Morgunblaðið - Sunnudagur - 23.12.2012, Blaðsíða 14

14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23.12. 2012
Á
fullu í 40 ár er ævi-
saga Árna Samúels-
sonar, sem Sigurgeir
Orri Sigurgeirsson
skráir. Árna má með
sanni kalla bíókóng Íslands en
hann stofnaði Sambíóin, en bíóin
eru þrjú í Reykjavík og síðan eru
þau á Akureyri og í Keflavík.
Spurður um ævisöguna segir
Árni: „Ég hef áður verið beðinn um
að segja ævisögu mína en hafnaði
því boði. Nú fannst mér hins vegar
vera rétti tíminn og ég er afar
ánægður með bókina. Ég er líka
mjög sáttur við lífshlaupið. En tím-
inn hefur liðið fljótt, sérstaklega
síðustu tuttugu ár. Það eru alltaf
að koma jól.“
Mér skilst að þú sért á miklum
ferðalögum vegna vinnu þinnar.
„Ég er nokkuð mikið á ferðalög-
um, hef til dæmis síðustu áratugi
farið árlega á kvikmyndahátíðina í
Cannes og er mikið úti í Los Ang-
eles þar sem ég er á fundum og
skoða kvikmyndir. Við hjónin fest-
um kaup á íbúð þar fyrir tuttugu
árum og erum á mjög góðum stað í
borginni. Okkur líður mjög vel í
Los Angeles en ég er svo mikill Ís-
lendingur í mér að ég get aldrei
verið lengur þar en í þrjár til fjórar
vikur. Þá segi ég: Ég er farinn
heim! Toppurinn á öllum ferðum
erlendis er að koma heim. Eina
flugfélagið í heiminum sem segir:
„Velkomin heim“ þegar lent er er
Icelandair.“
Albert bjargar málum
Af hverju fórstu í kvikmynda-
húsrekstur?
„Þetta byrjaði allt með bíóhúsinu
í Keflavík. Guðný, konan mín, er
frá Keflavík og afi hennar, Eyjólfur
Ásberg, byggði Nýja bíó í Keflavík
1945, sem var mikið þrekvirki á
þeim tíma. Þegar Eyjólfur féll frá
tóku tengdaforeldrar mínir við
rekstrinum þar til tengdafaðir minn
féll frá 1967 og bróðir Guðnýjar,
Eyjólfur, féll frá sama ár. Þá kom
ég inn í kvikmyndabransann. Ég
hef haft áhuga á kvikmyndum síð-
an ég var strákpolli og fór alltaf í
bíó á laugardögum.“
Þú stofnaðir fyrsta Sambíóið sem
var opnað 1982, sem hlýtur að hafa
verið nokkuð áhætta. Þú varst með
fjölskyldu. Hugsaðir þú út í að
þetta gæti allt farið mjög illa?
„Já, ég var búinn að velta þessu
mikið fyrir mér. Það var laus lóð í
Álfabakka en þegar keppinautarnir
í bíóbransanum fréttu að ég ætlaði
að sækja um þá lóð sóttu þeir um
hana líka. Ég fór á stúfana og
heimsótti Albert Guðmundsson nið-
ur á þing. Hann sagðist myndu
hjálpa mér eins og hann gæti.
Hann gekk í málið af miklum krafti
og kom því í gegn að ég fékk lóðina
úthlutaða. Hann hringdi í mig og
sagði: „Leiknum er lokið.“ „Hvern-
ig fór hann?“ spurði ég. „Hann fór
3-2 fyrir okkur,“ svaraði hann. Það
sem gerði víst útslagið var að allir
sem sóttu um lóðina voru spurðir
hvenær þeir myndu hefja fram-
kvæmdir. Ég var fertugur og fullur
af hugmyndum og svaraði nokkuð
djarft: „Strax.“ Hinir sögðust geta
byrjað eftir ár. Það var vegna
þessa svars sem ég fékk lóðina.
Þeir sem voru fyrir á kvik-
myndahúsamarkaðnum voru sof-
andi á verðinum. Þeir fengu mynd-
irnar seint, þær voru tveggja ára
gamlar eða eldri þegar þær loks
komu hingað. Þeir fóru aldrei að
heimsækja menn í Hollywood held-
ur höfðu samskipti við umboðs-
menn í Evrópu. Ég vissi að ég ætti
að geta fengið myndirnar nýjar
hingað til lands og taldi að það
myndi auka kvikmyndaaðsókn. Ég
mat það einfaldlega þannig að lík-
urnar væru með mér. Þess vegna
þorði ég að demba mér út á mark-
aðinn þótt það væri 100 prósent
verðbólga hér á landi.
Við hjónin fórum til Hollywood
árið 1978, vorum blaut bak við eyr-
un og höfðum aldrei komið til
Bandaríkjanna áður. Við heimsótt-
um þar lítil kvikmyndafyrirtæki og
áttum viðskipti við þau og fengum
ágæt tilboð því enginn frá Íslandi
hafði komið til þeirra áður. Þessi
samskipti þróuðust síðan þannig að
mér tókst að ná samningum við
stór kvikmyndafélög í Hollywood.
Við fengum myndirnar sendar til
okkar nýjar og það skipti öllu máli.
Þegar við hófum rekstur var víd-
eóvæðingin að hefjast og allir héldu
að bíómenningunni myndi hnigna.
Það gerðist ekki. Góð kvikmynd fer
alltaf fyrst í kvikmyndahús og fólk
vill sjá hana þar. Bíóin eru orðin
tæknivædd og fólk vill sjá myndir á
stóru tjaldi. Minn rekstur hefur
gengið ágætlega enda hefur Ísland
alltaf verið gott bíóland. Við höfum
boðið bíógestum upp á góða að-
stöðu. Egilshöllin er til dæmis eitt
besta bíó í heimi í dag. Menn sem
voru að vinna að erlendum stór-
myndum hér í sumar, Noah og
Oblivion, komu í það bíó og sögðu
það eitt það besta sem þeir hefðu
komið í.“
Í boðum hjá stórstjörnum
Þú hefur hitt margar stórstjörnur í
ferðum þínum til Hollywood.
Finnst þér alltaf jafnspennandi að
hitta stjörnurnar?
„Í byrjun var mjög spennandi að
hitta stórstjörnur, eins og til dæmis
John Travolta skömmu eftir að
hann lék í Saturday Life Fever, og
vera í partíi heima hjá Barböru
Streisand. Hjá Streisand var sushi-
veisla og þar voru um fjörutíu
manns. Þá var Streisand gift Jon
Peters, hárgreiðslumeistara sínum.
Hún lenti í rifrildi við hann í boð-
inu og þau læti voru ekkert smá-
ræði.
Fólk eins og Streisand býr í höll-
um. Ég hef verið í boðum í nokkr-
um slíkum húsum. Íburðurinn er
ólýsanlegur. Það er hins vegar
þannig að eftir smátíma hættir
maður að kippa sér upp við að hitta
frægt fólk. Sumir af þessum frægu
leikurum eru ágætir, aðrir eins og
stöðugt rigni upp í nefið á þeim.“
Hver er viðkunnanlegasta stór-
stjarnan sem þú hefur hitt?
„Kevin Spacey er mjög viðkunn-
anlegur og alþýðlegur. Jon Voight
sömuleiðis. Þeir tveir finnst mér
bera nokkuð af. Svo er rétt að
nefna Jake Gyllenhaal sem ég
kynntist fyrir tveimur árum. Hann
er mikill fyrirtaksmaður.“
Ég hlýt að spyrja bíómann eins
„Minn rekstur hefur gengið
ágætlega enda hefur Ísland
alltaf verið gott bíóland,“
segir Árni Samúelsson.
Það eru
alltaf að
koma jól
ÆVISAGA ÁRNA SAMÚELSSONAR, BÍÓKÓNGS ÍSLANDS, ER
KOMIN ÚT. Í VIÐTALI RÆÐIR ÁRNI UM KVIKMYNDIR OG
KYNNI AF STÓRSTJÖRNUM, TRÚ Á ÆÐRI MÁTT OG FRAM-
HALDSLÍF OG FAGNAR ÞVÍ AÐ HAFA VERIÐ EDRÚ Í 30 ÁR.
Kolbrún Bergþórsdóttir kolbrun@mbl.is
Svipmynd