Morgunblaðið - 17.12.2011, Blaðsíða 50

50 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. DESEMBER 2011
✝ Ragnar LeifurÞrúðmarsson
fæddist í Miðfelli í
Hornafirði 31.
mars 1953. Hann
lést í Reykjavík 9.
desember 2011.
Foreldrar hans
eru Hólmfríður
Leifsdóttir, f. 7.
mars 1930, og
Þrúðmar Sigurðs-
son, f. 24. apríl
1927. Systkini Ragnars Leifs
eru 1) drengur, f. 6. október
1951, d. 5. desember sama ár,
2) Þrúðmar Sigurður, f. 14.
desember 1954, kvæntur Ingi-
björgu Ævarr Steinsdóttur, f.
2. apríl 1953, 3) Jóhanna Lilja,
f. 9. maí 1959, gift Sigurbjarti
Pálssyni, f. 27. mars 1960, 4)
Rúnar Þrúðmarsson, f. 13. maí
1967, í sambúð með Ernu Hlín
Þórðardóttur, f. 11. júlí 1969.
Ragnar Leifur kvæntist 20.
febrúar 1975 Sigurbjörgu
Snæbjörnsdóttur frá Nolli í
skurðgröfu hjá Pétri Hauki
Jónssyni í Akurnesi og síðar
hjá Ræktunarsambandi Aust-
ur-Skaftafellssýslu. Ragnar
Leifur lærði rafvirkjun við
Iðnskólann í Reykjavík og hjá
meistara sínum Birni Gíslasyni
á Höfn, sem hann starfaði
einnig hjá eftir námið. Síðar
vann hann hjá RARIK á Höfn,
meðal annars við línulagnir og
einnig hjá Bjarna Þór Jak-
obssyni rafvirkjameistara.
Hann rak gröfuþjónustu á
tímabili, tók ófáa húsgrunna
og snyrti lóðir. Einnig tók
hann margar grafir í kirkju-
görðum Hornafjarðar. Þá var
hann sjómaður um tíma, byrj-
aði á bátum hjá öðrum en
smíðaði sér svo sinn eigin bát
og var aflasæll. Á árunum
2003 til 2010 starfaði Ragnar
Leifur við virkjanafram-
kvæmdir á Austurlandi og til-
tekt eftir þær, fyrstu árin hjá
fyrirtækinu Arnarfelli, síðan
Hraunaveitu, Ístaki og að lok-
um Skútabergi. Síðasta ár hef-
ur hann stjórnað steypustöð
hjá Skútabergi á Akureyri.
Útför Ragnars Leifs verður
gerð frá Hoffellskirkju í dag,
17. desember 2011, og hefst
athöfnin klukkan 14.
Grýtubakka-
hreppi, f. 16. apríl
1955. Þau slitu
samvistir. Þeirra
börn eru: a) Snæ-
björn Sölvi, f. 4.
júní 1976, b) Þrúð-
mar Kári, f. 16.
desember 1981,
sambýliskona hans
er Waraporn
Chanse, f. 2. mars
1974, c) Hildur
Björg, f. 15. nóvember 1988,
unnusti hennar er Heiðar Ingi
Eggertsson, f. 28. júlí 1988.
Frá árinu 1998 hefur Ragn-
ar Leifur átt Gunnþóru Gunn-
arsdóttur, f. 11. nóvember
1948, að unnustu.
Ragnar Leifur stundaði nám
við héraðsskólann að Reyk-
holti í Borgarfirði veturna
1970-1972. Haustið 1972 hélt
hann til Danmerkur í lýðhá-
skóla og eftir það tók við starf
á dönskum búgarði um tíma.
Hann byrjaði ungur að vinna á
Elsku sonur.
Það kertaljós sem lifir jólum á
er lítið tákn um æðstu hugsjón
manns,
um frið á jörðu, frið sem allir þrá
og flestir týna’ á lífsins kólgusjá
- en gleym ei brosi barns við kertaljós,
sem boðar ríki Guðs á helgri stund,
það gefur hverjum fagra friðarrós
sem fagnar því og veitir ástarhrós,
og bæn þess er að alla dreymi rótt
í örmum Guðs á helgri jólanótt.
(Sigurður H. Björnsson)
Ástarkveðjur,
mamma og pabbi.
Elsku Ragnar.
Þá er okkar ævintýri lokið
hérna megin. Mikið á ég eftir að
sakna þín. Enginn átti von á að
þú færir svona fljótt frá okkur,
ekki heldur þú sjálfur því þó al-
varan hefði barið að dyrum var
baráttuandinn enn til staðar,
hugrekkið og krafturinn. Sagðir
alltaf „allt gott“ þegar þú varst
spurður og mörg gullkornin hafa
flogið frá þér síðustu vikur sem
léttu lund okkar sem vorum í
kring um þig. Það sem við hugg-
um okkur við núna er að þú
fékkst að fara í svefni og þurftir
ekki að þjást heldur lifðir með
reisn til hinstu stundar. Það var
þér samboðið.
Þótt mikill losarabragur hafi
verið á okkar sambúð þá gilti
ekki hið sama um okkar sam-
band. Það var alla tíð heilt, fal-
legt og gott og þegar við vorum
saman þá var alltaf gaman. Svo
notuðum við símalínurnar þess á
milli. (Æ, þetta heita kannski
ekki línur lengur en þú veist
hvað ég er lítil tæknimanneskja,
öfugt við þig.)
Þú varst snillingur í öllu sem
þú gerðir og svo frjór í hugsun
að þú gast sífellt komið á óvart.
Ég veit ekki um margar sem
hafa fengið sextíu rauðar rósir
sendar á sextugsafmælinu sínu
og svo stóra myndavél í ofaná-
lag. Þú varst höfðingi og áttir
ekki langt að sækja það. Ávallt
voru veislur þegar ég kom til
þín, hvort sem boðið var upp á
þær heima í Hoffelli eða á björt-
um sumarnóttum inni í Hoffells-
dal eða Geitafelli. Sú síðasta er
eftirminnileg, miðnætursteik í
Brekkugötunni á Akureyri í
byrjun október þar sem kerta-
ljósin sindruðu um allt.
Þú tókst líka gjarnan matar-
gerðina í þínar hendur hér á Ot-
rateignum og á gamlársdag sett-
ir þú upp sannkallað
tilraunaeldhús.
Handarverkin þín minna á þig
enda var verklagni þín einstök
og alltaf varstu að bæta allt í
kringum þig. Ég man þegar við
skruppum til Köben um árið og
gistum fáeinar nætur á gisti-
heimili sem rekið var af heilsulít-
illi konu. Þegar við yfirgáfum
það varstu búinn að gera við
bæði krana og snerla. Í Svíþjóð-
arferðinni í haust varstu heldur
ekki í rónni fyrr en þú varst bú-
inn að laga öll ljós í íbúðinni hjá
Gunnari Steini og Hönnu Rósu.
Þú vannst mikið og hlífðir
sjálfum þér í engu. En hvort
sem þú sigldir um úfinn sæ,
stjórnaðir vinnuvél við stór-
hættulegar aðstæður eða varst á
ferð í vitlausu veðri og ófærð þá
varstu svo skarpvitur og laginn
að þér tókst ávallt að sigrast á
erfiðleikunum. Svo lifðir þú nú
ekki beint heilsusamlegu lífi en
tókst ábendingum um það með
umburðarlyndi og fórst svo auð-
vitað ekkert eftir þeim.
Vinur minn. Það er með mikl-
um trega sem ég hripa niður
þessi fátæklegu orð og þau eiga
ekkert skylt við þau eftirmæli
sem þú ættir skilið. Tilgangur
þeirra er bara að þakka þér fyrir
allt það sem þú varst mér og
mínum börnum. Þú lifir áfram í
hugum okkar og þú lifir líka
áfram í börnunum þínum.
Nú ertu kominn heim og færð
legstað í þeirri mold sem þér er
kærust, undir hinu tignarlega
Hoffellsfjalli.
Ég bið Guð að blessa þig á
nýjum brautum. Ég bið hann
líka að blessa foreldra þína, börn
og systkini og hjálpa þeim að
takast á við þessa þungu raun.
Þú verður alltaf elskaður.
Þín,
Gunnþóra.
Minn elskulegi faðir. Við átt-
um góðar stundir saman áður en
þú kvaddir okkur. Ég mun ávallt
sakna þín og minnast þín. Ég er
líka stoltur af verkum þínum og
dugnaði. Þú gerðir hlutina á
þinn hátt, varst hugkvæmur og
mikill smiður og það var fátt
sem hindraði þig, þú áttir svo
auðvelt með að búa til hluti og
laga.
Ég man alltaf þegar við vor-
um að hakka kjöt heima í Hof-
felli og hakkavélin okkar bilaði.
Það leið ekki á löngu þar til þú
fannst gamla handsnúna hakka-
vél í geymslunni og sagðir bros-
andi við mömmu að nú þyrftum
við að nota hana. Það leit ekki
vel út að þurfa að handhakka allt
þetta kjöt sem við áttum eftir en
þú hafðir nú hugsað þér annað.
Skrappst út í smá stund og þeg-
ar þú komst aftur breyttir þú
handsnúnu hakkavélinni í raf-
magnsknúna á 10 mínútum. Þeg-
ar þú settir gripinn á borðið
heima gátum við ekki annað en
hlegið, þetta var borvélin þín
tengd í hakkavélina nema nú var
engin sveif til að snúa. Þú
stakkst borvélinni í samband og
við byrjuðum að hakka kjötið
sem gekk svo vel að við létum
aldrei laga hina hakkavélina
okkar og notuðum bara borvél-
ina í staðinn.
Árin með þér voru mér dýr-
mæt og ömurlegt að missa þig
svo fljótt en þú munt alltaf lifa í
hjarta mínu sem ástkær og hug-
djarfur faðir. Ég er stoltur af
þér og lít upp til þín.
Hugur minn er hjá þér
hvert sem ég fer
þar til líf mitt slokknar
þá sameinumst við á ný.
Þinn sonur,
Þrúðmar Kári Ragnarsson.
Elsku pabbi minn. Það er erf-
itt að sjá þig fara svona skyndi-
lega frá okkur. Þín verður sárt
saknað. Þessar síðustu vikur
sem við fengum saman voru
ómetanlegar og fannst mér al-
veg ótrúlegt hversu sterkur þú
varst í gegnum þetta allt saman.
Þú varst svo duglegur að hressa
okkur systkinin upp og aðra sem
komu og heimsóttu þig og var
því ágætlega mikið brosað og
hlegið.
Við áttum nú okkar hefð þeg-
ar þú komst í bæinn. Við fórum í
Kringluna og í Tiger að leita að
gleraugum, Dressman ef þig
vantaði sokka og stöku sinnum í
Hagkaup ef þig vantaði buxur.
Síðan enduðum við alltaf á Blá-
horninu og fengum okkur eitt-
hvað gott að drekka. Ég mun nú
fara reglulega og setjast í básinn
okkar.
Eitt sem situr fast í minni er
afmælið mitt, líklega árið 2000.
Þú varst að tengja rafmagnið í
verslunarmiðstöðinni Miðbæ á
Hornafirði og vannst sólarhring-
um saman enda átti að opna
seinna þennan dag. Ég hoppaði
yfir götuna og hljóp til þín kl. 6
að morgni, svo spennt að hitta
þig. Þú stóðst uppi í stiga og
varst að hengja upp rafmagn.
Ég stóð og horfði upp til þín og
heilsaði þér og þú brostir til mín
á móti. Ég beið eftir að þú átt-
aðir þig á því að ég ætti afmæli,
en það bara kom aldrei og ég
labbaði sár heim. Auðvitað
mundir þú svo eftir því aðeins
seinna. Á næsta afmæli gleymdir
þú mér sko ekki, þú sendir mér
gjöf og þetta æðislega afsökun-
arbréf um að þú hafir alveg
óvart gleymt mér þennan morg-
un og það myndi sko aldrei
koma fyrir aftur, sem það gerði
ekki.
Þú varst alveg æðislegur í alla
staði og ég hlakka til að hitta þig
aftur einn daginn. Þú munt
ávallt verða í hjarta mínu og ég
hef dúkkuhundinn Ragnar sem
þú gafst mér í jólagjöf fyrir ekki
svo löngu síðan til að líta eftir
mér á næturnar.
Ég elska þig, pabbi minn.
Þín,
Hildur.
Elsku Raggi.
Það er erfitt að reyna að
sætta sig við og horfast í augu
við að sá sem öllu ræður hefur
kallað þig til sín til þeirra starfa
sem hann hefur ekki treyst nein-
um öðrum fyrir. Vitum að amma,
afi og bróðir hafa tekið vel á
móti þér og umvafið þig ást og
hlýju, en eftir sitja ástvinir þínir
og reyna að skilja órannsakan-
lega vegi almættisins. Það eru
margar minningarnar sem koma
upp í hugann síðustu daga og
vikur, en þær geymum við og
varðveitum, hvert fyrir sig.
Í vanmætti þeim sem við finn-
um svo vel fyrir koma þessar lín-
ur upp í hugann, sem einhvern
tíma urðu á vegi okkar og fest-
ust í minni.
Nú okkar bestu hjartans þakkir hljóttu
þig herrann Jesús geymi dag sem
nóttu.
Hans blessunar þér biðjum við í hljóði
vor bróðir góði.
Hve dýrmæt orð og indæl slík er
vissa.
Þeim öllum, vin, er burt í fjarlægð
missa.
Þá söknuð hjartna sigrar trúar kraftur.
Við sjáumst aftur.
(Höf. ók.)
Elsku Sölvi, Kári, Pon, Hild-
ur, Heiðar, Gunnþóra mín og
börnin þín, elsku mamma, pabbi
og systkini, missir okkar er mik-
ill og eru orðin ein vanmegnug á
slíkri stundu. Þið eruð í huga
okkar og bænum. Megi ljós
minninganna fylla huga okkar,
leiða og styrkja, minnug þess, að
minningin lifir, hana tekur eng-
inn frá ykkur og okkur öllum.
Góða nótt kæri bróðir og
mágur.
Þrúðmar (Dúddi) og
Ingibjörg.
Það er búið að vera kalt und-
anfarna daga. Eftir nóvember
sem lengi vel leit út fyrir að slá
myndi met í hita, kólnaði snögg-
lega og vetur konungur herti
tökin. Það var að morgni eins
þessara köldu daga, 9. desem-
ber,að símtalið kom að Raggi
mágur minn hafi dáið þá um
nóttina. Hvernig má þetta vera?
Hversu stutt getur verið milli
lífs og dauða? Af hverju kom
kallið svona fljótt?
Minningarnar hrannast upp
um sameiginlega vegferð sem
staðið hefur í rúmlega þrjátíu og
fimm ár. Man eins og gerst hefði
í gær eftir fyrstu kynnum. Ró-
lyndur, traustur, dagfarsprúður
og með tímanum mikill vinur.
Laghentur svo eftir var tekið.
Hvort sem verkefnið var smíðar
með tré eða járn, vinna með vél-
um, skrúfjárni eða klípitöng.
Lagnin og lipurðin aðdáunar-
verð.
Svo allt í einu er þessu lokið.
Lífið hefur kvatt og við hin
stöndum eftir dofin og máttvana
yfir þeim grimmu örlögum sem
okkur eru búin að kveðja þennan
góða dreng hinstu kveðju svona
fljótt.
Hafðu kæra þökk fyrir sam-
fylgdina.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf)
Sigurbjartur Pálsson.
Ragnar Leifur hefur kvatt
þennan heim, áratugum of
snemma. Við sem kynntumst
honum eigum erfitt með að
sætta okkur við það og fyllumst
bæði sorg og reiði yfir því að
annar eins öðlingur hafi fallið
frá.
Allt fram á síðasta dag virtist
það vera sjálfskipað starf Ragn-
ars að breiða út gott skap. Þegar
hann bauð til matar skyldu allir
fá eitthvað við sitt hæfi þó að
það þýddi að hann bæri fram
margar tegundir af aðalréttum
og sitthvort meðlætið með þeim
öllum.
Jól og áramót voru tími þar
sem hugmyndaflug hans í mat-
argerð tók völdin. Í fyrra eldaði
hann til dæmis bæði kengúru og
pekingönd á áramótunum og
gerði það af sinni einstöku snilld.
Auk þess var alltaf sérstakur
matur á aðfangadagskvöld fyrir
þá sem ekki vildu hamborgar-
hrygg og lagði hann mikið á sig
við þá eldamennsku.
Ragnar var maður sem hugs-
aði í lausnum en ekki vanda-
málum. Ef eitthvað þurfti að
laga virtist Ragnar ekki þurfa að
gera annað en að horfa á verk-
efnið og þá var það leyst. Lag-
færingarnar gerðust svo snöggt
og snyrtilega að fáir urðu þess
varir á meðan á því stóð.
Hann var mikill tækjakarl og
vildi hafa allt í topp standi.
Mömmu okkar stóð oft ekki á
sama þegar hann tók sig til og
uppfærði gömul og úrelt tæki
heimilisins með nýjustu græjum.
En hún kunni þó alltaf að meta
nýjungarnar fyrir rest, þegar
hún hafði lært á þær.
Ragnar myndi seint hafa titl-
að sig sem listaspíru. Hann
myndi heldur kjósa að fara í
byggingavöruverslun en sitja í
þrjá tíma yfir óperu eða annarri
eins listsýningu. Það gerði hann
þó nokkrum vikum áður en hann
féll frá, okkur hinum til sam-
lætis. Þegar flestir gestir Hörpu
undruðust sönghæfni fólksins á
sviðinu undraðist Ragnar hversu
margir mættu. Þetta var
kannski ekki alveg hans tebolli,
en hann lét það ekki aftra sér frá
því að verja kvöldinu með vinum.
Einnig þótti honum handbragð
suðumannsins sem sá um hand-
riðið við sætaröðina okkar alveg
til fyrirmyndar.
Ragnar mun ávallt lifa í hjört-
um þeirra sem urðu þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast hon-
um og það er með miklum sökn-
uði sem við kveðjum hann.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Guðrún Beta Mánadóttir,
Gunnar Steinn Mánason og
Fjalarr Páll Mánason.
Alltaf kemur það manni jafn-
mikið á óvart þegar við þurfum
að kveðja fólk sem yfirgefur
jarðneskt líf. Alltaf vakna upp
spurningar eins og hvers vegna?
Hver er tilgangurinn? Við fáum
ekki svör eða skilning á þessum
hluta lífsins.
Í dag kveð ég Ragga í Mið-
felli. Hann var frændi minn og
afar góður vinur pabba míns og
mömmu. Á mínum yngri árum
áttu Raggi og hans fjölskylda þó
nokkurn þátt í mínu lífi. Fjöl-
skyldan hans og okkar fóru sam-
an í útilegur og við áttum oft
heimboð í Miðfell. Mér er það
minnisstætt þegar við sátum við
eldhúsborðið í Miðfelli og ég
loksins þorði að spyrja Ragga
hvað hafi eiginlega orðið um
baugfingurinn hans. Ef ég man
rétt þá var hann að gera við risa
hrærivél og eitthvað fór úrskeið-
is og fingurinn af. Raggi opnaði
svo litla öskju og sýndi mér ….
þarna geymdi hann beinið af
fingrinum. Ég man að mér
fannst þetta allt stórmerkilegt.
Svo var það aðfangadagur. Það
var enginn aðfangadagur nema
Raggi mætti til okkar í jóla-
pakkaskipti. Við settumst við
eldhúsborðið í Hæðargarðinum
og nörtuðum í hangiket og laufa-
brauð, allir slakir en kannski var
það vindlalyktin sem hafði þessi
áhrif. Eftir því sem árin liðu og
við fluttum úr Nesjunum minnk-
uðu samskiptin. Það var svo þeg-
ar ég var að vinna í Kárahnjúk-
um að leiðir okkar lágu saman
aftur. Raggi frændi birtist og
vorum við því orðnir vinnufélag-
ar. Þar átti ég oft spjall við hann
í matsalnum eftir kvöldmat.
Hann spurði alltaf um mömmu
og pabba og hvernig lífið færi
með mig.
Raggi var alltaf bóngóður.
Það var eitt sinn á Eyjabökkum
að ég var eitthvað að þvælast ut-
anvegar, ætlaði að stytta mér
leið. En viti menn ég festi bílinn
og nú voru góð ráð dýr. Í hvern
átti ég að hringja? Ég var svo
heppin að Raggi var á vakt og ég
bjallaði á hann. Hann mætti við
annan mann. Vinnubíllinn hans
dugði ekki til og Raggi mætti
með 966 hjólaskófluna. Hann fór
afar gætilega því hann vildi nú
ekki skemma bílinn minn. Það
tók smá stund að ná bílnum upp
en það hafðist að lokum. Brunað
var beint á steypustöðina og
Raggi hjálpaði mér að skola af
bílnum. Hann hafði líka orð á því
við mig „Jenný mín, ef þú ætlar í
framtíðinni að stytta þér svona
leið eða jeppast eitthvað þá
skaltu ekki fara þar sem hvítu
blómin vaxa.“ Hann átti við fíf-
urnar.
Þegar ég frétti af veikindum
hans var ég staðráðin í að heilsa
upp á hann. Ég var bara svo viss
um að ég hefði nægan tíma. En
þegar kallið kemur þá er enginn
tími eða fyrirvari. Við erum aldr-
ei og verðum aldrei tilbúin að
kveðja þá sem okkur þykir vænt
um. Þín verður sárt saknað og
ekki síst af pabba mínum. Ég
veit að það verður tekið vel á
móti þér í þeirri ferð sem fram-
undan er.
Elsku Gunnþóra, Sölvi, Kári
og Hildur, Bogga, Fríða og
Þrúðmar, Dúddi, Lilja, Rúnar og
ykkar fjölskyldur, megi Guð
vera með ykkur og styrkja í
þessari miklu sorg.
Hjartans kveðja.
Jenný Magnúsdóttir,
Magnús og Steinunn.
Ragnar Leifur
Þrúðmarsson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, "Senda inn
minningargrein", valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein.
Minningargreinar