Morgunblaðið - 19.11.2012, Blaðsíða 25

hún var orðin svo fín. Það var
líka æðislegt að vera með ömmu
sem fannst súkkulaði svo gott að
við þurftum alltaf að fá okkur
smá bita þegar við vorum í heim-
sókn. Við munum eftir Guðrúnu
ömmu sem syngjandi konu sem
alltaf brosti og var glöð þegar við
hittum hana. Það skipti aldrei
máli hvernig skapi við vorum í
þegar við komum í heimsókn, því
að amma var alltaf í svo góðu
skapi að við komumst strax í gott
skap líka.
Við kynntumst langömmu eft-
ir að hún veiktist, en hún var
samt æðisleg kona. Það var gam-
an að heyra allar skemmtilegu
sögurnar um hana langömmu og
við vildum óska að við hefðum
þekkt hana áður en hún veiktist.
En þrátt fyrir veikindin var hún
samt æðisleg kona og alltaf
hress.
Takk fyrir allar góðar stundir,
elsku langamma okkar.
Brynhildur Sól og
Elínborg Dís Eddudætur.
Sumar manneskjur eru þeim
eðliseinkennum gæddar að um
þær lykur smitandi gleðistraum-
ur, sem breytir sút í kæti,
hryggð í bros. Fátt auðveldar líf-
ið meir en hláturmildi og létt
lund. Guðrún systur mín var rík
af þessum gæfulegu eiginleikum.
Það var heilsusamlegt að vera í
návist hennar. Hlátur hennar
var svo einlægur, bjartur og
glaðvær að við systkinin gátum
ekki annað en tekið undir. Ég,
sem ekki var sérlega hláturmild-
ur, lærði að hlæja af Gunnu og
þótt ég síðar glataði því niður að
hluta skaut því alltaf upp koll-
inum á ný. Þá varð mér hugsað
til elstu systur minnar.
Þó átti Guðrún systir mín ekk-
ert sérlega auðvelda ævi; hún
dansaði aldrei á rósum. Milli
tektar og tvítugs fór hún að
vinna fyrir sér, fór síðan að
heiman frá Húsavík, suður til
frekari vinnu. Hún fór með tvær
hendur tómar, átti ekkert nema
góðar óskir að heiman og sína
léttu lund. Á þessum árum
heyrði það frekar til undantekn-
inga en hitt, að ungar stúlkur
færu í framhaldsnám eftir að
hafa lokið gagnfræðanámi. Kom
þar hvort tveggja til tíðarandi og
féleysi. Guðrún systir mín gerði
það ekki heldur. Hún saknaði
þess alla sína ævi að hafa fengið
tækifæri til þess. Seinna lærði
hún vélritun og ritvinnslu. Það
gerði henni kleift að fá sér þá at-
vinnu sem henni fannst gaman
að. Síðan tóku við barneignir,
heimilisstörf og sár skilnaður.
Hún var íslensk alþýðukona sem
deildi svipuðum örlögum og svo
margar kynsystur hennar á
þessum tíma.
Lífið var vinna bæði úti og á
heimili. Þessar konur fengu
sjaldnast þakklæti fyrir störf sín
og það sem þær lögðu af mörk-
um. Þetta voru hljóðlát störf sem
ekki var sagt frá á fremstu síðum
dagblaða.
Á síðasta hluti ævinnar lifði
hún við ólæknandi sjúkdóm. Sú
viðureign stóð í um tíu ár og tap-
aðist eins og búast mátti við.
Undir lokin var skynjun hennar
svo grátt leikin, að hún þekkti
mig ekki. Það þurfti þó ekki
meira til en minnast á mömmu til
að kalla fram bros á andliti henn-
ar. Þá fannst mér hún aftur
þekkja mig. Mamma var töfra-
orð sem hún þekkti alltaf. Mér
hlýnaði einnig um hjartarætur.
Ég mun sakna Guðrúnar syst-
ur minnar. Þegar ég lenti í erf-
iðleikum og þurfti á aðstoð að
halda var hún boðin og búin að
rétta mér hjálparhönd. Væri ég
hnugginn þá breytti bros hennar
og hlátur drunga í birtu. En nú
skilur leiðir. Ég kveð hana og
þakka samfylgd, ást og um-
hyggju í marga áratugi.
Þröstur Ólafsson.
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. NÓVEMBER 2012
✝ Friðjón Jóns-son fæddist 26.
október 1931 á
Efra-Hóli í Stað-
arsveit á Snæfells-
nesi. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 7.
nóvember 2012.
Foreldrar hans
voru hjónin Una
Kjartansdóttir, f.
19.5. 1895, d. 20.10.
1973, og Jón Kristjánsson, f.
24.2. 1899, d. 27.6. 1959, bændur
á Efra-Hóli í Staðarsveit. Einka-
bróðir Friðjóns var Kristmann
Jónsson, f. 28.11. 1933, d. 17.10.
1997.
Eftirlifandi eiginkona Frið-
jóns er Hanna Olgeirsdóttir, f.
5.3. 1939, frá Fagurhóli í Ólafs-
vík. Þau gengu í hjónaband 15.
september 1957 og áttu því 55
ára brúðkaupsafmæli í sept-
ember sl. Barn Friðjóns: Elísa
Anna, f. 6.3. 1955, gift Her-
manni Breiðfjörð Jóhannessyni.
Börn þeirra: a) Friðjón Fannar,
f. 1975, b) Hermann Hannes, f.
1981, c) Hjörvar, f. 1987. Barns-
móðir Auður Jónasdóttir, f.
31.12. 1934, frá Neðri-Hóli í
Staðarsveit. Börn Friðjóns og
Hönnu eru: 1) María Lóa, f. 21.6.
1960, gift Gunnari Sigurfinns-
syni. Börn Maríu Lóu og Svein-
björns Ragnarssonar: a) Hákon
Ingi, f. 1979, maki Arna Eyjólfs-
dóttir. Fyrir átti Hákon soninn
Kára, f. 2008. b) Íris Ösp, f.
Hanna Sophia, f. 2006, og Stefán
Unnar, f. 2011.
Friðjón vann á Efra Hóli við
bústörf með foreldrum sínum en
fór ungur á vertíð í Ólafsvík. Þá
hóf hann að vinna á jarðýtu hjá
Ræktunarsambandinu bæði í
vegagerð og í nýræktunarverk-
fnum. Friðjón og Hanna trúlof-
uðu sig 1956, hún þá nýorðin 17
ára. Þau byrjuðu búskap í Borg-
arnesi en byggðu sér nýbýli frá
Efra Hóli árið 1957 og skírðu
jörðina Lindarbrekku þar sem
þau stunduðu búskap til ársins
1979. Friðjón var þúsundþjala-
smiður og sinnti ýmsum störfum
samhliða bústörfunum. Hann
hann var snillingur í bíla-
viðgerðum, átti og rak vörubíl í
nokkur ár, sinnti skólaakstri í
Staðarsveit. Hann gat sinnt
störfum múrara, pípara, húsa-
smiðs og trésmiðs, hann snittaði
og bjó til hluti eftir því sem
þurfti hverju sinni. Árið 1979
ákváðu þau að bregða búi og
flytja norður á Sauðárkrók. Þar
fékk hann vinnu hjá bygging-
arfélaginu Hlyn og vann þar í
fjölda ára. Þar gafst honum
kostur á að taka sveinspróf í tré-
smíði. Síðar fór hann að vinna
hjá Steypustöð Skagafjarðar og
var þar til rúmlega 70 ára ald-
urs. Fyrir tveimur árum fluttu
þau hjónin í Mosfellsbæinn, þá
var Friðjón orðinn veikur af
Alzheimers, hann dvaldi síðar á
Hjúkrunarheimilnu Skógarbæ
til dauðadags.
Útför Friðjóns fer fram í
Grafarvogskirkju í dag, 19. nóv-
ember 2012, og hefst athöfnin
kl. 11.
1981, gift Friðriki
Arilíussyni. Börn
þeirra eru Adam
Baltasar, f. 2008,
og Emil Víkingur,
f. 2011. Fyrir átti
Íris dótturina Söru
Lind, f. 2000. Stjúp-
dætur Írisar eru
Dagbjört Guðný
Friðriksdóttir, f.
1996, og Sesselja
Friðriksdóttir, f.
1997. d) Davíð Hannes, f. 1990,
maki Kolbrún Ösp Valdimars-
dóttir. Stjúpbörn Maríu Lóu eru
Sveinn Guðni Gunnarsson, f.
1975, kvæntur Sigríði Björk
Einarsdóttur, þau eiga tvo syni,
Sólon Birki, f. 1997, og Sölva
Frey, f. 2006, Ólafur Ingi Gunn-
arsson, f. 1985, á soninn Ríkarð
Leó, f. 2008, Ómar Logi Gunn-
arsson, f. 1987, og Ester Petra
Gunnarsdóttir, f. 1991, gift Jak-
obi Daníel Magnússyni. 2) Jón
Unnar, f. 15.1. 1964, maki Hulda
Vilhjálmsdóttir. Dætur þeirra
eru Andrea Lind, f. 1994, og
Alexandra Dögg, f. 1998. 3)
Heiða Björg, f. 15.6. 1967. 4)
Linda Kristín, f. 17.11. 1975,
maki Björn Magnús Tómasson.
Synir þeirra eru Tómas Orri, f.
2010, og Ari Björn, f. 2012. Dæt-
ur Lindu Kristínar og Sveins
Brynjars Pálmasonar eru Iðunn
Lilja, f. 1998, og Áróra Sjöfn og
Freydís Eir, f. 2002. 5) Linda El-
ínborg, f. 17.11. 1975, gift Vikt-
ori Péturssyni. Börn þeirra eru
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við það sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli,
þolinmæði við hluti sem taka tíma,
þakklæti fyrir það sem ég hef, viðþol við
ströggli annarra, frelsi til að lifa án tak-
markana fortíðar minnar, hæfileika til að
þekkja ást þína til mín og ást mína til
annarra og kraft til að standa upp og
reyna aftur þó það virðist vonlaust.
(Æðruleysisbænin.)
Þessi fallega bæn finnst mér
svo lýsandi fyrir marga eiginleika
sem pabbi kenndi mér.
Hann kenndi mér æðruleysi,
þolinmæði og þrautseigju. Hann
kenndi mér að dæma fólk ekki fyr-
irfram, alltaf að gefa hverjum ein-
staklingi tækifæri, hann gaf mér
ást og umhyggju og til hans gat ég
alltaf leitað.
Ég var Lóan hans og þegar
hann kallaði á mig var það alltaf
„Lóa mín“ í svo hlýjum tón.
Það var mér mikils virði að vera
með pabba síðustu dagana og
fylgja honum andartökin milli
heimanna tveggja. Í hjartanu er
þakklæti og friður.
Hvíl í friði, pabbi minn.
María Lóa.
Góðhjartaðari, þolinmóðari og
yndislegri manneskju en hann
pabba minn er erfitt að finna.
Pabba sem kenndi mér svo margt,
gaf mér svo margar innilegar
stundir og gerði mig að þeirri per-
sónu sem ég er í dag. Veitti mér
stuðning og hvatningu í lífinu og
var mér hið trausta ankeri sem
veitti mér hugrekki og kjark til að
takast á við nýjar áskoranir hér
heima og ekki síst öll mín mörgu
ár sem ég hef búið erlendis.
Það var svo ljúft að vita að mað-
ur var ekki einn í heiminum, þó að
maður væri langt frá heimahög-
unum. Pabbi minn fannst alltaf
þar, tilbúinn að hlusta og gefa góð
ráð með ást og hlýju. Ég mun bera
fallegar minningar um hann og
föðurást hans í hjarta mínu alla
tíð.
Jón Unnar.
Tengdapabbi minn skilur mig
eftir ríkari en ég var, ekki bara að
hann gæfi mér dóttur sína, sem er
minn mesti auður, heldur er ég á
svo margan hátt þakklátur fyrir
að hafa fengið tækifæri til að
kynnast honum. Hæglætið og ró-
semin smitaði frá sér ekki síður en
vingjarnlegt glottið og leiftrandi
glampinn í augunum þegar hann
sá spaugilegu hliðarnar á lífinu
eða heyrði góða sögu. Við gátum
setið og spjallað, sagt frá eins og
Íslendingar gera, eða bara þagað
saman, sem er vanmetinn kostur
sem ekki er öllum gefinn. Og aldr-
ei heyrði ég hann hallmæla nokkr-
um manni, ekki einu sinni stjórn-
málamanni.
Hann tók mér strax opnum
örmum og bauð mig velkominn í
fjölskylduna þegar ég kom norður
og var að kynnast Maju dóttur
hans, en eftir á að hyggja var það
svo sem ekkert sjálfsagður hlutur
því hann vissi sem var að þau
kæmu ekki til með að sjást eins oft
eftir að hún færi suður með mér.
Þetta var lýsandi fyrir hann, tók
óskir annarra fram yfir sínar eig-
in, var ætíð tilbúinn að breyta sín-
um áætlunum fyrir aðra.
Ég hef heyrt ótal sögur af
hjálpsemi hans við sveitunga sína,
verklagni og útsjónarsemi frá
þeim tíma sem hann bjó á Lind-
arbrekku í Staðarsveit og skemm-
an hans var vettvangur viðgerða
og reddinga. Hann vildi einfald-
lega gera allt fyrir alla, það sann-
reyndi ég þegar ég kynntist hans
einstöku hjartahlýju og góð-
mennsku.
Ég hafði hlakkað til að dunda
með honum í bílskúrnum við
jeppabreytingar og kannski gera
upp gamlan Willis, það hefði nú átt
við okkur báða, en það gekk ekki
eftir. Þegar hann flutti suður og
settist að í Mosfellsbænum var
heilsan farin og þrekið þorrið, þá
var Hanna hans stoð og stytta,
það er lán að eiga slíka konu þegar
á reynir.
Ég kveð þig með þakklæti,
kæri tengdapabbi og vinur, þegar
þú heldur nú á vit nýrra ævintýra.
Gunnar.
Elsku afi minn, með hjarta úr
gulli og demöntum. Enginn gæti
sagt neitt annað um elsku afa
minn. Æðruleysi og hógværð
hann bar fram í fingurgóma. Hann
var þúsundþjalasmiður – ég man
hversu merkilegt og stórt mér
fannst það orð. En þar sem ég var
svo heppin að alast upp með afa og
ömmu hinum megin við götuna þá
sá ég það sjálf. Afi stóð alveg undir
þessu merkilega og stóra orði –
það var ekkert sem afi minn gat
ekki gert og ekkert sem afi vildi
ekki aðstoða mann með. Það sem
hann nennti að brasa með mér
þegar ég fékk hinar og þessar
hugmyndir. Núna er ég þó svo
lánsöm að eiga forláta ljós úr
ryðguðu röri sem varð á einum
degi svo miklu meira virði en ég
gat ímyndað mér.
Hann afi minn sagði svo margt í
þögninni. Hann var einn af þeim
stóru einstaklingum sem þurfa
ekki alltaf fjölda orða til að koma
tilfinningunum frá sér. Í ófá skipti
tók afi mig upp í gamla góða
Landrover-inn í hádeginu á leið-
inni framhjá skólanum. Orðin
voru ekki ýkja mörg, en við skild-
um hvort annað og töluðum bros-
andi saman í þögninni alla leiðina.
Það er sjaldfundið að eiga svoleið-
is samband og svo sterk tengsl.
Ég mun ávallt varðveita það og
geyma í hjarta mínu.
Guð sá að þú varst þreyttur
og þrótt var ekki að fá,
því setti hann þig í faðm sér
og sagði: „Dvel mér hjá“.
Harmþrungin við horfðum
þig hverfa á annan stað,
hve heitt sem við þér unnum
ei hindrað gátum það.
Hjarta, úr gulli hannað,
hætt var nú að slá
og vinnulúnar hendur
verki horfnar frá.
Guð sundur hjörtu kremur
því sanna okkur vill hann
til sín hann aðeins nemur
sinn allra besta mann.
(Þýtt Á.Kr.Þ.)
Æðri máttur hefur virkilega
þurft á þér að halda þarna uppi
enda eru örugglega flókin verk-
efni þar sem þarf að leysa og eru
lítið vandamál fyrir þig – enda
þúsundþjalasmiður.
Alparós – alparós
eðalblómið í haga.
Hvít sem mjöll – lífsins ljós
lýsir nætur og daga.
Blómið mitt blíða ég bið að þú,
blómgir haga þína.
Alparós – alparós
ættjörð blessaðu mína.
(Oscar Hammerstein,
þýðing: Flosi Ólafsson)
Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og hjartans þakkir fyrir
samveruna elsku afi minn. Minn-
ingarnar geymi ég í hjarta mínu.
Þín
Íris Ösp.
Þúsundþjalasmiðurinn hann
afi.
Þetta orð, þúsundþjalasmiður,
ert þú afi, í einu og öllu. Ég á alltaf
eftir að hugsa um þig þegar ég
heyri það. Ekkert var þér ofviða,
það var alltaf hægt að græja eða
laga hlutina. Enda var ekkert sem
þú áttir ekki af visku, fróðleik eða
verkfærum til að framkvæma
hlutina.
Þegar ég hugsa aftur til barn-
æskunnar. Hversu heppinn ég var
að fá að kynnast þér. Allar góðu
stundirnar sem við áttum, í skúrn-
um og á Lindarbrekku. Hvað ég á
margar minningar úr skúrnum í
Grenihlíðinni. Það var endalaust
verið að brasa eitthvað og alltaf
varstu tilbúinn að hjálpa ef þörf
var á. Ef það var ljós í skúrnum þá
trítlaði maður yfir og oftar en ekki
var verið að græja bílinn hennar
ömmu. Gleymi ekki hvað amma
bölvaði oft þegar hún var að bakka
úr heimkeyrslunni, gangurinn í
bílnum var aðeins of hraður eða of
mikill sjálfskiptivökvi á skipting-
unni. Allavega stökk hann af stað
og oft allt í pati, en amma náði allt-
af góðu lagi á þessu. Glottið hjá
þér var aldrei langt undan við
þessar aðstæður. Og hversu mik-
ils virði það var að hafa ykkur
hinumegin við götuna. Alltaf gat
ég og við systkinin komið yfir ef
það var enginn heima hjá okkur.
Það var líka margt sem ég lærði
af þér. Til dæmis að dæma fólk
aldrei fyrirfram, gefa því séns,
leyfa því að njóta vafans. Eftir það
er hægt að taka afstöðu hvort það
eigi samleið með manni eða ekki.
Það var líka ekki mikið stress í
kringum þig, öllu tekið með stök-
ustu ró. Það var æðislegt. Nær-
vera þín hafði alltaf róandi áhrif á
mig og það var yndislegt að fara
yfir veginn og geiminn með þér.
Mörg orð segja kannski ekki
meira en fá, en þessi fáu orð segja
oft mikið meira en mörg.
Ef maður getur litið á lífið sem
skólagöngu, þá sem maður rekst á
í gegnum lífið sem kennara og
hvað hægt er að læra af þeim þá
varst þú svo sannarlega einn af
þeim kennurum sem ég get litið
upp til og borið ótakmarkaða virð-
ingu fyrir. Þú varst mér sem ann-
ar faðir, lærifaðir.
Ég hefði óskað að sonur minn
Kári hefði náð að kynnast þér bet-
ur, þvílíkt gull af manni sem þú
varst.
Guð geymi þig og varðveiti, afi.
Hákon Ingi
Sveinbjörnsson.
Friðjón Jónsson
inn hjá afa. Í raun var það eins og
að koma inn í ævintýraheim,
lyktin svo framandi og góð af
sagi og lakki. Afi leyfði okkur
sem börnum að fara oft í skúrinn
en um leið og við höfðum aldur
eða þroska til fengum við að
negla niður nokkra nagla í spýtu-
bút undir hans leiðsögn. Svo voru
naglarnir bara dregnir upp og
sami leikur hófst að nýju viku
síðar. Seinna meir fengu langafa-
börnin að prufa þetta skemmti-
lega sunnudagssport. Skúrinn
var athvarf afa og þar eyddi hann
góðum stundum í að laga borð,
hillur, stóla eða allt það sem okk-
ur datt í hug að draga inn í skúr-
inn til að biðja um viðgerð á. Afi
sýndi okkur hversu óendanlega
þolinmæði þyrfti til að fá gamalt
og lúið borðstofuborð til að verða
sem nýtt með rennisléttu og fal-
legu yfirborði eftir margar,
margar lakkumferðir. Enda
pensillinn alltaf sá sami, búinn að
fylgja afa gegnum áratugi. Vel
hreinsaður eftir hverja notkun.
Öll húsgögn sem hann gerði upp
voru ævinlega merkt vandlega
með dagsetningunni og upphafs-
stöfunum JKÁ. Við höfum öll
haft gott af því að komast í skúr-
inn og læra þessi vönduðu vinnu-
brögð. Í vinnu í Ísal og við und-
irbúning að sveinsprófi lærðum
við margt af afa og erum honum
ævinlega þakklát fyrir.
Ógleymanleg verða fimmtu-
dagskvöldin en þá hittumst við í
Hæðarbyggðinni því ekkert var
sjónvarpið og hélst sá siður þrátt
fyrir breytingar á dagskrá. Að-
fangadag áttum við alltaf saman
þar en stundum var biðin löng í
kirkjunni á undan og þá var gott
að hvíla augun og slaka á með
afa. Rúntinn fórum við oft með
afa og þá helst niður Laugaveg-
inn og bryggjan var upphaf og
endir allra skemmtilegra bíl-
ferða.
Þökkum afa Jóa fyrir að gera
líf okkar skemmtilegra og fyrir
allar góðu stundirnar en allar
stundir með honum voru góðar
því afi var aldrei reiður og þrátt
fyrir súran svip þá er allt í lagi
afi.
Marta María, Hjördís
Ýrr og Jóhann Böðvar.
Okkur systkinin langar að
minnast mágs okkar Jóhanns
Árnasonar, eða Jóa hennar Siggu
systur. Eftir 65 ára samfylgd er
margs að minnast. Áður en við
fluttum til Reykjavíkur frá Pat-
reksfirði þá stóð heimili Siggu og
Jóa í Njörvasundi okkur alltaf
opið til lengri eða skemmri dval-
ar.
Jói var ákaflega vandvirkur
smiður og mikið snyrtimenni og
bar húsið þeirra og heimili þess
fagurt vitni. Jói mágur var
heimakær og vildi helst vera úti í
skúr að smíða og dytta að hlut-
um. Hann var glaðlyndur og
hafði gaman af að gantast við
okkur. Það lýsir honum þegar
hann hringir heim til sín úr
vinnunni og spyr hvort verið væri
að auglýsa eftir herbergi, Hrefna
sem búið hafði hjá þeim Siggu
eftir að hún flutti til Reykjavíkur
hafði þá auglýst eftir herbergi.
Eftir að hafa spurt spurninga
sem leigusali vildi fá svör við áð-
ur en hann leigir út frá sér, segir
hann að þetta sé á Séstvallagötu
9. Hrefna spyr hvar hún sé í
bænum, Jói segir að hún sé á bak
við elliheimilið Grund, en svo
sprakk hann úr hlátri þegar hann
heyrir að unga mágkonan trúir
honum. Við munum minnast
glaðlega, fallega mágs okkar með
hlýju.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku Sigga, Laufey, Árni,
Kristján og fjölskyldur, innilegar
samúðarkveðjur.
Ragna, Hrefna, Þórir.
✝
Elskuleg systir okkar og mágkona,
ÞÓREY SIGURÐARDÓTTIR,
Holtsgötu 24,
Reykjavík,
lést á Elliheimilinu Grund sunnudaginn
11. nóvember.
Útförin fer fram frá Neskirkju þriðjudaginn
20. nóvember kl. 13:00.
Lilja Sigurðardóttir,
Sigurjón Sigurðsson, Guðbjörg Elentínusardóttir,
Kristinn Sigurðsson, Erna Gunnarsdóttir.