Morgunblaðið - 03.01.2013, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. JANÚAR 2013
✝ Auðunn Blön-dal fæddist á
Sauðárkróki í
Skagafirði 24. nóv-
ember 1936. Hann
lést á líknardeild
LSH í Kópavogi 21.
desember 2012.
Foreldrar hans
voru Valgard Blön-
dal, f. 2.7. 1902, d.
2.11. 1965, og Jó-
hanna Árnadóttir
Blöndal, f. 18.9. 1903, d. 29.6.
1988. Systkini hans voru: 1)
Kristján Þórður Blöndal, f. 9.9.
1927, d. 22.9. 1956. 2) Árni Á.
Blöndal, f. 31.5. 1929, kvæntur
Maríu Kristínu S. Gísladóttur, f.
4.8. 1932. 3) Hildur Sólveig
Blöndal, f. 27.8. 1932, d. 22.11.
1981, gift Stefáni Magnússyni,
börn þeirra eru Valgarð Stef-
dís Anja Gunnarsdóttir og Kar-
ítas Eva Gunnarsdóttir. 2) Auð-
unn Blöndal, f. 8.7. 1980. 3)
Dagbjört Blöndal, f. 7.2. 1985.
Valgarð Blöndal á tvö börn: 1)
Ólu Sveinbjörgu Blöndal, f. 12.6.
1996, með fyrrverandi maka sín-
um Regínu Ólafsdóttur, f. 10.4.
1963. 2) Val Blöndal, f. 14.9.
2004, með fyrrverandi eig-
inkonu sinni Anong Suliman, f.
18.12. 1977. Auðunn giftist Guð-
rúnu Jónu Sigurjónsdóttur, f.
16.10. 1936, leiðir þeirra skildu.
Góð vinkona Auðuns sem reynd-
ist honum afar vel er Valgerður
Valdimarsdóttir, f. 29.8. 1932.
Dóttir hennar Hjördís Hilm-
arsdóttir, f. 17.1. 1963, reyndist
Auðuni einnig mjög vel sem og
dóttir Hjördísar, Íris Valsdóttir,
f. 4.3. 1992, en Auðunn leit
ávallt á Írisi sem eitt af barna-
börnum sínum.
Útför Auðuns fór fram frá
Hvítasunnukirkjunni Fíladelfíu
2. janúar 2013.
ánsson, Magnús
Þór Stefánsson,
Þröstur Stefánsson
og Jóhanna Stef-
ánsdóttir. 4)
Álfheiður Boucher-
Laufer, f. 12.5.
1934.
Auðunn kvæntist
Ólu Sveinbjörgu
Jónsdóttur, leiðir
þeirra skildu. Sam-
an eignuðust þau
tvo syni: 1) Kristján Blöndal, f.
1.1. 1957, maki Hjördís Sig-
urjónsdóttir, f. 26.4. 1957. 2)
Valgarð Blöndal, f. 14.1. 1960.
Kristján Blöndal á þrjú börn
með fyrrverandi eiginkonu sinni
Hafdísi Sveinsdóttur, f. 1.6.
1958: 1) María Blöndal, f. 20.5.
1976, gift Gunnari Árnasyni, f.
20.1. 1970. Börn þeirra eru Haf-
Mikið er sárt að kveðja hann
elsku afa minn. Ég held að honum
sé best lýst með einmitt þessu orði
„afi“. Hann reyndist mér svo ótrú-
lega vel þegar ég var lítil stelpa,
var eins og klettur sem ávallt var
hægt að treysta á. Það var alltaf
jafn gaman að vera hjá ömmu og
afa, þar var ekkert sjónvarp, eng-
inn sími, engin leikföng, bara við
þrjú og jú ekki má gleyma hund-
inum Krulla sem afi sagði alltaf að
hefði verið einstakur hundur. Þar
var alltaf nóg að gera, við sungum
mikið en hann afi gat, að því er
virtist, spilað á öll hljóðfæri.
Hann sagði líka bestu sögurnar
og það jafnaðist fátt á við að liggja
hjá afa og hlusta á hann skálda
sögurnar án fyrirhafnar. Fram-
haldssagan um Línu entist í mörg
ár og var uppáhalds sagan mín.
Það voru smíðaðar kirkjur úr
klemmum, biblían lesin og beðið
til Guðs, rúntað um landið á
„Rúbbanum“ og plattar seldir,
sem var algjört ævintýri fyrir litla
stúlku. Það var farið á Kotmót í
Kirkjulækjarkoti sem ekki var
minna ævintýri og farið á sam-
komur og stundum tekið lagið fyr-
ir söfnuðinn en þá sungum við og
afi spilaði á gítar og samdi jafnvel
lagið.
Þegar afi og amma heimsóttu
okkur fjölskylduna var farið út í
fótbolta en það var mikið sport
enda ekki margir krakkar sem
gátu státað af því að eiga svona
hressa afa og ömmu. Afi var líka
lunkinn á skautum og ég man svo
vel eftir því þegar hann fór fyrir
mig í flikk flakk, það vakti ekki
litla aðdáun. Já honum afa mínum
var ýmislegt til lista lagt enda var
ég sannfærð um það að hann gæti
allt. Hann reyndist líka yndislegur
langafi, enda með eindæmum
barngóður og mikið munum við
sakna þess að fá hann í heimsókn
hingað til okkar. Það var sama
hvað við buðum honum upp á, allt-
af var það mesta veisla sem hann
hafði komið í, já það þurfti ekki
mikið til að gleðja hann afa minn.
Veikindunum tók hann af ótrúlegu
æðruleysi. Ég heyrði hann aldrei
kvarta, hann sagði alltaf að honum
liði vel og fyndi ekkert til en tók
það jafnframt fram að hann væri
tilbúinn að fara þegar þar að kæmi
og hann óskaði þess að það yrði
ekki sorgarstund heldur gleði þar
sem góður Guð hefði lofað honum
að ná þessum aldri með allgóða
heilsu til þessa. Það er erfitt að
verða við þeirri bón þar sem hans
er sárt saknað en minningarnar
um yndislegan afa og langafa lifa.
Fallið lauf
undir fótum mér.
Minningin dauf
er það sem óttast ég
ég lýt höfði er ég hugsa þýtt um þig.
Og líkt og fallið lauf færist kuldinn um
mig.
Minning þín
stendur eftir hér.
Er vindur hvín
finnst ég heyr’í þér.
Það er sárt að kveðja elsku hjartans
vinur minn
en með þungum harm ég kveð þig um
sinn.
Ég hugs’um þig og ég sé
minningar sem elska ég
og sama hvert ég mun fara veit ég
að þú vakir yfir mér, þú vakir yfir mér.
Fallið lauf
er fokið burt
það þögnina rauf
þó svo smátt og þurrt
en það mun skilja sporin eftir sig
þegar fellur lauf, þegar fellur lauf,
þegar fellur lauf sé ég þig.
(Sverrir Bergmann.)
Hvíldu í friði, elsku afi minn, ég
veit að góður Guð hefur tekið vel á
móti þér.
Saknaðarkveðja, þín
María (Maja).
Hverfulleiki tilverunnar birtist
í hinum ýmsu myndum og á
stundu sem þessari, hugsum við
um tilurð alls. Fyrir tæpum tveim-
ur áratugum kynntumst við Auð-
uni Blöndal. Hann kom inn í fjöl-
skylduna okkar eins og boðberi
hins góða af himnum ofan. Börnin
okkar voru lítil þegar afi þeirra í
Garðabæ dó langt um aldur fram.
Amma Valla kynntist Auðuni fá-
einum árum síðar og hann tók það
hlutverk að sér að verða afi
barnanna okkar. Söng sig inn í
hjörtu þeirra með gleði og ljúfum
tónum. Gítarinn aldrei fjarri og
söngtextarnir oftast úr eigin
smiðju.
Samleiðin var einstök upplifun
og gifturík. Hann kenndi okkur
margt í trúnni sinni á Guð almátt-
ugan og ekki síður í samskiptum
okkar hvert við annað. Ljúf-
mennskan allsráðandi og þakk-
lætið í fyrirrúmi. Yngsta dóttir
okkar tók ástfóstri við nýja afann
sinn og býr enn að kærleiksríku
uppeldi og samverustundum með
honum. Kóngurinn ávallt reiðubú-
inn til þess að spila á gítarinn sinn
á meðan litla prinsessan söng og
dansaði. Einnig skrifaði hann ófá-
ar bækurnar sem gagn var að.
Barna-biblían í miklu uppáhaldi
og eiguleg. Fór blessunarlega inn
á mörg heimili. Afrakstri hennar
að hluta til varið til Barnaspítala
Hringsins. Góður hugur ávallt í
fararbroddi þegar Auðunn tók sig
til við eitthvað.
Við munum sakna breiða faðm-
lagsins og hjartahlýjunnar sem
fylgdi honum ávallt í heimsóknum
til okkar og án nokkurs efa höfum
við lært ýmislegt til eftirbreytni á
vegferðinni okkar um landsins
drauma og lindir.
Minningin um góðmennsku og
góðan vilja mun lifa með okkur um
aldur og ævi.
Valur Ketilsson og
Hjördís Hilmarsdóttir.
Það er eins og það hafi gerst í
gær. Litla ljóshærða skottan og
afinn. Eins og vanalega eitthvað
að bralla eða ræða um guð og
menn. Bestu vinir í öllum heim-
inum. Alltaf saman en aldrei að-
gerðarlaus. Það voru ófáar stund-
irnar sem afi tók upp gítarinn. Þó
er mér eftirminnilegast þegar við
stóðum úti á túni hjá ömmu og
sungum fyrir allt fólkið í blokk-
inni. Hann var sko alveg með það
á hreinu að sú litla yrði stjarna.
Allt tekið upp á kassettu með við-
eigandi stjörnustælum og hurða-
skellum hjá stjörnunni. Söng svo
lögin sín á kvöldin þar til orka
þeirrar litlu var á þrotum. Til-
hlökkunin fyrir morgundeginum
samt aðeins farin að kitla. Viss um
að morgninum yrði eytt með afa
uppi á skrifstofu. Afi upp með lyft-
unni og litlan hljóp upp stigann.
Svo lyftuhrædd. En það var allt í
lagi. Gerðum það að morgun-
keppni. Svo tók vinnan við. Afi að
búa til bækur og litlan tók á móti
blöðunum í prentaranum. Létum
eins og við ynnum á alvöru skrif-
stofu. Samstarfsfélagar með
meiru. En svo varð líka að taka
pásur á milli til að lesa úr Biblí-
unni og eiga létt spjall við hann
Guð vin okkar. Hann átti að blessa
alla. Hvern einn og einasta úr fjöl-
skyldunni. Þá var tími til að fara í
sund. Afinn og skottan ýmist í
rennibrautinni, köfunarkeppni
eða að synda ferðir. Hún fékk að
hanga á bakinu á honum á meðan.
Ekki alveg orðin synd enda bara 5
ára. Oftar en ekki tekinn einn
Laugavegsrúntur eftir á að skoða
skrítið fólk og svo stolist á Pizza
Hut á Sprengisandi. Amma mátti
ekki vita af öllu dekrinu. Þótti
samt skrítið að hún var alltaf tilbú-
in með eftirréttinn þegar við kom-
um heim. Bláber með rjóma og
púðursykri. En svo komu líka dag-
ar þar sem litlan kom óróleg til
ömmu og afa. Sár missir heimilis-
páfagauks eða frænda, ja eða bara
einn af þeim erfiðleikum sem
hrjáði þá 5 ára skottu. Þá var
kveikt á kertum í stofunni og bæn-
irnar hennar ömmu þuldar.
Amma, afi og ég. Litla fjölskyldan.
Litla þríeykið. Talað og grátið þar
til sú litla áttaði sig á því að þetta
var ekki svo slæmt. Guð passaði
okkur öll. Ómetanlegar stundir.
Svo voru líka tímar þar sem litlan
sat heima og beið. Með söknuð í
hjarta. Amma og afi skroppin í
sólina. En afi passaði upp á litluna
sína. Vikulega eða oftar kom send-
ing. Póstkort eða spólur sem hann
hafði tekið upp. Söngur, sögur og
ævintýri, að ógleymdum bænun-
um. Stytti biðina. Afi væri alveg að
koma. Svo ótrúlega dýrmætar
minningar. Eitthvað sem mun
fylgja mér alla ævi. Þangað til við
sjáumst aftur. Tilhlökkunin jafn
mikil og áður að fá að bralla meira
saman. Óendanlega þakklát guði
fyrir að hafa sent mér þennan
besta vin. Þennan vin sem ekki
bara kynnti mig fyrir trúnni, guði
og góðmennsku heldur fékk mig
til að trúa líka á sjálfa mig.
Gráttu ekki vinur
guð mun gæta þín
þú valdir þann
sem líkna kann
konung eilífan.
Láttu aftur augun
ljós þitt logar skært
ljómi frelsis fagur
þig yfir færist værð.
(Auðunn Blöndal.)
Þín vinkona,
Íris Valsdóttir.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um Auðun Blöndal. Við
kynntumst honum fyrir meira en
þremur áratugum. Þá var Auðunn
kvæntur Ólu og starfaði sem sölu-
maður hljómtækja. Hann var
glaðvær og glæsilegur maður.
Auðunn hafði átt í glímu við Bakk-
us en leitaði hjálpar í trúnni á Jesú
Krist.
Auðunn, Óla og poodlehundur-
inn Krulli bjuggu þá í notalegu
húsi í Blesugrófinni. Á góðum
stundum greip Auðunn í gítarinn
og söng bæði eigin texta og ann-
arra. Hann var lipur gítarleikari
og góður söngvari og tókst að
hrífa fólk með sér í söngnum. Eitt
af uppáhaldslögunum hans var
Bill Gaither lagið „Because He Li-
ves“ við íslenska textann „Minn
Jesús lifir“. Flutningur Auðuns á
því lagi á fjölsóttu Kotmóti fyrir
margt löngu er enn í minnum
hafður.
Við störfuðum saman um tíma
við sölu og dreifingu kristilegra
bóka. Þar sýndi Auðunn hve ótrú-
lega mikill sölumaður hann var.
Uppáhaldsbækur hans voru Perl-
ur, flokkur litprentaðra barna-
bóka, og svo Biblían sem kom út
árið 1981. Auðunn og Óla fóru í
söluferðir um landið með bílfarma
af bókum og seldu. Hann gaf sjálf-
ur út Biblíuna í myndum, bók í
stóru broti með 230 teikningum
eftir Gustave Doré og skýringar-
textum úr Biblíunni. Einnig þýddi
hann og gaf út Alþjóðlegu barna-
sögu-Biblíuna auk fleiri barna-
bóka. Þá skrifaði hann skáldsög-
unna Ég drekk ekki í dag, sem
byggð var á sönnum atburðum.
Það var alltaf stutt í brosið hjá
Auðuni þrátt fyrir að lífið væri
ekki alltaf dans á rósum. Hin síð-
ari ár glímdi hann við sjúkdóm
sem um síðir lagði líkama hans að
velli. Við leiðarlok viljum við
þakka fyrir vinsemd Auðuns í
okkar garð og fjölskyldu okkar og
blessum minningu hans.
Guðfinna Helgadóttir
og Guðni Einarsson.
Hörpu þinnar ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(ÁK)
Elsku Auðunn minn.
Nú hefur þú kvatt þennan heim
og sagt skilið við þjáningar og
þrautir. Um huga minn streyma
mörg minningabrot um okkar
stundir saman. Það sem við
skemmtum okkur! Við spiluðum
og sungum, héldum söngvakeppn-
ir (sem þú leyfðir mér að vinna),
spiluðum og fórum í skemmtilega
leiki eins og orðaleiki og spurn-
ingaleiki. Umfram allt spjölluðum
við mikið saman, ég lítil stelpa og
þú vinur minn sem talaðir við mig
af virðingu eins og fullorðin væri.
Þótt mörg ár hafi verið á milli okk-
ar skipti það engu máli fyrir vin-
áttuna sem við áttum alltaf. Aldrei
bar skugga á okkar samband. Við
skemmtum okkur, það var alltaf
svo gaman að vera með þér. Alltaf
tókstu vel á móti mér fagnandi
með breiða brosinu þínu, barst
virðingu fyrir mér og mínum skoð-
unum. Það var mikilvægara fyrir
litla stelpu en orð mín geta lýst nú.
Ég var hjálparinn þinn, þú réð-
ir mig til vinnu til að pikka upp eft-
ir þér á ritvélina. Þú kallaðir mig
„litlu vinkonuna“ þína og þegar
árin liðu var ég tryggðartröllið
þitt eins og þú orðaðir það. Við
héldum sambandi með þeim leið-
um sem buðust, bréfaskriftum og
töluðum og sungum inn á kass-
ettur. Ég held að þú sért sá eini
sem ég hef sungið fyrir inn á seg-
ulband, ég vona að þú hafir tekið
yfir það. Þú sagðir svo oft: „Von-
andi tekurðu viljann fyrir verkið“
og söngst svo undurvel fyrir mig
Sinatra-lög og fleiri góð. Ég tók
sannarlega viljann fyrir verkið,
nota þennan frasa oft og minnist
þín. Þegar tölvupósturinn tók
völdin notuðum við þá leið til að
hafa samband og láta vita af okk-
ur. Í síðasta póstinum frá þér var
kveðjan á þessa leið: Þinn vinur
ávallt. Það var sagt með sanni.
Ég þakka þér allt. Þakka þér að
sýna mér fölskvalausa virðingu,
þakka þér öll fallegu orðin, þakka
þér góðar kveðjur um áraraðir.
Þakklæti fyrir að koma og vera við
fermingu barnanna minna, ekki
hafðir þú færri fallegri orð á þeim
stundum.
Þakka þér líka vináttu þína við
pabba heitinn, þið voruð stórvinir
og þjáningarbræður. Nú veit ég
að hann tekur á móti þér með út-
breiddan faðminn, þú mátt knúsa
hann frá mér. Nú í desemberbyrj-
un sá ég þig í hinsta sinn og það
tók mig sárt að sjá hvernig veik-
indin höfðu tekið yfirhöndina. Ég
þakka samt þá stund sem við átt-
um saman um leið og ég kveð þig
með söknuði, stóri vinur minn.
Hvíl í friði,
þín „litla vinkona“ – ávallt,
Sif Stefánsdóttir
Auðunn Blöndal
✝ Sigurður Þor-steinn Birg-
isson fæddist í
Neskaupstað 2.
júní 1954. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 26. desember
2012.
Foreldrar hans
eru: Guðríður Elísa
Jóhannsdóttir, f.
14. mars 1932 og
Birgir Sigurðsson, f. 21. októ-
ber 1929. Þau eru búsett í Nes-
kaupstað. Systkini Sigurðar
eru: Karl Jóhann, f. 1950, hann
er kvæntur Maríu Guðjóns-
dóttur. Þau eru búsett í Nes-
kaupstað, þau eiga þrjú börn.
Helena Lind, f. 1956, gift Vil-
helm Daða Kristjánssyni. Þau
eru búsett á Seyðisfirði og eiga
þrjú börn. Pétur
Hafsteinn, f. 1960,
kvæntur Sig-
urborgu Kjart-
ansdóttur. Þau eru
búsett á Selfossi og
eiga þau tvo syni.
Sigurður kvæntist
Berit Jensen 1982.
Þau eignuðust
saman þrjú börn:
Tore, f. 1983. Sam-
býliskona hans er
Inger Helene Korbi og eiga þau
einn son, Trym, f. 2008. Stein-
ar, f. 1986 og Elín, f. 1989. Sig-
urður og Berit bjuggu saman í
Noregi til ársins 1996, er þau
skildu. Eftir það bjó Sigurður
og starfaði í Fjarðabyggð.
Útför Sigurðar fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag, 3. jan-
úar 2013, kl. 14.
Við kveðjum þig, kæri bróðir.
Augun þín brosa ekki lengur
og gullna hjartað slær ei meir.
Söknuðurinn er mikill.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Hér er minn staður,
þar sem logn og sól leika dátt.
Ég hef siglt um lífsins haf
til móts við morgunsól á fiskimiði
og kvöldsól er kom ég í höfn.
Ég hef slegið mitt hinsta pútt.
Ég tók langan hring, en stutt spil.
Við mitt sólarlag
er teigurinn hljóður.
Ég horfi yfir sviðið að loknum leik.
Nú fá kylfurnar hvíld.
Sólarlag og morgunsól minna á lífið
sjálft.
Öllu er afmörkuð stund.
(Sigurður Rúnar Ragnarsson)
Kveðja.
Karl Jóhann, Helena
Lind, Pétur
Hafsteinn og fjölskyldur.
Sigurður Þ. Birgisson, vinur
minn og golffélagi, er látinn langt
um aldur fram, fimmtíu og átta
ára að aldri.
Samleið okkar Sigga Birgis,
eins og hann var ætíð kallaður
innan vinahópsins, hófst þegar
hann fluttist heim frá Noregi eftir
langa búsetu. Hann gekk þá strax
í Golfklúbb Norðfjarðar þar sem
ég sat sem formaður og hóf þar
fljótlega störf í mótanefnd og for-
gjafarnefnd. Og eftir að ég lét af
formannsstarfinu áttum við
áfram samstarf innan mótanefnd-
ar sem allt var á eina leið, frá-
bært. Og þótt ég væri inn og út úr
nefndinni eftir aðstæðum var
Siggi ætíð kletturinn sem á braut,
mætti á samráðsfundi klúbbanna,
setti upp mótin í golfkerfinu, sá
um skipulagningu þeirra, stjórn-
aði þeim, ræsti út og veitti verð-
laun. Auðvitað hafði hann gott
fólk sér við hlið en það var hann
sem flest mæddi á og allir leituðu
til þegar eitthvað bjátaði á.
Undanfarin misseri hefur
Siggi átt við vanheilsu að stríða
sem hófst með slæmri matareitr-
un, en greindist nú síðla hausts
með krabbamein í maga. Og eftir
harða baráttu lést hann á Lands-
ítalanum aðfaranótt annars dags
jóla.
Sigga verður sárt saknað í hópi
okkar GN-félaga og veit ég fyrir
víst að oft eigum við eftir að minn-
ast hans bæði í leik okkar á vell-
inum og ekki síður í félagsstarf-
inu sem hann var ætíð boðinn og
búinn að leggja lið á allan hátt.
Af samskiptum okkar Sigurðar
var auðvelt að skynja að hann átti
góða að og sem voru honum mjög
kærir, frábæra foreldra sem
hann lét sér mjög annt um og tal-
aði ávallt um af nærgætni og ást-
úð, mannvænleg þrjú börn sem
maður fann að voru of langt í
burtu en þau eru búsett í Noregi
og fyrsta afabarnið var auga-
steinninn. Systkinum sínum var
Siggi bundinn sterkum böndum
og voru þau honum afar kær. Öllu
þessu góða fólki svo og öðrum
ástvinum og vinum sendum við
Nanna okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Hjörvar O. Jensson.
Fallinn er frá góður félagi og
vinur, Sigurður Þ. Birgisson.
Eða eins og við kölluðum hann
alltaf: Siggi Birgis. Siggi er fall-
inn frá langt um aldur fram. Það
voru mikil sorgartíðindi þegar við
félagar Sigga í Golfklúbbi Norð-
fjarðar fréttum að veikindi hans
hefðu sigrað í baráttunni við lífið.
Siggi Birgis var einn af máttar-
stólpum GN, hann var í mörg ár
formaður mótanefndar og jafn-
framt sá hann um forgjafamál í
klúbbnum. Allt sem sneri að tölv-
um sá Siggi líka um. Það verður
erfitt að fylla það skarð sem hann
skilur eftir.
Siggi var góður félagi, alltaf
tilbúinn að hjálpa þar sem þörf
var á og það var alltaf fjör þar
sem hann var, mikill galsi og
hlegið hátt.
Með þessum fáu orðum langar
mig að þakka Sigga fyrir góð
kynni og eins fyrir allt það sem
hann gerði fyrir klúbbinn okkar.
Góði vinur, far þú í friði.
Ættingjum hans sendum við
félagar í GN okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Gunnar Ásgeir Karlsson,
formaður GN.
Sigurður Þorsteinn
Birgisson