Morgunblaðið - 19.11.2012, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. NÓVEMBER 2012
✝
Ástkær sambýliskona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
MARGRÉT H. JÓHANNSDÓTTIR,
Presthúsabraut 30,
Akranesi,
áður Meðalholti 9,
Reykjavík,
lést föstudaginn 9. nóvember á Sjúkrahúsi
Akraness.
Útför hennar fer fram frá Háteigskirkju í Reykjavík þriðjudaginn
20. nóvember klukkan 13.00.
Þorkell Kjartansson,
Ása Sigurlaug Halldórsdóttir, Einar Óskarsson,
Rakel Katrín Guðjónsdóttir,
Halldór Pétursson, Mari Martínsen.
✝ Valdimar Hilm-arsson fæddist
í Reykjavík 14.
mars 1957. Hann
lést á Landspítal-
anum 12. nóv-
ember 2012.
Foreldrar hans
eru Guðjóna Valdi-
marsdóttir og
Hilmar Höskulds-
son. Fósturfaðir
Valdimars er Grét-
ar Friðleifsson. Systkini Valdi-
mars eru: 1) Höskuldur Hilm-
arsson, kvæntur Oddfríði
Ingvadóttur. Þau eiga þrjú
börn og tvö barnabörn. 2) Þór
Ingi Hilmarsson, sambýliskona
hans er Elzbiet Konkol. Hann á
einn son. 3) Krist-
jón Grétarsson,
kvæntur Nínu Þór-
arinsdóttur. Þau
eiga tvö börn. 4)
Gréta Grétars-
dóttir, gift Davíð
Jóni Kristjánssyni.
Þau eiga þrjá syni.
Valdimar var
ókvæntur og barn-
laus. Eftir skyldu-
nám vann hann
ýmis störf, lengst af við sjó-
mennsku. Síðustu átta árin
starfaði hann á rannsóknar-
skipum Hafró.
Útför Valdimars fer fram frá
Neskirkju í dag, 19. nóvember
2012, og hefst athöfnin kl. 15.
Elsku Valdi minn, þegar ég
sat hjá þér síðustu stundirnar í
þínu lífi og þú barðist við hvern
einasta andardrátt, flaug margt
í gegnum hugann. Þú varst
frumburður minn og einstak-
lega fallegt barn. Þú varst fljót-
ur að komast á legg og alltaf
mjög duglegur og sjálfbjarga,
sem hélst fram á síðustu
stundu. Eftir að þú varst orð-
inn fullorðin og farinn að heim-
an hittumst við oft ekki lengi.
T.d. vegna vinnu þinnar, en
alltaf gafstu þér tíma til að
hringja í mömmu, eða múttu
eins og þú sagðir alltaf.
Ég trúi því að þér líði vel
núna, og við hittumst síðar,
elsku strákurinn minn.
Ég kveð þig, hugann heillar
minning blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Þín
mamma.
Mig langar að minnast Valdi-
mars bróður míns, sem lést fyr-
ir aldur fram 12. nóvember sl. í
nokkrum orðum.
Valdi var 14 árum eldri en ég
og þegar ég var að komast til
vits, þá er hann í þann mund að
fara að heiman. En þó að ald-
ursmunurinn væri þó nokkur
skipti það ekki máli og hann
átti alltaf sérstakan stað í
hjarta mínu.
Valdi var harður nagli og
sjóari í húð og hár. Hann kunni
að lifa lífinu og ferðaðist mikið í
gegnum tíðina, en hann kaus
það frekar en að eyða tíma og
efnum í dauða hluti. Þegar ég
var barn, var alltaf svo spenn-
andi þegar Valdi kom heim frá
útlöndum, sólbrúnn og sætur,
kannski í snjóhvítum hlýrabol
og nýjum rúskinnsjakka, eitt-
hvað svo töff og flottur. Og litla
systir alveg með stjörnur í aug-
um. Hann kom alltaf með eitt-
hvað fallegt og spes til að gefa
mér, alltaf eitthvað spennandi
og pínu öðruvísi, samt svo flott.
Núna síðustu ár hefur hann
alltaf komið heim til mín og
fjölskyldu minnar á aðfanga-
dag. Honum líkaði það vel og
hafði gaman af því að ræða
enska boltann við strákana
mína og spila með þeim tölvu-
leiki. Við gátum ekki annað en
brosað út í annað þegar hann
var hérna síðast, þá dró hann
sig til hlés og lokaði sig af með
strákunum og fór í tölvuna, en
svona var Valdi. Hann var aldr-
ei mikill veislumaður og leið
ekki vel í miklu skvaldri.
Valdi var mikið snyrtimenni
og vildi alltaf hafa allt hreint í
kringum sig. hann var alltaf
hreinn, nýklipptur og nýrakað-
ur. Þegar hann keypti sér föt
eða eitthvað þá var það alltaf
vandað og helst eitthvað flott
merki.
Það var mikið áfall þegar
Valdi veiktist, en þvílíka þraut-
seigju og kjark hef ég aldrei
séð, þar kom fram harði nagl-
inn sem tók þessu með mikilli
reisn og æðruleysi. Hann var
svo jákvæður og duglegur og
ætlaði að sigrast á þessu. En
honum hefur greinilega verið
ætlað annað hlutverk annars-
staðar. Við fjölskyldan erum
svo þakklát fyrir það að þetta
tók fljótt af, úr því sem komið
var, og ég veit að hann hefði
verið það líka.
Núna sé ég hann fyrir mér
einhvers staðar á suðrænni sól-
arströnd, lausan við allar þján-
ingar, með Bob Marley á fón-
inum eða kannski bara Live,
kaldan á kantinum og samein-
aður gömlu félögunum sem
fóru líka of snemma.
Guð gefi okkur styrk í sorg-
inni.
Minning um góðan dreng lif-
ir í hjörtum okkar.
Þín systir,
Gréta.
Mörg okkar hafa gleymt því
að það einfalda í lífinu er það
sem mestu máli skiptir.
Oft flækjum við líf okkar
með áherslu á veraldlega muni,
gleymum okkur í asa hvers-
dagsins og gefum okkur ekki
tíma til að staldra við og sjá
hvað það er sem raunverulega
gefur lífinu gildi.
Valdi bróðir féll frá langt
fyrir aldur fram. Fyrir okkur
fjölskylduna og alla aðra kom
andlát hans eins og þruma úr
heiðskíru lofti. Enginn átti von
á þessu, hvað þá að baráttan
tæki svona stuttan tíma.
Valdi háði snarpa hatramma
baráttu við andstæðing sem
engu eirir. Þrátt fyrir hetjulega
frammistöðu laut hann í lægra
haldi.
Þegar þetta er skrifað er það
bæði sárt en samt hugljúft að
rifja upp í fáum orðum sam-
skipti okkar og lífshlaup hans.
Ég man eftir Valda sem
stóra bróður í allri þeirri merk-
ingu. Sem stráklingur bar ég
oft á tíðum óttablandna virð-
ingu fyrir honum. Hann var
myndarlegur, vel af guði gerð-
ur og hafði fas og fyrirkomu
sem alvöru töffurum sæmir.
Hann var töffari að eðlisfari
sem sýndi sig best þegar bar-
áttan hófst.
Ég kynntist Valda betur
þegar ég komst til vits og ára,
enda ellefu ár á milli okkar. Ég
man sem krakki hvað ég var
ánægður þegar ég mátti koma
heim til hans í Keflavík og fá að
taka upp á spólu nokkur lög.
Valdi átti geysilega stórt safn
af hljómplötum og flottustu
græjur sem sést höfðu á Suð-
urnesjum í þá daga. Vinskapur
okkar jókst með árunum og
þróaðist í gagnkvæma vináttu
og traust. Hann hélt uppá
marga góða tónlistarmenn og
hlustaði á allskyns tónlist, Bob
Marley er þar örugglega mjög
ofarlega, þannig man ég alla-
vega eftir því og margir textar
Marleys eiga á einhvern hátt
mjög vel við Valda.
Í gegnum árin áttum við
margar góðar stundir saman.
Þegar ég flutti á Keilugrand-
ann við hlið Valda sem bjó á
Rekagranda urðu samveru-
stundirnar fleiri. Dóttur minni,
þá um 5 ára, leiddist ekki að
fara til Valda frænda og sníkja
nammi og kók, yfirleitt dró hún
vinkonu sína með sér. Ósjaldan
hringdi Valdi á laugardögum og
tilkynnti að þær tvær væru hjá
honum í góðu yfirlæti. Það
sýndi mér að töffarinn var með
stórt og barngott hjarta.
Hann var lengi á togurum
hjá Granda en síðustu 8 árin
var hann á Bjarna Sæmunds-
syni hjá Hafrannsóknastofnun.
Hann kunni vel við sig þar og
átti góða félaga um borð. Hann
eignaðist marga góða vini og
kunningja í gegnum sjó-
mennskuna, sumir eru fallnir
frá, einnig fyrir aldur fram,
hann hittir þá núna. Valdi var
einnig eldharður KR-ingur og
hélt með Liverpool í ensku
deildinni. Hann horfði mikið á
boltann, hafði mikinn áhuga og
vissi ótrúlega margt um þessa
hluti.
Valdi sýndi ótrúlegan hetju-
skap og æðruleysi þegar leið á
veikindin. Hann ætlaði að berj-
ast, hann ætlaði að sigra og
sagði eitt sinn við mig á sjúkra-
húsinu að hann hefði ekki tíma
í „þetta“. Kvartaði undan því
hvað það væru margir sjúkling-
ar allt í kringum sig, töffari.
Valdi, ég á eftir að sakna þín
mikið. Þú skildir eftir djúp spor
hjá mér og þú munt aldrei
gleymast.
Kristjón (Kiddi) litli bróðir.
Það er ótrúlegt til þess að
hugsa að Valdi bróðir sé farinn.
Það eru ekki nema sex vikur
síðan hann greindist með
krabbamein og þrátt fyrir mik-
inn baráttuvilja varð hann að
lúta í lægra haldi.
Þegar ég settist niður og fór
að hugsa til baka þá rifjast upp
allar góðu stundirnar sem við
bræður áttum saman í sveitinni
hjá honum Valda afa á Kol-
þernumýri. Áður en lagt var af
stað, fór mamma með okkur til
rakarans sem sá um að burst-
aklippa okkur, nýir gúmmískór
keyptir og nýjar heimaprjón-
aðar lambúshettur hafðar með,
svo okkur yrði ekki kalt á skall-
anum.
Það var alltaf líf og fjör í
sveitinni, enda vorum við
atorkumiklir drengir, sem
fannst það mikið ævintýri að fá
að taka þátt í hinum ýmsu
sveitastörfum. Að sjá lömbin
fæðast að vori, heyskapurinn,
fá að sitja á hesta-
rakstrarvélinni. Ekki má
gleyma græna Deutz-traktorn-
um sem sá um að draga heysát-
urnar að hlöðu.
Kofasmíðin var líka í gangi
mörg sumur og þar sem Valdi
var stóri bróðir kom það í hans
hlut að stýra verkinu. Afi karl-
inn var ekki alltaf öfundsverður
þegar kom að háttatíma, þá
upphófst stundum koddaslagur
og afinn þurfti að koma og
sussa á okkur.
Eftir að við urðum fullorðnir
minnkuðu samverustundirnar,
en það var alltaf gott að hitta
Valda við hin ýmsu tækifæri
hjá fjölskyldunni og þá var
húmorinn aldrei langt undan.
Valdi minn, nú ertu kominn
til Valda afa sem hefur tekið
vel á móti þér ef ég þekki hann
rétt, með Frónkexi og kaldri
mjólk. Ég sé ykkur fyrir mér
saman við fallegt vatn með
veiðistöngina eða leggja net og
njóta augnabliksins.
Með hlýrri kveðju,
Höskuldur Hilmarsson.
Til Valda.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hjartans kveðja.
Ólöf frænka.
Valdimar
Hilmarsson
HINSTA KVEÐJA
Nú er komið að kveðju-
stund minn ástkæri bróðir.
Það er merkilegt hvað
dauðinn kemur manni á
óvart. Þú kvaddir þennan
heim alltof fljótt.
Elsku Valdi, ég trúi því
að þú sért kominn á góðan
stað og munir taka vel á
móti okkur hinum þegar
þar að kemur.
Þinn einlægi bróðir,
Þór Ingi Hilmarsson.
Mig langar í fáum orðum að
minnast Benedikts föðurbróður
míns sem nú hefur kvatt þennan
heim. Benni, Inger og börnin
þeirra eru nátengd bernsku minni
og minningum. Bræðurnir pabbi
og Benni byggðu saman húsið við
Safamýri 85 og þar bjuggu fjöl-
skyldurnar í einstaklega góðu
sambýli, öll mín helstu mótunarár.
Samgangur milli hæða var mikill
og samkomulag gott. Sérstaklega
eru mér minnisstæð aðfangadags-
kvöldin þar sem öll fjölskyldan
sameinaðist og bræðurnir birtust í
hlutverki jólasveinanna með alla
pakkana og dansað var í kringum
jólatréð. Hélst þessi siður innan
fjölskyldunnar á meðan húspláss
leyfði og gott betur, en þegar fjöl-
skyldurnar stækkuðu tók þetta á
sig aðra mynd. Föðurbræður mín-
ir hafa t.d. komið til okkar í Þor-
Benedikt Bjarni
Sigurðsson
✝ BenediktBjarni Sigurðs-
son fæddist í
Reykjavík 9. októ-
ber 1923. Hann and-
aðist á Hjúkrunar-
heimilinu Mörk 27.
október 2012.
Benedikt Bjarni
var jarðsunginn frá
Fossvogskirkjunni í
Reykjavík 9. nóv-
ember 2012.
láksmessuskötu í
bráðum 20 ár og oft
höfum við átt stór-
skemmtileg áramót
saman. Benni var
einstakt ljúfmenni,
hann umvafði fjöl-
skyldu sína hlýju,
kærleika og sannri
vináttu. Hann hélt
uppi þeim sið að
halda ræður við öll
tækifæri og skapaði
með því ómetanlega hefð sem veitt
hefur svo mörgum gleði í gegnum
tíðina. Ein af mörgum frábærum
ræðum Benna sem er mér minn-
isstæð, hélt hann í innflutnings-
boði okkar á Kjartansgötu 1. Þar
sagði hann sögu fjölskyldna okkar
Óskars, sem byggðu húsin nr. 55
og 57 við Bergstaðastræti. Gerði
hann skemmtilega grín að því
hvað ég hefði þvælst mikið um
heiminn að leitað mér að manni í
stað þess að taka strax stefnuna
yfir Bragagötuna þar sem manns-
efnið beið. Þessi saga er aðeins lít-
ið dæmi um þann fína og ljúfa
húmor sem Benni hafði og náði
svo vel að miðla til annarra á sinn
snjalla hátt.
Kæru frændsystkini, Ása, Jói
og Anna María, ég votta ykkur öll-
um og fjölskyldum ykkar mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Jóhanna Björnsdóttir.
Elsku afi minn er nú falllinn
frá.
Afi var svo miklu meira en
bara afi minn. Hann var einn af
mínum bestu vinum sem ég gat
alltaf leitað til. Ég var svo lán-
samur að fá að búa hjá ömmu og
afa um tíma þegar ég var barn, og
er sá tími mér mjög minnisstæð-
ur og dýrmætur. Á þeim tíma
urðum við afi mjög góðir vinir og
áttum skemmtilega tíma saman.
Afi var mikill áhugamaður um
fótbolta og fátt þótti mér
skemmtilegra en þegar afi og
amma buðu mér með sér á völl-
inn. Afi og amma voru líka mikið
spilafólk og þau voru ekki fá
kvöldin sem setið var við eldhús-
borðið í Krummahólunum og spil-
að á spil. Við afi áttum líka okkar
sérstaka dag saman, því báðir
komum við í þennan heim hinn
15. júlí. Og í gegnum árin höfum
við alltaf, hvar í heiminum sem
Kristján Karl
Pálsson
✝ Kristján KarlPálsson fædd-
ist í Reykjavík 15.
júlí 1933. Hann lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 4. nóvember
2012.
Útför Kristjáns
fór fram frá Graf-
arvogskirkju 9.
nóvember 2012.
við höfum verið, haft
samband hvor við
annan á þessum
degi. Nú síðustu
fjögur árin höfum
við verið mikið í
Skype-sambandi,
þar sem við búum
ekki í sama landi.
Hafa Embla og Ask-
ur verið ákaflega
glöð að fá að tala við
og sjá langafa sinn
reglulega og spjalla um hitt og
þetta, því að það skipti þig
kannski ekki miklu máli um hvað
var rætt heldur bara það að við
vorum saman, þó svo það væri í
gegnum tölvu. Ég var svo hepp-
inn að fyrir þremur vikum kom
ég til Íslands og fékk að eiga með
þér dýrmætan tíma í eina viku, þá
vorum við saman alla morgna og
spjölluðum um lífið og tilveruna,
þennan tíma sem við áttum sam-
an kem ég til með að varðveita að
eilífu og hlakka til að hitta þig aft-
ur þar sem þú ert nú. Ég gleymi
ekki því sem þú sagðir við mig áð-
ur en ég kvaddi þig í hinsta sinni
og geymi það í hjarta mínu.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Pétur Þór Hafþórsson.
Elsku tengdapabbi, nú ert þú
farinn frá okkur alltof fljótt eftir
baráttu við erfið veikindi. Við
kynntumst fyrir rúmum tíu árum
þegar við Jói byrjuðum að vera
saman. Ég verð þér ævinlega
þakklát fyrir að við fengum að búa
hjá þér í nokkra mánuði á háskóla-
árunum, en þá áttum við margar
góðar stundir saman. Strákarnir
okkar Jóa fengu því miður alltof
stuttan tíma með þér og langar
okkur því að kveðja þig með þessu
ljóði:
Páll Þorsteinn
Jóhannsson
✝ Páll ÞorsteinnJóhannsson
fæddist á Siglufirði
5. október 1948.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
31. október 2012.
Útför Páls fór
fram frá Fríkirkj-
unni í Hafnarfirði
14. nóvember
2012.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og
bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda
viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem
ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíldu í friði, elsku tengda-
pabbi og afi.
Heiða Ösp Kristjánsdóttir,
Kristján Breki Jóhannsson
og Patrekur Brimar
Jóhannsson.