Morgunblaðið - 17.08.2012, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. ÁGÚST 2012
✝ Ásta GuðbjörgHansen Scobie
fæddist á Ökrum á
Seltjarnarnesi hinn
27. maí 1930. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni hinn 6. ágúst
síðastliðinn.
Foreldrar Ástu
voru hjónin Stef-
anía G. Hansen ætt-
uð frá Hellissandi,
fædd 3. desember 1900, d. 27.
apríl 1986 og Ulrich Hansen
blaðamaður og auglýsingastjóri
á Vísi, fæddur 6. september
1902, d. 14. janúar 1938. Systk-
ini: Adolf Hansen bryti, fæddur
18. september 1922, d. 14.3.
1972, kvæntur Ernu Sigurð-
ardóttur, Ulrich Hansen sjómað-
ur, fæddur 10. október 1925, d.
19.2. 1972, ókvæntur og barn-
laus. Yngst var Guðbjörg S. Pet-
ersen húsmóðir, fædd 29. júlí
1933, d. 12.3. 2000, gift Emil
Petersen. Ásta giftist 2. ágúst
1947 Griffith David Scobie, f. í
New York 5. mars 1926, d. 2.
febrúar 1989.
Börn Ástu og Griffith eru, 1)
Stephanie, kennari f. í Banda-
15.11.1960, sambýliskona hans
er Kristín Einarsdóttir f. 22. mai
1967, sonur Richards er Róbert
Ingi f. 28. nóvember 1983, fóst-
ursonur er Högni f. 3. mars
2004. 7) William f. 27. apríl 1962,
sambýliskona hans er Daniela
Zbikowska f. 14. júlí 1984, sonur
Williams var Elís Philip f. 29. ap-
ril 1990, d. 20. júní 2012. 8) Mar-
ion f. 20. ágúst 1969 gift Tim
Perkins sonur þeirra er Dean f.
10. september 2010. Ásta og
Griffith eignuðust einnig soninn
Richard Steven sem lést þriggja
daga gamall árið 1949.
Ásta lauk grunnskólanámi frá
Austurbæjarskóla í Reykjavík.
Lauk prófi með hæstu einkunn
sem löggildur fasteignasali frá
Merril Lynch í New York borg,
þar sem fjölskyldan var lengi
búsett. Ásta var lengst af hús-
móðir enda í nægu að snúast
með átta börn. Eftir að börnin
komust á legg fór hún í nám og
vann um tíma sem löggiltur fast-
eignasali í Bandaríkjunum.
Vegnaði henni mjög vel í starfi.
Eftir að til Íslands var komið
stóðu þau hjónin í veitinga- og
verslunarrekstri, ásamt því að
vera með heildsölu en síðustu
starfsárin starfaði Ásta sem
móttökuritari á Grensásdeild
Landspítala.
Útför Ástu fer fram frá Krist-
kirkju Landakoti í dag, 17.
ágúst 2012 og hefst athöfnin
klukkan 13.
ríkjunum 1. júní
1948, börn hennar
og Péturs Axels
Péturssonar eru
Stefán fæddur 24.
mars 1977, María
fædd 21. maí 1979
og Ásta Soffía 21.
ágúst 1981. 2) Ásta
Denise f. 19. mars
1951, gift Sverri V.
Bernhöft f. 29.
október 1945, börn
þeirra eru Vilhelm f. 11. ágúst
1974, Katrín f. 23. júní 1977 og
Halldór Már Sverrisson 18. maí
1972. 3) Gayle f. 16. apríl 1952,
börn hennar eru David f. 22.
september 1975, Michelle Marie
f. 9. nóvember 1986 og Alex f.
24. janúar 1989. 4) Griffith f. 6.
júní 1954 kvæntur Önnu Egils-
dóttir f. 16. júlí 1930, d. 30. jan-
úar 2008. 5) Róbert f. 6. júní
1954 kvæntur Helenu Ósk-
arsdóttur f. 21. júlí 1957 börn
þeirra eru, Lydia Grace f. 16.
nóvember 1993, Christopher
Steven f. 4. maí 1995, Róbert á
einnig Ástu Mörtu f. 26. sept-
ember 1973, Madison Downing
f. 2. júlí 1986 og Jac Stevenson f.
5. júní 1987. 6) Richard f.
Ástkæra mamma.
Þú varst ætíð til staðar
gegnum súrt og sætt,
þegar við fögnuðum eða grétum
gafst ást og hlýju
við hvert fótspor.
Þú varst ætíð til staðar
sýndir ást og umhyggju
varst okkar trúnaðarvinur
ástkær móðir og vinur
við elskum þig og virðum.
Við þökkum þér umhyggjuna
hvernig sem viðraði
gegnum vonbrigði, sorgir og gleði
þú varst okkar akkeri
við erum vængbrotin án þín.
Þín verður sárt saknað
af okkur sem eftir erum
en fagnaðu í Paradís
Í faðmi pabba og allra okkar ástkæra
vina
Ung, fögur og hamingjusöm.
Við elskum þig, mamma.
Stephanie Grace Scobie.
Það er með sorg í hjarta að
ég kveð þig, elsku mamma mín.
Hornsteinninn í lífi okkar 8
barna þinna. Mamma var ein af
glæsilegustu konum þessa lands
og var eftir henni tekið alla tíð.
Há, ljóshærð með blá augu, hún
var þessi íslenska kona sem
Pálmi Gunnarsson syngur um.
Mamma var mjög skapgóð,
hafði góða nærveru, leysti öll
heimsins vandamál sem að sjálf-
sögðu komu oft upp í stórfjöl-
skyldunni og vinahópnum sem
sóttu hana alla tíð heim. Það var
aldrei lognmolla í kringum
mömmu, enda nóg að snúast
með 10 manna fjölskyldu.
Mamma var þungamiðjan,
sérstaklega eftir að pabbi dó,
stóra og eina ástin í lífi hennar.
Mamma var það sem kallað er í
dag töffari, giftist 17 ára og
fluttist til Ameríku og var þar í
nokkur ár í það skiptið. Kom
aftur 1953 með Tröllafossi þá 24
ára og búin að eiga 4 börn.
Klæðaburður hennar frá því að
ég man eftir mér var ljósbláar
og hvítar gallabuxur og striga-
skór.
Ég nefni þetta sérstaklega
hér, Því það voru ekki til galla-
buxur og strigaskór á Íslandi
þá. Mamma keyrði um á stórum
amerískum bíl fullum af börn-
um og tók ekki á móti kvört-
unum. Þetta voru frábærar
tímar og æskuminningar þar
sem mömmur voru heimavinn-
andi og öryggið alltaf til staðar.
Mamma var alltaf ein af okk-
ur þegar farið var í feluleiki,
klukk eða eltingaleiki.
Allt virtist léttara í þá daga.
Ekkert sjónvarp var komið og
fjölskyldan mikið saman. Takk
fyrir skíðaferðirnar og útileig-
urnar, þvílíkur dugnaður að
undirbúa allan þennan mat og
sjá til að allir hefðu allt sem til
þyrfti til að gera ferðirnar sem
skemmtilegastar. Mamma sagði
að það hefði þurft einn bíl fyrir
börnin og annan fyrir matinn.
Það var alltaf mikið að gera í
eldhúsinu, enda fyrir mörgum
að sjá.
Í þá daga var sunnudagurinn
hátíðisdagur. Alltaf 2 lambalæri
í ofninum og 5 kg af kartöflum
sem voru músaðar ásamt græn-
um baunum, rauðkáli og Royal-
búðingur í eftirrétt í hádeginu
eftir messu. Aldrei heyrði ég
mömmu kvarta um sitt hlut-
skipti.
Seinna meir þegar við börnin
urðum eldri fór mamma út í eig-
in atvinnurekstur. Gekk henni
mjög vel með allt sem hún tók
sér fyrir hendur.
Mömmu fannst mjög gaman
að sölumennsku, hvort heldur
sem það voru skartgripir, gja-
favara eða fasteignir seinna
meir í Ameríku.
Mamma var ein af fjórum
systkinum sem létust öll langt
um aldur fram og saknaði hún
þeirra sárt. Pabbi dó úr krabba-
meini 62 ára árið 1989.
Mamma lést á Sóltúni 6.
ágúst sl. umvafin ást, kærleika
og okkur börnunum sínum.
Ég elska þig, mamma mín.
Guð blessi þig og takk fyrir all-
ar minningarnar og lífið.
Þín einlæg dóttir,
Ásta Denise.
Elsku mamma mín.
Ó, mamma mín, nú leiðir skilja að
sinni,
og sorgartárin falla mér á kinn,
en hlýjan mild af heitri ástúð þinni,
hún mýkir harm og sefar söknuðinn.
Í mínum huga mynd þín skærast
ljómar,
og minningin í sálu fegurst ómar.
Þú móðir kær þér aldrei skal ég
gleyma,
þinn andi fylgi mér á lífsins strönd.
Ég vil í hjarta heilræðin þín geyma
og halda fast í Drottins styrku hönd.
Með huga klökkum kveð ég góða
móður.
Ó, mamma mín, þú lífs míns stærsti
sjóður.
(Árni Gunnlaugsson.)
Þinn sonur,
Robert.
Nú líður að hausti. Sumarið
hefur sannarlega skartað sínu
fegursta í ár. Bjartir, sólríkir
dagar, sumarnætur engu líkar
og miðnætursól er sker í augun.
Fegurð Íslands er engu lík á
slíkum stundum. Á einum slík-
um fallegum síðsumardegi
kvaddi elsku Ásta umvafin kær-
leika og ást barna sinna og hélt
á braut á vit nýrra ævintýra.
Starfi hennar meðal okkar var
lokið og hennar vænst á öðrum
og án efa betri stað.
Sumarið hefur verið fjöl-
skyldunni þungt. Nú á nokk-
urra vikna tímabili hefur Guð
kallað til sín tvær yndislegar
sálir, sem yljuðu, nærðu og gáfu
af sér til okkar hinna. Þakklæti
er efst í huga. Sorgin er engu að
síður yfirþyrmandi fyrir þá sem
eftir sitja.
Ég man þann dag er Richard
kynnti mig fyrir Ástu móður
sinni. Ég var búin að heyra af
því að Ásta væri með eindæm-
um beinskeytt kona og allsendis
ófeimin við að láta í ljós álit sitt
á mönnum og málefnum. Þó svo
að ég væri fullorðin kona var
ekki laust við að smáhnútur
væri í maganum. Það var óþarfi
því frá fyrsta handtaki varð
okkur Ástu sérlega vel til vina.
Heimsóknir í Fellsmúlann til
Ástu urðu fljótt dagleg rútína
og dáðist ég af þeirri samheldni,
natni og tryggð sem börnin
sýndu móður sinni. Það var
gaman að setjast niður með
henni við eldhúsborðið í Fells-
múlanum, þiggja kaffisopa og
heyra hana segja sögur af
mönnum og málefnum og sann-
arlega var það rétt, skoðanalaus
var Ásta ekki.
Ásta var fluggáfuð og bjó yfir
mikilli kímnigáfu. Það var hrein
unun að fara með þeim mæðg-
inum í bíltúr, hvort heldur var
út fyrir bæjarmörkin eða innan
Reykjavíkur og heyra þau rifja
upp gamlar stundir er tilheyrðu
þeim stöðum er við heimsóttum.
Högni litli naut góðs af því að
kíkja í kaffi í Fellsmúlann. Með-
an Ásta bjó þar dekraði hún við
litla snáðann og smurði ofan í
hann brauð með lifrarkæfu og
gaf honum mjólk að drekka.
Blíð stroka á kinn fylgdi ávallt
með. Eftir að Ásta flutti á nýja
heimilið sitt í Sóltúni var sama
gestrisnin einkennandi, hún bar
í mann kaffi meðan hún gat og
spurði alltaf með blik í auga „Er
strákurinn ekki með?“
Ásta var stórglæsileg kona
og mikil reisn var yfir henni.
Alltaf vildi hún vera vel til fara
og enginn trúði því að þarna
færi átta barna móðir um átt-
rætt. Stundum fórum við í bæ-
inn að kaupa föt saman og út að
borða eða í kaffi á eftir, þær
stundir er ég þakklát fyrir að
hafa átt með henni. Ásta alltaf
eins og ung stúlka há og grönn í
fallegum gallabuxum og striga-
skóm. Það var gaman að sjást
með slíkri elegant konu.
Elsku Ásta, takk fyrir að ala
upp yndislegasta son í heimi og
taka mér og mínum opnum
örmum og bjóða mig velkomna í
litríku fjölskylduna þína. Ég
mun eins og ég lofaði þér passa
vel upp á strákinn þinn.
Far í Guðs friði, elsku Ásta,
og við höldum spjalli okkar
áfram síðar.
Kristín Einarsdóttir.
Elsku besta amma mín,
Mig langar að þakka þér fyr-
ir allt. Ég var alla tíð svo stolt
að þú værir amma mín.
Þegar ég var lítil fannst mér
gaman að koma til ömmu og afa
á Háaleitisbraut og fá ameríska
samloku, sem uppi stóð af
tveimur samlokubrauðum,
majonesi, káli og tómötum. Síð-
an var settur matarafgangur
frá deginum áður á milli líka,
kjöt, ostur, skinka, jafnvel kal-
kúnafylling og sulta. Allar vin-
konur mínar muna eftir því þeg-
ar ég svo kenndi þeim að útbúa
samlokur eins og amma og afi
kenndu mér, eina ameríska.
Ég var líka svo heppin að fá
að vera hjá ykkur í nokkra daga
í Torfufellinu þegar mamma og
pabbi fóru til útlanda. Ég hef
verið svona 10 ára og þá voru
Marion, Richie og Willi ennþá
heima. Þetta var um haust og
ég fékk að fara með stóru
frænku í skólann, en þá var
Marion að byrja í FÁ. Mikið
þótti mér þetta skemmtilegur
tími að fá að vera hjá ykkur.
Ég var svo á fullu að læra
ensku þegar afi dó. Ég var 11
ára gömul og var að æfa mig til
að tala við afa. Afi var svo sann-
arlega stóra ástin í lífi þínu. Þú
saknaðir hans mikið og sagðir
mér oft sögur af því að þið hefð-
uð þurft undanþágu frá forseta
Íslands til að þið fengjuð að
giftast, því þú varst bara 17 ára
gömul.
Þegar ég var svo að klára
Landakotsskóla þá varst þú
komin í rekstur á Kaffi Skeif-
unni. Ég rölti oft við hjá þér
amma mín eftir skóla og við
spjölluðum um heima og geima
og stundum gafstu mér ham-
borgara og franskar. Þú varst
sko lang flottasta amman og
alltaf svo glæsileg.
Á sunnudögum, sem alltaf
var haldinn hátíðlegur, var farið
í kirkju og síðan í kaffi til
ömmu. Þú varst alltaf klettur-
inn sem hélst fjölskyldunni vel
saman. Það var gaman að koma
í kaffi til þín í Fellsmúlann,
hvort sem var á virkum degi eða
á sunnudögum. Þú sagðir mér
margar sögur af þér á yngri ár-
um og uppáhalds sagan þín var
þegar þú tókst fasteignasölu-
prófið í Bandaríkjunum. Þú
varst greinilega ánægð með
það. Síðan þegar ég fór út
hvattir þú mig mikið til að gera
það sama, en ég fór í barþjóna-
skóla í staðinn.
Elsku amma mín, þú varst
líka alltaf svo þakklát fyrir allt
sem ég gerði fyrir þig. Ég man
ekki hvað þú þakkaðir mér oft
fyrir jólagjafirnar. Þú varst
greinilega ánægð með mig eins
og ég var með þig. Ég var vön
að gefa þér eitthvað Herbalife
dekur og þú varst dugleg að
láta mig vita hvað væri að klár-
ast í desember, s.s. hvað væri
helst á óskalistanum fyrir jólin.
Fyrir nærri tveimur árum
síðan fluttir þú á Sóltún vegna
Alzheimer sjúkdóms sem var
farinn að hrjá þig. Þegar ég
hitti þig á Sóltúni viku áður en
þú kvaddir, þá sagðir þú við mig
að þú værir búin að gleyma og
værir ekki að átta þig á hver ég
væri. Það er allt í lagi amma
mín, ég vissi hver þú varst og
þannig eru kynslóðirnar, við
geymum minningarnar um þá
sem eldri eru og komu og fóru á
undan okkur.
Elsku amma mín, ég þakka
þér fyrir að vera besta amma
mín, fyrir allar frábæru sam-
verustundirnar okkar og fyrir
allar þær minningar sem þú
skilur eftir. Ég vil þakka þér
fyrir að vera góð fyrirmynd og
alla hvatninguna og allt hrósið í
gegnum árin.
Þín verður sárt saknað en
minningin lifir.
Katrín Eliza Bernhöft.
Fyrstu minningar um Ástu
móðursystur mína tengjast ár-
unum í kringum 1960. Í minn-
ingu barnsins var Ásta spenn-
andi frænka sem hafði búið í
útlöndum. Hún átti glæsilegan
bandarískan eiginmann og
óteljandi börn. Fjölskyldan bar
af hvar sem hún kom. Í fá-
breytileikanum í Reykjavík
varð ekki hjá því komist að taka
eftir sérstöðunni; falleg föt, tví-
tyngd börn, öðruvísi jólahald og
ekki síst heimili sem bar vott
um menningu tveggja landa. Í
þá daga var allt sem var út-
lenskt mjög framandi, þá var
ekki talað um menningu eða
fjölmenningu, hvað þá að eitt-
hvað sem væri erlent gæti
auðgað fyrirliggjandi menn-
ingu.
Ég hef oft hugsað um það
hvað Ásta frænka mín bjó yfir
miklu hugrekki. Hún var aðeins
sautján ára þegar hún fylgdi ást
sinni til Bandaríkjanna. Eftir
því sem tíminn leið áttaði ég
mig á því að hugrekkið endur-
speglaðist í öllum hennar gjörð-
um og ákvörðunum. Hvað sem á
bjátaði eygði hún nýja stöðu.
Hún kom ávallt auga á nýja
möguleika, ný tækifæri. Breyt-
ingarnar voru oftast háðar at-
vinnumöguleikum á Íslandi eða
í Bandaríkjunum. Fjölskyldan
var nokkrum sinnum á faralds-
fæti. Allar ákvarðanir voru
teknar með hag fjölskyldunnar
að leiðarljósi. En þegar börnin
komust á legg settist hún alfar-
ið að á Íslandi.
Eftir því sem árin liðu kynnt-
ist ég Ástu enn betur. Hún var
frænkan sem sagði hlutina um-
búðalaust, á skemmtilegan og
glaðværan hátt. Hún var frænk-
an sem geislaði af fegurð og
glæsileika. Tveimur mánuðum
áður en hún dó hélt vistmaður á
Sóltúni því fram við mig að hún
væri glæsilegasta konan á
staðnum. Þrátt fyrir lasleika og
minnisleysi tók Ásta frænka
ávallt hlýlega og fallega á móti
mér. Aðeins nokkrum vikum
fyrir andlátið var hún á þönum
að redda bollum, diskum og
meðlæti til þess að taka vel á
móti óvæntum gestum. Alltaf
sama gestrisnin, hlýjan og fal-
lega brosið. Það var auðséð á
allri umgjörð að börn hennar
gerðu allt til þess að móður
þeirra liði sem best.
Þrátt fyrir glæsileika, gleði
og fegurð alla tíð fór Ásta ekki
varhluta af sorgum og boðaföll-
um lífsins. Hún var tæplega
átta ára þegar faðir hennar lést.
Báðir bræður hennar létust
með nokkurra vikna millibili á
besta aldri árið 1972. Eftir sér-
hverja þolraun í lífsins ólgusjó
stóð Ásta upp aftur og minnti á
greinarnar sem bogna en
brotna ekki. Þar er Ásta frænka
mín fyrirmynd. Alltaf hófst lífið
að nýju með öllum þeim mögu-
leikum sem það hefur upp á að
bjóða. Gleðin og trúin á lífið var
í fyrirrúmi.
Í mínum huga var Ásta fyrst
og fremst móðir. Börnin átta
eru löngu fullorðin og bera
móður sinni gott vitni. Eftir að
hafa litið á gamlar ljósmyndir
sé ég Ástu frænku fyrir mér
með börn á hnjánum:
Í yndisleik vorsins
milli blóma og runna
situr ung móðir
með barnið á hnjám sér
andlit hennar sól
bros hennar ylhlýir geislar
Rafael í allri sinni dýrð
Fegurð og góðvild
þetta tvennt og eitt
hvað er umkomulausara
í rangsnúnum heimi
Og þó mest af öllu
og mun lifa allt
(Snorri Hjartarson.)
Minning um góða frænku lif-
ir. Ég votta börnum Ástu og
fjölskyldunni allri mína dýpstu
samúð.
Ásdís frænka.
Ásta Guðbjörg
Hansen Scobie
✝
Þökkum ykkur öllum sem sýnt hafa hlýhug
og virðingu við andlát og útför
FJÓLU ÞORSTEINSDÓTTUR
frá Laufási, Vestmannaeyjum,
áður til heimilis á Karfavogi 23.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki á
hjúkrunardeild Hrafnistu í Reykjavík fyrir
frábæra umönnun.
Gísli Baldvin Björnsson, Lena Margrét Rist,
Martha Clara Björnsson, Gunnar Már Hauksson,
Ásta Kristín Björnsson, Sverrir Guðmundsson,
barnabörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og
útfarar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
GUÐNÝJAR MARGRÉTAR
MAGNÚSDÓTTUR
hjúkrunarkonu,
Einilundi 8-F,
Akureyri,
sem lést miðvikudaginn 1. ágúst.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks
lyflækningadeildar FSA.
Jarðsett var í kyrrþey þriðjudaginn 14. ágúst.
Ólöf Vala Valgarðsdóttir,
Jónína Valgarðsdóttir, Sigurður P. Sigfússon,
Margrét Ýr Valgarðsdóttir, Magnús B. Gunnlaugsson,
ömmubörn og langömmubörn.