Helgafell - 01.10.1953, Blaðsíða 75

TOPAZE
73
mælum eins og: ,,Ef þú mundir gera
hitt eða þetta“ o. s. frv. En þetta
getur verið að kenna leikendum, því
að cnaður heyrÖi suma þjóðleikara
vora nota bólanál og talmál jöfnum
köndum.
Róbert Arnfinnsson hefur ekki farið
varhluta af því lofi, sem sýningin í
keild hefur fengið. Eftir kvöldið undr-
aðist ég það eitt, að þessi ungi og efni-
legi leikari skyldi ekki fá tvö plús hjá
gagnrýnendum, sitt fyrir hvort hlut-
verkið, sem hann lék. Þau voru sem
se tvö, Topaze með geithafurskeggiÖ,
Earnakennari, og Tobaze skegglausi,
svindlari. Barnakennarinn þurrkaði
Persónuleika sinn svo gersamlega út,
að ekki örlaÖi á honum í gervi svindl-
arans. Svona hamskipti fyrir allra aug-
um eru alltaf þakksamlega þegin af
áhorfendum, en óneitanlega missir á-
deila Pagnols hvassasta broddinn um
leið og leik hans er snúið upp í skrípa-
^eik. ESa er það misskilningur minn,
að önnur ádeila felist í leikriti Pagnols
en su, sem snýr að óheiÖarlegum baej-
arfulltrúum' og þingmönnum (ef því er
aS skipta). Manna á meðal hef ég
^eyrt óspart haldið á loft, að vorir
agætu bæjarfulltrúar og enn þá betri
alþingiscnenn hefðu gott af því að líta
1 sPegilinn hjá ríkisleikhúsinu. ,,Alveg
eins hjá okkur“, segir Kiljan hjá Hol-
berg. Þó að Pagnol sé ekki jafnoki
Molierés, landa síns, þá ætla ég ekki,
aS hann hafi smærri myndflöt en hann
°g aðrir meistarar háðsins. Hann er
ki að refsa einstökum giönnum,
jafnvel þó þeir séu bæjarfulltrúar.
yndflötur hans er mannlegt eðli, og
ann segir ósköp blátt áfram: hver
einasti maöur er svindlari, ef hann get-
nr höndum undir komið. Þessi kenn-
lng Pagnols getur verið haugalýgi,
eins
og Skrifta-Hans segir, en hana verður
að túlka, ef leikritið á ekki aS missa
marks. Óbreyttur persónuleiki Topaz-
es er trygging fyrir réttri túlkun, ann-
ars verða Tobaze með skeggið og To-
paze skegglausi tvær aukapersónur í
leik, þar sem aðalhlutverkið er Castel-
Benac, bæjarfulltrúi.
Haraldur Björnsson lék fyrirferÖar-
mikið hlutverk bæjarfulltrúans svika-
laust með allri sinni hrjúfu kómik.
Hann fyllir sitt rúm á hinu stóra leik-
sviði. Vitaskuld hefði verið þakkandi
fyrir að skilja svo sem 80% af því,
sem Castel-Benac bunar úr sér. Á 75.
sýningu skildist líklega nálægt 33 ^3 %,
en það gerði ekkert til. Þetta var erki-
fantur leiksins, skemmtilegasti náungi
og guðsþakkarvert að hann hafði hrað-
an á. Helzt var það að leik Haralds
að finna, að hann afgreiddi ástaratriSi
nokkuð flausturslega, en það kom ekki
til, sem betur fer, utan einu sinni.
Hlutverk hinnar kaldrifjuÖu Suzy
Courtois hæfði ekki Ernu Sigurleifs-
dóttur. Af öllum mætti reyndi hún að
vera sólargeislinn í grárri móSu svika
og pretta, uppskar aðeins aS fjarlægja
broddinn í leikslokunum, sem á ekkert
skylt við ást og farsælt hjónaband, en
er eftir orðanna hljóðan: ,,Veskú,
næsti!“
Valur Gíslason var ágætur karl-
fauskur og Jón Aðils kann orðiÖ þetta
,,rullufag“, sem hann hefur 'haft meS
höndum hjá ÞjóSleikhúsinu frá byrj-
byrjun. Um leik annarra er svo sem
ekki að tala, eitthvað svolítið vit hefði
mátt vera í meðferSinni á Tamise, sem
er annað dæmi Pagnols u.n hrösun
sakleysisins fyrir töframætti svindil-
brasksins. Eins og Klemens Jónsson
lék hann, var hann hartnær óskiljan-
legur líkamningur skeggs og hárkollu.