Helgafell - 01.10.1953, Blaðsíða 83

BRÉF FRÁ LESENDUM
81
eru þrír sólarópalar úr Glerhallarvík. Stuðlabergið í vörðunni er úr sjávar-
hömrum við Hofsós“. (Því skal skotið inn til glöggvunar, að hér er ekki
um að ræða starfsíþróttamót í grjótburði, heldur hafa mennirnir lagt allt
þetta á sig af einskærri elsku til ljóða Stephans G. Svona geta mannlegar
tilfinningar verið margslungnar).
Þetta var aðallega hugvitið, sem í kerlingu hefur verið borið, — nú
er konstin eftir: „TJpphleyptu eirmvndirnar, sem boltaðar eru í hellurnar,
eru þannig: Vatnsskarðsmegin er skáldið sem hjarðsveinn (smali), með
kind sína og bók, hann ber hönd fyrir augu og horfir yfir Skagafjörð og
Drangeyjarsund“. „Víðimýrarmegin er allstór hliðmvnd af skáldinu, ásamt
nafni hans og ártölum, og gáir skáldið þar til fjalls. A þriðja fletinum, þeim
sem snýr að Víð'imýrarseli, situr skáldið með langspil á hné sér“. Nú skyldi
venjulegur dauðlegur maður halda að nóg væri að gert. Það er búið að
snúa skáldinu í ílestar áttir þessarar jarðarkringlu, það er búið að láta það
fá kind og bók og hund og langspil, það er búið að grafa á það ártöl og
nöfn og vísur, það eru komnir kringum það „sólarópalar“, blágrýti, hellu-
björg, stuðlaberg, brimsorfið grjót, mislitt grjót og allavega grjót. Það eru
komnir stórir stöplar og litlir stöplar og eirmyndir og allt, sem mannlegt
hugvit gæti fundið upp á að gera einu fátæku skáldi til heiðurs. En óekkí:
Yfn- langspilið, sem skáldið hefur á hné sér, „hefur hann breitt skinnskekkil,
þar á skrifar hann með fjöðurstaf hið alkunna kvæði: Þótt þú langförull
legðir......“. Og ekki er enn nóg að allt sé þrennt, langspil og skinnskekkill
og fjöðurstafur: „A þessari mynd örlar einnig á merki bóndans. Er það ljár
og reka“.
Skyldi nú áreiðanlega ekkert hafa gleymzt? Eg sé til dæmis hvergi
dampskipið, sem hann fór með vestur um haf. En það mætti þá alltaf bæta
einhverju svoleiðis við næsta sumar, ef einhverjum yrði mál að halda ræðu.
Það er eðlilegt að menn hafi mismunandi tilfinningar gagnvart list.
Finn getur skilið' skáldverk Stephans G. Stephanssonar sem stórbrotna og
látlausa alvöru, annar sem mislitt pírumpár og sundurlausan sparðatíning,
eins og þeir nefndarmenn og myndskerinn úr Reykjavík hafa gert. I til-
kenningu eins standa að minningu Stephans G. feiknstafir mikilmennis,
njá öðrum hvikul smáskrípi, sem hræra má saman í graut og klístra síðan
utan í leiðinlega grjóthrúgu.
TJm slíkan skilningsmun listar verður auðvitað ekki sakazt. Það raskar
heldur ekki minningu Stephans G. um hársbreidd. Til þess er hann allt of
stor. En þetta er hins vegar sorglegt dæmi um átroðslu mærðarfullra karla
a alfaraleið, og svo um það, hvað mikil skáld hafa lifað ófyrirsynju fyrir
siima rnenn.
Svo heyrist því fleygt, að hreppsnefndin í Akrahreppi ætli að færa
Bclu-Hjálmari svipaða lotning austan vatna. Þeir aðilar hélt ég þó að
vteru endanlega skildir að skiptum. B. Th,