Morgunblaðið - 30.03.2012, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. MARS 2012
✝ SæmundurÞorsteinsson
fæddist í Hvamms-
dal 8. september
1920. Hann lést á
Borgarspítalanum
14. mars 2012.
Hann var sonur
hjónanna Þorsteins
Ágústs Sæmunds-
sonar og Guðrúnar
Guðmundsdóttur.
Hálfsystkin Sæ-
mundar sammæðra voru Jón,
Guðmundur, Jakobína Steinunn,
Kristín Guðrún Borghildur og
Boghildur Lára Thorarensen.
Hálfsystur Sæmundar samfeðra
voru Sigríður og Sigurlaug. Við
andlát móður Sæmundar 1925
var honum komið í fóstur til
Önnu Jakobínu Sigmundsdóttur
sem einnig bjó í Hvammsdal.
Stálpaður var Sæmundur síðan
fóstraður hjá Sigurði Sigurðs-
syni bónda á Hvítadal, sem hann
minntist ávallt með miklum hlý-
hug og virðingu. Einnig var
hann kaupamaður hjá Geir Sig-
urðssyni bónda á Skerðings-
stöðum. Sæmundur stundaði
heimanám í farskóla í Mikla-
garði, þar sem Steinunn móð-
Guðrún Steinunn, f. 1950, g. Sig-
urgeir Hjalta Högnasyni, þau
eiga þrjú börn; 2) drengur f.
andvana 1951; 3) Þorsteinn
Baldur, f. 1953, kv. Maríu Jónu
Hauksdóttur, þau eiga tvö börn;
4) Sigurður Birgir, f. 1957, var
kvæntur Svölu Óskarsdóttur,
þau eiga tvö börn, kII: Svava
Bjarnadóttir; 5) Jakob, f. 1958,
kv. Sunnevu Jörundsdóttur, þau
eiga þrjú börn; 6) Guðlaugur, f.
1960, var kv. Valeyju Björk
Guðjónsdóttur, þau eiga tvö
börn; k.II: Fríður Brandsdóttir,
þau eiga tvö börn. 7) Baldur, f.
1963, kv. Ólöfu Kristínu Guð-
jónsdóttur, þau eiga tvö börn; 8)
Sigurlín Sæunn, f. 1964, gift
Magnúsi Páli Halldórssyni, þau
eiga þrjú börn; 9) Kristján Nói,
f. 1969, var giftur Unni Sigrúnu
Þorbjargardóttur, þau eiga tvö
börn; nú í sambúð með Sigríði
Sophusdóttur; 10) Hallgrímur, f.
1971, kv. Þórhildi Þorbergs-
dóttur, þau eiga tvö börn.
Barnabörn Sæmundar og Emil-
íu eru 23 og barnabarnabörnin
11.
Sæmundur og Emilía áttu
lengst af heimili í Víðihvammi
38 í Kópavogi og voru í hópi
frumbyggja bæjarins. Frá 1989
bjuggu þau í Hamraborg 36 í
Kópavogi.
Útför Sæmundar verður gerð
frá Digraneskirkju í dag, 30.
mars 2012, og hefst athöfnin kl.
13.
ursystir hans og
Steingrímur maður
hennar bjuggu, og
var kennari hans
lengst af Jóhannes
skáld úr Kötlum. Í
Miklagarði bjó þá
hjá Steinunni og
Steingrími Steinn
Steinarr skáld. Sæ-
mundur stundaði
nám við Reykja-
skóla í Hrútafirði
veturinn 1938-39 og gengu hann
og félagar hans úr Saurbæ norð-
ur í Hrútafjörð þar sem þeir
voru ferjaðir yfir fjörðinn að
skólanum. Sæmundur fluttist til
Reykjavíkur á stríðsárunum og
starfaði fyrst við byggingar en
frá 1945-1958 hjá Ölgerðinni.
Árin 1958-1971 starfaði hann
hjá ORA, en frá 1971-1988 hjá
Sláturfélagi Suðurlands. Síð-
ustu árin vann hann í Borg-
arbúðinni allt til ársins 1993.
Sæmundur kvæntist 2. sept-
ember 1950 Emilíu Guðrúnu
Baldursdóttur, f. 18.4. 1930, d.
20.4. 2007, dóttur hjónanna
Baldurs Guðmundssonar og Sig-
urlínar Jónsdóttur. Sæmundur
og Emilía eignuðust 10 börn: 1)
Karl faðir minn varð móðurlaus
aðeins 5 ára og markaði það líf
hans meira en margur hugði. En
blíðlyndar en ákveðnar konur
höfðu mikil áhrif á líf hans. Jak-
obína fóstra hans og Steinunn
móðursystir, sem hann kallaði
systur sína, leiddu hann við hönd
sér barn að aldri. En framar öllu
leiddu örlögin saman hann og
mömmu. Þau áttu samleið í tæp 60
ár og hún var honum allt. Eftir á
að hyggja er með ólíkindum að
honum og mömmu skyldi takast
að fæða og klæða barnaskarann
og koma honum til manns. Það
hafðist með vinnusemi, seiglu,
ósérhlífni og fórnfýsi. Mamma og
pabbi gerðu aldrei nokkurn hlut
fyrir sig sjálf. Börnin gengu alltaf
fyrir. T.d. voru hjónin orðin vel við
aldur þegar þau fóru í einu ferðina
saman til útlanda. En þau voru
stolt af hópnum sínum sem enn
heldur áfram að stækka og dafna.
Þau glöddust yfir velgengni barna
og barnabarna og vildu vita af
þeim. Pabbi var hörkuduglegur til
vinnu og ég man varla eftir því að
hann missti dag úr vegna veikinda
allan sinn starfsferil. Hann var
heppinn með vinnuveitendur og
húsbóndahollur með afbrigðum.
Lengst af vann hann sem bílstjóri
og keyrði út vörur. Þá voru ekki
trillur í hverjum bíl og allt borið á
höndum. Ég man eftir ferðum
með honum upp í Hvalfjörð að
sækja hvalkjöt og að Þingvalla-
vatni til að sækja murtu hjá veiði-
bændum. Í minningunni eru þess-
ar ferðir ævintýri líkar.
Pabbi var orðlagt snyrtimenni
og það kom hvarvetna fram. Bílar
sem honum var trúað fyrir voru
ævinlega hreinir og glansandi ut-
an sem innan. Sjálfur var hann
óaðfinnanlega til fara þegar haldið
skyldi á mannamót, glerfínn eins
og hann orðaði það. Þoldi ekki illa
burstaða skó og hafði ímugust á
gallabuxum. Pabbi hafði ótrúlega
gott minni, allt til hinstu stundar.
Upp úr honum ultu heilu kvæðin,
sem mörg hver voru hvergi til á
prenti og endalausar sögur af
löngu gengnum Dalamönnum.
Lengi hafði ég litla þolinmæði fyr-
ir sögunum en nú er ég þakklátur
fyrir þær. Þeirra vegna veit ég
hvernig Stefán frá Hvítadal var í
hátt, hvernig kennari Jóhannes úr
Kötlum var, hvernig Steinn Stein-
arr var ungur og hvernig flestir
bændur í Saurbæ og út um
Strandir komu fyrir, því karlinn
hermdi eftir öllum. Hann var
höfðingjadjarfur og frakkur, naut
athygli og var áberandi þar sem
hann kom. Hann var þver, ramm-
pólitískur framsóknarmaður að
hætti Jónasar í rúm 75 ár. Hafði
sterkar skoðanir og lá ekki á þeim.
Ef það er eitthvað eitt sem ég get
þakkað pabba gamla þá er það að
hann kveikti áhuga minn á ljóðum.
Seinni árin sátum við oft saman og
lásum valda kafla. Snýttum okkur
stundum á eftir. Í dag leggjum við
pabba til langþráðrar hvílu við hlið
mömmu. Hann hefur ekki verið
hálfur maður síðustu fimm árin
tæpu síðan hún fór.
Ég vil að lokum kveðja pabba
minn með þessu erindi eftir vin
hans Jón frá Ljárskógum:
Og núna þegar haustar og hníga blóm
og falla,
þá heldur þú í norður og vegir skilja
um sinn.
Og ef ég gæti handsamað himins-
geisla alla,
ég hnýtti úr þeim sveiga að skreyta
veginn þinn.
Farðu vel gamli minn og takk
fyrir allt. Kysstu mömmu frá mér.
Þinn sonur,
Þorsteinn (Steini).
Hann pabbi minn lést Borgar-
spítalanum 14. mars sl. á 92. ald-
ursári. Við áttum mjög gott spjall
daginn áður eins og oft áður er ég
heimsótti hann á spítalann. Við
fórum um víðan völl; pólitík,
Man.U., börnin, við ræddum um
mömmu, sem nú tekur á móti
manni sínum. Honum var mjög
svo umhugað um börnin mín,
hvort þau væru ekki hress og
gengi vel í skóla og leik, spurði um
Sísí mína og Bjössa. Hann fylgdist
vel með fram á síðasta dag og allt-
af stutt í húmorinn. En svo var
hann farinn til mömmu daginn eft-
ir, saddur og sáttur. Hann saknaði
mömmu, eins og við öll, eftir að
hún lést í apríl 2007.
Pabbi minn var Dalamaður,
ættaður úr Saurbænum, og sög-
urnar sem hann sagði frá uppvexti
sínum, af lífinu í sveitinni hans lifa
með manni. Hann vissi allt um
Dalina, hver bjó hvar, hverra
manna fólkið var o.s.frv. Ég minn-
ist ferðanna vestur á sumrin með
mömmu og Halla bró á rauðu VW-
bjöllunni. Þá var einnig farið á
Snæfellsnesið til frændfólks
mömmu. Alveg sama hvert á land
var farið, yfirleitt vissi hann allt
um staðhætti, fólk og sveitabæi.
Pabbi minn vakti áhuga minn á
fótbolta enda liðtækur með liði
Trekks úr Saurbænum. Við fórum
oft á landsleiki og Evrópuleiki á
Laugardalsvöllinn. Á tímum
svart-hvíta sjónvarpsins og í ár-
daga enska boltans horfðum við
iðulega á vikugamla leiki í spenn-
andi lýsingu B. Fel.
Pabbi starfaði lengst af sem bif-
reiðarstjóri og innheimtumaður
hjá SS þegar ég kom í heiminn og
hafði þar á undan unnið hjá „Tóm-
asi mínum“ í Ölgerðinni í mörg ár
og einnig hjá Tryggva í Ora.
Harðduglegur til vinnu og missti
sjaldan dag úr. Heima var svo
mamma kletturinn, hugsandi um
börnin níu. Snyrtimenni var hann
og hugsaði vel um þá bíla sem
hann hafði til umráða, alltaf eins
og nýir.
Garðurinn í Víðihvamminum
var þeim mömmu hugleikinn og
öll sumur var hann nýsleginn og
snyrtilegur og boltaleikir ekki vel
séðir. Mamma og pabbi bjuggu í
Víðihvamminum í næstum 4 ára-
tugi og yndislegt að alast upp í
faðmi þeirra og systkinanna. Allt-
af vakti hann mann í skólann á
morgnana og keyrði í skóla og síð-
ar til vinnu. Þau mamma fluttu svo
í Hamraborgina ’89 þar sem þau
bjuggu fram á síðasta dag. Pabbi
var áhugasamur um fólk og ættir,
vissi yfirleitt hverra manna menn
voru, hafði yndi af ljóðum og bók-
um, einkum ævisögum. Maður
hafði það á tilfinningunni að hann
vissi allt um alla. Hann átti það til
að herma eftir fólki; pólitíkusum,
samstarfsfélögum, sveitungum og
meira að segja nóbelsskáldinu. Al-
veg var hann einstakur.
Hann missti mikið er mamma
dó og hann saknaði hennar alla
daga, var umhugað um leiði henn-
ar og hafði alltaf kveikt á kerti við
myndir af henni ásamt rósum í
vasa. En nú eru þau sameinuð á
ný og gleðst ég yfir því þó sökn-
uðurinn sé mikill. Takk fyrir allt,
pabbi minn, sem þú gerðir fyrir
mig, kenndir mér og sýndir mér á
þinni löngu ævi. Ég veit að ykkur
mömmu líður vel núna, saman á
ný. Þið voruð mér yndislegir for-
eldrar, börnunum mínum yndisleg
afi og amma og tengdadætrum
yndislegir tengdaforeldrar.
Þangað til næst, elsku pabbi
minn, hvíl í friði og takk fyrir allt.
Kristján Nói.
Ég var unglingur þegar ég kom
fyrst á heimili Sæma og Millu. Ég
man hvað ég dáðist að þessum
hjónum og dugnaði þeirra. Frá
fyrstu tíð tóku Sæmi og Milla mér
opnum örmum og leið mér ein-
staklega vel á þeirra heimili. Þeg-
ar árunum fjölgaði átti ég ófáar
stundir með þeim þegar Halli var
á vaktinni. Setið var fyrir framan
sjónvarpið og spjallað, Milla sat
við hannyrðir eða deildi með mér
fróðleik úr dönsku blöðunum og
inn á milli hraut Sæmi yfir okkur.
Léttleikinn og hlýleikinn var
ríkjandi. Við Sæmi vorum miklir
vinir og samband okkar einlægt
og gott. Ég bar mikla virðingu fyr-
ir Sæma enda í mínum augum
dugnaðarforkur sem hafði lifað
tímana tvenna. Gaman var að
hlusta á sögur hans af mönnum og
málefnum liðinna tíma og gat ég
hlegið endalaust með honum.
Hann var einstaklega minnugur á
kvæði og vísur og gat hann þulið
þær reiprennandi. Sæmi hafði
góða kímnigáfu og létta lund og öll
orðatiltæki hans eru ógleymanleg.
Ég átti það til að hringja til Sæma
og eitt símtalið er sérstaklega
minnisstætt. Að morgni brúð-
kaupsdags okkar Halla var þoka
og súld. Ekki leist mér á blikuna.
Ég lyfti upp símtólinu og hringdi í
Sæma og spurði hann hvað þetta
veður ætti að þýða, hann sagði
mér að hafa engar áhyggjur, sólin
kæmi klukkan fjögur. Sólin byrj-
aði að skína klukkan fjögur og sól-
in skein þennan dag sem aldrei
fyrr. Sæmi rifjaði þetta atvik oft
upp og hélt því fram að frá þessari
stundu hafi hann orðið sannspár
maður. Eftir að elsku Milla dó
fjölgaði stundum okkar Sæma. Að
ræða saman yfir borðið eins og
hann orðaði það voru stundirnar
okkar. Þá sátum við í eldhús-
króknum og rökræddum allt milli
himins og jarðar. Það var gaman
að tala við Sæma, hann lá ekki á
skoðunum sínum og mér fannst
það góður mannkostur. Stundum
snæddum við saman eða drukkum
kaffi. Þegar börnin voru með var
tekið í spil, Ólsen, ólsen og Marías
voru vinsælustu spilin og hlífði
Sæmi börnunum ekki, það var
spilað af kappi. Alltaf var grínast
og hlegið þrátt fyrir kappsemina.
Á sumrin færðum við okkur á
svalirnar og sátum í sólinni og
dáðumst að blómunum sem við
höfðum valið saman. Síðasta spjall
okkar yfir borðið var á spítalan-
um. Honum fannst langt síðan það
hefði verið borð á milli okkar, ég
færði bara stólinn og þar með var
komið spjall yfir borð. Þá skildi
hann ekkert í að himnafaðirinn
hlustaði ekki á bón hans, hann var
tilbúinn. Nú hefur Sæmi minn
verið bænheyrður. Í huga mínum
er þakklæti, þakklæti yfir að hafa
fengið að vera samferða Sæma öll
árin. Minningin um elsku tengda-
pabba mun lifa í hjarta mínu um
ókomin ár.
Þórhildur Þorbergsdóttir.
„Góða ferð, ég bið að heilsa“.
Hversu oft hef ég sagt þetta við
Sæma afa í gegnum tíðina?
Nú segi ég það hinsta sinni, og
þó svo það sé tregablandin kveðja,
þá kveð ég hann í þeirri vitneskju
að hann var tilbúinn til fararinnar.
Fráfall ömmu Millu skildi gamla í
raun eftir með hálfa sál, þegar
hinn helmingurinn hélt áfram í
næsta líf. Þó svo afi tapaði aldrei
lífsgleðinni, þá fékk maður það
stundum á tilfinninguna að hann
væri búinn að pakka niður í tösku
og biði þess, með stafinn í hendi,
að komast aftur til ömmu.
Sem krakki var alltaf gaman að
kíkja við hjá afa og ömmu í Kópa-
vogi, og þó að við bræður værum
hluti af feikna skara barnabarna –
sem síðar varð að skara barna-
barnabarna – þá höfðu afi og
amma alltaf tíma fyrir hvert okk-
ar. Amma bauð upp á kræsingar
og afi spjallaði um heima og
geima.
Afi var alltaf tilbúinn í samræð-
ur, og þar var nánast ekkert sem
hann var ekki tilbúinn að ræða í
þaula. Einkum og sér í lagi var
gaman að ræða við afa um stjórn-
og samfélagsmál, því þar hafði
hann mikla innsýn og þekkingu.
Þar hjálpaði sérstaklega hversu
stálminnugur hann var, og því ein-
staklega fróður um íslenska sam-
tímasögu og þróun samfélagsins.
Ennfremur hafði afi stórskemmti-
legan húmor og hermdi stórvel
eftir ýmsum íslenskum stórmenn-
um – og greip þá oftar en ekki í
skáldið. Þeirra samtala minnist ég
með hlýhug og á eftir að sakna
mikið.
Eftir því sem ég eltist, þá
kynntist ég fjölmörgum sem
höfðu kynnst afa í gegnum tíðina,
og allir með tölu höfðu þeir ein-
göngu góðar sögur að segja af
„Sæma í Ora“. Ég er því fullviss
um, að ég er ekki einn um að sjá á
eftir einstökum karakter.
Góða ferð, elsku afi. Ég bið að
heilsa ömmu.
Haukur Sæmundur
Þorsteinsson.
Elsku afi Sæmi.
Með miklum söknuði kveð ég
þig, elsku afi minn. Minningarnar
eru óteljandi og síðan þú fórst
hafa þær streymt fram í huga okk-
ar og kallað fram tár í augu og
bros á vör.
Hvað get ég sagt, loksins ertu
kominn til ömmu, þú varst búinn
að vilja það í dágóðan tíma. En
ekki grunaði mig að það yrði
svona snöggt. Ég hélt ég fengi
tíma til að kveðja þig, það er svo
margt sem ég átti eftir að segja
þér, spjalla við þig um. En ég mun
ávallt muna okkar síðasta samtal
og mun reyna mitt besta til að fara
eftir því.
Það var alltaf svo gaman að
Sæmundur
Þorsteinsson
HINSTA KVEÐJA
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun
sú,
þó ævin sem elding þrjóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni
ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
– Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku pabbi minn og
tengdapabbi, takk fyrir allt
og allt guð geymi þig.
Guðrún og Sigurgeir.
Afi Sæmi er vinur minn
sem gaf mér kex og á flotta
lest og borðaði með mér
bjúgu. Hann á líka smá
Lego sem Bjarki Þór
frændi kann að byggja úr.
Dvel ég í draumahöll
og dagana lofa
litlar mýs um löndin öll
liggja nú og sofa.
Sígur ró á djúp og dal
dýr til hvílu ganga
einnig sofna skolli skal
með skottið undir vanga.
(Þýð. Kristján frá Djúpalæk)
Þinn
Tómas Emil.
Elsku amma mín,
hérna sit ég með söknuði og hugsa
til þín og um allar góðu stundirnar
okkar síðastliðinn ár. Það var svo
gott að geta komið við hjá þér þeg-
ar þú varst í Reykjavík yfir vetr-
armánuðina, fá kaffisopa og spjall.
Oft var það um lífið í gamla daga
þegar þið afi voruð ung og að hefja
ykkar búskap í sveitinni. Mikið
var nú allt öðruvísi þá og mikið
sem þið gerðuð til að lífið gæti ver-
ið ykkur bærilegt.
Þá var verið að sigla á opnum
bát á milli eyja í Breiðafirðinum í
Jónína Kristín
Jóhannesdóttir
✝ Jónína KristínJóhannesdóttir
fæddist á Hnúki í
Klofningshreppi
11. júlí 1923. Hún
lést 28. febrúar
2012.
Útför Jónínu fór
fram frá Fossvogs-
kirkju í Reykjavík
19. mars 2012.
hvaða veðri sem var
og með pabba pínu-
litinn í bala og
nokkra diska og
kaffibolla. Ég kom til
ykkar fyrst lítil
stelpa í Hraunháls
þar sem þið komið
ykkur upp búskap
og börnin ykkar
urðu fjögur. Þá var
nú oft mikið að gera
og allir að hjálpast
að við að vinna þau störf sem
þurfti, slá og raka í garða, hugsa
um mat ofan í alla og huga að dýr-
um. það voru kindur og kýr.
Ég er þakklát, amma mín, fyrir
allar góðu minningarnar sem ég
átti með þér. Það sem stendur upp
úr núna er að við komum til þín í
fyrrasumar og vorum hjá þér í
sveitinni og við vorum að raka í
garða fyrir framan eldhúsglugg-
ann þinn í yndislega góðu veðri og
þú brostir til okkar Bjarka og
sagðir að þetta væri eins og í
gamla daga.Takk fyrir allt og með
söknuði og bæn kveð ég þig núna,
elsku amma mín.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín,
Júlíana Kristín.
Elsku Nína mín, nú er þú ert
búin að kveðja þetta líf þá koma
upp margar minningar um þig og
okkar samskipti sem spanna mörg
ár. Ég kom inn í þitt líf er ég
kynntist syni þínum Kristjáni ung
að árum, við vorum gift en skild-
um, en samband við þig rofnaði
aldrei. Ég minnist þín með þakk-
læti og hlýju, þakklæti fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman,
sérstaklega í Hraunhálsi þar sem
þú áttir heima. Líka í Reykjavík
er þú dvaldir þar. Sveitin var þinn
uppáhaldsstaður. Þú hafðir mikið
yndi af kindum og sauðburði með-
an þú hafðir heilsu til að sinna
þeim. Ég man hvað þú varst alltaf
glöð þegar ég kom, hvort sem ég
kom ein eða með börnunum mín-
um. Ég á yndislegar myndir af
þér, Máney Evu, Einari Marteini
og Örvari Má sem ég tók fyrir
nokkrum árum er við vorum hjá
þér og fórum í gönguferð út í
hraun, frábærar myndir og góðar
minningar. Ég gisti hjá þér fyrir
bráðum tveimur árum er móðir
mín lést í Stykkishólmi, þá vorum
við einar í kotinu þínu og spjöll-
uðum við um lífið og tilveruna,
elsku Nína mín, þú hafðir
ákveðnar skoðanir á þessu öllu
sem ég ætla ekki að fara út í hér.
Eftir þig liggur mikið af prjónuð-
um hlutum, sokkar, vettlingar, út-
prjónaðir í allskonar munstrum og
litum. Ég var fyrir stuttu búin að
senda þér mikið af garni sem þú
varst mikið glöð að fá. Ég og dóttir
mín ætluðum að vera búnar að
læra öll prjónamunstrin þín en
vorum ekki búnar að því. Máney
Eva var byrjuð að læra að prjóna
hjá þér og hafði gaman af. Þú lifðir
langa ævi sem var ekki alltaf auð-
veld, þú varst alltaf svo dugleg,
dul varstu og ekki allra. Þú varst
sérstök, þú varst bara þú og fyrir
það vil ég þakka. Hafðu þökk fyrir
allar stundirnar okkar saman,
elsku Nína mín, guð geymi þig.
Sendi öllum aðstandendum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Edda Björk.