Morgunblaðið - 31.12.2011, Blaðsíða 23

hlaðinu, svo eru tvær skemmur fullar af tækj-
um, bílum og bátum. Það er áhugamálið hans
Braga. „Ástríða held ég það heiti,“ segir Sig-
ríður.
– En það er meira Braga megin í tilverunni?
„Já, og svo smitaðist ein dóttir okkar af
Landrover-sýki. Hún gerði upp Landrover
með pabba sínum þegar hún var komin með
bílpróf og á hann ennþá.“
Dæturnar eru þrjár, ein býr í Kópavogi og
tvær á Akureyri. Og blaðamanni er spurn: –
Þær vilja ekki flytja hingað?
„Ja, það hefði kannski orðið ef Nubo hefði
komið. Þær hafa ekki að neinu að hverfa hér.
En maður veit ekki hvað hefði gerst þá. Það
var ýmislegt sem við sáum við hann: Flugvöll,
rafmagn og kannski hefði verið borað eftir
heitu vatni. Það hefur fundist hiti á mörgum
svæðum sem búið var að dæma sem köld
svæði.“
– Þið hafið þá ekki ætlað að selja og flytja
héðan?
„Við hefðum aldrei selt með því móti að við
þyrftum að fara. Það var aldrei inni í mynd-
inni; við vorum ekki tilbúin í það.“
Hún lítur út um gluggann.
„Þetta var ótrúlega mikil uppákoma. Allt í
einu var áhugi fyrir þessu svæði hér. Ég man
þegar stelpurnar voru unglingar, þá sögðu þær
ekki hvar þær ættu heima, af því að þá fengu
þær spurningar sem þeim féllu ekki: „Bíddu,
hvað segirðu, er sími þar? Hafið þið sjónvarp?“
Þær sögðust bara vera úr Mývatnssveitinni,
enda gengu þær í skóla þar. Þetta var tímabil,
þar sem þær voru ekkert að flíka því hvaðan
þær væru og það held ég þær hafi aldrei
gert.“
Hún bankar brosandi í borðið.
„En við erum komin á kortið!“
– Hólsfjallahangikjötið er nú landsfrægt!
„Hér var greiðasala í gamla daga, það fór
rúta á milli Akureyrar og Reyðarfjarðar,
sem kom upp Hólssand áður en brúin var
byggð hér. Það var borðað úti í gamla hús-
inu, þetta var löngu fyrir mína tíð, og þá var
oft hangikjöt í matinn. Ætli það hafi ekki þá
hlotið þessa frægð. Við notum gömlu aðferð-
ina við að reykja það, með söltun og reyk, og
ég ætla að ekki að breyta þeim sið. Nú er
víðast hvar sprautað pækli inn í kjötið.“
Dulúð í náttúrunni
Ekki er langt að fara að nokkrum helstu
náttúruperlum Íslands á hálendinu, en Sig-
ríður segir að þau Bragi geri lítið af því að
ferðast þangað.
„Við sinnum bara þeim sem þangað fara.
Ég hafði ekki komið í Öskju síðan ég var 14
ára og minningin er þannig að mig langaði
ekkert aftur – ég mundi bara eftir söndum
og jú, ég mundi eftir Víti. En svo hugsaði ég
með mér að þetta gengi ekki lengur, það
kæmi fólk hvaðanæva úr heiminum – einmitt
til að fara inn í Öskju. Maður sér að krotað
hefur verið á landakortin með gulum yf-
irstrikunarpennum yfir Dettifoss, Öskju og
Mývatn. Við hjónin fórum því í ferðalag seint
í ágúst í stórkostlegu veðri, við gátum stokk-
ið af stað þegar skilyrði voru góð, og ég upp-
lifði landslagið allt öðruvísi en þegar ég var
unglingur. Þá hef ég ekki verið móttækileg
fyrir þessari auðn. En nú hvet ég alla sem
koma hingað til að fara þarna inn eftir. Það
er einhver dulúð yfir náttúrunni, eitthvað
sem veldur því að maður fer að tala lágt.“
Kertastjakarnir á Grímsstöðum eru kúlur
af gömlum símastaurum. Hér eru hlutirnir
nýttir og allt hefur sinn tilgang. Sigríður er
byrjuð að prjóna og bíður eftir Braga. Svo
lítur hún út um gluggann:
„Hálandahöfðinginn er kominn.“
Bragi stígur inn úr hríðinni og við göngum
um stofuna til að skoða myndir Stórvals sem
þar eru á veggjum. Þar er óvenjulegt mál-
verk frá Þingvöllum. „Við leigðum saman
nokkrir Fjöllungar fyrir sunnan og hann gaf
okkur þessa mynd.“
Svo setur hann lappirnar upp á borð, í
stællegum leðurjakka, maður á besta aldri,
rétt skriðinn yfir sjötugt.
„Ég held að listin hafi alla tíð blundað í
Möðrudælingum,“ heldur hann áfram. „Jón
faðir hans hefði átt að vinna við sína list-
sköpun, hann var ekki mikill bóndi, en þeim
mun meiri listamaður.“
Og það er hverju orði sannara, eins og
þeir vita sem skoðað hafa kirkjuna sem hann
reisti í Möðrudal til minningar um konu sína.
„Hann bæði málaði og var góður söðla-
smiður.“
Annars segist Bragi alltaf þreyttur eftir
kaupstaðarferð. „Sama þó að það sé stutt
heimsókn, þá þarf maður alltaf að erinda.“
– Þú hefur ekki komið í Smáralindina?
„Ég myndi nú ekki þola það.“
– Þetta er þinn reitur?
„Ætli það ekki.“
„Og blaðamaður reynir að fá hann til að
tala um draugagang á Fjöllum. „Menn voru
svo myrkfælnir í gamla daga,“ segir Bragi.
„Krakkar urðu myrkfælnir af draugasögum
og svo voru menn myrkfælnir fram eftir
aldri. En maður heyrir aldrei talað um
myrkfælni núna, enda er aldrei myrkur.“
Honum er hinsvegar efst í huga mynd um
verksmiðjulandbúnað í Bandaríkjunum, sem
sýnd var á RÚV á dögunum. „Ég var gátt-
aður, það var skelfilegt að sjá þetta,“ segir
Bragi. „Vinnubrögðin eru allt önnur hér á
landi, það þekkja allir íslenskan landbúnað –
hér er framleidd eins heilnæm vara og hugs-
ast getur. Og við getum framleitt miklu
meira. Hugsaðu þér, Akureyri var algjörlega
sjálfbær til 1970, allt var framleitt þar, fötin,
skórnir, bindið!“
– Og nú tala allir um sjálfbærni!
„Svo er verið að flytja allt þetta dót á milli
heimsálfa, þvert yfir hnöttinn. Og ekki er tal-
að um mengun út af því, risaskipum og flug-
vélum. Það er bara talað um að bíldruslurnar
okkar mengi. En annað má flytja út og suð-
ur.“
„Látum við ekki sauma allt á okkur í
Kína?“ skýtur Sigríður inn í.
„Þetta er skrítið orðið,“ segir Bragi. „En
þetta er dásamað.“
Hann lítur til Sigríðar:
„Ert þú ekki búin að segja honum allt?“
„Ég hef ekki sagt neitt,“ svarar Sigríður.
23
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. DESEMBER 2011