Morgunblaðið - 26.07.2012, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. JÚLÍ 2012
✝ SigmundurPáll Lárusson
fæddist í Reykja-
vík 4. mars 1928.
Hann lést á
lungnadeild Land-
spítalans 20. júlí
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Lárus Sig-
mundsson Knud-
sen, f. 25. október
1891 í Hvolsseli í
Saurbæjarhreppi í Dalasýslu, d.
24. ágúst 1968 og Sigríður
Jónsdóttir, f. 4. mars 1895 í
Norður-Götum í Mýrdal, Vest-
ur-Skaftafellssýslu, d. 25. maí
1987.
Sigmundur var næstelstur
sex systkina, þeirra Hrefnu,
Sigurðar, Jóns, Reynis og Önnu
Maríu. Anna María er nú ein
eftirlifandi þeirra systkina.
Systir Sigmundar samfeðra var
Guðný Knudsen.
Þann 5. ágúst 1948 kvæntist
Sigmundur Önnu Hjörleifs-
dóttur frá Skálholti í Vest-
mannaeyjum. Börn þeirra eru:
1) Sigdís, maki Jón Óskarsson.
Börn þeirra eru Anna Björg og
Hafliði, 2) Hjördís, maki Krist-
inn Waagfjörð. Börn þeirra eru
Bertha María, Þórir, Viktor,
Selma og Telma, 3) Benedikt,
maki Erna Þ. Árnadóttir. Börn
þeirra eru Hjördís Anna, Þórdís
Arna og Árni Páll. Áður átti
Benedikt soninn Sigtrygg Þór,
4) Lárus, maki Sandra Pohl.
Börn þeirra eru Rúnar Marvin
og Vivien Anna. Áð-
ur átti Lárus börnin
Sigmund Pál, Helgu
Guðrúnu, Harald
Ása og Dagbjörtu
Bríet. 5) Þóra Arn-
heiður, maki Jó-
hannes V. Oddsson.
Dætur þeirra eru
Ragnheiður og
Hrafnhildur.
Barna-
barnabörnin eru 30.
Sigmundur og Anna hófu
sinn búskap á Bakkastíg 10.
Síðan byggðu þau fjölskyldu
sinni heimili að Langagerði 86,
bjuggu þau þar lengst af eða til
ársins 1992. Síðustu árin
bjuggu þau Anna í Seljalandi 1 í
Fossvogi þar sem vel fór um
þau. Árið 1979 byggðu þau
sumarhús í Öndverðarnesi og
nefndu það Skálholt, þar sem
þau undu hag sínum vel og
dvöldu löngum stundum.
Sigmundur var múrari að
mennt og hlaut meistararétt-
indi í iðninni árið 1952. Hann
vann við múrverk alla tíð og
síðustu árin fram að starfs-
lokum starfaði hann ásamt
bróður sínum Sigurði í álverinu
í Straumsvík. Sigmundur hafði
mikið dálæti á veiði, ferðalög-
um, fótbolta, hestamennsku og
tónlist.
Útför Sigmundar verður
gerð frá Bústaðakirkju í
Reykjavík í dag, fimmtudaginn
26. júlí 2012 og hefst athöfnin
klukkan 15.
Elsku pabbi, afi og langafi
Simmi.
Á kyrrlátri og fallegri sumar-
nóttu kvaddir þú okkur og þenn-
an heim. Veikindin voru skamm-
vin og óviðráðanleg en þú barðist
af öllum mætti. Planið var að fara
heim sem fyrst enda hafðir þú
verið heilsuhraustur alla tíð.
Það eru forréttindi að hafa átt
öll þessi ár með þér og minning-
arnar eru margar og dýrmætar.
Ef við ættum að lýsa þér í
nokkrum orðum þá varstu óvenju
glaðlyndur, duglegur, hjálpsam-
ur og trúr þínum nánustu. Þú
gekkst ávallt hreint til verks og
varst fljótur til ef einhvern vant-
aði aðstoð. Þú hafðir beittan
húmor og sagðir oft margar
skemmtilegar sögur og setningar
sem við hlægjum enn dátt að.
Þið amma voruð samrýmd og
höfðuð lifað mikla umbreytinga-
tíma saman. Þið hugsuðuð vel um
hvort annað og ykkar nánustu,
ferðuðust víða og voruð nýjunga-
gjörn. Þið fylgdust vel með af-
komendum og voruð stolt af þeim
öllum. Ykkar tölfræði er mögnuð,
gift í 64 ár, eigið 19 barnabörn og
30 barnabarnabörn. Slíkt er ríki-
dæmi ykkar.
Samband okkar var mikið og
gott og eyddum við mörgum góð-
um stundum saman í Skálholti, í
veiðiferðum, í hestaferðum eða á
ferðalögum erlendis. Aldursmun-
ur skipti engu máli, ávallt áttum
við góðar gleðistundir.
Þú leyndir líka á þér með
þessa stórgóðu söngrödd og
minnisstætt er þegar þú söngst
einsöng fyrir agndofa útlendinga
í Herðubreiðarlindum um árið.
Það er mikil blessun að makar
og barnabarnabörnin hafi fengið
að kynnast og eyða tíma með þér.
Þegar Þóra María og Sindri voru
beðin að lýsa langafa sínum
sögðu þau að hann hefði verið
hlýr, góður, fyndinn og mikill
töffari.
Það er mikill missir fyrir okk-
ur að þú sért farinn en þó mestur
fyrir ömmu en við munum hlúa
vel að henni.
Lagið „You are my sunshine,
my only sunshine“ minnir okkur
á þig því þú söngst það fyrir okk-
ur á góðum stundum.
Takk fyrir ástina, vináttuna,
samveruna og lífið sjálft.
Hvíl í friði okkar kærasti.
Þóra Arnheiður, Jóhannes,
Ragnheiður, Hrafnhildur
og fjölskyldur.
Elsku afi Simmi.
Þegar ég hugsa til þín þá sé ég
þig fyrir mér uppi í sumarbústað
með uppbrettar skyrtuermar og
hamar eða pensil í hönd, dyttandi
að kotinu. Ég heyri létt rokklag í
útvarpinu og þú flautar glaðlynd-
ur með. Þannig varstu fyrir mér í
hnotskurn, kraftmikill dugnaðar-
forkur sem var alltaf eitthvað að
sýsla – alltaf stutt í húmorinn og
fallega smitandi hláturinn og með
bros sem náði til augnanna. Það
er ekkert skrítið að flestar mínar
minningar um þig tengjast sum-
arbústaðnum því þar voruð þið
amma flestum stundum og unduð
ykkur vel. Þar kom líka öll stór-
fjölskyldan (börn, tengdabörn og
barnabörn) mjög oft saman og
gisti þá allur skarinn hjá ykkur.
Það vekur enn furðu mína hvern-
ig við komumst öll þar fyrir. Í
Mundakoti (sem hlaut reyndar
nafnið Skálholt) var yndislegt að
vera og á ég óendanlega margar
góðar minningar þaðan sem ég
mun ávallt geyma í hjarta mér.
Þar var oftar en ekki gripið í
kana þegar við hittumst enda var
það fjölskylduíþróttin. Ég sé þig
fyrir mér þar sem þú bankar
spilinu með háum dynki í borðið
og segir af krafti frasa eins og
„speid on ðe geit“ eða „tí tí“ þeg-
ar það var tígull – svo lifandi og
skemmtilegur og hafðir svo gam-
an af því að spila við okkur. Ég
man vel eftir því þegar við vorum
nokkrar drottningarnar hjá ykk-
ur og þú kenndir okkur að stinga
okkur og að kafa eftir lyklum í
lauginni, svo fengum við að taka
þig í hárgreiðslu þegar heim í bú-
stað var komið. Þú varst svo þol-
inmóður við okkur og hafðir
greinilega ekkert minna gaman
af þessu en við.
Þú sagðir okkur oft frá Jenna
mús sem bjó undir bústaðnum og
við fengum að gefa honum og
þröstunum afganga. Við fórum
líka oft með ykkur í bíltúr að
kíkja eftir hestunum – amma átti
Prinsinn og þú Prinsessuna rétt
eins og þið áttuð hvort annað. Þið
voruð ótrúlega fallegt par, en
meira samstíga hjón þekki ég
ekki. Ég sé þig og pabba fyrir
mér káta og spekúlerandi að
flísaleggja fyrir mig á Bústó. Þú
varst alltaf reiðubúinn til að rétta
fram hjálparhönd og hafðir
greinilega gaman af. Þannig eruð
þið pabbi um margt líkir og er
ekki leiðum að líkjast. Samband
ykkar var einstakt en þið voruð
ekki bara feðgar heldur einnig
mjög góðir félagar.
Ég geng oft um Langagerðið
og framhjá 86 þar sem þið amma
bjugguð mestalla ykkar hjúskap-
artíð. Þó langt er síðan þið fluttuð
þaðan og húsið mjög breytt þá
situr söknuður í mér þar sem
Langagerðinu tengi ég mikilli
gleði, húmor og samheldni – allir
saman og allir velkomnir. Sterk
minning er einnig um þig afi í eld-
húsinu í Langagerðinu; að leggja
á borð, búinn að vippa upp kjöt-
farsi, káli og nýjum kartöflum.
Afi sem eldaði var aldeilis ekki á
hverju strái. Ferfætlingarnir
fengu líka sitt hjá afa í seinni tíð
og Loppa mín vissi því alltaf á
gott þegar Seljalandið var heim-
sótt.
Minning um yndislegan afa lif-
ir áfram í hjarta mér. Kveð ég þig
með miklu þakklæti og söknuði
þar til við hittumst á ný.
Guð geymi þig elsku afi.
Þín,
Hjördís Anna (Hjödda.)
Elsku afi okkar, mjög sárt er
að kveðja þig, en um leið ljúft, vit-
andi það að þjáningar þínar eru á
enda.
Allar stundir sem við eyddum
saman voru litaðar af gleði, þú
varst alla tíð mjög léttur í lund,
jákvæður og kvartaðir aldrei.
Alltaf þegar við komum í heim-
sókn tókstu ávallt á móti okkur
með bros á vör og opnum örmum,
ávallt hress og kátur, aldrei
þurfti maður að bíða lengi eftir að
þú opnaðir dyrnar fyrir okkur.
Það klikkaði aldrei að þegar
við vorum í heimsókn hjá ykkur
ömmu og sátum inn í sjónvarps-
herbergi þá komstu alltaf með
góðgæti, ís eða nammi eða gafst
okkur pening til þess að hlaupa út
í sjoppu.
Margar góðar minningar eig-
um við frá sumarbústaðnum uppi
í Öndverðarnesi.
Ein minning sem stendur sér-
staklega upp úr í huga okkar
systkina er þegar þú málaðir bú-
staðinn í Olís litunum og hneyksl-
aðir fjölskylduna þvílíkt en þér
fannst ekkert að litavalinu vegna
þess að þú varst litblindur.
En ekki varstu nú ánægður
þegar Olísfáni birtist á fána-
stönginni hjá þér.
Þrátt fyrir litavalið, hélst lit-
urinn á í nokkur ár, fjölskyldunni
til mikillar gremju.
Alltaf var gaman að tala um
bíla við þig, sérstaklega þá þessa
amerísku sem voru í miklu uppá-
haldi hjá þér. Þér fannst ávallt
mjög mikilvægt að hafa bílana
ykkar ömmu hreina og fína. Þið
voruð alltaf svo stolt að sýna okk-
ur ef þið fenguð ykkur nýja bíla.
Þetta eru bara smá brot af
góðum minningum sem koma
fyrst upp í hugum okkar þegar
við hugsum til þín.
Nú hefur stórt skarð myndast
í fjölskylduna sem verður aldrei
fyllt og söknuðurinn er mikill.
En allar góðu minningarnar
sem við eigum hjálpa okkur í
gegnum sorgina.
Við kveðjum þig með söknuði
og mikla sorg í hjarta.
Við elskum þig.
Þitt hjarta geymdi gullið dýra og
sanna,
að gleðja og hjálpa stærst þín unun
var.
Því hlaust þú hylli Guðs og góðra
manna
og göfugt líf þitt fagran ávöxt bar.
Ég blessa nafn þitt blítt í sál mér
geymi,
og bæn til Guðs mín hjartans kveðja er.
Hann leiði þig í ljóssins friðarheimi,
svo lífið eilíft brosi móti þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Bertha María, Þórir, Viktor,
Telma og Selma Waagfjörð.
Sigmundur Páll
Lárusson
Casa Siggi…Það
er það fyrsta sem
kemur upp í hugann þegar ég
hugsa um Sigga Viggó.
Ég var svo heppin að vera Au-
pair hjá þeim hjónum, Sjöfn og
Sigga að passa Svandísi og sjá
um heimilið þeirra. Dvaldi hjá
þeim í tæpt ár, fyrst í Pitt-
sburgh og flutti svo með þeim
niður til Florida. Þau tóku á
leigu eitt fallegasta húsið við
Mandalay Avenue á Clearwater
Beach. Eigandi hússins, eldri
kona, hreifst svo af Sigga að hún
nefndi húsið Casa Siggi. Lét
setja stórt áletrað skilti út í
garð.
Siggi var ótrúlega góður mað-
ur. Hann sá ekki sólina fyrir
Svandísi og vildi allt fyrir hana
gera. Reyndar vildi hann allt
fyrir alla gera, þar með talið
mig. Við fórum oft út að borða
og stundum á tveimur bílum. Þá
byrjaði hann á að finna stæði
fyrir mig. Oft færði hann mér
hluti sem hann vissi að mig lang-
aði í. Þegar foreldrar mínir og
bróðir komu í heimsókn um jólin
voru þau svo sannarlega vel-
komin. Það var græjuð hin fín-
asta íbúð í bílskúrnum og gest-
risni þeirra hjóna engin
takmörk sett. Ég bý að því að
Sigurður Viggó
Kristjánsson
✝ SigurðurViggó var
fæddur í Reykjavík
28. maí 1946. Hann
lést 13. júlí 2012.
Jarðarför Sig-
urðar Viggós Krist-
jánssonar fór fram
frá Dómkirkjunni
25. júlí 2012.
hafa kynnst þessu
góða fólki og á viss-
an hátt hafa þau
mótað mig.
Einhverju sinni,
mörgum árum
seinna, ramba ég út
á útsýnispallinn í
Perlunni og fyrsta
fólkið sem ég mæti
eru Siggi og Sjöfn.
Þetta var skömmu
áður en Sjöfn dó.
Þetta var eitt af mörgum skipt-
um sem ég rakst á Sigga. Við
mæltum okkur aldrei mót en
hittumst oft á förnum vegi og
eins gerði hann sér ferð á vinnu-
staðinn minn bara til að segja
hæ, hýreygður með ljósa hárið,
útitekinn og alltaf smart klædd-
ur.
Ég votta fjölskyldu Sigga
mína dýpstu samúð. Missir
þeirra er mikill.
Bryndís Hrund Högnadóttir.
Phoenix, síminn hringdi.
„Núna“. Við hlupum öll út,
Sjöfn, Svandís, Dagur og við
Gurrý. Yfir húsinu flaug Boeing
727 með öll ljósin blikkandi.
Svandís blikkaði á móti með
vasaljósinu. „Sástu að ég blikk-
aði, pabbi. „Já“.
Svona var Siggi Viggó. Ég
held að hann hafi alltaf gert það
sem hann langaði til að gera.
Leiðir okkar lágu saman frá tíu
ára aldri á Hagamelnum. Hann
á 31, ég á 35. Við vorum eins og
samlokur. Fyrstu árin voru það
flugmódelin. Risið heima var
óinnréttað og við höfðum stafla
af trétexplötum sem vinnuborð.
Þarna vorum við frá morgni til
kvölds við að smíða. Efnið var
sótt í Austurstræti, balsin í
Tómstundarhúsið og silkipapp-
írinn í Örkina. Flugmódelin voru
annaðhvort látin fljúga út um
þakgluggann heima eða farið út
í Melaskólaport. Settir í straff.
„Það eru öll börn úti nema þið“.
Vorum sendir í vinnu hjá BÚR
að breiða út saltfisk. Átti ekki
beint við Sigga, þó að við vin-
irnir værum iðulega minntir á að
hann kæmi frá Bolungavík.
Við tóku frjálsar íþróttir, ÍR
og Melavöllurinn. Valbjörn Þor-
láksson var frændi Sigga, hann
var hetjan. Vorum öllum stund-
um á Melavellinum eða úti í
garði. Þá var ekki búið að tyrfa
svo lóðunum var breytt í æfing-
arvöll. Það var lögð áhersla 100
og 200 metra hlaup, langstökk,
hástökk og náttúrulega stangar-
stökk. Ungverjinn Gabor var þá
þjálfari ÍR. Honum hefur eitt-
hvað litist vel á þessa tvo stráka,
því hann setti okkur æfingapró-
gram og kom einhverri stjórn á
æfingar okkar.
En svo komu unglingsárin
með látum og tónlistin tók yf-
irhöndina. Tívolí í Vatnsmýrinni
með fegurðarsamkeppnum, mið-
næturtónleikar Svavars Gests.
Siggi fór að læra á tommur hjá
Guðmundi Steingríms, ég á
saxófón. Máttum varla vera að
því að læra nótur, okkur lá svo á
að fara að spila. Stofnuðum Alto
kvintettinn „tveir“. Seinna komu
Svenni, Jón Pétur og ýmsir aðr-
ir. Þetta endaði allt sem Roof
Tops árum seinna.
Svona voru unglingsárin á
Hagamelnum. Siggi sagði alltaf
að þetta væri merkilegasta gata
Reykjavíkur. Enda fór hann
ekki lengra en út á horn til að ná
í Sjöfn sína. Ég svindlaði aðeins,
Gurrý var á Grenimelnum.
Siggi fór að læra að fljúga og
leiðir okkar skildu. Árið 1970
fluttum við Gurrý til Kaup-
mannahafnar, ég í nám og Gurrý
fór að vinna hjá Icelandair. Hin-
um megin við götuna voru Loft-
leiðir og var ekki Sjöfn þar.
Siggi var þá hjá Sterling. Við
bjuggum öll á Amager. Áttum
góð ár saman þar. Þau fluttu til
Bandaríkjanna og við seinna
heim 1981. Ákváðum það ár að
eyða áramótunum í Phoenix. Við
sátum uppi á hóteli þegar Sjöfn
hringdi. „Siggi er á leiðinni til
ykkar“. Við heimsóttum þau
mjög oft í Phoenix og áttum þar
ævintýralega tíma saman.
Sjöfn féll því miður allt of
snemma frá. En við héldum allt-
af sambandi. Siggi giftist Svaní
og voru þau mjög hamingjusöm.
Fréttin um veikindi þín og
andlát, kæri vinur, komu því
eins og þruma úr heiðskíru lofti.
Þín verður sárt saknað og það
tómarúm sem þú skilur eftir
aldrei fyllt.
Svaní, Svandís og Krissi,
megi Guð vera með ykkur.
Guðni, Guðríður
og tvíburarnir.
Elsku vinur, ég kveð þig að
sinni með miklum trega og
þakklæti fyrir tryggð þína og
vináttu gegnum öll árin.
Ekkert fær dáið
af eðli þínu,
ekkert skyggt
ástúð þína.
Sofðu í fangi ljóðs míns,
sofðu í fangi lands þíns,
glókollur bláeygur,
guðs barn -
(Jóhannes úr Kötlum.)
Elsku Svaný, Krissi, Svandís
og aðrir aðstandendur, við
Gunnar, Kalli og Zakki sendum
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Minningin um yndislegan dreng
lifir.
Toby Sigrún Herman.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
móður okkar, ömmu og langömmu,
KRISTÍNAR G. SIGURÐARDÓTTUR,
Gullsmára 7,
Kópavogi.
Sigrún Halla Karlsdóttir, Kristján Sveinsson,
Sigurður Karlsson, Ellen María Ólafsdóttir,
Magnús Þór Karlsson, Margrét H. Þórarinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát ástkærs eigin-
manns míns, föður, tengdaföður og afa,
HRAFNKELS ÁSGEIRSSONAR.
hrl.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk
blóðmeinadeildar, lungnadeildar og L-4 á
Landspítalanum.
Oddný M. Ragnarsdóttir og fjölskylda.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín undir greinunum.
Minningargreinar