Morgunblaðið - 17.08.2012, Page 31

með öllum barna- og barnabarna-
hópnum sínum af miklum áhuga.
Takk fyrir allt sem þú hefur gefið
af þér og kennt mér frá því ég kom
í Staðarhól fyrst 16 ára stelpuskott
og til síðasta dags.
Þú sast ekki auðum höndum,
saumaðir út og prjónaðir fram á
síðustu stundu, ein jólin fengu öll
barnabörnin ullarvettlinga frá
ömmu sinni og það eru þó nokkur
stykki. Mikið lærði ég af þér Binna
mín t.d. í garðvinnu, þú sáðir fyrir
sumar- og fjölærum blómum, end-
urnýjaðir og færðir til og garður-
inn var eitt blómahaf þar sem rað-
að var saman tegundum af mikilli
natni. Svona var með allt sem þú
gerðir, það vafðist ekkert fyrir þér.
Þú áttir söngva og sól í hjarta
er signdi og fágaði viljans stál.
Þeir þurftu ekki um kulda að kvarta,
er kynni höfðu af þinni sál.
(Grétar Fells.)
Hvert sem leiðin þín liggur
um lönd eða höf;
berðu sérhverjum sumar
og sólskin að gjöf.
(Stephan G. Stephansson.)
Takk fyrir allt elsku Binna mín,
minning þín lifir.
Þín tengdadóttir,
Ásta.
Elsku amma okkar hún Binna
er farin.
Það er tómlegt í sveitinni þó svo
að húsið sé fullt af fólki. Það vantar
ömmu í hornið í eldhúsinu, prjón-
andi í stólnum í borðstofunni eða
úti á palli í blómahafinu. Amma var
sannkölluð ættmóðir. Hún átti 54
afkomendur, börn, barnabörn og
barnabarnabörn fyrir utan
tengdabörnin öll og hún fylgdist
vel með öllu í þeirra leik og starfi-
.Við erum óskaplega þakklát fyrir
tímann með ömmu. Í tólf ár bjugg-
um við í sama húsi og þvílík for-
réttindi að hafa ömmu sína og afa á
neðri hæðinni. Amma var alltaf til
staðar fyrir okkur og hafði alltaf
tíma fyrir barnabörnin sín. Þar
voru bakaðar pönnukökur í tuga-
tali og búrið og kistan alltaf full af
heimabökuðu. Hún var ekki bara
myndarleg í eldhúsinu hún amma
heldur átti hún risastóran garð
fullan af litríkum blómum. Hún
sáði sjálf og hugsaði um plönturn-
ar af natni og skreytti pallinn og
garðinn.
Amma var mikil handverks-
kona. Hún saumaði út, prjónaði og
málaði postulín og líklega eiga öll
börnin, barnabörnin og lang-
ömmubörnin að minnsta kosti einn
eða tvo handgerða hluti frá ömmu.
Það er okkur afskaplega dýrmætt
í dag. Þetta gerði hún allt fram á
síðasta dag og skildi eftir sig ull-
arsokka í handtöskunni og glæsi-
legan blómstrandi garð.
Það var yndislegt að koma í
sveitina á sumrin og sitja úti á palli
með ömmu og spjalla um lífið og
tilveruna og við munum sakna
þess mikið. Síðustu ár hefur stór-
fjölskyldan hist á Staðarhóli aðra
helgina í ágúst og haldið lítið ætt-
armót og nú er amma búin að
tryggja að við munum áfram hitt-
ast og gleðjast yfir lífinu.
Núna reynum við að gleðjast
saman yfir öllum fallegu minning-
unum. Hún kenndi okkur að leggja
kapal. Hún kenndi okkur að
steikja kleinur. Hún hlustaði á
okkur og hafði einlægan áhuga á
því sem við gerðum og hrósaði
þegar við átti. Og hún passaði að
maður færi aldrei svangur – viltu
ekki aðeins meira? Síðasta minn-
ing okkar systkinanna er frá því í
júlí þegar við komum í heimsókn
og hún var að horfa á 101 Dalmat-
íuhund. Við settumst niður og
hlógum með henni í þann tæpa
klukkutíma sem eftir var af mynd-
inni. Dýramyndir voru í uppáhaldi
hjá henni og þetta var yndislegt
síðasta skipti með ömmu sinni.
Hvíldu í friði, elsku amma, þín,
Steinunn Erla, Alma Sigrún
og Garðar Stefán Nikulás.
Elsku besta amma. Það er sárt
að þurfa að kveðja þig. Á stundum
sem þessum eru allar góðu minn-
ingarnar mikil huggun. Þú varst
alltaf til staðar, Binna amma, tókst
alltaf vel á móti okkur og gott að
koma til þín. Við vorum ekki fyrr
komin inn en búið var að hella upp
á kaffi og draga fram kökur og
kruðerí. Skipti þá engu á hvaða
tíma sólahrings við vorum á ferð-
inni.
Sem krakkar eyddum við systur
heilu sumrunum hjá ömmu og afa.
Þegar þangað var komið vildi mað-
ur helst ekki fara aftur heim og
stundum var gripið til þess ráðs að
fela sig, bara í von um að verða
skilin eftir í sveitinni. Í hugum
okkar systra var sveitin hjá afa og
ömmu nákvæmlega eins og
sveitabæir áttu að vera og engir
bæir sem stóðust þann saman-
burð. Staðarhóll var sko alvöru
sveit.Alltaf var margt um manninn
í sveitinni þegar við systur vorum
börn og unglingar. Amma stóð þá
vaktina í eldhúsinu og eldaði og
bakaði í mannskapinn. Amma mið-
aði ekki við einfaldar eða tvöfaldar
uppskriftir í bakstrinum, hún tal-
aði um hvað hún ætlaði að baka
upp úr mörgum kílóum af hveiti
enda engin smá framleiðsla í gangi
þar á bæ. Hápunkturinn var svo
þegar við fengum að vera með
henni í bakstrinum. Svo var ekki
leiðinlegt að geta laumast í búrið
og náð sér í eitthvað góðgæti.
Amma hafði unun af garðinum
sínum. Blómagarðurinn var henn-
ar líf og yndi. Hún talaði mikið um
blómin sín og gat eitt löngum
stundum í garðinum. Þar fékk
maður líka að hjálpa til við að reyta
arfa, slá og raka.
Amma sagði alltaf það sem
henni fannst beint við fólk. En hún
meinti það alltaf vel og vildi alltaf
öllum vel. Hún var einstaklega
stolt af afkomendum sínum og tal-
aði oft með stolti um dugnað þeirra
í námi og starfi. Hún fór lands-
hluta á milli til að mæta í útskrift-
arveislur, skírnir, fermingar og
aðra stórviðburði hjá afkomendun-
um. Afkomendur ömmu og afa eru
nú orðnir yfir 50 talsins. Amma var
stolt af hópnum sínum og fylgdist
ávallt vel með öllum. Hún hafði
gaman af að fá fólkið sitt í heim-
sókn. Ófá fjölskyldumótin hafa
verið haldin í sveitinni þar sem
stórfjölskyldan hefur komið sam-
an og gert sér glaðan dag. Síðast
komum við saman í fyrra í tilefni
80 ára afmæli ömmu. Amma hafði
mjög gaman af og var hrókur alls
fagnaðar.
Amma var alltaf kát og einstak-
lega lífsglöð. Hún var mikil fé-
lagsvera og hún og afi einstaklega
dugleg að mæta á ýmsa mannfagn-
aði. Amma var líka mikil pæja í
sér. Hún hafði sig alltaf til og vildi
vera vel til fara. Hún hafði gaman
af því að sýna manni ef hún hafði
eignast eitthvað nýtt og vildi fá
okkar álit. Stundum fékk maður að
sjá heilu tískusýningarnar.
Amma var umfram allt einstök
kjarnakona, hún var dugleg og
ósérhlífin, jákvæð og glaðlynd.
Hún var yndisleg manneskja í alla
staði. Sumrin í sveitinni hjá ömmu
og afa mótuðu okkur mikið og er-
um við systur ævinlega þakklátar
fyrir þau og allar samverustund-
irnar með ömmu í gegnum tíðina.
Elsku afi, megi góðu minning-
arnar lifa og góður guð styrkja þig
í sorginni.
Guðrún Ragna
og Brynhildur Bertha.
Elsku amma, það er erfitt að
hugsa til þess að þú sért ekki leng-
ur hér, erfitt að vita ekki af þér hjá
afa í sveitinni, sem er okkur svo
ótrúlega kær að orð fá því ekki
lýst. En um leið og við skrifum
þessi orð finnum við að þú ert hjá
okkur og verður það alltaf.
Það er ein tilfinning sem við
fundum aldrei fyrir þegar við vor-
um í sveitinni en það var svengd.
Elsku amma, alltaf sástu til þess
að við yrðum ekki svöng, enda nær
alltaf til góðgæti og ef það var ekki
til þá varstu ekki lengi að baka það
eða elda. En ást og umhyggja er
tilfinning sem við fundum alltaf
fyrir, þú varst öllum svo góð, svo
gott að tala við þig og ófeimin við
að gefa góð ráð. Þessum spjöllum
fylgdi svo oft stafli af pönnukökum
eða nokkur spil af rommí.
Það leið sjaldan sumar þar sem
við fjölskyldan komum ekki í sveit-
ina til ykkar afa, vorum svo montin
að hafa smakkað ábrystir hjá þér
og fá að mjólka kýrnar með afa.
Leyfðum okkur meira að segja að
skíra nokkra kálfa, hvort við sögð-
um ykkur frá því er önnur saga. Að
fá þig í heimsókn var líka alltaf
jafn yndislegt, að stússast með þér
og mömmu, fara í heimsóknir og
bæjarferðir, kannski eitthvað sem
er svo eðlilegt en okkur svo minn-
isstætt. Blómaheiti finnst okkur
við kunna óvenju vel en þegar við
stóðum yfir blómabeðunum í fal-
lega garðinum þínum voru tegund-
irnar sem við kunnum ekki í meiri-
hluta. Hann var svo yndislega
fallegur, og sást vel að mikla vinnu
hafði verið í hann lagt, eins og allt
sem þú gerðir, hvort sem það var
garðyrkja, handverk, ullarflík eða
matseld.
Fjarlægðin í sveitina gerði það
að verkum að ferðirnar innihéldu
alltaf mikla tilhlökkun og við vild-
um að þær hefðu getað verið fleiri.
En það var ekki fjöldinn sem skipti
máli heldur hversu yndislegar
þessar ferðir voru, og það eigum
við þér að þakka. Þær eru svo
endalaust margar minningarnar
frá þér elsku amma, sem við eigum
saman og þeim munum við aldrei
gleyma.
Þín,
Gerður Halla, Jón Baldur,
Hildur Erla og
Ingibjörg Elín.
Brynhildur Ragna, Binna systir
mín, kvaddi þennan heim á frið-
sælan og hljóðan hátt 10. ágúst sl.
Þrátt fyrir vanheilsu undanfarið
kom lát hennar á óvart. Hún, sem
var alltaf svo galvösk og glöð, hvað
sem á gekk. Hafði gengið í gegn-
um margar hremmingar, krabba-
mein, kransæðasjúkdóm, beinbrot
og liðskipti. Alltaf reis hún upp og
fór aftur að halda sér til. Þessi 10
barna móðir sem stýrði stóru
sveitaheimili í áratugi, þar sem
stundum dugði ekki minna en þrjú
læri í sunnudagsmatinn og sem
saumaði fötin á allan barnaskar-
ann, auk allra annarra verka, hún
lét aldrei sjá sig ótilhafða. Og
svona til dægrastyttingar var
blómagarðurinn, félagsstörfin og
ferðalögin á seinni árum. Fyrir
marga hefði þetta dugað í mörg
ævistörf.
Ég, sem langyngsta systkinið,
naut mjög þessarar góðu systur,
fyrst sem lítill óþekktarangi í
umsjá systra minna í veikindafjar-
veru móður okkar, síðar sem
skólasveinn í MA. Hjá henni og
hennar góða eiginmanni, Sigur-
geiri Garðarssyni, dvaldi ég þrenn
jól. Það verður seint fullþakkað.
Heimili þeirra hjóna stóð opið þeg-
ar á þurfti að halda. Þar lést faðir
okkar, eftir skamma dvöl. Raunar
bar andlát hans að á nánast sama
hátt og á sama aldursári og Binnu.
Í framhaldi af því átti móðir okkar
skjól hjá þeim hjónum um hríð áð-
ur en hún flutti á elliheimili. Og
dóttir okkar dvaldi hjá þeim sum-
arpart. Sem dæmi um hlýjuna og
andblæinn hjá þeim hjónum að eitt
sinn komum við til þeirra með
börnin ung. Þegar við ferðbjugg-
umst fundust dætur okkar hvergi.
Þær höfðu falið sig og vildu alls
ekki yfirgefa staðinn. Börnin finna
vel hvar hlýjan og gæskan ráða
ríkjum. Þegar haldið var ættarmót
í byrjun júlí þá voru þau hjón að
sjálfsögðu mætt þar, glöð og reif
þó sjá mætti að nokkuð væri af
systur minni dregið. En hún hélt
reisn sinni óskertri. Þannig er gott
að minnast þessarar kjarnakonu
sem við kveðjum nú með söknuði
en aragrúa góðra minninga.
Kæri Sigurgeir og öll ykkar
stóra fjölskylda, ykkar söknuður
og missir er mikill en minningarn-
ar lifa og gefa þeim sem yngri eru
ómetanlega fyrirmynd.
Megi almættið styrkja og styðja
ykkur öll.
Haraldur Finnsson.
 Fleiri minningargreinar
um Brynhildur Ragna Finns-
dóttir bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. ÁGÚST 2012
✝ Sesselja fæddist22. desember
1924 í Efri-
Úlfsstaðahjáleigu,
síðar Sléttubóli, í
Austur-Landeyjum.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skógarbæ í Reykja-
vík 7. ágúst 2012.
Foreldrar Sess-
elju voru Þórður
Þorsteinsson f.
1883, d. 1970, og Ólöf Guðmunds-
dóttir f. 1891, d. 1976. Eig-
1981 og Valgerður Þórðardóttir
f. 1926, d. 2005. Eftirlifandi eru
Þorsteinn Þórðarson f. 1929 og
Guðlaug Þórðardóttir f. 1936.
Börn Sesselju eru Guðrún Jóna
Erlendsdóttir, f. 4.11. 1949, sem á
tvö börn og eitt fósturbarn ásamt
3 barnabörnum og einu barna-
barnabarni, Valgerður Erlends-
dóttir, f. 13.2. 1952, sem á eitt
barn og þrjú barnabörn, og Ólaf-
ur Þór Erlendsson, f. 2.10. 1963,
sem á fimm börn.
Sesselja fór ung að heiman til
að vinna við þjónustu og síðar
verslunarstörf. Hún giftist eig-
inmanni sínum Erlendi 14. maí
1949 og bjuggu þau saman í
Reykjavík alla tíð.
Útför Sesselju verður frá
Fossvogskirkju í dag, föstudag-
inn 17. ágúst 2012 kl. 13.
inmaður Sesselju
var Erlendur Jó-
hann Jónsson fædd-
ur 5. maí 1924 í
Norðurgarði í Mýr-
dal, sonur hjónanna
Jóns Guðmunds-
sonar og Guðrúnar
Erlendsdóttur. Er-
lendur lést 26. mars
2008.
Sesselja var
næstelst fimm
systkina. Tvö þeirra eru látin,
Guðmundur Þórðarson f. 1923, d.
Við minnumst mömmu um-
fram allt sem góðrar móður og
húsmóður. Hún var alltaf til
staðar og þrátt fyrir lítil efni, á
stundum, var alltaf nægur og
góður matur á borðum, alltaf
hrein og hlý föt, alltaf skjól hjá
henni. Henni féll aldrei verk úr
hendi og allt sem hún gerði ein-
kenndist af einlægri trú-
mennsku, vandvirkni og sam-
viskusemi.
Hún ólst upp í sveit þar sem
náttúran og veðuröflin mótuðu
líf og afkomu. Á heimilinu var
lögð áhersla á kristilega siðfræði
með virðingu fyrir arfleifð okkar
og sögu og íslenskri tungu. Þrátt
fyrir lítil veraldleg efni bjuggu
þau við andlegt ríkidæmi sem
mótaði persónuleika hennar á já-
kvæðan hátt og gerði henni kleift
að gleðjast yfir litlu. Í þessum
anda ól hún okkur upp og fyrir
það erum við henni þakklát.
Sextán ára fór hún að heiman
til að vinna fyrir sér, við þjón-
ustustörf á einkaheimilum, í
mötuneyti Háskóla Íslands og
síðar við verslunarstörf, uns hún
giftist og gerðist heimavinnandi
þar til við stálpuðumst. Þegar
hún fór á eftirlaun gaf hún vinnu
sína í Rauðakrossbúðinni á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur, meðan
heilsan leyfði.
Mamma var afar handlagin.
Hún saumaði og prjónaði föt á
fjölskylduna, auk alls annars
sem þurfti til heimilisins, og
beitti þá oft meiri vandvirkni en
þörf var á. Hún var afar fé-
lagslynd og gestrisin og naut
þess að taka á móti fólki með
hlaðin borð af kræsingum við öll
tækifæri. Hún hafði mikinn
áhuga á mönnum og málefnum
og bar einlæga virðingu fyrir
þeim sem e.t.v. þóttu svolítið sér-
stakir eða fóru ótroðnar slóðir.
Margir þáðu kaffi, kleinur og
spjall í eldhúskróknum hjá
henni.
Hún var mjög ljóðelsk og góð-
ur hagyrðingur. Sem barn lærði
hún Passíusálmana utan að og
pabbi hennar kenndi þeim systk-
inunum að yrkja og fékk þau til
að kveðast á til að létta þeim
vinnuna við heyskapinn. Frá
unga aldri orti hún ógrynni ljóða
og tækifærisvísna. Þrátt fyrir
vandvirkni og fullkomna brag-
fræði var hún feimin við að
flagga þeim. Það sem ekki fór á
afmæliskort eða í heillaóska-
skeyti endaði því miður flest of-
an í skúffu.
Tafl og spilamennska voru
líka stórt áhugamál hjá henni.
Hún starfaði með Taflfélagi
Reykjavíkur um árabil og var
stofnfélagi Kvennadeildar þess.
Hún spilaði félagsvist með átt-
hagafélögum þeirra pabba og
vann þá oft til verðlauna. Eins
hafði hún yndi af söng þó hún
syngi lítið sjálf, og tók virkan
þátt í samkvæmislífi kóranna
hans pabba, með fjáröflunar-
bakstri og fleiru, og hafði ríka
ánægju af ferðalögum, bæði inn-
anlands og utan.
Þrátt fyrir litla skólamenntun
var hún stöðugt að afla sér fróð-
leiks og lagði sig fram um, á full-
orðinsárum, að bæta við kunn-
áttu sína í erlendum
tungumálum. Hún hafði brenn-
andi áhuga á íslenskri tungu,
notkun hennar og varðveislu, og
tók virkan þátt í umfjöllun um ís-
lenskt mál og var afar gagnrýnin
ef hún taldi notkun þess ábóta-
vant.
Minningin um mömmu, sem
var svo hæfileikarík, gefandi og
full af orku, er sú sem sendur
upp úr, þrátt fyrir erfið veikindi
síðasta áratug ævi hennar. Með
þessa mynd í huga og innilegu
þakklæti kveðjum við hana á
þessari stundu.
Kærar þakkir fær starfsfólk
Skógarbæjar fyrir stuðninginn
sem hún fékk þar.
Guðrún, Valgerður
og Ólafur Þór.
Elsku amma.
Takk fyrir barnatrúna og að
taka mig með í kirkju sérstak-
lega á jólunum, yndisleg minn-
ing, grænu baunirnar sem ég
fékk að borða úr dósinni, dótið í
skápnum í eldhúsinu og að hlusta
og spjalla við mig eins og full-
orðna þegar ég var barn. Nota-
legar minningar frá barnaárun-
um.
Það var alltaf notalegt að
koma til þín í Álfheimana og í
sjoppuna og hreinsunina. Þegar
ég bjó erlendis og var að rifja
upp fólkið heima með dóttur
minni talaði hún um langömmu
sem gaf henni alltaf súkkulaði.
Það er ekki að ástæðulausu sem
sagt er að leiðin að hjarta mann-
eskjunnar sé í gegnum magann.
Ég man einmitt eftir gúllasi með
gulrótum og kartöflumús.
Nú ert þú laus við margra ára
líkamlegar þjáningar og komin á
betri stað.
Elsku Guðrún, Gerður, Óli og
fjölskyldur, guð veri með ykkur.
Kveðja,
Hólmfríður.
Við frændsystkinin viljum
kveðja þig elsku amma. Þú hefur
gefið okkur ógrynni af góðum
minningum og verið hin full-
komna amma fyrir okkur öll.
Alltaf þegar við komum í heim-
sókn til ykkar afa fórum við
beint í leikskápinn í eldhúsinu og
öllum leikföngunum var dreift
um eldhúsgólfið. Svo komst mað-
ur upp á lagið með að borða ís-
lenskan mat, fékk m.a. að
smakka alls kyns furðuleg egg.
Ekki má gleyma steinasafninu
fræga úti á svölum, sem við öll
höfðum svo gaman af. Þú kennd-
ir okkur svo margt, gömul ís-
lensk kvæði og að tefla og spila.
Það var bara alltaf svo mikið æv-
intýri að koma í heimsókn til
ykkar, endalaust hægt að dunda
sér og finna eitthvað skemmti-
legt að gera.
Þegar það kom að því, að þú
fórst á Skógarbæ var heilsan far-
in að gefa sig, en það breytti því
ekki að þú varst alltaf sama
glæsilega og umhyggjusama
amma.
Nú ertu komin til afa og færð
loksins hvíldina eftir langa og
erfiða sjúkdómslegu.
Þakka þér fyrir allar góðu
stundirnar og dýrmætar minn-
ingar. Þú munt alltaf lifa í okkar
hjörtum.
Margrét, Sindri, Telma
og Bjarki.
Með þessum örfáu orðum vil
ég minnast móðursystur minnar
Sesselju Þórðardóttur eða Settu
eins og við öll þekktum hana.
Mínar fyrstu minningar um
heimsóknir til Reykjavíkur
tengjast allar Settu og Ella,
fyrst á Mánagötunni og síðar í
Álfheimunum, sem átti eftir að
vera minn miðpunktur og griða-
staður í höfuðborginni.
Því til sönnunar er sú stað-
reynd að eina strætisvagnaleiðin
sem ég þekkti í Reykjavík fram á
fullorðinsár var frá Álfheimun-
um niður í miðbæ. Ég vil sér-
staklega þakka þeim umburðar-
lyndið og þolinmæðina þegar ég
kom í helgarferðirnar frá Laug-
arvatni til að kanna næturlíf
borgarinnar og fékk að gista í
stofunni hjá þeim, iðulega fram
yfir hádegi og umbunað með
veislumat.
Setta var eftirminnileg kona,
ákveðin og með sterkar skoðanir
á mönnum og málefnum og gam-
an að skiptast á skoðunum við
hana þótt ekki værum við alltaf
sammála.
Því miður urðu samveru-
stundirnar færri síðustu árin, en
minningarnar lifa. Setta og Elli
eru sterkir áhrifavaldar í lífi
mínu og vil ég að leiðarlokum
þakka þeim fyrir alla þeirra
hjálpsemi og vináttu.
Við Erna og fjölskylda vottum
Guðrúnu, Valgerði, Ólafi og fjöl-
skyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Gunnar Guðnason.
Nú hefur fermingarsystir mín
Sesselja Þórðardóttir lokið
göngu sinni hér á jörð. Við geng-
um í sama barnaskóla í Austur-
Landeyjum, en þar fæddumst
við báðar og ólumst upp. Svo
vildi til að seinna lágu leiðir okk-
ar saman á ný, við bjuggum við
sömu götu, Álfheimana, í mörg
ár og dáðumst þar að fegurð
landsins. Kvöldsólarlag hef ég
hvergi séð fegurra en þar.
Sesselja var gáfuð, vönduð
kona. Hún vann úti hluta úr degi,
en alltaf var fjölskyldan og heim-
ilið efst í hennar huga. Það var
gaman að skreppa yfir götuna til
hennar og gott var kaffið sem
hún bar á borð þegar við spjöll-
uðum um landsins gagn og nauð-
synjar.
Hún var vel hagmælt og mjög
fyndin. Stundum fléttuðust inn í
samræðurnar ljóðagerð og oft
flutu frá henni skemmtilegar vís-
ur við ýmis tækifæri. Þegar þessi
æskuvinkona mín varð sextug
færði ég henni þessar vísur:
Hrein er lund þín löngum munt þú
sanna
að ljós þú berð í mildum huga þínum.
Aðalsmerki er það mætra manna
að miklast ei en hygla vinum sínum.
Vel sé þér mín velþenkjandi systir
víxlunnar er 13 ára vorum.
Mættu allir ættar þinnar kvistir
ávallt ganga fast í þínum sporum.
Ég votta afkomendum Sess-
elju mína dýpstu samúð.
Ingibjörg
Björgvinsdóttir
Sesselja
Þórðardóttir