Morgunblaðið - 09.01.2013, Side 27

una, vera óhræddur við að prófa
nýja hluti, koma fram við alla af
sömu virðingu og margt, margt
fleira.
Sárast þykir mér þó að amma
fái ekki að hitta fyrsta lang-
ömmubarnið sitt. Ég mun aldrei
gleyma gleðinni og fagnaðaróp-
unum þegar ég sagði henni frétt-
irnar. Eina sem ég get gert er að
halda minningu hennar á lofti og
kenna áfram þau gildi sem ég
lærði hjá henni til næstu kyn-
slóða. Gildi sem eiga alltaf við og
hafa gert okkur öll að betri
manneskjum.
Takk fyrir allt, amma mín.
Ólafur Páll Johnson.
Margar góðar minningar
koma upp í hugann þegar við
hugsum til ömmu Dúru. Amma
var alltaf vel tilhöfð, fór reglu-
lega í lagningu, með vel lakkaðar
neglur og ilmvatnslyktina hennar
þekktum við langar leiðir. Ráðin
hennar ömmu voru gulls ígildi og
hún kenndi okkur margt sem
mun nýtast okkur vel í lífinu.
Hún var falleg, hjartahlý og góð
kona sem hafði gaman af því að
gleðja aðra. Amma Dúra var
gestgjafi af guðs náð og lumaði
alltaf á einhverju góðgæti handa
okkur.
Þau voru ófá skiptin sem við
frændsystkinin fengum að gista
hjá ömmu og afa á Neshaganum.
Ömmu var mjög annt um okkur
og hafði fyrir sið að gefa okkur
eitthvað fallegt í hvert skipti sem
hún kom frá útlöndum. Hjá
ömmu átti hvert barnabarn sín
eigin náttföt, sinn eigin tann-
bursta og þar fram eftir götun-
um. Við skemmtum okkur ávallt
konunglega og fórum í ýmsa leiki
með skartgripina og veskin
hennar ömmu í stóra fataher-
berginu hennar.
Sumarbústaðurinn á Þingvöll-
um var eins og annað heimili fyr-
ir ömmu á sumrin. Hún hafði
gaman af því að hugsa um blómin
sín og dáðist að náttúrunni og líf-
ríkinu í kring, þá sérstaklega
himbrimanum sem söng svo fal-
lega. Skemmtilegast var þegar
Johnson-fjölskyldan kom saman í
heild sinni á Þingvöllum og
amma hugsaði vel um allt og alla.
Amma Dúra mun alltaf eiga
sérstakan stað í hjarta okkar
barnabarnanna og í lífi allra sem
hún snerti. Við kveðjum elsku
ömmu og vitum að nú eru fagn-
aðarfundir með henni og afa. Guð
geymi þig, amma Dúra.
Auður, Guðrún og
Guðrún María.
Kynslóðir koma,
kynslóðir fara
Þessar ljóðlínur Matthíasar
Jochumssonar komu mér í hug
þegar ég heyrði af fráfalli Dúru.
Hún var í hópi þeirra síðustu af
„kynslóð“ foreldra minna til að
falla frá. Hún var að vísu töluvert
yngri en þau en í huga mér eru
þau af sömu kynslóð þar sem hún
var gift föðurbróður mínum,
Ólafi Ó. Johnson. Þau voru glæsi-
leg hjón, svo glæsileg að eftir var
tekið og oft um rætt. Aðallega
var þó rætt um hve ljúfir og góðir
einstaklingar þau voru, traustir
vinir vina sinna.
Dúra var fremur hávaxin,
grönn, með fínlega andlitsdrætti,
hlýtt bros og einstaka glaðværð í
augunum. Hlýjan og glaðværðin
voru þó ekki aðeins í útlitinu, þau
voru í persónunni allri. Þær eru
margar minningarnar sem ég á
um þau hjón í heimsókn á æsku-
heimili mínu. Gleðin var mikil,
aldrei dauð stund. Þótt ég muni
eftir Dúru og Óla í mörgum sam-
kvæmum á æskuheimili mínu, þá
voru þau mun fleiri boðin sem ég
man eftir á heimili þeirra hjóna.
Þau voru dugleg að halda boð.
Þær eru lánsamar fjölskyldurnar
sem eiga slíkt fólk, fólk sem er
duglegt að halda í strengina í
fjölskyldunum og tengja þá sam-
an á tímamótum eða jafnvel al-
veg að tilefnislausu. Þannig kona
var Dúra, hún hafði yndi af því að
tengja unga og aldna saman.
Fyrir þann dugnað þakka ég nú
enda eigum við Bobba mjög góða
vini í fjölskyldu hennar.
Dúra og Óli frændi voru ein-
stök. Þau lögðu sig fram um að
kynnast yngri hlutanum í fjöl-
skyldunni, ekki aðeins sem börn-
um heldur einnig sem fullorðnum
einstaklingum. Þannig eigum við
hjón ógleymanlegar minningar
úr veiðiferð sem þau buðu okkur í
í Laxá í Aðaldal. Veiðin var ágæt
en það er þó ekki það sem eft-
irminnilegast er. Skemmtilegu
stundirnar við spjall á árbakkan-
um og í veiðihúsinu eru það sem
upp úr stendur. Þar var okkur
tekið sem jafningjum og þar
eignuðumst við vini sem aldrei
gleymast.
Við Bobba vottum fjölskyld-
unni allri okkar innilegustu sam-
úð. Blessuð sé minning um ynd-
islega konu.
Ólafur Haukur.
Dúru fylgja fallegar minning-
ar. Það fyrsta sem kemur upp í
hugann er hlý útgeislun og glæsi-
leiki. Dúra var falleg og hlý í
samskiptum og einstaklega barn-
góð – það sá maður ætíð þegar
barnabörnin voru nálæg. Börnin
okkar nutu einnig góðvildar
hennar og minnast með væntum-
þykju. Sjálfur minnist ég góðra
stunda í æsku og barngæsku
Dúru og er þakklátur fyrir um-
hyggju sem hún sýndi mér og
mínu fólki.
Dúra var sjarmerandi, hafði
góðar gáfur, var lagin í samskipt-
um, hlý og með ákveðnar skoð-
anir. Aldrei heyrðist hún hall-
mæla neinum. Kímnigáfa hennar
og geislandi blítt bros gat brætt
hvern sem var.
Alltaf var gott að koma að
Neshaga 8, þar sem Óli og Dúra
bjuggu lengst af. Hvort sem var
að koma í glæsilegar veislur eða
að fá matarbita þegar foreldrar
mínir voru fjarri heimahögum og
ammna naut ekki lengur við.
Bræðurnir Ólafur og Hannes,
faðir minn, voru mjög samhentir.
Dúra og Sirrý, móðir mín, voru
góðar vinkonur. Helga, systir
þeirra bræðra, syrgir mágkonu
og er nú ein eftir af stórum systk-
inahópi. Það var einstök vinátta á
milli Helgu og þeirra sem nú eru
öll horfin á braut. Margar góðar
samverustundir áttu sér stað hér
og erlendis, og símtöl á milli
landa voru ófá.
Það skapaðist snemma hefð að
fjölskyldur Ólafs og Hannesar
komu saman á jólum. Frá því um
1960 hittist hópurinn annan dag
jóla á Neshaga og svo aftur á
gamlárskvöldi úti á Nesi þar sem
áramótabrennan blasti við æsku-
heimili mínu á Valhúsahæð.
Fljótlega fundum við börnin hve
mikil tilhlökkunarefni þessi fjöl-
skylduboð voru sem byggðust á
einstakri vináttu. Enn er hefðin
við lýði og fjölskyldurnar, næstu
kynslóðir, hittust á Neshaga nú
um síðustu áramót þegar gamla
árið var kvatt og Dúru var
minnst. Við erum þakklát fyrir
þá traustu vináttu sem ræktuð
hefur verið í gegnum tíðina.
Við kveðjum kærleiksríka og
einstaka konu í dag. Guð blessi
minningu Dúru.
Agnar H. Johnson og
fjölskylda.
Tímavél veraldarinnar var
stillt á annan fasa árið 1975 þeg-
ar ég hitti Dúru fyrst, tilveran
snerist á 33 snúningum og heim-
urinn var margfalt stærri og
meira lagskiptur. Viðreisnarárin
að baki og nútíminn um það bil að
fara að tengja sig við okkur. Það
voru til blæjubílar, leistar og
kjötbúðingur, og ríkisútvarpið
hélt þjóðinni siðferðislega og
málfræðilega í skefjum. Við
mamma nýfluttar á Rauðarár-
stíginn en Hornafjörður sat í
blóðinu.
Heimilin voru ólík, Þjóðviljinn
heima, kakósúpa og saltkjöt og
baunir – túkall. Raktar ættir og
bæir. Kaffi fyrir lífstíð.
Á Neshaganum var Mogginn,
verslun og viðskipti, Ameríka,
dollarar og pund, sérrí fyrir mat-
inn, en líka hrogn og lifur og
soðning.
Okkar símanúmer var 28989,
þau voru með 11818, ólíkt en
samt eitthvað svo náskylt.
Dúra var húsmóðir á sínu
heimili, meginyfirráðasvæðið var
eldhúsið og borðstofan, og þar
var reglufesta, allt straujað og
kvöldmatur á réttum tíma. Lagt
á borðstofuborðið daginn fyrir
Þorláksmessu og jólagjafir til-
búnar löngu fyrr og ríflega það.
Ísskápurinn sneisafullur og í
búrinu snyrtilegir staflar af dós-
um og nammi. Heimilið var
gnægtabú og stóð opið fyrir fjöl-
skyldu og vini. Þarna ríkti mikil
hlýja og samkennd og gáski og
þessu öllu stýrði Dúra. Hún sneri
hjólum heimilislífsins, stórum og
smáum, með auga á hverjum
fingri.
Amma Dúra átti hondu sem
hún lét barnabörnum sínum í té á
seinni árum, hún ók sjálf teinrétt
við stýrið, dömulega og hratt og
örugglega. Þessa eiginleika virt-
ist hún ljá bílnum því aldrei kom
neitt fyrir geitur þótt þær væru
að sigla um á hondunni í öllum
veðrum. Hondan var dáldið eins
og góðhestur, skilaði sínum þegj-
andi og hljóðalaust heilum heim
en þurfti auðvitað stundum að
fara lengri og strangari leið en til
stóð.
Ingibjörg og Guðrún voru frá
fyrstu tíð afar hændar að ömmu
sinni, hún júblaði yfir hverju
góðu skrefi þeirra, lánaði þeim
gamla kjóla, skó og fylgihluti fyr-
ir ofurskutlur og sagði þeim
leyndarmál um allt milli himins
og jarðar. Hún var aðalstjarnan í
útskriftarboði Ingibjargar í vor
og þannig er gott að minnast
hennar: hvorki með víl né vol, í
sínum bleika jakka með bros á
vör og slegið hár, á svölunum
okkar í miklu sólskini að blanda
geði við veislugesti háa og lága.
Ég votta fjölskyldunni inni-
lega samúð mína og þakka Dúru
samfylgd, ástúð og tryggð frá
fyrstu tíð.
Védís Skarphéðinsdóttir.
Við hrifumst allir af henni. Og
aldrei skynjuðum við annað en
væntumþykju af hennar hálfu í
okkar garð eftir að við strákarnir
tókum að venja komur okkar á
Nesveginn (Neshagann). Þar átt-
um við erindi við Gulla, næstelsta
soninn og vin okkar. Þangað var
gott að koma og ávallt tekið vel á
móti okkur, aldrei amast við okk-
ur. Vorum við þó örugglega ekki
alltaf til fyrirmyndar. Oftast var
Dúra heima. Þannig varð hún um
árabil órjúfanlegur partur af lífi
okkar. Iðulega gaf hún sér tíma
til að spjalla og þá ræddi hún við
okkur sem jafningja. Á heimilinu
ríkti góður andi og okkur leið vel
í návist hennar. Þetta kunnum
við að meta og erum þakklátir
fyrir nú þegar við minnumst
hennar.
Dúra var falleg kona og fáguð í
framkomu. Hún var líka glaðlynd
og einstaklega hlý í viðmóti. Ekki
duldist okkur af hve mikilli ástúð
hún sinnti uppeldi barnanna. Á
seinni árum sáum við hana ekki
oft en þegar það gerðist urðu
fagnaðarfundir. Það var eins og
að hitta gamlan vin. Viðmótið
hafði ekkert breyst frá því að við
vorum fastagestir á heimili henn-
ar fyrr á árum. Aldrei skorti um-
ræðuefni en oftast barst talið að
börnum hennar og barnabörnum
eða fjölskylduhögum okkar. Það
er dýrmætt að hafa á barns- og
unglingsárum notið kynna við
slíka konu sem Dúra var.
Við vottum Gulla, Fiffa, Óla og
Helgu Guðrúnu, fjölskyldum
þeirra og öðrum ástvinum samúð
okkar.
Gunnar Þór Bjarnason,
Hilmar Oddsson, Jóhann
Haukur Sigurðsson og
Sturla Sigurjónsson.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. JANÚAR 2013
✝ Ásgeir Pálssonfæddist að
Hjálmsstöðum í
Laugardal 25. sept-
ember 1928. Hann
lést 27. desember sl.
á Hrafnistu í Kópa-
vogi.
Foreldrar Ásgeirs
voru Páll Guðmunds-
son bóndi á Hjálms-
stöðum, f. 14.2. 1872,
d. 11.9. 1958, og Rósa
Eyjólfsdóttir húsfreyja, f. 22.10.
1888, d. 10.12. 1971.
Alsystkini Ásgeirs voru: Þór-
dís, f. 27.10. 1916, d. 10.10. 2007,
Sigurður, f. 21.1. 1918, d. 19.7.
1967, Andrés, f. 7.6. 1919, d. 12.7.
1999, Hilmar, f. 8.5. 1922, d. 5.1.
2004, Guðmundur, f. 14.3. 1924,
d. 30.8. 1976, Eyjólfur, f. 5.1.
1930, d. 27.5. 1967. Hálfsystkini
lands og útskrifaðist Ásgeir það-
an vorið 1953. Það haust hóf Ás-
geir störf við Barnaskóla
Akureyrar þar sem hann kenndi
í þrjá vetur. Árið 1956 réðst Ás-
geir til Breiðagerðisskóla og
kenndi þar til ársins 1979. Eftir
það starfaði hann við Seljaskóla
sem almennur kennari fyrsta
veturinn en tók síðan við stöðu
yfirkennara árið eftir og gegndi
því starfi uns hann lét af störfum
árið 1998.
Á árum áður fékkst Ásgeir við
ýmis störf á sumrin samhliða
kennslunni, m.a. á þungavinnu-
vélum við að reisa flugskýlin á
Keflavíkurflugvelli, við heyskap
hjá bræðrum sínum Andrési og
Guðmundi og við grenjaleit. Ás-
geir gegndi formennsku í
Íþróttakennarafélagi Íslands um
tveggja ára skeið.
Útförin fer fram frá Selja-
kirkju í Reykjavík í dag, 9. jan-
úar 2013, og hefst athöfnin kl.
13.
Ásgeirs samfeðra
voru Oddný, Guð-
mundur, Hildur,
Grímur, Gróa,
Tryggvi, Erlendur
og Pálmi.
Eiginkona Ás-
geirs var Guðlaug
Jónsdóttir kennari,
f. 23.8. 1948, d. 3.2.
1999. Þau giftu sig
27.9. 1975 og eign-
uðust tvö börn, Jón
Pál, f. 29.3. 1976, og Rósu, f. 10.7.
1978. Maki Rósu er Björn Gunn-
laugsson, f. 3.2. 1969, og eiga þau
tvö börn, Guðlaugu Helgu, f.
30.4. 2008, og Pétur, f. 24.2. 2012.
Að loknu landsprófi hóf Ás-
geir nám við Íþróttakenn-
araskóla Íslands þaðan sem hann
lauk íþróttakennaraprófi. Að því
loknu lá leiðin í Kennaraskóla Ís-
„Það er ekkert með það“ að
Ásgeir Pálsson föðurbróðir minn
var allra manna skemmtilegast-
ur. Frásagnarsnilld hans og
skopskyn skemmti jafnt börnum
sem fullorðnum hvar sem hann
kom. Hann var lengi piparsveinn
og nutum við systkinabörn hans
þess ríkulega að hann hafði bæði
áhuga og tíma til að sinna okkur.
Ég dansaði við hann Rasmus í
Bala af mikilli kátínu hvenær sem
færi gafst, trúði því að hann væri
göldróttur og mér varð snemma
ljóst að hann kunni á ýmsu lag.
Hann var kennari og við fórum
saman í okkar fínasta pússi á litlu
jólin í Breiðagerðisskóla og ég
fylltist stolti yfir að vera frænka
þessa fallega og vinsæla manns.
Þegar ég seinna hóf skólagöngu
vissi hann uppá hár hvað ég var
að fást við og studdi mig og
hvatti.
Geiri átti ríkan þátt í uppvexti
mínum í blokkinni góðu sem hann
byggði ásamt föður mínum, Eyj-
ólfi bróður þeirra og frændum frá
Snorrastöðum í samvinnu við vini
og kunningja á Laugarnesvegin-
um. Þarna var samankominn
frændgarður sem deildi sorg og
gleði og samskipti tíð. Hann bjó í
kálfinum og átti jeppa sem komst
yfir holt og hæðir hvernig sem
viðraði. Ég fór ófáar ferðirnar
með honum austur að Hjálms-
stöðum sem mér þótti skemmti-
legasti staður í heimi. Þar bjó
amma með Andrési og Pálmi sem
átti marga káta krakka. Á leið-
inni spjölluðum við um alla heima
og geima. Við vorum sammála
um margt við Geiri. „Við erum
svo lík,“ sagði hann oft. Það þótti
mér gott þegar ég var krakki,
ólíklegt þegar ég stálpaðist en
skildi eftir að ég varð fullorðin.
Veit að hann átti ekki við þá spekt
og umburðarlyndi sem ég dáðist
að í fari hans.
Á vetrum fór Geiri austur á
laugardögum og suður á sunnu-
dögum. Allir velkomnir að fljóta
með. Oft voru margir með í för og
stundum komumst við í hann
krappan í blindbyljum og ófærð.
Einu sinni þurfti að skilja bílinn
eftir í Gurrýjarbrekku og halda
áfram fótgangandi. Á sumrum
dvaldi hann á Hjálmsstöðum svo
vikum skipti. Tjaldaði úti í garði,
vann bústörf og lá á grenjum.
Kom heim með gaggandi grimma
yrðlinga að sýna okkur krökkun-
um. Á kvöldin kom íþróttakenn-
arinn upp í honum og hann
kenndi okkur að kasta kringlu og
kúlu og reyna okkur í hópíþrótt-
um eða hljóp í skarðið með okkur.
Allra vinur var hann.
Sú vinátta hefur verið dýrmæt
í áranna rás. Við áttum börn á
sama reki sem nutu tilverunnar í
sælureitnum sem hann ásamt
foreldrum mínum og fleirum kom
upp í túnjaðrinum á Hjálmsstöð-
um. Hann sýndi mér eindæma al-
úð og ræktarsemi meðan ég bjó
erlendis um margra ára skeið og
glímdi við vanda og heilsuleysi.
Þegar ég komst aftur heim var
Geiri nýfluttur á elliheimili, far-
inn að kröftum en geðprýði hans
og gamansemi óbiluð og enn
röbbuðum við um alla heima og
geima. Hann kvartaði ekki, dáð-
ist að útsýninu en sagðist hafa of
mikinn tíma.
Á jóladag var mikið af honum
dregið en blikið í bláum augunum
var á sínum stað. Ég las fyrir
hann jólakort sem borist höfðu og
þó ég skildi fæst af því sem hann
sagði skildi ég að hann var glaður
og hrærður yfir þakklæti og góð-
um kveðjum sem honum voru
sendar.
Blessuð sé minningin um góð-
an frænda.
Árný Birna Hilmarsdóttir.
Ásgeir föðurbróðir okkar er
látinn. Hann fékk hægt andlát á
heimili sínu 27. desember sl.
Hann er síðastur til að kveðja
þessa jarðvist af börnum afa okk-
ar, Páls Guðmundssonar frá
Hjálmsstöðum, sem fæddur var
1873. Börn Páls á Hjálmsstöðum
voru fimmtán, faðir okkar Eyjólf-
ur var yngstur og Ásgeir sá næst-
yngsti, fæddur 1928. Um leið
markar andlát Ásgeirs ákveðin
greinaskil eða krossgötur fyrir
okkur hin sem eftir stöndum.
Gamla fólkið er orðið við sjálf,
næsta kynslóðin.
Geiri var þeirri náttúru gædd-
ur að safna myndum. Fyrir okkur
var það mikil uppgötvun að finna
hjá honum gamlar slides-myndir
sem gáfu okkur lifandi upplýsing-
ar um fyrri tíma. Nú er ástæða til
að fara í gegnum myndirnar og
koma minningum hans til skila.
Okkur er minnisstætt þegar
við brugðum fyrir okkur öxi og
hjuggum skóginn upp í Skott til
að gera veg fyrir fyrirhugaðan
bústað þar. Seinna byggðu hann
og Gulla sinn bústað og höfum við
verið nágrannar þar allar götur
síðan.
Ef við á einhverjum tímum
verðum staðnir að því að segja
ýkjusögur þá er sökin hjá Geira
því hann var sérfræðingur í þeirri
sagnalist og gerði það betur en
nokkur annar. Margar þeirra eru
ekki prenthæfar en við brosum út
í annað við upprifjunina.
Geiri átti alltaf jeppa og nutum
við góðs af því þar sem hann tók
okkur oft með í sveitina þegar
þannig stóð á. Við fórum m.a.
með honum þá leið sem var þá ný,
þ.e. frá Þingvöllum til Hjálms-
staða um Hlöðuvelli.
Ásgeir tók þátt í byggingu fjöl-
býlishússins að Laugarnesvegi
88-94 ásamt bræðrum sínum
Hilmari og Eyjólfi, og var þess
vegna í nokkurs konar sambúð
með þeim frændum sínum sem
þar bjuggu, um nokkurt skeið.
Þegar við heimsóttum Geira á
sínu nýja heimili í Kópavogi var
hann ánægður og sáttur við allt
og alla. Hann vissi hvað framund-
an var og leit björtum augum til
framtíðar.
Þar verða fagnaðarfundir.
Við vottum Jóni Páli, Rósu og
þeirra fjölskyldum okkar dýpstu
samúð.
Gaukur, Stefán, Páll.
Ásgeir Pálsson
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför
SIGURBERGS HELGA
ELENTÍNUSSONAR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks líknardeildar
Landspítalans í Kópavogi fyrir frábæra
umönnun.
Sara Jóhannsdóttir,
Guðbrandur Sigurbergsson, Þórdís Geirsdóttir,
Jóhann Sigurbergsson, Aldís Drífa Þórðardóttir,
Kristín Sigurbergsdóttir, Bóas Jónsson,
Björgvin Sigurbergsson, Heiðrún Jóhannsdóttir,
Anna Jódís Sigurbergsdóttir, Bjarki Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
JÓHANNA GÍSLADÓTTIR,
Skúlagötu 40b,
Reykjavík,
sem lést á Droplaugarstöðum þriðjudaginn
1. janúar, verður jarðsungin frá Fossvogs-
kirkju fimmtudaginn 10. janúar kl. 15.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Barnaspítalasjóð
Hringsins, símar 543 3022 og 543 3025.
Ólafur Guðjónsson,
Gísli Ólafsson, Elísabet Solveig Pétursdóttir,
Viðar Ólafsson, Birna Björnsdóttir,
Þórunn Ólafsdóttir,
Sveinn Ingi Ólafsson, Gyða Þórðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.