Morgunblaðið - 02.06.2012, Síða 52

Þegar kallið
hefur komið,
óvænt og endanlegt á sinn
hátt, verður fátt um svör og
sorg og tómleiki sækja að.
Heilsteyptur, grandvar og
velviljaður drengur fellur frá
á besta aldri og eftir standa
ungur sonur, bræður, ætt-
ingjar, fjölskyldur og vinir og
sakna sárt.
Vinur minn Kristinn S.
Jónsson var traustur félagi,
íhugull, hjálpsamur og glögg-
ur í orðsins bestu og mestu
merkingu. Rætur hans voru
vestur í Dölum þar sem hann
átti góða æsku og voru sveit-
in og æskuslóðirnar honum
kærar, ekki síst vötnin, sem
hann reyndi að komast í til að
veiða þegar tækifæri gafst til.
Leiðir okkar Kidda lágu
saman fyrir 25 árum og varð
strax úr vinátta sem helst
óslitin alla tíð síðan svo aldrei
bar skugga á og jafnan fáir
dagar á milli þess að við hefð-
um samband. Í lífi hans skipt-
ust á skin og skúrir en alltaf
hélt hann ró sinni og æðru-
leysi og þreytti ekki aðra af
áhyggjum um eigin heilsu og
líðan.
Fyrir Kidda skipti fyrst og
síðast máli velferð sonar
hans, Jóhanns, sem var hon-
um kærari en allt annað. Veit
ég að þeir feðgar áttu saman
góða tíma í áranna rás sem
því miður hefur nú svo snögg-
lega verið höggvið á.
Jóhanni, ættingjum og fjöl-
skyldum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur þeg-
ar kvaddur er traustur og
góður drengur.
Hvíl í friði kæri vinur.
Björn
Hafberg.
Kristinn S.
Jónsson
✝ Kristinn Sig-urjón Jónsson
fæddist í Búðardal
11. maí 1958.
Hann lést 19. maí
2012.
Útför Kristins
fór fram frá Laug-
arneskirkju 30.
maí 2012.
Ég á erfitt með
að trúa að þú sért
farinn frá mér,
elsku pabbi minn.
Þú hefur staðið
við bakið á mér
sem klettur og átt
stóran þátt í
því hversu vel
mér gengur í dag.
Ég hugsa um þig
svo oft og and-
varpa þegar ég
hugsa um að þú
sért farinn. Ég gat alltaf
komið til þín og
gerði það mjög oft þegar
mig vantaði svar við ein-
hverju og þegar öllu
var á botninn hvolft þá
gafstu mér alltaf réttu svörin.
Margir af vinum mínum
kynntust gæðablóðinu sem þú
hafðir að geyma og þeir
munu sakna þín. Þeir hafa
reynst mér mjög vel ásamt
fjölskyldunni og ég veit
hreinlega ekki hvar ég væri
án þeirra eftir þessa daga
sem hafa liðið.
Ég talaði við þig um kvöld-
ið áður en þú fórst að sofa og
ég man svo vel eftir því sím-
tali og röddinni í þér. Aldrei
hefði ég trúað að þetta væri í
seinasta skipti sem ég myndi
heyra rödd þína. En hérna sit
ég viku seinna og er svo dof-
inn og brotinn, sætti mig eng-
an veginn við þetta.
Ég gleymi aldrei þessum
góðu bíltúrum sem við tókum
a.m.k. annan hvern dag sl.
eitt og hálft ár og óteljandi
þar á undan og við gátum tal-
að endalaust saman um allt
milli himins og jarðar. Viska
þín var mikil, elsku pabbi
minn.
Ég vil trúa því að þú sért
núna kominn á fallegan stað,
umvafinn englum og ég muni
hitta þig þegar ég kveð þenn-
an heim. Ég mun halda minn-
ingu þinni uppi svo lengi sem
ég lifi og þú munt alltaf eiga
stóran part af hjartanu í mér.
Ég sakna þín og elska þig
að eilífu.
Þinn sonur,
Jóhann Helgi
Kristinsson.
Það eru tæplega
tveir mánuðir síðan síðasta sím-
talið kom: „Sæll, þetta er refurinn,
ég er með spurningu. Hvað þarf
mikið af eldsneyti til að koma full-
hlaðinni 757 á loft?“ Guðmundur
eða Rebbi eins og hann var gjarn-
an kallaður var um skeið flugstjóri
hjá okkar ágæta Flugleiðafélagi
og vann meðal annars á Boeing
757 flugvélum. Ekki tókst mér að
svara og þá kom næsta setning:
„Hvað, þykist þú ekki vera verk-
fræðingur?“. Þetta var Rebbi,
hreinn og beinn og sagði hlutina á
sinn hátt.
Leiðir okkar Rebba lágu fyrst
saman þegar við hófum nám við
Menntaskólann á Akureyri. Hann
á Gömlu vistum, ég á þeim Nýju,
en á þeim Gömlu voru jafnan ver-
aldarvanari menn og vissu sumir
þeirra vel af því. Í þessum fé-
lagsskap gaf Rebbi ekkert eftir,
vitnaði í austfirsk gullkorn og ef
ekki annað þá afgreiddi hann
flóknari mál með orðunum „Það
er mikil skepna hrúturinn“.
Eftir menntaskólann lágu leiðir
manna víða, Rebbi fór í Háskól-
ann, þaðan í flugumferðarstjórn
þar sem hann átti farsælan feril. Á
sama tíma lauk hann flugnámi og
að því loknu réði hann sig hjá
Flugleiðum.
Skömmu eftir að við hjónin
komum frá námi á níunda ára-
tugnum, þá ákváðum við að
byggja okkur hús við Bollagarða á
Seltjarnarnesi. Á næstu lóð var
hálfbyggt hús og sannfærði ég
Rebba um að þetta gætu verið
kjarakaup fyrir þau hjón, en þá
höfðu þau Rebbi og Margrét Al-
bertsdóttir gengið í hjónaband.
Þau slógu til og hófst þá næsti
kafli í langri vináttu okkar, við
vorum að byggja og bæta. Ná-
grennið gekk vel, þegar ég keypti
slípirokk, þá keypti Rebbi borvél
og saman vorum við fljótt græj-
aðir í hvað sem var og tókumst við
á við öll þau verkefni sem hús-
byggjandi þess tíma gat lent í, en
þetta var á þeim tíma þegar láns-
fjármögnun var takmörkuð og
menn urðu að framkvæma innan
fjárhagslegra getumarka – ólíkt
því sem síðar varð.
Fljótlega eftir að Rebbi var
orðinn flugstjóri var ég á ferð frá
Kaupmannahöfn til Íslands og ég
hafði pata af því að hann væri
flugstjórinn. Ég hringdi í hann og
lét vita að ég myndi verða meðal
farþega og ekki stóð á svörunum:
„Þú situr bara frammí hjá mér“.
Ég var nýsestur þegar inn kom
fasmikil flugfreyja sem sagði að
hurðin vildi ekki lokast, þéttikant-
ur væri ekki á réttum stað og það
þyrfti að laga til að hægt væri að
loka hurðinni. Það stóð ekki á
svörunum: „Palli, farðu og redd-
aðu þessu“. Sem ég gerði og heim
komumst við á áætluðum tíma.
Guðmundur Karl
Erlingsson
✝ GuðmundurKarl Erlingsson
fæddist 17. október
1954. Hann and-
aðist á Landspít-
alanum í Fossvogi
20. maí 2012.
Úför Guðmundar
fór fram frá Sel-
tjarnarneskirkju
30. maí 2012.
Eins og fyrr þá fór
Refurinn sínar leið-
ir.
En refir eru ekki
alltaf refum bestir
og það sannaðist í lífi
hans. Hann lenti í
glímu sem reyndist
honum ofviða að lok-
um, en mótherjinn
var alræmdur,
gjarnan nefndur
Bakkus. Eins og títt
er um klóka refi, þá var eftirgjöfin
í þessari erfiðu glímu ekki rædd,
frekar var slóðin falin. Mikið vildi
ég til vinna að hafa getað hjálpað
honum í tíma. Nú hefur Bakkus
unnið fullnaðarsigur.
Ég vil að leiðarlokum þakka
fyrir ánægjuleg kynni og góða
vináttu, eftirlifandi sonum, fjöl-
skyldu og ættingjum vottum við,
fjölskyldan að Bollagörðum 6
samúð okkar. Blessuð sé minning
Guðmundar Karls Erlingssonar.
Páll Gíslason.
Elsku Gummi
Það er mikil sorg í hjörtum
okkar þessa dagana og minningar
um þig streyma um huga okkar.
Við viljum þakka fyrir alla þá um-
hyggju og hlýju sem þú sýndir
okkur alla tíð.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hvíl í friði.
Svala, Jóhanna, Ásta,
Guðmundur og fjöl-
skyldur.
Við komum víða að og með ger-
ólíka reynslu í farteskinu – allir að
hefja nám í Menntaskólanum á
Akureyri, þannig lágu leiðir okkar
saman haustið 1970. Ungir, fullir
af þrá og þrótti og til í hvað sem er
– næstum því. Fyrst varstu Guð-
mundur Karl eða Gummi en í
vinahópnum fljótlega ekki kallað-
ur annað en Rebbi eða stundum
Refurinn. Ekki var það gömul nei-
kvæð merking orðsins sem
tryggði þér nafngiftina heldur
þvert á móti leiftrandi glit og
glettni í augunum og brosið inn-
rammað af rauðu fallegu hárinu.
Alltaf glaður og hress og til í að
aðstoða og hjálpa, en í vinahópi
æskumanna var býsna oft þörf á
að redda hinu og þessu. Þá var
gott að eiga þig að og ekki verra
eftir að þú eignaðist forláta dros-
síu, japanskrar ættar, sem gaf
ekki bara þér heldur okkur félög-
unum ákveðinn status.
Menntaskólaárin liðu hratt og
eftir þau urðu samskiptin stopulli,
en um leið óvæntari og skemmti-
legri. Allir eignuðumst við fjöl-
skyldu, héldum hver í sína átt, þú
vannst í háloftunum og fórst víða,
orðinn kafteinn á þotu. Að hitta
þig var á þessum árum hressandi
og þú komst alltaf færandi hendi
með glaðværð, glettni og góðvild
og stundum efnislegar gjafir.
Varstu þá sem fyrr allt í senn; lát-
laus og gustmikill, hógvær og
rogginn, heimsmaður og sveita-
strákur – gamli góði Rebbi var
mættur í öllu sínu veldi.
Árin liðu og við urðum 25 ára
stúdentar og ákváðum að hittast
eftirleiðis árlega með fjölskyldum
okkar, kölluðum okkur „Vini vors-
ins 7́4“ og hittumst á hverju
hausti. Þar varst þú sem áður
hrókur alls fagnaðar en jafnframt
fór fljótt að bera á einhverju sem
var ekki eins og það átti að vera.
Blindir eins og menn eru oft, þá
áttuðum við okkur ekki á hve mik-
ið veikur þú varst orðinn og sjúk-
dómurinn þess eðlis að þú faldir
hann og horfðist ekki í augu við
hann. Seinna sóttir þú meðferð,
áttir þína spretti, en varðst aldrei
almennilega frískur og að lokum
bar hún þig ofurliði áfengissýkin.
Móðir þín sagði nýverið í spjalli að
þriggja ára hefðir þú óskað þér
flugvélar að gjöf – Þú tókst
snemma flugið og ert nú floginn
burt úr þessari jarðvist á annan
stað, þar sem þér vonandi líður
betur, það áttu skilið. Við fé-
lagarnir og fjölskyldur okkar
sendum sonum þínum, móður
þinni og systkinum og öðrum ást-
vinum innilegar samúðarkveðjur.
Farðu í friði kæri vinur.
Pétur og Ólöf, Magnús og
Líney, Bergur og Ragn-
heiður, Jóhann og Sigríð-
ur, Páll og Arnfríður og
fjölskyldur.
Þegar Guðmundur Karl, eða
Rebbi eins og hann var jafnan
kallaður í fluginu, hóf störf hjá
Flugmálastjórn Íslands 1977 lágu
leiðir okkar saman. Rebbi gat sér
strax gott orð fyrir dugnað og
áreiðanleika. Hann tók fljótlega
grunnpróf í flugumferðarstjórn
og síðan hin sérstöku réttindapróf
fyrir hverja stöðuna af annarri. Á
þessum námsferli var Rebbi um
nokkurt skeið á vöktum hjá mér í
vallar- og aðflugsstjórn Reykja-
víkurflugvallar og stóð sig mjög
vel. Hann var athugull og glöggur,
námfús og nákvæmur. Hann sá
samhengi hlutanna – heildar-
myndina – og átti lausn á hverjum
vanda, svar við hverri spurningu.
Jafnhliða námi og störfum hjá
flugmálastjórn bætti hann við sig
flugnámi og hafa þessir tveir
reynsluheimar eflaust stutt við
hvor annan enda fór gott orð af
Rebba, bæði sem flugmanni og
flugumferðarstjóra. Svo fór að
hann réðst sem flugmaður til
Flugleiða árið 1986 og starfaði þar
um árabil, seinni árin sem flug-
stjóri á farþegaþotum í millilanda-
flugi.
Kunningsskapur okkar Rebba
varð fljótt að traustri vináttu.
Stöku sinnum bauð hann mér í
flugferð á lítilli kennsluflugvél og
þá var gaman hjá okkur. Ég
kynntist einnig eiginkonu hans og
þremur myndarlegum sonum
þeirra. Heimili fjölskyldunnar var
vandað og fallegt – þangað var
gott að koma. Jafnan var þá stutt í
gamanmál og naut rík kímnigáfa
Rebba sín þar vel.
Það er sárt frá því að segja að
hann Rebbi, þessi trausti og góði
maður, sem lífið virtist brosa við,
féll í þá gryfju sem áfengið grefur
mönnum og átti ekki afturkvæmt
þaðan. Það er ein af ósvöruðum
gátum lífsins af hverju gott fólk
sem vill öllum vel fer um dimma
dali, sér og sínum til fjörtjóns og
sorgar. Þá spyr maður; hvað ræð-
ur för.
Rebbi minn, þakka þér fyrir
samstarf og samverustundir
gegnum árin. Ég er stoltur af vin-
áttu þinni og dæmi þig ekki. Sá
tími mun koma að við getum aftur
flogið saman um loftin blá. Þá
verður gaman.
Baldur Ágústsson.
Kveðja frá
flugleiðsögusviði Isavia
Guðmundur Karl hóf grunn-
nám í flugumferðarstjórn árið
1977 og hlaut starfsréttindi í
TWR, APP og OAC 1979, auk
ACC og ratsjárréttinda 1983.
Hann hætti störfum sem flugum-
ferðarstjóri 1986 og hóf þá störf
sem flugmaður hjá Flugleiðum.
Þótt starfstími Guðmundar
Karls hafi ekki verið langur við
flugumferðarstjórn, þá héldust
tengslin við gamla félaga alla tíð.
Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd
starfsmanna flugleiðsögusviðs
Isavia þakka Guðmundi Karli
samfylgdina. Fjölskyldu og vinum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Ásgeir Pálsson, fram-
kvæmdastjóri flugleið-
sögusviðs Isavia.
52 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. JÚNÍ 2012
Elsku afi.
Þú varst besti afinn okkar.
Það er sárt að kveðja þig
svona fyrirvaralaust og án
þess að geta sagt þér að við
elskuðum þig, við söknum þín
svo mikið. Það var alltaf svo
ótrúlega gaman að koma í
heimsókn og leika með krana-
bílana þína sem voru geymdir
uppi á skáp í geymslunni, fá að
hjálpa þér í garðinum við að
taka upp kartöflur og inni í
bílskúr að gera við og passa
upp á að allt væri á réttum
stað meðan þú reyktir pípuna
þína. Elsku afi, við pössum
ömmu fyrir þig og látum henni
líða vel eins og þú hefðir vilj-
að.
Gunnar B.
Hákonarson
✝ Gunnar BjarniHákonarson
fæddist í Reykjavík
28. september
1932. Hann lést á
Tenerife 12. maí
2012.
Útför Gunnars
fór fram í Kópa-
vogskirkju 30. maí
2012.
Vertu yfir og allt um
kring
með eilífri blessun
þinni,
sitji Guðs englar
saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá
Presthólum)
Gréta Björg,
Sara Rut og
Helga Kristrún.
Nú þegar við kveðjum
Gunnar Bjarna Hákonarson,
elskulegan föður tengdaföður
og afa, er okkur efst í huga
þakklæti fyrir það sem hann
var okkur fjölskyldunni.
Gunnar var hugulsamur og
reglusamur maður sem hugs-
aði ætíð vel um sitt og sína.
Hann var dugnaðarforkur og
traustur sem bjarg. Hann var
sérlega bóngóður og vildi öll-
um vel. Hann hafði líka alltaf
tíma fyrir barnabörnin sem
hændust að honum og þótti
sérlega vænt um afa sinn, og
minnast skemmtilegra ferða-
laga með afa og ömmu og er
söknuður þeirra mikill.
Við minnumst allra heim-
sóknanna til okkar austur á
Höfn og margar góðar sam-
verustundir áttum við á Digra-
nesveginum, við minnumst
þessara stunda með hlýhug.
Nú þegar Gunnar hefur
hvatt þennan heim allt of
snemma að okkar mati sem
þektum hann er sorgin og
söknuðurinn mikill en sárastur
er hann fyrir þig elsku Sig-
urbjörg okkar sem sérð á eftir
góðum eiginmanni og félaga.
Biðjum góðan guð að styrkja
þig og styðja í sorg þinni.
Nú myndast stórt skarð og
það verður ekki fyllt.
Að leiðarlokum viljum við
þakka Gunnari samfylgdina og
kveðjum með söknuði og virð-
ingu, með þökk fyrir allt,
elsku pabbi, tengdapabbi og
afi.
Blessuð sé minning þín.
Hákon, Guðný,
Gunnar Bjarni
og Sigurbjörg Karen.
Það er með virðingu og
þakklæti sem ég kveð Gunnar
Hákonarson. Það var með
nokkuð snöggum hætti að
hann kvaddi þennan heim eftir
að vera nýkominn út í sól og
sumaryl.
Hugurinn leitar aftur til
ársins 1981 þegar við nokkrir
samstarfsmenn tókum okkur
saman og stofnuðum fyrirtæki
undir forystu Gunnars. Gunn-
ar hafði ríka réttlætiskennd,
var fastur fyrir og hafði sterk-
ar skoðanir á mönnum og mál-
efnum. Hann vildi standa með
þeim sem vildu stuðla að jöfn-
uði og á sínum yngri árum
starfaði hann innan verkalýðs-
hreyfingarinnar. Það sem ein-
kenndi Gunnar var heiðarleiki
og sterkur vilji til að standa
við sínar skuldbindingar, enda
var hann harðduglegur og
ósérhlífinn. Það var aldrei
spurning hvernig hann for-
gangsraðaði lífi sínu, fjölskyld-
an og fyrirtækið áttu hug hans
allan. Þar var hann vakinn og
sofinn og sá um að halda öllu í
röð og reglu.
Angrið sækir okkur tíðum heim
sem erum fávís börn í þessum
heim
við skynjum fátt, en skilja viljum þó
að skaparinn oss eilíft líf til bjó,
að upprisan er öllum sálum vís
og endurfundir vina í paradís.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Það ber einnig að þakka
Sigurbjörgu konu Gunnars
sem lagði sitt af mörkum varð-
andi rekstur fyrirtækisins.
Ég þakka Gunnari sam-
fylgdina og sendi Sigurbjörgu
og fjölskyldu innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Gunnar Jósefsson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Neðst á for-
síðu mbl.is má finna upplýsingar
um innsendingarmáta og skila-
frest. Einnig má smella á Morg-
unblaðslógóið efst í hægra horn-
inu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir
birtingu á útfarardegi þarf
greinin að hafa borist á hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, jafnvel
þótt grein hafi borist innan
skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minn-
ingargreina er 3.000 slög.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum.
Minningargreinar