-
laga sem hann ásamt öðrum var
fenginn til að bera ábyrgð á, svo
um munaði, sama hvaða félag það
var. Síðustu 18 árin til Samtaka
aldraðra, já einn galtóman bygg-
ingarsjóðs ask 2008. Þá var gott að
hafa mátt hans og innsæi með að
ákvarða „hina leiðina“, sem gerði
samtökunum kleift að lifa af án að-
stoðar okkar lamaða bankakerfis,
lokaðra lífeyrissjóða og okur-
vaxta. Hann bara brosti sínu sér-
staka brosi og sagði við okkur:„við
gefumst aldrei upp“.
Kæru vinir og ættingjar, grátið
Alla en grátið lágt. Móðir okkar
sagði í minningarstefi um elsta
son sinn: „Nú horfi ég hljóð út um
Jón Aðalsteinn
Jónasson
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
HARALDUR RAGNARSSON,
Stóragerði 26,
lést á hjúkrunarheimilinu Holtsbúð á
Vífilsstöðum miðvikudaginn 30. nóvember.
Hulda Haraldsdóttir, Pétur Hans Baldursson,
Ragnar Haraldsson, Birna Garðarsdóttir,
Ingibjörg Haraldsdóttir, Hallgrímur Sigurðsson,
afa- og langafabörn.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
SIGURGEIR INGVARSSON,
Geiri í Múla,
fyrrv. kaupmaður,
Selfossi,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Ljósheimum
mánudaginn 28. nóvember.
Guðmundur Birnir Sigurgeirsson, Ágústa Traustadóttir,
Pálmar Sölvi Sigurgeirsson, Valgerður K. Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir, tengdamóðir og amma,
HÓLMFRÍÐUR MAGNÚSDÓTTIR
geðlæknir,
Hvassaleiti 56,
Reykjavík,
sem andaðist sunnudaginn 27. nóvember,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 6. desember kl. 15.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem
vilja minnast hennar er bent á Minningarsjóð Margrétar
Oddsdóttur (s. 565 2260) til styrktar skurðlækningum við
brjóstakrabbameini við Landspítala.
Sólveig Grétarsdóttir, Guðmundur A. Guðmundsson,
Jóhanna Fríða Guðmundsdóttir,
Grétar Örn Guðmundsson, Arndís Huld Hákonardóttir.