Helgafell - 01.11.1954, Blaðsíða 41

Kristján Albertson:
Tveir dansar
★
SPÁNSKUR DANS
Fand’ngo
Líðandi barst hún fram á danssvið næturskálans, inn í ljóshringinn,
grönn, með brennandi þótta í sinni mjúklátu reisn; eldrautt blóm í tinnu-
svörtu hári; dimmrauðar varir og blikdökk augu; rautt sjal þéttvafið um
brjóst 02 herðar og kögrið flaksandi um mjaðmirnar; í svörtum síðum
kjól, pilsið flugvítt frá hnjám, og faldað tyrkjatrafi, sem fossar eins og
koldimmt brim um fæturna.
Kastanétturnar titra í höndum hennar, með hvíslandi, eggjandi skell-
um. Hún lygnir augum með brosi, hallar höfðinu aftur; hinir sólbrúnu
armar breiðast út, hrökkva saman, bugðast yfir herðunum eins og grann-
ir logar í logni, og líkami hennar ólgar, í mótþróafullri vímu.
Svo réttir hún sig, snöggt; augun skjóta gneistum, eins og ósýnileg
snerting hafi farið eldi um taugarnar. Og hún kastar sér út í dansinn,
í löngum bylgjandi sporum, í stórum, léttum sveigum, í gleymskufull-
um unaði. Hinn lági heiti leikur tónanna verður að ljúfum bruna í æð-
um hennar, hún hægir svifið, stanzar, hendist fram að nýju, sveigir sig,
réttir sig, þyngir sig, léttir sig, ýmist í samræmi við undirleikinn, eða
eftir skyndilegu valdboði ofsafengins innra hljóðfalls. Og hvort sem arm-
ar hennar blakta sem blossar frá báli í stormi, eða líkami hennar þýtur
og freyðir eins og iða undir fossi, eða kyrnst svo að hver vöðvi virðist
hvílast, nema mjaðmirnar sem hrynja í dansinum, laugaðar hinu dimm-
rauða fljótandi kögri, — hver svipur sem vöxtur hennar tekur, hver hreyf-
ing, sem um hann sendist, er hending í voldugum óði, um allt sem bloð-
ið þráir, hinnstu fullfróun sólareldsins í æðum mannanna.
Svo steypist danslagið inn í annað máttugra tema, verður að breið-
um flugstraumi, þungri ólgandi sólglampamóðu, — og glymur kasta-
néttanna að hófaskellum og svipuhvellum,