Morgunblaðið - 30.03.2012, Síða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. MARS 2012
✝ Matthías Guð-mundsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 11.
apríl 1930. Hann
lést 19. mars 2012.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Guðjónsson, f. 27.
okt. 1901 á Borg-
areyrum í V.-
Eyjafjallahr., d.
28. maí 1976 og
Karólína Sigríður Ingv-
arsdóttir, f. 28. ágúst 1904 á
Stokkseyri, d. 18. febrúar
1973. Bróðir hans var Guðjón
Viggó Guðmundsson, f. 24.
maí 1934, d. 10. mars 2011.
Matthías kvæntist Ingunni
Egilsdóttur þann 11. júní 1949.
Ingunn fæddist í Reykjavík 17.
september 1928. Hún er dóttir
hjónanna Egils Vilhjálmssonar
og Helgu Sigurðardóttur.
maður hennar er Magnús Ingi
Másson, f. 1973. Barn Ing-
unnar er Kristófer Jens
Brynjólfsson, f. 1997. 3) Erna,
f. 1960, eiginmaður hennar er
Víðir Bergmann Birgisson, f.
1964. Börn a) Björk Krist-
jánsdóttir, f. 1983, sambýlis-
maður hennar er Torfi G
Yngvason, f. 1981 og sonur
þeirra er Funi Snær, f. 2010,
b) Þóra N. Víðisdóttir, f.
2002. 4) Egill, f. 1965, eig-
inkona hans er Linda Lek
Thieojanthuk, f. 1961. Börn a)
Alexander, f. 1994, b) Ingunn,
f. 2000, d. 2000, c) Karólína,
f. 2000, d. 2000.
Matthías fæddist í Vest-
mannaeyjum og ólst upp á
Selfossi. Hann var mál-
arameistari að mennt, en hóf
ungur störf hjá bílaumboðinu
Agli Vilhjálmssyni h.f., fyrst
sem verslunarstjóri og síðar
sem framkvæmdastjóri. Árið
1982 stofnaði Matthías Glerið
s.f. heildsölu og glerverk-
stæði.
Útför Matthíasar fer fram
frá Áskirkju í dag, 30. mars
2012, og hefst athöfnin kl. 13.
Börn Ingunnar og
Matthíasar eru 1)
Sigríður, f. 1949,
eiginmaður henn-
ar er Guðmundur
Kristinsson, f.
1950. Börn þeirra
eru a) Matthías, f.
1972, sambýlis-
kona María Guð-
mundsdóttir, f.
1975. Börn þeirra
eru Helena, f.
2007, d. 2008, Bryndís Milla, f.
2011. Sonur Matthíasar er Æv-
ar Ingi, f. 1991, b) Ragnar, f.
1978, eiginkona hans er Svetl-
ana Oransky, f. 1986, c) Anna
Margrét, f. 1986, sambýlis-
maður hennar er Sveinn Þor-
geirsson, f. 1987. 2) Helga, f.
1954, sambýlismaður hennar
er Valmundur Gíslason, f.
1953. Dóttir Helgu er Ingunn
Bjarnadóttir, f. 1971, sambýlis-
Það er með miklum söknuði
og sorg sem við kveðjum pabba
hinstu kveðju, en jafnframt er-
um við full þakklætis.
Fyrst og fremst erum við
þakklát fyrir að hafa átt pabba
sem var alltaf til staðar fyrir
okkur systkinin, staðfastur sem
klettur í lífsins ólgusjó. Við gát-
um alltaf verið þess fullviss að
hægt væri að leita til foreldra
okkar með allt stórt sem smátt.
Pabbi og mamma voru kjarninn
í okkar samheldnu stórfjöl-
skyldu og heima hjá þeim var
sameinast, jafnt á stórhátíðum
sem á sorgarstundum. Þessi
siður hélst mjög lengi og til að
mynda héldu þau sitt stóra boð
fyrir alla fjölskylduna á að-
fangadag allt til ársins 2007, þá
komin fast að áttræðu.
Við erum þakklát fyrir að
hafa getað fylgst með fallegu
sambandi foreldra okkar í öll
þessi ár. Ást þeirra var einlæg
og þau voru samtaka í öllu sem
þau tóku sér fyrir hendur, góðir
félagar í blíðu og stríðu.
Síðast en ekki síst erum við
þakklát fyrir það góða og inni-
haldsríka líf sem pabbi lifði.
Hann naut sín í starfi og leik.
Hann kunni að lifa lífinu lifandi
og átti ótal áhugamál. Hesta-
mennska átti hug hans allan á
yngri árum. Hann tók þátt í
frjálsum íþróttum, badminton
iðkaði hann í nokkra áratugi,
sem og skíðaíþróttina og golfið.
Hann stundaði laxveiðar, spilaði
bridds og hafði mikinn áhuga á
bílum, ferðalögum og stjórn-
málum. Hann hafði auk þess
yndi af lestri góðra bóka, naut
þess að hlusta á góða tónlist og
voru tenórar í miklu uppáhaldi
hjá honum. Og alltaf var
mamma honum við hlið, hvort
heldur sem var við laxveiðar, í
golfinu eða á skíðum. Pabbi og
mamma áttu stóran vinahóp
sem hélt saman í marga ára-
tugi. Þessir traustu og góðu
vinir voru pabba mikils virði.
Pabbi var því afar lánsamur
maður, unni mörgu og naut sín
á svo margan hátt. Hann var
mikill fjölskyldumaður og þó að
hann hafi ferðast mikið á lífs-
leiðinni og notið þess, fannst
okkur hann ekki hvað síst vera í
essinu sínu þegar hann var í
sumarbústaðnum í Kjósinni
með fjölskyldunni. Þar undi
hann sér vel við að hugsa um
garðinn, mála og dytta að bú-
staðnum og bóna bílinn. Hin
síðari ár þegar líkamlegir kraft-
ar voru farnir að þverra þá naut
hann þess að rölta niður að
Laxá og athuga hvort menn
„væru að fá hann“, lesa og taka
lífinu með ró.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning föður
okkar.
Sigríður, Helga,
Erna og Egill.
Elskulegi afi minn, mig lang-
ar að þakka þér fyrir allt. Þú
hefur kennt mér svo margt og
samband okkar hefur alltaf ver-
ið einstakt en síðustu ár hef ég
fengið að taka þátt í að aðstoða
þig og fyrir það er ég mjög
þakklát. Þessi tími sameinaði
okkur svo vel að undir lokin
þurftum við ekki að segja nein
orð til að skilja hvort annað og
það var mjög sérstakt.
Ég lærði svo margt af þér, til
dæmis á skíði og að veiða. Þú
baðst mig fyrir nokkrum vikum
að hugsa vel um ömmu og það
er ég að gera ásamt fleirum og
ég lofa því að við gerum allt til
að henni líði sem best.
Stundum fannst þér ég
óþekktast smá þegar ég var
yngri og þá er ég að tala um
þegar ég vildi ekki ganga í
sokkum, og ég er ennþá þannig
eins og þú veist. Þetta fannst
þér ekki ásættanlegt og minnt-
ist þú oft á þetta og það eru
ekki margir mánuðir síðan síð-
ast. Ég held ég muni oft hugsa
til þín þegar ég geng um sokka-
laus, sem mér finnst svo nota-
legt.
Elsku afi, takk fyrir að hafa
verið til og ég vona að þér líði
vel þar sem þú ert núna. Með
söknuði,
Ingunn Bjarnadóttir.
Elsku afi minn.
Það er með miklum söknuði
sem ég kveð þig. Mín helsta
huggun er að vita að þú ert
kominn á góðan stað og ég vona
að þér líði vel. Þó þú hafir kvatt
okkur mun minningin um þig
og allar góðu stundirnar sem
við deildum lifa áfram. Afi, ég
vil þakka þér fyrir öll yndislegu
jólin í Eikjuvoginum þar sem
við gengum saman í kringum
jólatréð, fyrir frábærar fjöl-
skyldustundir í Kjósinni, fyrir
morgnana sem þú skutlaðir mér
í skólann og hádegin sem þú
sóttir mig á Cherokee-jeppan-
um þínum. Síðast en ekki síst
vil ég þakka þér fyrir að vera
með hjónabandi ykkar ömmu
fyrirmynd um ást sem ég vona
að sem flestir eignist. Myndin
sem situr efst í huga mér á
þessari stundu er af ykkur
ömmu, ávallt svo glæsileg og
samheldin og þannig mun ég
alltaf muna ykkur.
Hvíldu í friði, elsku afi.
Þín
Björk.
Nú þegar ég kveð elsku afa
minn koma margar minningar
upp í hugann, en stórum hluta
æskunnar varði ég í Eikjuvog-
inum hjá ömmu og afa. Afi sótti
mig alla virka daga í leikskól-
ann og hélt því áfram allt þar til
ég lauk 9. bekk grunnskóla.
Afi hafði alltaf nægan tíma
fyrir mig og gerðum við ótal
marga hluti saman. Afi var allt-
af svo yfirvegaður og manni leið
vel í kringum hann hvort sem
við vorum að horfa á enska
boltann saman í sjónvarpinu,
dunda í garðinum eða fara með
bílinn út á bílaþvottastöð en þar
sátum við saman inni í bílnum
því mér fannst fátt meira
spennandi heldur en að fá að
fylgjast með bílnum renna í
gegnum þvottastöðina. Þegar
ég byrjaði að æfa fótbolta þá
tók afi við hlutverki einkabíl-
stjóra og sá um að skutla mér
og sækja mig á æfingar árum
saman.
Afi átti alltaf flotta bíla en
stundum fannst litlum strák afi
keyra fullhægt og benti ég hon-
um einu sinni á það að lítil
drusla væri að keyra fram úr og
þar að auki væri kona undir
stýri en það dugði ekki til þess
að afi gæfi í.
Það var mér ótrúlega mik-
ilvægt að eiga ömmu og afa að
og geta varið með þeim eft-
irmiðdögunum þar til pabbi
sótti mig eftir kvöldmat. Þegar
ég og Hlynur Skúli vinur minn í
Eikjuvoginum komum inn kald-
ir og blautir úr snjónum eða úr
hjólatúrunum okkar þá beið
okkar alltaf nýtt múslíbrauð
með skólakæfu og agúrkum, ís-
köld mjólk og glænýir súkku-
laðiklattar úr bakaríinu.
Þó að 64 ár hafi skilið okkur
að í aldri þá leit ég fyrst og
fremst á afa minn sem vin og
aldrei man ég eftir að hann hafi
einhvern tíma þurft að hasta á
mig.
Mér fannst erfitt að fylgjast
með afa verða æ meir veik-
burða síðustu mánuðina en ég
er alveg viss um að hann er nú
laus frá veikum líkama og aftur
orðinn eldhress, kominn út á
golfvöll eða í einn af sínum dag-
legu göngutúrum.
Ég á eftir að sakna afa mjög
mikið.
Þinn
Alexander A. Egilsson.
Matthías
Guðmundsson
heimsækja þig, elsku afi, dósin
góða alltaf á sínum stað og helst
vildirðu ekki heyra á það minnst
að fá bara einn mola, allavega einn
í nesti líka.
„Afi þinn var rugludallur“,
varstu vanur að segja og jú, jú, þú
varst nú stundum algjör ruglu-
dallur en þú varst líka algjör töff-
ari og flottari afa er ekki hægt að
hugsa sér.
Ég mun sakna þess að hafa þig
hjá okkur á jólunum. Ég mun
sakna eldhús-samtalanna. Ég
mun sakna þess að fá ekki símtöl-
in. Ég mun sakna grínsins sem
fylgdi þér. Ég mun sakna heilla-
ráða þinna. Ég mun sakna „Ólsen
Ólsen“. Ég mun sakna þín svo
mikið.
Ég bið Guð að gæta mín,
góða anda að hugga mig.
Sama ósk er eins til þín:
Almættið það sjái um þig.
(Leifur Eiríksson)
Afi ég veit að þú passar uppá
mig og ég veit að ég mun geta
haldið áfram að tala við þig um
alla okkar einkabrandara G.E.F.
og alla „prjónana“ og margt fleira,
ég þarf bara að giska á svörin
þangað til við hittumst aftur og þá
verður sest niður með einn ískald-
an Tómas „minn“ og einn eða fleiri
mola.
Elsku afi, nú ert þú kominn í
aðra og betri veröld þar sem þú og
amma haldið í sameiningu vernd-
arhendi yfir okkur öllum sem eftir
sitjum. Minningin mun alltaf lifa í
hjarta mínu.
Hvíldu í friði, elsku afi.
Þín
Sara Björk.
Elsku afi.
Ég ætti nú frekar að segja báð-
um megin. Þannig heilsuðumst við
alltaf, með báðum megin og við
kvöddumst þannig líka. Eitt stórt
og gott knús svo einn koss á báðar
kinnar, stundum fleiri. Í hvert ein-
asta skipti þá sagðirðu annað
hvort „er ég ekki vel rakaður?“
eða „ég þarf nú að raka mig“ og í
hvert einasta skipti fullvissaði ég
þig um að þú værir sá allra fríð-
asti, enda varstu það.
„Afi þinn er rugludallur“ þetta
sögðum við oft saman og þú varst
svo sannarlega rugludallur, sá
allra besti. „Lilli, láttu ekki eins og
þú sért ekki þarna. Ég sé þig vel.“
Ég mun sakna þess að spila við
þig Ólsen, Ólsen og að fá einn
mola hjá þér og svo nokkra í nesti.
Ég mun sakna þess að spjalla við
þig um allt og ekkert inni í eldhús-
inu þínu á meðan þú drakkst kaffi
og ég drakk mjólk og við borð-
uðum kex saman. Ég mun sakna
þess að labba um með þér og ef við
hittum einhvern sem þú þekktir,
þá sagðir þú með stóru brosi á vör
að ég væri barnabarnið þitt, þú
varst svo stoltur að eiga okkur öll.
Ég mun sakna þess að eyða jól-
unum með þér og það er svo sárt
að vita að ég missti af síðustu jól-
unum þínum hjá okkur í Garða-
bænum. Ég mun alltaf muna
spjallið okkar saman þegar ég
hringdi í ykkur inná Skype á að-
fangadag. Þér fannst þetta svo
merkilegt og sniðugt. Þú sagðir
við mig að það væri eins og ég
væri hjá ykkur. Þú gast alltaf kall-
að fram bros jafnvel þótt ég væri
ekki í skapi til að brosa.
Þegar mér líður illa
leita ég til baka til þess tíma
þegar þú varst hér
og minningarnar um
hláturinn, fallega brosið
og hlýjuna þína
ýta öllum sársaukanum burt.
(Höf. ók.)
Ég get ekki trúað því að þegar
ég kom að heimsækja þig þann 10.
ágúst til að kveðja þig almenni-
lega og kyssa þig báðum megin í
síðasta sinn áður en ég fór til Am-
eríku hafi það verið okkar síðasta
stund saman. En ég veit að þú ert
núna þar sem þig er búið að langa
í 5 ár að vera, hjá ömmu. Ég veit
það vel að það var það sem þú vild-
ir, þú sagðir mér það þegar við
sátum saman inni hjá ömmu á
meðan hún svaf, þú sagðir mér að
þú værir tilbúinn til að fara með
henni því þú vissir ekki hvað þú
myndir gera án hennar.
Mikið vildi ég að við hefðum
getað fengið lengri tíma saman, ég
mun sakna þín svo mikið. Það er
svo margt sem ég á eftir að segja
þér en það verður víst að bíða
þangað til að ég get hitt þig og
ömmu aftur. Hvíldu í friði, elsku
afi minn, vonandi hafið þið amma
það notalegt. Ég skal enn passa
upp á það að fylgjast með hversu
mörg barnabörnin og barna-
barnabörnin eru fyrir þig.
Báðum megin, afi minn, eins og
alltaf.
Rakel Rún.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Hvíl í friði, elsku besti afi.
Eiður Orri, Davíð Nói
og Þorbjörg Oddný.
Í dag kveðjum við Sæmund
Þorsteinsson tengdaföður Sunn-
evu systur okkar. Við lítum yfir
farinn veg og minnumst kátínu
hans og frásagnargleði. Við hugs-
um til hans með þakklæti vegna
hlýhug hans til foreldra okkar og
þá sérstaklega vináttu hans og ar-
tugheit í garð föður okkar í veik-
indum hans fyrir mörgum árum
síðan.
Við vitum hversu sárt hann Sæ-
mundur saknaði hennar Emilíu
sinnar en nú hafa þau sameinast á
ný. Megi algóði Guð blessa þau og
minningu þeirra.
Börnum þeirra og fjölskyldum
sendum við samúðaróskir.
Hafi Sæmundur þökk fyrir allt
og allt.
Kveðja frá
Ásgrími, Guðlaugi,
Sigríði Völu og Jósep Val.
Elsku Sæmi, þessar ljóðlínur
úr ljóðinu „Ég er kominn heim“
eftir Jón Sigurðsson komu upp í
huga minn þegar ég frétti að þú
værir farinn á vit ævintýranna.
Er völlur grær og vetur flýr,
og vermir sólin grund.
Kem ég heim og hitti þig,
verð hjá þér alla stund.
Það er alltaf erfitt að kveðja
góðan vin, það er því með söknuði
og þakklæti sem ég kveð þig að
sinni. En vitneskjan um endur-
fundi þína við ástina í lífi þínu,
hana Millu, yljar hjartarótum
okkar sem eftir sitja.
Þótt við höfum ekki þekkst
lengi var ég þess heiðurs aðnjót-
andi að njóta vinskapar þíns. Það
má segja að hið fagra græna lið úr
Kópavoginum hafi sameinað okk-
ur, enda fáir jafn harðir Blikar og
hefur annað eins glæsimenni ef-
laust ekki sést í heldrimannastúku
Kópavogsvallar.
Lýk ég þessu því á sömu nótum
og ég byrjaði. Þú skilar kveðju til
hinna, þú veist hvað ég á við.
Sól slær silfri á voga,
sjáðu jökulinn loga.
Allt er bjart yfir okkur tveim
því ég er kominn heim.
Að ferðalokum finn ég þig,
sem mér fagnar höndum tveim.
Ég er kominn heim,
já, ég er kominn heim.
Þín vinkona,
Thelma Ólafsdóttir.
Ég vil minnast vinar míns, Sæ-
mundar Þorsteinssonar frá
Hvammsdal sem nú er látinn á 92.
aldursári. Hann var fæddur í
Hvammsdal í Dalasýslu 8. sept-
ember 1920 inn í stóran systkina-
hóp. Þau eru nú öll látin. Eigin-
kona Sæmundar var Emilía
Guðrún Baldursdóttir. Þeim varð
tíu barna auðið. Níu þeirra kom-
ust til manns og er ættboginn stór.
Ættir Sæmundar liggja víða:
Um Snæfellsnes, Dali, á Barða-
strönd og á Ströndum. Þorsteinn,
faðir Sæmundar var fæddur að
Sælingsdal en móðirin, Guðrún
var fædd að Felli í Kollafirði á
Ströndum og var m.a. af hinni
þekktu Ormsætt sem víða hefur
dreifst um þær byggðir. Athygl-
isvert er hve langt aftur í aldir
ættir Sæmundar hafa búið á þess-
um slóðum og má heita algilt,
nema að ættir Sæmundar afa
hans og nafna eru raktar að Þor-
gautssöðum í Hvítársíðu og að
Hafþórsstöðum í Norðurárdal.
Fundum okkar Sæmundar bar
saman fyrir um 30 árum síðan er
ég var gestkomandi á heimili
þeirra hjóna í Víðihvammi í Kópa-
vogi þar sem þau áttu sitt heimili
lengst af. Þar var friðsæl sveit
þegar þau settust þar að um 1950
og vítt til veggja fyrir barnaskar-
ann. Heimilisbragurinn var eins
og á góðu sveitaheimili þar sem
gestrisni og hlýja mætti aðkomu-
mönnum, sem voru auðvitað eins
og gengur um stráklinga, mis-
baldnir og fyrirferðarmiklir. Hús-
móðirin stjórnaði af festu og
dugnaði, hnyttin og snögg til svars
og húsbóndinn tók öllu með hæfi-
legum skammti af skopi og at-
hugasemdum á gullaldaríslensku.
Víðsýni og skilningur einkenndi
þau bæði.
Reynsla kynslóðar hans sem
senn rennur sitt skeið samsvarar
mörgum öldum mæld í efni, m.a.
vegna þess að hún varð vitni að
meiri breytingum á fáeinum ára-
tugum en flestar sem á undan eru
gengnar samanlagt. Úr sveita-
menningu 19. aldarinnar og með
hefðbundna alþýðumenntun þess
tíma lá leið hans til Reykjavíkur
inn í vélaöldina. Stríðið var skollið
á og framkvæmdir breska hersins
hafnar. Nýsköpunin var á næsta
leiti. Hjá hernum réðst hann til
vinnu við byggingar og aðrar
verklegar framkvæmdir. Síðar til
valinkunnra íslenskra stórfyrir-
tækja: Ölgerðarinnar, þá hjá
Tryggva í ORA og síðast hjá Slát-
urfélaginu. Hjá þessum fyrirtækj-
um vann hann ýmis störf, m.a.
vöruafhendingar, innheimtu og
aðstoð við þá sem þar réðu.
Sæmundur minntist þess úr
æsku sinni að hafa kynnst bæði
stórbændum og stórskáldum og
fas hans allt bar þess merki. Gull-
aldaríslenska, oft í bundnu máli og
viðamikil þekking á sögunni.
Hann upplifði tíma sem fáum kyn-
slóðum mun gefast. Hann bjó yfir
djúpum gáfum og mikilli fróð-
leiksfýsn og fylgdist vel með
landsmálum. Af skáldskap og
þjóðfræði allskonar gat hann miðl-
að af þekkingu. Framsóknar- og
samvinnumaður mikill. Hafði dá-
læti á mörgum landsfeðranna frá
liðinni tíð og gerði þeim öllum
ógleymanleg skil með eftirherm-
um sem taka flestu fram. Þá stigu
þeir fram höfðingjarnir og ræð-
urnar fluttar orðréttar.
En nú er vík milli vina og mað-
urinn lifir í minningum okkar sem
áfram göngum enn um stund.
Ég þakka þeim hjónum vináttu
alla og hlýju og bið fjölskyldunni
líknar í sorg.
Guðmundur Kjartansson.