Morgunblaðið - 03.07.2012, Síða 23

Morgunblaðið - 03.07.2012, Síða 23
MINNINGAR 23 MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. JÚLÍ 2012 áttan jókst, enda margt og mikið brallað í gegnum tíðina. Það var ósjaldan sem umræðurnar yfir kaffibollanum snerust um sjó- mennsku en seinna meir fóru þær að snúast meira um þær fórnir sem fylgja starfinu. Það var ein- mitt í slíkum samræðum í pott- inum í Kiðjabergi sem þú snerir á mig og dróst mig með í rafvirkj- anám. Sá tími fannst mér skemmtilegur og leystum við þetta verkefni sameiginlega með glans. Þú stefndir lengra og sennilega var þetta meira spurn- ing um tíma, hvenær þú hefðir náð að draga mig með í næsta æv- intýri. Það er Jónsmessugleði í Kiðja- bergi og eins og svo mörg und- anfarin sumur þá er hluti af fjöl- skyldu þinni mættur á svæðið. Borðaður góður matur, varðeldur, gítar og söngur á eftir. Það eru tækifæri sem þessi sem voru þér svo kær, að eiga góða stund með fjölskyldunni. Seint um kvöldið fréttum við að það sé orðið stutt í brottför hjá þér, eitthvað sem við vissum að væri í aðsigi. Við setj- umst niður við varðeldinn og litli/ stóri strákurinn okkar Dæju, sem þú kenndir að spila á gítar, tekur kunnugleg lög, hugurinn fer á flug og allt í einu er hann fullur af minningum, allar góðar. Já, það er ekkert blindflug hjá þér í dag, þú kveður á þessum fagra og bjartasta degi ársins og því enginn leið að villast frá út- breiddum faðminum sem bíður þín. Lilja, ég veit það er mikið frá þér og börnunum tekið, þú hefur staðið sem klettur í ólgusjó, bar- áttan var ójöfn. Nú átt þú þetta líf sem þið Diddi ræktuðuð svo vel saman. Haltu áfram að hlúa að því og njóttu ávaxtanna. Matthías Jónasson. Bróðursonur minn, sonur Dista og Dúnu er látinn, aðeins 54 ára gamall. Það er erfitt fyrir mig að skrifa nokkur minningarorð um þig, elsku Diddi. Móðir þín Guð- rún (Dúna) lést fyrir nákvæmlega 10 mánuðum og er því stórt skarð höggvið í fjölskylduna á stuttum tíma. Ég hef þekkt þig frá fyrstu tíð, þú varst einstakur vinur og frændi, hjartahlýr, tryggur og samviskusamur. Það fann ég best þegar þú fórst með mér á sjóinn fyrst aðeins 15 ára gamall. Við vorum saman á sjónum í 15 ár ut- an þess tíma sem þú varst í Vél- skólanum. Árið 1987 skildi leiðir okkar hvað sjómennskuna varðar, þú fórst á Jón Vídalín, sem gerður var út frá Þorlákshöfn og síðar Vestmannaeyjum. 1. vélstjóri til að byrja með en lengst af sem yf- irvélstjóri. Það segir meira en mörg orð að þú varst á því skipi að ég held í 24 ár, ég ætla að þú hafir unnið vel fyrir útgerðina og skarð þitt verði vandfyllt. Kæri vinur, þín verður sárt saknað á fjölskyldumótum fram- tíðarinnar, þar varst þú mesti gleðigjafinn. Hrókur alls fagnað- ar, músíkalskur, syngjandi og spilandi á gítarinn þinn og komst öllum í gott skap. Síðustu árin átti ættfræðin hug þinn allan og í framhaldi af því vaknaði áhugi þinn á að taka sam- an útfararræður afa þíns, séra Kristins Stefánssonar. Það var stórkostlegt framtak hjá þér að koma þeim á tölvutækt form og afhenda síðan Fríkirkjunni í Hafnarfirði þar sem hann þjónaði áður sem prestur. Lilja, þú varst kletturinn í veik- indum Didda, sem brotsjór hefur hvorki brotið né beygt. Kæri bróðir, mágur, Lilja, dæt- ur og fjölskyldur. Innilegar sam- úðarkveðjur til ykkar allra. Guð veri með ykkur, styrki í sorginni og fylgi Didda okkar í Sumarland- ið, þar sem við trúum að vel verði tekið á móti honum. Þráinn og Björg. Í dag er kvaddur kær frændi og vinur, Kristinn Kristinsson, sem ávallt bar nafnið Diddi innan fjölskyldunnar, og langar mig að minnast hans með nokkrum orð- um. Hann kvaddi þessa jarðvist á Jónsmessunni, þegar sól er hæst á lofti og náttúran skartar sínum fegurstu litum. Aldrei hafði frændi minn kennt sér meins, þar til fyrir rúmu ári, að hann greind- ist með þann vágest, sem reyndist honum svo þungbær er á leið, að þrátt fyrir baráttuna og allt sem í mannlegu valdi var gert til þess að hann öðlaðist heilsu á ný, varð hann að lúta í lægra haldi fyrir þessum illkynja sjúkdómi, og það langt fyrir aldur fram. Diddi var einstaklega trygg- lyndur og ljúfur í viðmóti og sýndi það svo sannarlega í verki, jafnt innan fjölskyldu sinnar og meðal vina. Sjálf á ég góðar minningar um samvinnu okkar, þegar hann tók að sér það verkefni í hjáverk- um að skrásetja allar minningar- ræður föður míns, en hann var elsta barnabarnið hans. Afi hans var prestur Fríkirkjusafnaðar Hafnarfjarðar í 20 ár frá 1946- 1966.Þarna kom glöggt í ljós, hversu mikils hann mat afa sinn og vildi með þessu átaki sýna hon- um virðingu sína. Ég átti margar góðar stundir með Didda og Lilju á heimili mínu, þegar við lásum saman ræðurnar og gáfum okkur einnig tíma til að spjalla. Ræðurn- ar voru síðar afhentar Fríkirkj- unni við hátíðarmessu á páska- dagsmorgni, og tók þá formaður safnaðarins við þeim úr hendi frænda míns. Vorum við allmörg úr fjölskyldunni viðstödd við þetta tækifæri og nutum veitinga á eftir með kirkjugestum. Ætlunin mun vera að þessar minningarræður verði síðar aðgengilegar á heima- síðu Fríkirkjunnar. Diddi hlaut þá gæfu að eignast ungur góða konu og átti sam- heldna fjölskyldu, sem sýndi ótak- markaða þrautseigju og góðvild í veikindum hans allt þar til yfir lauk. Elsku Lilja og fjölskyldan öll, hugurinn dvelur hjá ykkur sem hafið misst svo mikið Megi góðar minningar um eig- inmann, föður, tengdaföður og afa veita ykkur styrk í sorginni. Blessuð sé minning hans. Guðrún Kristinsdóttir. Elsku Diddi okkar. Mikið er erfitt að hugsa til þess að fá ekki að hitta þig aftur, farinn á besta aldri en minningarnar sem við eigum um þig ylja okkur á þessum tímum. Öll þorrablótin í Kiðjabergi þar sem þú sást alltaf um gítarspilið, þú gítarsnillingur- inn okkar, og allir tóku undir með þér sem best þeir gátu. Við höfum oft talað um það systkinin hvað okkur þykir vænt um öll „Didda- lögin“ sem alltaf hljómuðu þegar þú greipst í gítarinn. Frændleikurinn var þér alltaf hugleikinn og alltaf hafðirðu áhuga á því sem við frændfólkið tókum okkur fyrir hendur. Ykkur Lilju tókst að koma ykkur upp stórri og myndarlegri fjölskyldu en alltaf fann maður samt að allir aðrir voru jafn velkomnir. Varst þú alltaf manna duglegastur í að smala ættingjum sem oftast sam- an og sást það á drifkraftinum í þér í kringum ættarmótið 2010 heima í Reykholti. Við vitum að þér líður vel núna, kominn til ömmu Dúnu og kveðj- um við þig með söknuði í hjarta, elsku Diddi. Elsku Lilja og fjölskylda, megi guð veita ykkur styrk á þessum erfiðu tímum. Sigurður Snær, Guðrún Linda, Kristinn Fannar, Guðbjörg og Sveinn Leví. Kær vinur og frændi er fallinn frá langt fyrir aldur fram. Á bernsku- og unglingsárum okkar hittumst við reglulega, ekki síst í Reynihvamminum. Eins og al- gengt er í stórum fjölskyldum þá hittumst við sjaldnar eftir að við uxum úr grasi. Fyrir rúmum ára- tug varð töluverð breyting þar á. Við nafnarnir vorum sammála um að löngu tímabært væri að hrista stórfjölskylduna saman (niðja sr. Kristins Stefánssonar) og höfum við oft á síðustu árum átt frum- kvæðið að slíkum endurfundum og því eðlilega verið sjálfkjörnir í undirbúningsnefnd. Á þessum fundum áttaði ég mig fljótt á helstu mannkostum frænda míns. Hann fann til mik- illar ábyrgðar, var nákvæmur og samviskusamur, öll atriði voru skipulögð í þaula, ekkert mátti fara úrskeiðis. Ágætt dæmi má nefna þegar reisa skyldi sam- komutjaldið í túninu hjá Sveini bróður hans í Reykholti sumarið 2010. Diddi tók ekki annað í mál en að þeir sem reisa ættu tjaldið skyldu gera það deginum fyrr. Skipti engu þótt ég reyndi að full- vissa frænda minn um að það tæki ekki nema um eina klukkustund að reisa tjaldið, honum varð ekki haggað. Þessi ráðahagur frænda míns varð til þess að fjöldi manns var mættur á föstudegi og átti 50% lengra stefnumót við vini og ættingja í veðri eins og það gerist best á Íslandi. Ábyrgð og samviskusemi frænda míns kom skýrt fram fyrir rúmum áratug þegar undirritaður fékk þá hugmynd að heiðra minn- ingu afa síns með því að koma ræðum hans yfir á tölvutækt form og færa Fríkirkjunni í Hafnarfirði í tilefni af aldarafmæli hans. Sannarlega eru orð til alls fyrst en ef þeim er ekki fylgt eftir í fram- kvæmd þá væri vafalaust oftar betur „heima setið“. Árin liðu og Diddi sá að ekki mátti við svo búið standa og tók hann verkefnið yfir. Á næstu árum sló hann inn hátt í 400 ræður afa okkar, m.a. allar jarðarfararæður hans. Sr. Krist- inn var prestur Fríkirkjunnar í Hafnarfirði á árunum 1946-1966 eða í 20 ár og engum þarf að dylj- ast að mikill fengur er fyrir kirkj- una og áhugafólk um sögu, ætt- fræði og tíðaranda þessara ára að hafa greiðan aðgang að þessu gagnasafni. Sjálfur stend ég í ævarandi þakkarskuld við frænda minn fyrir að ljúka þessu verki, dugnaði hans og áhuga verður varla með orðum lýst. Diddi var á ákveðnum tíma- mótum í lífi sínu. Alla sína starfs- ævi hafði hann starfað sem vél- stjóri til sjós. Fyrir nokkrum árum lauk hann námi í rafvirkjun og keypti sér aðstöðu í iðnaðar- húsi í Hafnarfirði. Ég fer nærri um að Diddi var að búa í haginn að eiga þann möguleika að geta söðla um. Mikil fjarvera frá sífellt stækkandi fjölskyldu var honum ekki að skapi. Lilja, dæturnar þrjár, tengdasynirnir og barna- börnin voru það dýrmætasta sem hann átti. Elsku Lilja og fjölskylda, hug- ur okkar allra er hjá ykkur. Missir ykkar er mikill en gæfa ykkar er stór og samheldin fjölskylda. Sá styrkur ásamt minningunni um góðan dreng mun hjálpa ykkur að yfirstíga sorgina. Deyr fé, deyja frændur, deyr sjálfur ið sama; en orðstír deyr aldregi, hveim er sér góðan getur. (Úr Hávamálum) Kristinn R. Sigurðsson. Kiddi var góður vélstjóri, fag- maður fram í fingurgóma, ákveð- inn, ósérhlífinn, útsjónarsamur, duglegur og fastur fyrir en um- fram allt var hann traustur. Það gustaði af honum þegar hann gekk um vélarrúmið á Jóni Vídal- ín VE-82. Þar bar umgengnin manninum vott, allt snyrtilegt og vel um gengið og hver hlutur á sínum stað. Mér er það minnisstætt hvað hann lagði ríka áherslu á það við mig eitt sumarið að frí þyrfti hann á ákveðnum tíma og ekki til um- ræðu að hnika því. Gekk það eftir. Ég var þá sjálfur á leið á ættar- mót þessa sömu helgi. Fyrsti maðurinn sem ég rakst á þegar þangað var komið var Kiddi. Reyndumst við Lilja hans við nán- ari athugun náskyld án þess að vita af því. Ég sé hann fyrir mér leikandi á als oddi í lopapeysunni með gítarinn á öxlinni á síðasta ættarmóti á Hallormsstað. Þar naut hann sín jafn vel og í vél- arrúminu á Vídalín. Að leiðarlokum vil ég þakka Kidda samstarfið og vináttuna undanfarin 15 ár. Á samstarf okk- ar bar ekki skugga öll þau ár sem Kiddi starfaði sem vélstjóri hjá Vinnslustöðinni í Vestmannaeyj- um. Tel ég mig ríkari mann að hafa eignast hann að vini og sam- starfsmanni. Lilja og fjölskylda, missir ykk- ar er mikill en minningin um góð- an eiginmann, föður og afa mun lifa. Farvel kæri vinur. Guðni Ingvar Guðnason. Í dag 3. júlí verður kvaddur frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði Krist- inn Kristinsson þar sem föðurafi hans og nafni þjónaði um langa hríð. Diddi eins og hann var kallaður í minni fjölskyldu var mikill fjöl- skyldumaður og hafði yndi af börnum, hvort heldur sínum eða tengdum börnum. Eiga mínar dætur góðar minningar um hann og ekki síður barnabörn mín, sér- lega Árný Sara en hún var mikið í pössun hjá Lilju, og spilaði hann mikið fyrir hana á gítar þegar hann var í landi. Hann hafði gam- an af ættfræði og grúskaði mikið í þeim málum, var búinn að skrá mörg yfirlit. Diddi var ákveðinn og lá ekki á skoðunum sínum og þótti honum gaman að rökræða hlutina og þann háttinn hafði hann á til dauðadags. Stóra ástin í lífi hans og klett- urinn hún Lilja, besti vinur og eig- inkona, ásamt dætrunum þeirra þeim Katrínu Helgu, Guðrúnu Hörpu, Tinnu Björk, tengdason- um, litlu afastrákunum og föður hans, sem nú sakna hans óendan- lega. Megi góður guð styrkja þau í þeirra miklu sorg. Viljum við þakka fyrir okkar samleið og kveðjum þig með söknuði og þess- um ljóðlínum. Farðu í friði vinur minn kær faðirinn mun þig geyma. Um aldur og ævi þú verður mér nær aldrei ég skal þér gleyma. Svo vöknum við með sól að morgni. (Bubbi Morthens) Guðný, Árni og fjölskyldan Furubergi. Vinur okkar er fallinn frá eftir stutta baráttu við illvígan sjúk- dóm. Við höfum þekkst frá því að við vorum ungir menn, en þó var það ekki fyrr en við mynduðum bridgehóp að við fórum að hittast reglulega og höfum gert það í 25 ár. Þar sem Diddi var mikið á sjónum féll það í hans hlut að kalla spilahópinn saman þegar hann kom í land. Við spilaborðið var ekki bara spilað heldur var tekist á um pólitík, stjórnir myndaðar og aðrar settar af, auk þess sem sagðar voru sögur og rifjaðar upp skemmtileg atvik frá skólaárum, Barðsnesferðum og sögum af sjónum. Diddi var liðtækur gítar- spilari og oft tók hann lagið fyrir okkur á spilakvöldum. Diddi var afar tryggur vinur, hjálpsamur og alltaf hægt að leita til hans þegar hann var í landi. Það sem ein- kenndi Didda meira en annað var hvað hann var mikill fjölskyldu- maður þrátt fyrir mikla fjarveru á sjó. Diddi var duglegur að heim- sækja vini og ættingja þegar hann var í landi. Hann var ættrækinn enda var eitt af áhugamálum hans ættfræði. Diddi fylgdist vel með vinum og frændum og spurði oft um hvernig börnum okkar reiddi af. Diddi hafði miklar og sterkar skoðanir á öllum hlutum og kærði sig kollóttan þótt þær féllu í grýtt- an jarðveg hjá spilafélögum. Þá reyndum við stundum að malda í móinn og koma fram með aðrar hliðar á málum en undantekn- ingalaust án árangurs. Diddi var mikill skapmaður og fylginn sér. En þótt oft hafi verið tekist á og mikið rökrætt og menn ósammála fórum við alltaf sáttir frá borði. Þetta einkenndi vináttu okkar, við vorum ólíkir en virtum samt skoð- anir hvor annars. Fyrir þremur árum fórum við saman á Barðsnes við Norðfjörð, ættaróðal móður fjölskyldu Didda. Þar áttum við ógleymanlegar stundir og minn- ingar sem við munum eiga um Didda um ókomin ár. Við sendum Lilju, dætrum og öðrum aðstandendum samúðar- kveðjur. Hvíl í friði, kæri vinur. Konráð Guðmundsson, Jón Júlíus Elíasson og Gísli Freyr Þorsteinsson. Um miðjan dag, sunnudaginn 24. júní síðastliðinn, þá staddur norður á Halamiðum í svartaþoku svo vart sá út fyrir lunningu, hringir síminn. Halli, fyrrverandi skipsfélagi á Jóni Vídalín, er á lín- unni og færir mér þær fréttir að vélstjórinn okkar og vinur á Jóni hefði kvatt þá um hádegið. Mig setti hljóðan. Svartnættið varð al- gert á Halamiðum. Annar vél- stjórinn okkar á Jóni, sem felldur er í blóma lífsins. Hrifinn frá eig- inkonu og börnum og því er átti að gera, þegar sjómennsku og að- skilnaði frá ástvinum lyki. Ævi- kvöldið var framundan. Nú er allt fyrir bí. Maður spyr: „Er þetta sanngjarnt?“ Vinur minn, Kristinn Kristins- son eða Kiddi, var vélstjóri á Jóni Vídalín ásamt Braga, sem lést úr sama sjúkdómi fyrir nokkru, er ég tók við skipstjórn þar árið 1992. Strax fór vel á með okkur og hnökraði aldrei þau 15 ár er við áttum samleið. Þrátt fyrir ungan aldur var Kiddi vélstjóri svolítið af gamla skólanum. Traustur með tvistinn í vasanum, smurningu hér og olíu þar. Það var ekki málið þó garmarnir skitnuðu út. Skipsk- ramið varð að snúast og það var hans að halda hlutunum gangandi og fór honum það afskaplega vel úr hendi. Enda var Kiddi dugnað- arforkur og ósérhlífinn. Ef eitt- hvað þurfti að gera var rokið í það strax. Ekki látið reka á reiðanum. Kiddi minn var ekki ríkur að þol- inmæði. Það var ekki hans sterka hlið. Hlutirnir urðu að ganga og það þýddi ekkert slugs, þar sem Kiddi réð ríkjum. Ég hef grun um að oft hafi soðið á mínum í þeirri baráttu er háð var við þennan ill- víga sjúkdóm, sem að lokum lagði þennan hrausta dreng að velli á ótrúlega skömmum tíma. Kiddi var afskaplega góður skipsfélagi og gott að vita af honum um borð. Það var visst öryggi í því og ég var ekki einn um að skynja það af skipsfélögunum. Í borðsalnum spunnust oft skemmtilegar um- ræður með Kidda í fararbroddi. Þá var rætt um ættfræði og Barð- snes við Norðfjörð. Þetta gamla í tímanum og gat hann á flug farið í spjallinu, svo lifandi var þetta fyr- ir honum. Kidda verður sárt sakn- að af félögunum eftir afskaplega skemmtilega 15 til 20 ára sam- veru. Tala nú ekki um er gítarinn var tekinn upp, sem Kiddi var mjög fær á. Skugga bar á þegar Bragi blessaður var kallaður burt, en nú eru þeir félagar sjálfsagt saman í vélinni á himnafleyinu. Þeim vil ég þakka allt og allt. Elsku Lilja og fjölskylda, við hjónin sendum ykkur okkar dýpstu samúðarkveðjur. Góður drengur er fallinn í valinn. Dreng- ur sem þið getið með stolti talað um og hugsað til. Almættið hefur kallað. Sjálfsagt þurft á honum að halda. Megi algóður guð blessa ykkur og veita ykkur styrk í sorg- inni. Sverrir og Kolbrún. HJARTAVERND Minningarkort 535 1825 www.hjarta.is 5351800 Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 www.utforin.is Allan sólarhringinn ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Hermann Jónasson Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242 ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR ✝ Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, AUÐUR ELÍASDÓTTIR, dvalarheimilinu Höfða, lést á Sjúkrahúsi Akraness aðfaranótt fimmtudagsins 28. júní. Jarðað verður frá Akraneskirkju föstudaginn 6. júlí kl. 14.00. Fyrir hönd aðstandenda, Kjartan H. Guðmundsson, Kolbrún Kjartansdóttir, Elín Hanna Kjartansdóttir, Jón Vestmann, Hafsteinn Kjartansson, Þuríður S. Baldursdóttir, Hörður Kjartansson, Þórunn Elídóttir, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma, HELGA ÞORKELSDÓTTIR, Kleppsvegi 62, lést á Hrafnistu í Hafnarfirði laugardaginn 30. júní. Una Sigurðardóttir, Ólafur Gíslason, Sigfús Jón Sigurðsson, Ragnheiður Sæland Einarsdóttir, Zophanías Þorkell Sigurðsson, Guðrún Ívars, Alma Sigurðardóttir, Magnús Ægir Magnússon, barnabörn og barnabarnabörn.

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.