Morgunblaðið - 17.08.2012, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. ÁGÚST 2012
✝ Elín Reyn-isdóttir fædd-
ist 6. apríl 1971 í
Reykjavík. Hún
andaðist á Land-
spítalanum Foss-
vogi 8. ágúst 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Reynir
Kjartansson f. 5.
febrúar 1948 og
María Ólafson f.
16. september
1948. Systir henn-
ar var Þuríður Reynisdóttir
f. 14. mars 1970 sem gift er
Ágústi Guðmundssyni f. 7.
nóvember 1964 og saman
eiga þau dótturina Maríu
Ágústsdóttur f. 9. apríl 2003.
Bróðir hennar var Viðar
Reynisson f. 16. júlí 1981,
sambýliskona og barnsmóðir
hans er Anna Lilja Másdóttir
f. 8. mars 1983 og dóttir
þeirra Guðrún Viðarsdóttir f.
24. mars 2011.
Elín bjó í for-
eldrahúsum til 25
ára aldurs, þá
flutti hún í sam-
býlið Mururima 4,
Reykjavík. Hún
stundaði nám í
Öskjuhlíðarskóla
og að skólagöngu
lokinni hóf hún
störf í Bjarkarási.
Elín var meðlimur
í Perlufestinni
sem er áhugafélag um leiklist
er hittist vikulega auk þess fé-
lagið skipuleggur leik-
húsferðir. Einnig stundaði El-
ín tónlistarnám. Önnur
áhugamál Elínar voru m.a. að
teikna, sund, handbolti,
göngu-, kaffihúsa- og bíóferð-
ir.
Útför Elínar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, föstu-
daginn 17. ágúst 2012 kl. 15.
„Ég heiti Elín Reynisdóttir
og ég er heima hjá mér núna.“
Svona hófust nær öll símtöl
okkar systkinanna. Á eftir
stakk Elín upp á því að ég kíkti
í heimsókn, að við færum í sund
eða í bíó. Gæti ég ekki orðið við
því fylgdi því svo mikið sam-
viskubit að ekki leið á löngu
þangað til við gerðum eitthvað
skemmtilegt saman. Þessar
stundir voru ómetanlegar. Það
þurfti svo lítið til að gleðja syst-
ur mína og hún gaf svo miklu
meira af sér í staðinn. Nokkrir
tússpennar, ein heimsókn eða
dálítið grín, uppskar svo mikla
gleði, svo stórt bros eða inni-
legan hlátur að það bræddi
hjörtu allra sem sáu.
Elín var mér svo mikið meira
en stóra systir. Eftir á að
hyggja hefur hún haft nokkuð
til síns máls þegar hún kynnti
mig ýmist sem vin sinn eða
stóra bróður, þótt ég hafi
örugglega alltaf leiðrétt hana.
Áður fyrr, þegar ég hugsaði út í
tilganginn með þessu jarðlífi,
komst ég alltaf að þeirri nið-
urstöðu að minn tilgangur væri
að gleðja systur mína sem ég
kveð nú með miklum trega.
Á þessari stundu finn ég fyr-
ir miklu þakklæti. Ég er þakk-
látur fyrir að hafa eignast syst-
ur sem ég lærði svo margt af og
fyrir að eiga fjölskyldu sem hef-
ur kennt mér hvernig eigi að
koma fram við þá sem eru öðru-
vísi. Án góðrar leiðsagnar fjöl-
skyldu minnar hefði samband
okkar Elínar örugglega orðið
minna. Ég er þakklátur fyrir að
vera nú kominn með eigin fjöl-
skyldu; án hennar hefði fráfall
systur minnar eflaust orðið enn
þungbærara. Síðast en ekki síst
er ég þakklátur fyrir að Elín
hafi fæðst inn í góða fjölskyldu
í velferðarþjóðfélagi sem allir
Íslendingar ættu að kunna að
meta. Núverandi og fyrrverandi
starfsfólki í Mururima og
Bjarkarási, ættingjum, vinum
og öllum þeim sem lögðu sig
fram við að gera líf systur
minnar innihaldsríkara vil ég
þakka frá mínum dýpstu hjarta-
rótum fyrir allt sem þið gerðuð
fyrir Elínu, sem og okkur fjöl-
skyldu hennar.
Elín, elsku systir mín, takk
fyrir allt sem þú hefur gefið
mér.
Viðar Reynisson.
Þakklæti er mér efst í huga á
þessari stundu, nú þegar Elín
systir hefur kvatt þetta líf.
Þakklæti fyrir að hafa átt hana
að, þakklæti fyrir að hún skyldi
hafa fæðst inn í ástríka og um-
hyggjusama fjölskyldu, þakk-
læti fyrir að hún hafi fæðst á
Íslandi þar sem þeim sem eru
fatlaðir eða á annan hátt geta
ekki séð um sig sjálfir er hjálp-
að, þakklæti fyrir það ósér-
hlífna starf sem starfsfólk
Mururima, Bjarkaráss og allir
aðrir þeir sem komu að umönn-
un Elínar sýndu og þakklæti til
allra minna vina og ættingja
sem hafa stutt okkur í gegnum
tíðina.
Í samfélagi eins og við búum
í í dag fer oft lítið fyrir já-
kvæðri umræðu um það sem vel
er gert. Umræðan um velferð-
arkerfið byggist oft á tíðum á
neikvæðu þvargi sem byggt er
á misskilningi.
Reynsla mín og fjölskyldu
minnar af því að ala upp og sjá
fyrir fötluðum einstaklingi hef-
ur oft verið erfið en sú aðstoð
og umhyggja sem Elín fékk frá
starfsfólki Mururima og Bjark-
aráss skapaði lífsgæði fyrir
hana sem voru langt umfram
það sem hægt hefði verið að
dreyma um. Allt það góða fólk
sem hefur komið við sögu í lífi
Elínar gerði henni lífið svo
miklu auðveldara og velferðar-
kerfi okkar skapaði henni eins
gott líf og hugsast gat.
Elín skilur eftir sig stórt
skarð í okkar fjölskyldu og á án
efa stærstan þátt í því hvað við
höfum verið samrýmd. Líf okk-
ar sem eftir erum verður sann-
arlega breytt nú þegar hún hef-
ur kvatt, en minningin um hina
fallegu, björtu og glaðbeittu El-
ínu mun lifa í hjörtum okkar og
allar þær yndislegu stundir sem
við áttum með henni. Með tár í
augum og miklum söknuði kveð
ég Elínu systur sem gaf mér
svo óendanlega margt.
Þuríður Reynisdóttir.
Elsku Elín okkar, það er með
öllu óskiljanlegt að þú sért farin
frá okkur. Yfir Mururima ríkir
nú mikil sorg en jafnframt er
svo stutt í þakklætið og gleðina.
Því gleðin og hláturinn var það
sem einkenndi þig einna mest
og þinn einstaki hæfileiki til að
láta öllum líða vel og finnast
þeir velkomnir. Við erum svo
þakklát fyrir að hafa kynnst
þér, og ekki síður fjölskyldu
þinni. Þú kenndir okkur að lífið
er yndislegt og það er gjöf sem
ber að virða og draga lærdóm
af. Lífið er ekki alltaf dans á
rósum og sýndir þú okkur með
einstakri visku þinni hvernig er
hægt að styrkjast og dafna á
erfiðum tímum, ekki síður en
þeim góðu. Á þessum erfiða
tíma er án efa dýrmætasti lær-
dómurinn að njóta líðandi
stundar og vera þakklátur fyrir
fjölskyldu og vini.
Þakklátust erum við þó fyrir
vináttu þína. Það var hægt að
koma í húsið og finnast maður
hafa allan heiminn á herðum
sér en innan örfárra mínútna
með þér, var allt volæðið úr
sögunni. Þannig voru áhrif þín
á annað fólk. Það var ekki ann-
að hægt en að gleðjast í kring-
um þig. Þú varst einstök, þú
varst vinkona okkar og við
munum sakna þín sárt.
Á sjúkrahúsinu lék öllum for-
vitni á að vita hver þessi fallega
kona var og kom það meðal
annars í okkar hlut að minnast
þín. Það gefur okkur mikið nú í
dag að hafa fengið tækifæri til
að rifja upp hversu frábær þú
varst, skemmtileg og fyndin.
Svo varstu líka svo blíð og góð.
Nú farin ertu frá okkur,
elsku vinkona, og munum við
minnast þín hvert með okkar
hætti. Sumir fyrir dansspor þín
á böllum, aðrir fyrir ógleyman-
legar stundir í ferðalögum. Og
enn aðrir fyrir brosið og fallegu
augun þín. Eitt veit ég þó að við
munum öll geyma þig á sama
stað í hjarta okkar.
Kæri vinur
vertu áfram þú sjálfur
þú ert vinur minn og sannur vinur
vegna þess að þú ert þú sjálfur
vináttan felst í því að vera sannur
þú ert sannur
og þess vegna ertu vinur minn
ég met það miklis að eiga þig sem
vin
þú ert vinur minn að eilífu
ekkert getur breytt því
því að þú ert þú sjálfur
og munt vera það vinur minn
kæri vinur
mér þykir vænt um þig
farðu því vel með þig.
(Júl. Júl.)
Þetta ljóð á svo vel við um
þig, því þú varst alltaf sönn og
sannur vinur. Af því drögum við
mikinn lærdóm og erum fyrir
vikið betri manneskjur. Takk,
elsku besta vinkona.
F.h. vina þinna í Mururima,
Þórey og Harpa Maria.
Aldrei kom mér það til hugar
að ég myndi skrifa minning-
argrein um systkinabarn mitt,
nú er komið að því.
Systurdóttur mín hún Elín
Reynisdóttir lést á Landspítal-
anum hinn 8. ágúst síðastliðinn
eftir mikil veikindi.
Á svona stundu lítur maður
yfir þann tíma sem við áttum
saman.
Það virðist ótrúlega stutt síð-
an ég var að passa þær þá litlu
nú stóru frænkur mínar Þurý
og Elínu en það tilheyrir því að
vera litli bróðir að passa fyrir
stóru systur. Það var ekki mik-
ið vandamál að passa, þær fóru
að sofa á næstum réttum tíma,
síðan horfðum við páfagaukur-
inn þeirra á sjónvarpið með
popp og nammi þangað til að
stóra systir mín María og
Reynir maður hennar komu
heim.
Þegar maður hugsar um El-
ínu eru það nokkrir þættir sem
koma upp í hugann, þar er helst
að nefna hvað hún hafði smit-
andi hlátur og það var stutt í
húmorinn og gleðina, sem dæmi
þegar hún dansaði eins og
meistari á fjölskyldumóti okkar
fyrir nokkrum árum eða þegar
hún hélt upp á 40 ára afmæli
sitt með stæl. Einnig hvað hún
gat dundað sér við að lita og
mála hinar ýmsu myndir en þá
hæfileika hafa nokkrir fleiri í
fjölskyldunni sem dæmi amma
hennar og ömmubróðir.
Það var aðeins eitt mér vit-
anlega sem Elín var aldrei sátt
við en það eru gleraugu, nokkur
gleraugu fengu að kynnast
henni nánar og voru þau flest
ekki notuð aftur af eigendum
sínum. Þannig voru þeir sem
notuðu gleraugu og þekktu El-
ínu vanir að taka niður gler-
augun þegar þeir voru nálægt
henni til vonar og vara. Ég
vona að hún fái núna sín eigin
gleraugu og er ég viss um að
hún tæki sig mjög vel út með
þau.
Við lærðum margt af kynn-
um okkar við Elínu sérstaklega
að meta það sem við höfum.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við fjölskyldan þakka El-
ínu fyrir samfylgdina.
Hugur okkar er hjá foreldr-
um hennar Maríu og Reyni,
systkinum Þurý og Viðari
ásamt Ágústi, Önnu, Maríu og
Guðrúnu.
Fyrir hönd fjölskyldurnar
Seljalandsveg 48, Ísafirði,
Jóhann og Kolbrún.
Elsku Elín mín, ég trúi því
ekki að það sé komið að kveðju-
stund. Mér þótti það svo sárt
þegar pabbi sagði mér að þú
værir búin að yfirgefa þessa
jörð. Þegar ég hugsa um þig
koma tár í augun en bros á var-
irnar. Þú varst alltaf svo sæt og
fín þegar við hittumst, þar sem
þú montaðir þig annaðhvort af
nýlökkuðum nöglum eða nýrri
klippingu.
Ég mun aldrei gleyma ferð
okkar saman til Benidorm með
mæðrum okkar. Þar eyddum
við sólríkum dögum annaðhvort
að moka sand á ströndinni eða
teikna myndir á hótelsvölunum.
Við vorum svo duglegar að í lok
ferðarinnar vorum við búnar að
þekja stofuvegginn af myndum.
Myndirnar þínar voru svo glað-
legar og litríkar sem lýsir þeirri
fallegu sýn sem þú hafðir á
heiminn.
Elsku frænka mín, ég þakka
þér fyrir allt sem þú gafst mér.
Ég sendi fjölskyldu þinni mínar
innilegustu samúðarkveðjur á
þessum erfiðu tímum.
Þín frænka,
Katrín Þuríður.
Elín Reynisdóttir eða Ella
eins og hún var jafnan kölluð
hefur nú kvatt þetta jarðlíf. Mig
langar til að minnast hennar
með nokkrum orðum og litlu
ljóði, enda var hún ljóðelsk og
alveg einstök gæðastúlka, sem
skilur eftir sig hjartkærar
minningar baðaðar birtu og yl.
Ég kveð þig kæra vina mín
og kankvíslega brosið þitt,
og stjörnuskæru augun þín
er hýrleg snertu hjarta mitt.
Já þú varst gleðirík og góð
á göngunni um jarðlífs braut.
Nú hvílist þú við englaóð
sem áttir skjól við móðurskaut.
Mér finnst við hæf́að þakka þér
þokkarós sem prýddir grund.
Þín minning býr í brjósti mér
og bjart er yfir hverri stund.
(Ól. B. Ól.)
Ég lít á það sem forréttindi
að hafa verið tónmenntakennari
Elínar heitinnar og þó vissulega
sé mikil eftirsjá í henni léttir
það tregann að rifja upp í hug-
anum eftirminnileg atvik tengd
samskiptunum við hana. Nán-
ustu fjölskyldu Ellu sendi ég
innilegar samúðarkveðjur, svo
og öðrum ættingjum hennar-
,vinum og velunnurum. Drott-
inn blessi ykkur öll.
Ólafur Beinteinn Ólafsson.
Hún kom oft í klippingu.
Frænkan mín, svo einlæg bros-
mild og blíð. Ekki margorð en
stundum ótrúlega beinskeytt og
markviss í svörum sínum. Að
mála og teikna var hennar
gleði, hún gat unað daglangt í
heimi litanna. Hafði líka ákveð-
inn smekk á fötum, vissi upp á
hár hverju hún vildi klæðast.
Var með þennan listræna þráð í
sér.
Fyrir nokkrum árum slóst ég
í för með þeim mæðgum, þar
sem við spókuðum okkur á sól-
arströnd. Fyrir þær stundir
þakka ég nú. Það skiptir oft
sköpum í lífi fólks að eiga
sterka og samheldna fjölskyldu,
það var gæfa Elínar frænku
minnar.
Ég skal mála allan heiminn elsku
mamma,
eintómt sólskin, bjart og jafnt.
Þó að dimmi að með daga kalda og
skamma,
dagar þínir verða ljósir allir samt.
Litlu blómin, sem þig langar til að
kaupa,
skal ég lita hér á teikniblaðið mitt.
Ég skal mála allan heiminn elsku
mamma,
svo alltaf skíni sól í húsið þitt.
(Kristín Lilliendahl.)
Þessi erindi hljóma í eyrum
mér þegar ég kveð yndislegu
hjartahreinu frænkuna mína.
Borghildur (Bogga frænka).
Kveðja frá Bjarkarási
Það líður að hádegi í Stjörnu-
grófinni. Inn í hús númer 9
gengur hávaxin, glæsileg kona.
Hún staldrar við á ganginum og
kallar svo allir heyra „Elín
Reynisdóttir er komin“. Svona
hófust allir vinnudagar Elínar.
Elín Reynisdóttir hóf störf í
Bjarkarási árið 1990. Hún
starfaði við ýmsa pökkunar-
vinnu, en mest gaman hafði hún
af blaðapökkun. Henni þótti
gott að hafa þennan rythma í
lífinu og vildi helst ekki missa
dag úr vinnu.
Elín hafði gaman af allri til-
breytingu og lék á als oddi ef
eitthvað var um að vera. Hún
hafði gaman af að dansa og
þegar haldin voru böll dansaði
hún manna mest. Henni þótti
gaman að synda og meðan við
höfðum sundlaug hér í Bjark-
arási nýtti hún sér það vel. Þá
var hún yfirleitt búin að ákveða
fyrirfram hversu margar ferðir
hún ætlaði að synda. Einnig
hefur Elín verið dugleg að fara
í gönguferðir um fagurt ná-
grenni Bjarkaráss.
Elín var félagslynd og naut
sín í góðra vina hópi, hafði gam-
an af að spjalla og gantast.
Henni þótti vænt um vini sína
og samstarfsfólk og var þeim
eiginleikum gædd að eiga auð-
velt með að samgleðjast þegar
vel gekk og að sama skapi
sýndi hún hluttekningu ef eitt-
hvað bjátaði á. Hún hafði
þroskaða sýn á lífið og tilveruna
og fékk fólk oft til að hugsa á
heimspekilegum nótum, eins og
til dæmis „Hvað ef allir væru
eins?“
Í dag er komið að kveðju-
stund og eigum við hér í Bjark-
arási eftir að sakna hennar
mikið, því það er svo sannar-
lega tómlegt án Elínar Reyn-
isdóttur. En við erum rík að
hafa fengið að kynnast ein-
stakri konu og eiga með henni
samleið öll þessi ár. Við þökk-
um henni af heilum hug fyrir
samstarfið og vináttuna. Maríu,
Reyni, Þurý, Viðari og öðrum
aðstandendum sendum við inni-
legar samúðarkveðjur og biðj-
um þeim Guðs blessunar.
Kveðja frá öllum í Bjark-
arási,
Valgerður Unnardóttir og
Þórhildur Garðarsdóttir.
Elsku Elín er farin.
Viðar mágur minn var ekki
fyrr kominn inn í líf systur
minnar fyrr en hann hafði
kynnt okkur fyrir Elínu systur
sinni, sem hann hafði í svo
miklum metum. Það var ekki að
ástæðulausu því lífsgleðin og
fjörið geislaði af henni. Við eig-
um svo margar dásamlegar
minningar um hana. Það var
sama hvort við stigum dans og
sungum eða nutum einhvers
góðgætis sem Viðar hafði til
fyrir okkur, alltaf var Elín til í
tuskið. Hún átti það til að
benda manni á litlu hlutina sem
gerðu lífið áhugavert. Eitt sinn
kom hún í heimsókn og sá kan-
ínulampa sem stóð í glugganum
og spurði hvað kanínan héti. Ég
sagði henni að ég hefði ekki
gefið henni nafn og bauð Elínu
að nefna hana. Eftir smá um-
hugsunarfrest sagði hún: Sig-
rún, kanínan á að heita Sigrún!
Eftir það hefur lampinn gengið
undir því nafni. Sigrún mun því
alltaf minna mig á Elínu enda
áttu þær það sameiginlegt að
lýsa upp umhverfi sitt. Ég mun
brosa og hugsa til hennar með
hlýhug.
Dauðinn dó, en lífið lifir,
lífs og friðar sólin skær
ljómar dauðadölum yfir,
dauðinn oss ei grandað fær,
lífið sanna sálum manna
sigurskjöld mót dauða ljær.
(Helgi Hálfdánarson.)
Elsku María og Reynir, Þurí,
Viðar og fjölskyldur ykkar, við
samhryggjumst ykkur innilega.
Minning Elínar lifir í hjörtum
okkar og huga sem gleðigjafinn
sem hún var.
Vigdís Másdóttir
og fjölskylda.
Með þessum orðum langar
mig til þess að minnast og
kveðja góða vinkonu sem ég var
svo heppin að fá að eiga mjög
regluleg samskipti við í átta ár.
Þrátt fyrir að samskiptin hafi
verið minni undanfarin ár hef
ég alltaf hugsað reglulega til
þín og viljað fylgjast með því
sem hefur verið að gerast í lífi
þínu. Skyndilega er svo þessari
ævigöngu lokið langt fyrir aldur
fram.
Ég man eftir því þegar ég sá
þig fyrst. Þú varst í bláum gal-
lasmekkbuxum og komst og
spjallaðir við mig. Ég tók strax
eftir því hvað þú varst einstak-
lega glæsilega af guði gerð, há-
vaxin, grönn, með fallegar
hendur og fallegt andlit. Eftir
örstutta snyrtingu gastu hæg-
lega skellt þér í búning fegurð-
ardrottningarinnar ef þú vildir.
Ég man líka eftir þínum ein-
staka húmor, eftir hlátrinum og
léttleikanum. Þú varst að mínu
mati tilfinningamikil kona með
afar breitt og sterkt litróf á til-
finningum þínum, hvort sem
það var í gleði eða sorg. Á bak
við glettnislegt brosið var oft að
finna djúpar pælingar eins og
það sem þú varst vön að segja:
„Það geta ekki allir verið eins“!
Í því er mikill sannleikur fólg-
inn. Sem betur fer erum við
hvert og eitt einstök sköpun og
mikið væri nú lífið leiðinlegt og
litlaust ef við værum öll eins.
Ein af þeim minningum sem
standa líka upp úr er ferðin
sem við fórum, ég, Heiðar, þú
og Mæja til Tenerife. Mikið
skemmtum við okkur vel, nut-
um þess að láta sólina dekra við
okkur og borða góðan mat. Í
þeirri ferð sá ég sérstaklega vel
hversu einstök og órjúfanleg
tengsl voru á milli þín og Mæju
vinkonu þinnar.
Elsku Elín mín. Nú er komið
að leiðarlokum. Að minnsta
kosti að sinni. Megi allir góðir
englar gæta þín, lýsa þér og
leiða þig á vegferð þinni áfram.
Þú laukst þínu verkefni hér
með prýði og getur eflaust not-
ið ávaxtanna á þeim nýja stað
sem þú heldur nú til. Ég er
þess nokkuð viss að meðal
þeirra sem taka á móti þér
verður hún Sigga vinkona þín
með útbreiddan faðminn og
heilsar þér með ljómandi brosi.
Elsku María, Reynir, Þurý,
Viðar og aðrir ættingjar og vin-
ir. Ég votta ykkur mína dýpstu
samúð við fráfall Elínar. Eftir
situr skarð sem verður ekki
fyllt öðru en litríkum og sterk-
um minningum um einstaka
konu.
Kristbjörg Þórisdóttir.
Það geta ekki allir alltaf ver-
ið lifandi. Þetta sagði Elín, þeg-
ar við gengum um kirkjugarð-
inn, sem var rétt við heimilið
hennar við Mururima. Ég fann
að hún var meðvituð um að á
endanum myndum við öll deyja.
Nú er það hún sem kveður. Það
eru margar minningar sem
koma upp nú þegar hún er dáin.
Hún var svo falleg, alltaf svo
bjart yfir henni og mikill gleði-
gjafi.
Á sínum yngri árum stundaði
hún sund af miklu kappi og
hafði líka alla tíð gaman af því
að fara í göngutúra. Elín teikn-
aði og litaði mjög mikið. Hún
Elín Reynisdóttir