Morgunblaðið - 02.06.2012, Blaðsíða 53

Morgunblaðið - 02.06.2012, Blaðsíða 53
MINNINGAR 53 Aldarminning MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. JÚNÍ 2012 Elsku Sigrún. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér, og það er svo margs að minnast svo margt sem um hug minn fer, þó þú sért horfinn úr heimi ég hitti þig ekki um hríð, þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir) Kveðja, Hákon, Oddný, börn og barnabarn. Sigrún Ársælsdóttir ✝ Sigrún Ársæls-dóttir fæddist í Hafnarfirði 9. febr- úar 1944. Hún lést á Landspítalanum við Hringbraut 18. maí 2012. Útför Sigrúnar fór fram frá Frí- kirkjunni í Hafn- arfirði 30. maí 2012. Ég kynntist Sig- rúnu fyrst þann 30. maí 1965 á brúðkaupsdeginum mínum en þá var Óli bróðir minn nýbyrjaður að gera hosur sínar grænar fyrir henni og við hjónaleysin veltum því fyrir okkur hvort við ættum að bjóða henni í brúðkaupið okkar. Sem betur fer gerðum við það þar sem Sigrún og Óli giftu sig um tveimur árum síðar. Þau hófu sinn búskap eins og margir aðrir með því að festa kaup á lítilli íbúð. Þau fundu sér sinn endanlega samastað að Flókagötu 5 í Hafnarfirði þar sem þau bjuggu ásamt drengjunum sín- um í góðu yfirlæti. Svo kom sá tími að Hákon og Ársæll fluttu að heiman og Sigrún og Óli fóru að ferðast. Sumarið 1988 komu þau í heimsókn til okkar í Kaup- mannahöfn er ég var í náms- orlofi. Sú heimsókn lukkaðist svo vel að ákveðið var að þau kæmu aftur út sumarið eftir og að stefnan yrði tekin á bíltúr um Evrópu. En svo er það að mennirnir ákveða en Guð ræður. Bróðir minn fékk heilablóðfall. Þá breyttist lífið hjá okkur öllum. Í fyrstu var vonað að hann lifði en svo í framhaldi hvers konar líf biði hans. Allan þann tíma var Sigrún sem klettur við hlið hans og barðist fyrir því að hann fengi sem bestan aðbún- að og atlæti. Að endingu fékk hann vist á hjúkrunarheimili Sjálfsbjargar. Nú þegar önnur fyrirvinnan hverfur taka við erfiðir tímar. Sigrún vann við lág laun við aðhlynningu sjúkra og erfitt er að gera sér í hugarlund erfiða baráttu með mikið veikan eig- inmann og miklar skuldbind- ingar. Að endingu varð Sigrún að leigja út sína íbúð og flytja sjálf í minni. Að því kom að Sigrún gat skipt á sinni íbúð og annarri í Smyrlahrauninu sem var á fyrstu hæð svo Óli kæmist í heimsókn. En þá fékk hún krabbamein í brjóstið sem hún barðist hetjulega við og hafði sigur í það skipti. Bróðir minn lést árið 2006. Sigrún kynntist Sigurði sambýlismanni sínum og nú fóru góð ár í hönd með ferða- lögum ýmist innanlands eða erlendis. Þau fluttu á Dreka- vellina í fallega íbúð og sáu fram á góða tíma saman við starfslok sín. En þá tók krabbameinið sig upp og bar- áttan hófst á ný. Sigrún var ákveðin að sigrast á veikindum sínum. Síðast á afmælinu sínu sagðist hún þurfa að vera dug- leg og þjálfa sig svo hún gæti farið að aka bíl á ný. Sigurður barðist einnig við sín veikindi en þau studdu hvort annað með ást og umhyggju. Ég kvaddi Sigrúnu á krabbameinsdeildinni 17. maí en þá var hún orðin mjög veik. Þá sagði hún við mig: „Systa mín, þetta er búið,“ hún var orðin svo þreytt. Ég kveð elskulega mágkonu mína, þessa kjarkmiklu bar- áttukonu, og þakka henni trygglyndið og umhyggjuna sem hún ávallt sýndi mér og mínum alla tíð. Ástvinum hennar sendi ég innilegar sam- úðarkveðjur. Kveðja, Elínborg Jónsdóttir. Á morgun, sunnu- daginn 3. júní 2012, verða 100 ár frá fæð- ingu míns kæra föð- ur, besta vinar og helstu fyrirmyndar. En hann var af engl- um borinn inn í dýrð himinsins hinn 28. nóvember 2006. Hann var akkeri mitt í tilverunni, hetjan mín og hvatn- ing. Við vorum sannir vinir þótt meira en hálf öld væri á milli okk- ar. Fórum saman í útréttingar og bíltúra, sóttum fundi og manna- mót, heimsóttum ættingja og vini. Hann sagði mér sögur og kenndi mér bænir. Áhugasamur svaraði hann áleitnum spurningum mín- um af þolinmæði og skilningi, nærgætni, umhyggjusemi og kærleika. Honum fannst ég ekki forvitinn heldur fróðleiksfús. Við spjölluðum og föðmuðumst. Ekk- ert í veröldinni hefði getað komið í hans stað. Ég dáði hann og virti, þótti svo undur vænt um hann. Án allrar ítroðslu eða þvingana drakk ég í mig hugsjónir hans af áhuga. Þær voru mitt nám, ég tendraðist af þeim, gerði þær að mínum og lagði mig fram við að halda þeim á lofti. Hann var óþrjótandi sjóður fróðleiks, visku og reynslu. Nær- vera hans var uppbyggjandi, nær- andi og gefandi, menntandi og ómetanlega mannbætandi. Svipur hans var heiðríkur og ásjónan sönn. Viðmótið einstakt, svo þægilegt og undur þýtt. Vel nestaður og fullur af sam- eiginlegum hugsjónum okkar fann ég ástina. Hélt ungur út í líf- ið, njótandi skilnings og trausts baklands, vináttu og áhuga, stuðn- ings og ómetanlegra fyrirbæna. Hann var nægjusamur og mátti aldrei neitt aumt sjá. Hann spurði aldrei um eigin hag en hugsaði þeim mun ríkar um þarfir náung- Þorkell G. Sigurbjörnsson ans. Hann var hjartahlýr, friðsam- ur og sannur, gegn- heill og hógvær. Óvenjulega jákvæð- ur, auðmjúkur og barnslega einlægur, hæverskur, um- hyggjusamur og hjálplegur. Kærleik- ur hans var fölskva- laus og algjör. Hann átti lifandi von, svo tæra og skæra. Bjarg- fasta trú á hinn upprisna frelsara sem sagði: „Sá sem trúir á mig mun lifa þótt hann deyi.“ Fylltur óbifanlegri trúarfullvissu og djúp- um friði grundvölluðum á bjargi lífsins tók hann því sem að hönd- um bar yfirvegaður og æðrulaus. Hann gerði ekki manna mun og lét þau sem á var hallað ætíð njóta vafans og sá ávallt hið jákvæða í fari náungans. Hann safnaði sér ekki fjársjóðum hér á jörðu niðri þar sem mölur og ryð grandar og eyðir. Hann var ótrúlega gjaf- mildur, jafnvel þannig að sumum þótti stundum nóg um. En þess naut fjölskylda hans og vinir og fé- lögin sem hann fann hugsjónum sínum farveg í. Hann hafði hinar háleitustu hugsjónir að lifa fyrir, kærleikann og lífið sjálft. Hann var blessaður frá fyrstu tíð og ætl- að að vera til blessunar. Hann var hluti af Guðlegri áætlun. Ég var seintekinn ávöxtur lífs hans og lagði mig fram um að feta í hans fótspor. Og þótt það hafi verið mér eðlilegt og gefandi hef- ur það ekki alltaf verið auðvelt. Því hann var engill í mannsmynd, nánast of góður fyrir okkar föllnu veröld. Gæði mín og forréttindi eru að hafa fengið að vera af hans holdi og blóði. Mér þótti svo óend- anlega vænt um hann. Spor hans á þessari jörð munu aldrei fyrnast. Góður Guð blessi minningu föð- ur míns, Þorkels Gunnars Sigur- björnssonar. Sigurbjörn Þorkelsson. Nú hverfur sól í haf og húmið kemur skjótt. Ég lofa góðan Guð, sem gefur dag og nótt, minn vökudag, minn draum og nótt. Þú vakir, faðir vor, og verndar börnin þín, svo víð sem veröld er og vonarstjarna skín, ein stjarna hljóð á himni skín. Lát daga nú í nótt af nýrri von og trú Ásdís Sigfúsdóttir ✝ Ásdís Sig-fúsdóttir fæddist í Vog- um við Mývatn 27. nóvember 1919. Hún lést á Landspítala, Landakoti, 20. maí 2012. Ásdís var jarðsungin frá Langholts- kirkju 30. maí 2012. í myrkri hels og harms og hvar sem gleymist þú á jörð, sem átt og elskar þú. Kom, nótt, með náð og frið, kom nær, minn faðir hár, og legðu lyfstein þinn við lífsins mein og sár, allt mannsins böl, hvert brot og sár. (Sigurbjörn Einarsson) Ásdísi móðursystur minni þakka ég umhyggju og ástríki. Blessuð sé minning hennar. Bergljót. Með sorg í hjarta langar mig að minnast móðursystur minnar, Ásdísar Sigfúsdóttur, sem lést 20. maí síðastliðinn á 93. aldurs- ári. Í vetur fór heilsan að gefa sig og eftir stutta veru á spítala var ljóst í hvað stefndi. Hún naut kærleika og umhyggju Sól- veigar og fjölskyldunnar fram á síðustu stundu og til þess er gott að hugsa. Ásdís var úr stórum systk- inahópi úr Vogum í Mývatns- sveit og á milli móður minnar og Ásdísar var alla tíð mjög gott samband. Ásdís var alltaf elsku- leg og hlý frænka sem lét sér annt um okkur og það var nota- legt að hitta hana og heimsækja. Þegar við bjuggum í Hvera- gerði dvaldi hún reglulega á heilsuhælinu og náðum við þá að tengjast og kynnast vel. Allt sem hún gerði var fallegt, handavinnan eða listaverkin sem hún teiknaði og málaði. Hún var líka einstaklega falleg kona bæði í útliti og í framkomu. Við eigum henni margt að þakka. Sérstak- lega langar mig að minnast á og þakka fyrir allar heimsóknirnar til Guðmundar bróður míns, en hann bjó mörg ár á Kópavogs- hæli áður en hann fluttist norð- ur til fjölskyldunnar. Hún heim- sótti hann mikið og var honum einstaklega góð. Fyrir það vil ég þakka. Þegar Valgerður dóttir okkar hjóna var skírð bað ég Ásdísi að halda stúlkunni undir skírn. Það gerði hún með ljúfu geði og fylgdist alla tíð vel með henni, í veikindum og erfiðleikum fyrstu árin og eins þegar hún stækkaði og þroskaðist. Hún spurði eftir fólki á þann hátt sem þeir gera sem láta sér virkilega annt um velferð annarra. Ásdís hringdi reglulega til að heyra hvernig við og dætur okkar hefðum það og fylgdist vel með brautargengi dætra okkar. Hún náði því mið- ur ekki að heyra um útskrift Valgerðar af starfsbrautinni eða sjá mynd af henni með húfuna, en ég veit að það hefði glatt hana mjög. Ásdís eignaðist eina dóttur, Sólveigu Jónsdóttur. Þær mæðgur voru mjög nánar og á milli þeirra var einstaklega fal- legt samband. Ekki má heldur gleyma Pétri, eiginmanni Sól- veigar og börnunum þeirra fjór- um. Hún var umvafin kærleika þeirra og kunni vel að meta það. „Ég hef það gott því ég á svo góða fjölskyldu,“ sagði hún stundum við okkur og brosti sínu fallega brosi. Það eru orð að sönnu. Innilegar samúðarkveðjur til Sólveigar, Péturs og fjölskyldu og til systkina Ásdísar og fjöl- skyldna þeirra. Jón Kristinn Haralds- son, Klara Matthías- dóttir, Hildur Björk og Valgerður Jónsdætur. Þann 5. maí barst mér sú sorgarfregn að Reynir minn væri látinn. Þeg- ar móðir mín sagði mér það fór hugur minn til Stínu minnar og fjölskyldu. Að leiðarlokum langar mig að minnast hans með örfáum orðum. Hann var giftur móður- systur minni, Kristínu Hauks- dóttur, en hjá mér og fjölskyldu minni voru þau alltaf í einni mein- ingu, Stína og Reynir. Aldrei annað nafnið nefnt. Þegar elsti sonur okkar, Daníel Halldór, fékk þessa sorgarfrétt sagði hann: Nei, ekki Reynir hennar Stínu sem pössuðu mig þegar ég Reynir Ísfeld Kjartansson ✝ Reynir ÍsfeldKjartansson fæddist í Reykjavík 23. apríl 1938. Hann lézt á Beni- dorm á Spáni 5. maí 2012. Útförin fór fram í kyrrþey, að ósk hins látna. var lítill og Reynir sem þú átt upp- skriftina þeirra af sem heitir lærið hans Reynis og Stínu. Besta ís- lenska læri sem hægt er að fá. Hann fór að rifja upp minningar síðan þau áttu heima í Mos- fellsbæ og voru minningarnar margar og fallegar. Sama er að segja um Reynir og manninn minn sem kynntust 1987. Alltaf höfðu þeir nóg að spjalla saman, alltaf mættum við hlýju frá hon- um. Þau orð sem lýsa Reynir mínum best eru góður, heiðarleg- ur og að hann kom hreint og beint fram við fólk. Reynir minn fékk svo sannarlega að kynnast því að lífið er ekki ein gleðiganga en þá komu hinir stórkostlegu mannkostir hans og dugnaður best í ljós. Þótt syrti í álinn skal sótt á brattann og lífinu skal haldið áfram. Oft bjóst ég ekki við að Reynir minn kæmi aftur heim af spítalanum þegar ég hringdi í móður mína til að fá fréttir af honum en hann vann vá- gestinn oftar en einu sinni með sínum krafti og vilja. Fjölskyldan mín þakkar Reyni mínum fyrir allar minningarnar sem hann leyfir okkur að eiga eftir hann. Ég sendi þér kæra kveðju nú komin er lífsins nótt, þig umvefji blessun og bænir ég bið að þú sofir rótt. þó svíði sorg í mitt hjarta þá sælt er að vita af því, þú laus ert úr veikinda viðjum þín veröld er björt á ný. (Þórunn Sigurðardóttir) Elsku eiginkonu, börnum, barnabörnum, langafabarni, tengdabörnum og öðrum að- standendum og vinum vottum við okkar innilega samúð og biðjum guð að styrkja ykkur. Hólmfríður Benedikts- dóttir og fjölskylda. Þegar mér barst sú sorgar- frétt að Reynir minn væri látinn flugu margar hugsanir og minn- ingar í hugann; traustur vinur væri genginn, hann var hreinn og beinn og ekkert nema heiðarleik- inn. Að mér dytti það í hug þar sem ég lá fárveik á spítala uppi á 7. hæð með bilaðri lyftu í mars að Reynir minn og Kristín mín kæmu til mín, eins miklir sjúk- lingar og þau voru, að ganga upp á 7. hæð, var ótrúlegt en svona var Reynir minn, traustur vinur. Reynir minn, hafðu hjartans þökk fyrir allt sem þú hefur gert og verið fyrir mig. Aðrar minn- ingar geymi ég í hjarta mínu um góðan vin. Eitt sinn verða allir menn að deyja, eftir bjartan daginn kemur nótt. Ég harma það, en samt ég verð að segja, að sumarið líður allt of fljótt. Ég gái út um gluggann minn, hvort gangir þú um hliðið inn. Mér alltaf sýnist ég sjái þig, ég rýni gegnum rifurnar. Ég reyndar sé þig alls staðar. Svo napurt er það næðir hér og nístir mig. (Vilhjálmur Vilhjálmsson) Elsku Kristín mín, fjölskylda, ættingjar og vinir, ég votta ykkur samúð og bið guð að gefa ykkur styrk. Sigríður Hauksdóttir. Gleði og þakklæti eru orðin sem koma fyrst upp í huga mér þegar ég minnist þín, kæri frændi. Það má segja að gleðin hafi ætíð verið í fyrirrúmi í návist þinni og víst er að smitandi hlátur þinn gleymist seint. Við förum víst ekki saman aftur til rúpna- veiða eða í eggjatöku í Skrúðinn. En minningarnar eiga eflaust eft- ir að leita á þær slóðirnar þegar ég minnist þín. Þú varst alla tíð mikill útivist- armaður og fylgdist grannt með ✝ Már Hall-grímsson fædd- ist í Hafnarnesi við Fáskrúðsfjörð 2. ágúst 1939. Hann andaðist á Land- spítala í Fossvogi 20. maí 2012. Útför Más var gerð frá Graf- arvogskirkju 30. maí 2012. öllum íþróttum enda gamall keppnismað- ur sjálfur. Þú iðkað- ir frjálsar íþróttir, knattspyrnu, skíða- mennsku og golf, svo fátt eitt sé nefnt. Mér þótti mjög vænt um þegar þú komst til að hvetja mig þegar ég var sjálfur að keppa í hlaupunum á mín- um landsliðsferli. Landsmótssög- ur af fræknum Hafnarnesingum, þar sem þú komst við sögu, ásamt Bergi frænda og pabba, áttu sannarlega sinn þátt í því hvert mín leið lá í íþróttunum. Með sorg í hjarta en um leið þakklæti fyrir þann tíma sem við áttum saman kveð ég þig kæri frændi. Um leið sendi ég og fjöl- skylda mín innilegustu samúðar- kveðjur til hennar Siggu þinnar og fjölskyldu. Gunnar Vignir. Már Hallgrímsson Að skrifa minningagrein Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til birtingar á mánudag og þriðjudag. Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000 tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum, þar sem þær eru öllum opnar.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.