Morgunblaðið - 09.01.2013, Qupperneq 29

eftir Sigfús Halldórsson, og hvað
henni þótti það gaman og líka
hvað hún varð glöð þegar ég
sagði henni að ég væri byrjaður
að syngja með karlakórnum
Fóstbræðrum, það fannst henni
gaman. Þegar ég læt hugann
reika og hugsa til hennar ömmu
þá man ég hvað mér var alltaf
hrósað mikið fyrir allt sem ég
lagði fyrir mig og hún sýndi mik-
inn áhuga á því sem ég var að
gera. Hún var ofboðslega góð
söngkona og með mjög gott tón-
eyra. Einu sinni var ég að æfa
mig hérna heima og hún sat inni
hjá sér og ég sló feilnótu á fiðl-
una mína og hún kallaði „nei nei
nei, þetta var nú eitthvað vitlaust
þarna hjá þér, elskan“, þetta var
ein nóta í einhverju lagi sem ég
var að spila. Hún var svo passa-
söm með alla svona hluti.
Síðan mun ég aldrei gleyma
hversu falleg kona hún var. Ekki
bara með fallega sál, heldur líka
gullfalleg kona og hún lagði líka
mikið uppúr því að vera fín og vel
tilhöfð. Hún var alltaf svo fín og
falleg og lagði sérstaka áherslu á
hárið á sér, það varð að vera í
lagi.
Ég held að allir sem þekktu
hana geti verið sammála mér um
hvað hún var einstök og góð kona
með gífurlega góðan húmor. Hún
hallmælti aldrei neinum einasta
manni og það voru allir góðir á
einhvern hátt í hennar augum,
sama hver það var. Líka er alveg
ótrúlegt hversu jákvæð hún var
gagnvart öllum hlutum og hún
tók öllu með ró og yfirvegun.
Þeim veikindum sem hún gekk í
gegnum tók hún með fullkomnu
æðruleysi og þegar ég spurði
hana hvernig hún hefði það þá
hafði hún það alltaf alveg ágætt
og hún var dugleg að minna mig á
það að það er alltaf einhver ann-
ars staðar sem hefur það verra
en þú sjálfur og það mun ég hafa í
huga alla mína tíð.
Heiðar Smith.
Má ég segja þér, hve sælt er líf með
Jesú?
Hann er sonur Guðs, en kaus þó
harmastig.
Þótt hann ætti himins dýrð og dásemd
ríka,
vildi’ hann deyja hér á jörðu fyrir þig.
Sjáðu kærleik Guðs í Kristi Jesú,
sem er kominn til að frelsa oss,
og við krossinn hans er frið og skjól að
finna,
frelsi, líf og sæluhnoss.
(Magnús Runólfsson)
Mig langar til að minnast
Svanlaugar, eða Svönu mágkonu
minnar, með nokkrum orðum.
Þegar ég heyrði um andlát henn-
ar á aðfangadag kom þessi sálm-
ur úr söngbók KFUM og K, sem
séra Magnús Runólfsson orti,
upp í hugann.
Svana tók mikinn þátt í starfi
kristilegu félaganna, sérstaklega
með söng sínum, allt frá barn-
æsku. Guð hafði gefið henni fal-
lega rödd og sérstaklega næmt
tóneyra. Þessar náðargjafir not-
aði hún til að vitna um drottin
sinn og frelsara með söng. Hún
þráði að vera í samfélagi trúaðra
á meðan heilsan leyfði, bæði á
fundum Aðaldeildar KFUK og í
kristniboðsflokknum. Þegar hún
fékk að velja söng til að syngja á
fundum var það oftast þessi
sálmur sem varð fyrir valinu.
Laugardaginn áður en hún dó
fór ég með Guðlaugi syni mínum í
heimsókn hennar. Hún var sár-
þjáð og vissi að hverju stefndi.
Það var friður og ró yfir henni og
hún gat talað við okkur. Þegar
Guðlaugur las 23. Davíðssálm,
sem hún kunni svo vel, tók hún
undir sem og bæn hans. Ég
þakka Guði mínum og frelsara að
hafa átt þessa heilögu kveðju-
stund með henni.
Ég kynntist Svönu náið þegar
ég réði mig sem vinnukonu á
heimili foreldra hennar árið 1947.
Svana var yngst af fimm systk-
inum og mamma hennar mjög
heilsulítil. Þess vegna þurftu þau
á hjálp að halda. Svana ætlaði að
gifta sig og fara að heiman og ég
kom í hennar stað. Móðir hennar
Guðlaug andaðist í nóvember það
ár. Ég ílengdist á Þórsgötu 4 þar
sem ég giftist Gunnari eldri bróð-
ur hennar árið 1950. Eftir það var
hún ekki aðeins mágkona mín
heldur líka dýrmæt vinkona, ekki
síst eftir að við vorum bara tvær
eftir af þessari kynslóð sem hafði
alist upp á Þórsgötu 4.
Mikið og gott samband var á
milli allra systkinanna og fjöl-
skyldna okkar og systranna
Obbu, Jónu og Svönu. Börnin
okkar minnast með gleði og
þakklæti margra góðra samveru-
stunda á heimili hver annars.
Svana eignaðist góðan mann,
Heiðar Haraldsson. Þau voru í
farsælu hjónabandi í meira en 60
ár. Alltaf var mjög gott að heim-
sækja þau en Heiðar lést fyrir
tveim árum. Heiðar bað þau
systkinin oft um að taka upp söng
þeirra sem varð loks haustið
1980. Þau komu heim á Þórsgöt-
una þar sem Svana og Árni æfðu
eitthvað en fóru síðan í KFUM
húsið þar sem söngur þeirra var
tekinn upp á kassettu. Þar syngja
systkinin Árni og Svana einsöng
en einnig nokkur lög saman.
Gunnar spilaði undir. Þau voru
ekki alveg ánægð og ætluðu að
endurtaka þetta seinna en úr því
varð ekki þar sem Gunnar lést í
nóvember.
Já, það er margs að minnast
með þakklæti, ekki síst samveru
um Guðs orð. Ég bið Guð að
blessa og styrkja börn Svönu og
fjölskyldur þeirra. „Guði séu
þakkir sem gefur oss sigurinn
fyrir Drottin vorn Jesú Krists.“ 1
Kor 15,57.
Vilborg Jóhannes-
dóttir og fjölskylda.
Minning Svanlaugar Sigur-
jónsdóttur er björt og hlý. Upp í
hugann koma minningabrot sem
spanna hátt í fjóra áratugi:
Svana og Árni bróðir hennar
að syngja tvísöng. Altrödd Svönu
er hrein og styrk en jafnframt
mild og mjúk, rétt eins og per-
sóna hennar sjálfrar.
Svana á almennum mótum,
kristniboðsþingum og biblí-
unámskeiðum í Vatnaskógi. Hún
og vinkonur hennar eru á góðum
aldri, ég einn af unglingunum.
En kynslóðabilið hverfur og
Svana á stóran þátt í því með
hlýlegri framkomu og yfirlætis-
lausu fasi.
Svana heima á Háaleitisbraut,
við vitum af henni á bak við tjöld-
in. Ólöf Inga býður KSS-vinum
heim eftir fund eða samkomu.
Andrúmsloftið á heimilinu er
þægilegt og ungmennin finna sig
hjartanlega velkomin þótt þau
leggi undir sig hálft húsið. Við
hjónin vorum einmitt bæði boðin
inn á þetta heimili að kvöldi þess
dags er við sáumst fyrst.
Svana og Heiðar í messu í
Grensáskirkju. Þau sóttu kirkj-
una sína meðan heilsan leyfði.
Ljúf nærvera þeirra gaf styrk og
uppörvun. Svo komust þau ekki
lengur og Heiðar var kallaður
heim á undan. Svana fór á að-
fangadag. Jól okkar gengu í garð
með fjölskyldum og vinum en
hún var kölluð til hinnar eilífu
jólagleði sem hún vissi af og
treysti á allt frá ungum aldri.
Guð blessi minningu mætrar
konu.
Ólafur Jóhannsson.
HINSTA KVEÐJA
Elskulega mamma mín,
mjúk er alltaf höndin þín,
tárin þorna sérhvert sinn
sem þú strýkur vanga minn.
Þegar stór ég orðinn er
allt það skal ég launa þér.
(Sig. Júl. Jóhannesson.)
Takk fyrir allt, elsku
mamma.
Sigurjón og Ólöf.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. JANÚAR 2013
✝ Ásgeir Guð-bjartsson fædd-
ist í Hafnarfirði 28.
júní 1927. Hann lést
á hjartadeild Land-
spítalans 26. desem-
ber 2012.
Foreldrar hans
vor Herdís Guð-
mundsdóttir, f. 30.5.
1898, d. 8.1. 1990,
frá Skarði í Lund-
arreykjadal, og
Guðbjartur Vigfús Ólafur Ás-
geirsson, f. 23.12. 1889, d. 18.10.
1965, frá Ísafirði. Systkini Ás-
geirs eru Sveindís Ásgerður, f.
1918, d. 1937, Guðmunda, f. 1920,
d. 2010, Magnús, f. 1921, d. 1994,
Katrín, f. 1922, d. 2005, Guðný, f.
1925, d. 2010, Hallfríður, f. 1925,
d. 1926, Sólveig, f. 1929, Þór-
arinn, f. 1931, d. 1933, Jón Ás-
sept. 1952. Börn hans eru Guð-
rún Gerður, Guðmunda Rut og
Arnar, barnsmóðir Gunnhildur
Ísleifsdóttir, þau skildu. 3) Ás-
mundur, f. 11. maí 1955. Börn
hans eru Bryndís og Ásgeir,
barnsmóðir Guðný Tómatsdóttir,
þau skildu. Giftist Helgu Vil-
mundardóttur, f. 13.5. 1952, d.
19.05. 2010. Í sambúð með Hönnu
Lóu Kristinsdóttur. 4) Bára, f. 16.
febrúar 1959. Börn hennar eru
Sóley, Karen, Katrín, Heiða Rós
og Dagný Ósk. Maki Árni Gúst-
afsson. 5) Hafdís, f. 10 ágúst
1970. Barn hennar er Þórey Eva.
Maki Marinó Albertsson. Ásgeir
átti fyrir son í Danmörku, Guð-
bjart Gade. Ásgeir ólst upp í
Hafnarfirði í stórum systk-
inahópi. Hann stundaði sjó-
mennsku á yngri árum og hóf
síðan nám í matreiðslu hér heima
og í Danmörku. Hann hefur síð-
an starfað sem matreiðslumeist-
ari, lengst af með eigin rekstur,
síðast með Smurbrauðsstofuna
Björninn.
Útför hans hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
geir, f. 1934, d.
1935, og Sveinn, f.
1938. Ásgeir giftist
Guðmundu Guð-
björnsdóttur frá
Akranesi 2. sept-
ember 1950. Hún
var f. 17.3. 1931, d.
27.6. 1988. For-
eldrar Guðbjörn
Sigurðsson, f. 28.10.
1894, d. 30.7. 1955,
og Sigurlaug G.
Guðmundsdóttir, f. 24.1. 1895, d.
1.6. 1944. Þau bjuggu mestallan
sinn búskap á Arnarhrauni 35 í
Hafnarfirði. Börn þeirra eru 1)
Sigurlaug, f. 25. maí 1951. Börn
hennar eru Ásgeir Jamil, Diana,
Hilda og Sara, barnsfaðir Ali All-
ann Shwaiki, f. 29.12. 1943, d.
13.8. 1989. Í dag er maki Kristinn
G. Bjarnason. 2) Guðbjörn, f. 18.
Elsku pabbi minn.
Mikið á ég eftir að sakna þín,
þú varst svo stór hluti af mínu lífi.
Eftir að mamma dó árið 1988, þá
urðum við svo náin, þú heimsóttir
mig nánast á hverjum degi, eða
við töluðum saman í síma. Þegar
þú fluttir af Arnarhrauninu, þá
fluttir þú í litla íbúð sem við höfð-
um útbúið í kjallaranum að
Fagrabergi 6 og þar bjóst þú hjá
mér í 14 ár. Þær voru yndislegar
stundirnar sem við áttum saman í
eldhúsinu, þú varst frábær kokk-
ur og kenndir mér svo margt.
Þú varst frábær listamaður,
það lék allt í höndunum á þér,
skarst út listaverk úr tré, hval-
tönnum, plasti og gleri og ekki
má gleyma vindlahringjunum, úr
þeim gerðir þú ótrúleg listaverk.
Þegar ég geng um húsið og skoða
þessi fallegu verk sem þú gafst
mér, vekja þau upp svo fallegar
minningar um þig og þau munu
minna okkur á þig um ókomin ár.
Það var svo notalegt að vita af
þér hér niðri hjá okkur og gaman
að geta skotist niður eitt augna-
blik og spjallað eða þú upp í einn
kaffibolla. Dætrum mínum 5
fannst gott að vita af afa sínum
niðri og fóru alltaf til þín með bil-
að dót, brotnar dúkkur og alltaf
náðir þú að gera við hlutina þann-
ig að þeir litu út sem nýir.
Í nóvember 2010 fluttir þú að
Álfaskeiði 64b í litla þjónustuí-
búð. Tröppurnar hjá mér voru
margar og gátu verið erfiðar, þú
vildir flytja áður en heilsan færi
að bila, þú vildir ekki vera upp á
aðra kominn. Þú hélst þó áfram
að heimsækja mig í hádeginu,
labbaðir þegar veðrið var gott
eða þá komst á bílnum, þessar
stundir voru okkur báðum dýr-
mætar. Tveimur vikum fyrir and-
látið komst þú í síðast sinn í
heimsókn og þá keyrandi og með
þessi líka gullfallegu glös sem þú
varst nýbúinn að skera út í og
hafðir málað sum.
Aðfangadagskvöldið og gaml-
árskvöldið voru tómleg án þín í
Fagraberginu, þú hafðir verið
hjá okkur yfir 20 ár. Elsku pabbi,
ég kveð þig með miklum sökn-
uðu, en allar minningarnar um
þig mun ég varðveita í hjarta
mínu.
Bára.
Elskulegur tengdafaðir minn,
Ásgeir Guðbjartsson, er látinn.
Mig langar að minnast hans í fá-
einum orðum. Okkar kynni hóf-
ust árið 1974 þegar við Bára byrj-
uðum saman og hafa samskipti
okkar einkennst af gagnkvæmri
vináttu og virðingu.
Hans helsta áhugamál var
veiði og voru þær ófáar veiðiferð-
irnar sem hann bauð mér með
sér, í sjóveiði, Hlíðarvatn, Brúará
og að Hrauni, svo einhverjir stað-
ir séu nefndir og reyndi með mis-
jöfnum árangri að kenna mér
listina að veiða. Hann veiddi tíu
meðan ég náði í einn og alltaf
reyndi hann að hughreysta mig
og sagði „Þú ert ansi efnilegur“.
Hann var einstaklega hjálp-
legur og vil ég þakka honum sér-
staklega vel fyrir það.
Ef hann frétti að ég væri að
fara að mála, hvort sem það var
utan dyra eða innan var hann
alltaf mættur óbeðinn, hann var
mjög vandvirkur og var hjálp
hans vel þegin.
Ásgeir var ótrúlega handlag-
inn og liggja eftir hann mörg
listaverk sem hann gaf sínum
nánustu. Þegar ég varð 55 ára
gaf hann mér mynd, gerða úr
vindlahringjum, af loftskipinu
Graf Zeppelin sem heimsótti Ís-
land árið 1931 og er þessi mynd
mér mjög kær. Ég hef ekki
kynnst hlýrri og tillitssamari
manni en Geira, hans verður sárt
saknað og fjölskyldan í Fagra-
berginu mun geyma um hann
margar góðar minningar og varð-
veita í hjörtum sínum.
Árni.
Elsku afi, núna ertu farinn til
ömmu, ég veit að þú hlakkaðir
svo til að hitta hana og ég get al-
veg ímyndað mér fagnaðarlætin
sem urðu eftir langan aðskilnað.
Jólin í Fagraberginu voru ekki
söm án þín. Þú varst svo laginn
við matargerð, enda kokkur, og á
ég margar minningar um þig og
mömmu að elda saman hamborg-
arhrygginn. Ég veit að mamma á
eftir sakna þess að hafa þig til að
skera jólasteikina. Þú varst
miklu betri í því en hún mamma.
Ég var mjög heppin að hafa
fengið að kynnast þér svona vel,
enda ekki allir sem áttu afa sem
bjó á neðri hæðinni. Það var allt-
af gott að vita af þér þarna niðri.
Þú varst hluti af minni æsku og
mun ég alltaf minnast þín sem
brosandi í eldhúsinu hjá okkur
með axlaböndin þín sem voru
með fiskamyndunum.
Þú og mamma sátuð alltaf
saman í hádeginu og spjölluðuð,
mamma talaði um hlaup og þú
talaðir um veiði. Það var alltaf
gaman að hlusta á ykkur og mik-
ið hlegið. Mér fannst einmitt
skemmtilegast hvað þú hlóst
mikið að sjálfum þér, því að þá
mannkosti hafa ekki allir. Eins
og þegar þú sagðir okkur frá því
þegar þú og félagi þinn fenguð
það hlutverk að taka á móti bíl
sem var með eldisfisk sem átti að
losa út í Hvaleyrarvatn. Þið vor-
uð búnir að bíða lengi þegar þið
sáuð allt í einu bíl koma keyrandi
eftir Kaldársselsveginum, þið
bentuð honum að fylgja ykkur að
Hvaleyrarvatni þar sem þið sögð-
uð honum síðan að bakka að vatn-
inu þar sem hann gæti síðan los-
að farminn út í vatnið. Bílstjórinn
sagði þá reiður „Hvað, á ég að
sleppa hestunum ofan í vatnið?‘‘
Þarna hafði verið rangur bíll á
röngum stað.
Það voru margar sögurnar
sem þú sagðir okkur sem við gát-
um hlegið að. Þú varst líka svo
listrænn og handlaginn, ef eitt-
hvað brotnaði hjá manni þá hugs-
aði maður bara, þetta er allt í
lagi, hann Geiri afi getur lagað
þetta.
Elsku afi, nú kveð ég þig, ég
vona að þú hafir það gott þarna
uppi og fáir að kannski veiða
nokkra fiska. Þú varst besti afi í
heimi.
Heiða Rós Árnadóttir.
Ástkær bróðir minn og vinur,
Ásgeir Guðbjartsson, hélt á vit
feðra sinna þann 26. desember.
Skömmu áður en kallið kom var
hann á heimili okkar Svönu
minnar.
Þá ræddum við um handverk
af ýmsu tagi o.fl. Við bræður átt-
um alla tíð margt sameiginlegt
t.d. veiðimennsku, á meðan við
höfðum heilsu til, handverk, tón-
list og það sem snéri að list á
ýmsum sviðum. Þrátt fyrir 10 ára
aldursmun vorum við alla tíð í
nánu sambandi. Síðustu árin sem
bróðir minn lifði höfðum við
reglulegt samband og fylgdumst
með heilsu hver annars.
Það er ákaflega margt sem
flýgur gegn um hugann sem vert
væri að minnast. Ég geymi það í
huga mínum þar til við getum
tekið upp þráðinn að nýju. Svan-
hildur konan mín og ég söknum
góðs vinar og mikilhæfs alþýðu-
listmanns. Ásgeir var einstak-
lega fjölhæfur í listsköpun sinni
alla tíð. Það var sama hvort hann
vann í tré, gler, hvaltennur, plex-
igler eða úr vindlahringjum. Eft-
ir hann liggja ótal verk sem kalla
má einstök. Bróðir minn hafði
ekki áhuga á að skoða bækur,
blöð eða DVD diska, sem fjölluðu
um handverk og annað í þeim
dúr. Hann sagði við mig, Svenni
minn ég verð að skapa mín verk
eins og andinn blæs mér í brjóst
hverju sinni. Hafðu í huga kæri
bróðir að ef þú hefur tíma, þol-
inmæði og heilsu þá leysast flest
verk, trúðu mér. Þrátt fyrir að
vera margoft beðinn um að selja
listaverk þá kom það aldrei til
greina. Segðu mér hvað ætti ég
svosem að meta tímann sem fer í
hvert verk sem ég geri ánægj-
unnar vegna, kannski fimm krón-
ur? Hann hafði mikla ánægju af
að gefa vinnum og velgjörðar-
fólki þau verk sem hann vann.
Þegar bróðir minn missti
elskulegu eiginkonu sína, Guð-
mundu Guðbjörnsdóttur, árið
1988, varð það honum gríðarlega
mikið áfall, þau höfðu verið mjög
samrýmd t.d. unnu þau saman
við að gera garðinn sinn að lista-
verki sem þau fengu verðlaun
fyrir. Saman fóru þau í veiðiferð-
ir bæði til sjós og lands. Hann
sagði mér að eftir fráfall konunn-
ar hefði handverkið og veiðiskap-
ur í kyrrð náttúrunnar breytt lífi
sínu.
Hinn hæsti höfuðsmiður tekur
vel á móti góðum dreng, það er
ég sannfærður um. Mikil eftirsjá
hvílir á huga mínum, ættingjum
hans og vinum. Nú þegar hann er
horfinn til austursins eilífa, veit
ég að í faðmi drottins og horfinna
ættingja og vina líður bróður
mínum og vini vel. Eftirlifandi
börnum, öðrum ættingjum og
vinum vottum við Svana, okkar
fjölskylda og Sólveig systir hans,
innilega samúð.
Sveinn.
Mig langar að kveðja með
nokkrum orðum hann „Geira“
eins og hann var oftast kallaður.
Ég kynntist honum 1965 þegar
við Bára byrjuðum í tímakennslu
eins og fyrsti bekkur hét þá.
Næstu 10 árin var Arnarhraun
35 mitt annað heimili. Ég var allt-
af velkomin á heimili þeirra
Mundu og Geira. Oftar en ekki
gisti ég þar og einnig borðaði ég
oft þar, mér fannst maturinn hjá
Geira svo góður, stundum sat ég
við matarborðið en Bára uppi í
herbergi.
Garðurinn hjá þeim á Arnar-
hrauninu var hreint listaverk,
mjög stór með alls konar krókum
og kimum sem gaman var að
leika sér í. Þá var gróðurhús í
garðinum sem við notuðum við
leik og var þar ýmislegt brallað.
Ég man eftir ferðum upp að
Hlíðarvatni með hjólhýsið að
veiða, og einnig á bátnum í vöfflu-
kaffi upp á Akranes. Ég man
hvað mér fannst gaman að vera
fyrir innan afgreiðsluborðið á
veitingastað sem Geiri átti á
Lækjargötunni í Rvík. Þá vann
ég einnig um tíma með skólanum
hjá honum á Smurbrauðstofunni
Birninum.
Eftir að Geiri flutti í Fagra-
bergið til Báru og Árna fór mað-
ur aftur að hitta hann yfir kaffi-
bolla og spjalli. Hann var bæði
frábær kokkur og listamaður.
Veislurnar hjá honum voru
hreint listaverk. Einnig er fjöl-
skyldan hans svo heppin að eiga
fjöldann af listaverkum eftir
hann, má þar nefna glös sem
hann skar myndir í, málverk, frá-
bærar myndir úr vindlamerkjum,
tréútskurð og fleira. Hann var
hógvær um verk sín og tregur til
að sýna verk sín almenningi og
ekki vildi hann selja þau. Ég var
svo heppinn að geta talið hann á
að gefa mér mynd í brúðargjöf
1992.
Elsku Bára, Árni, Silla og aðr-
ir fjölskyldumeðlimir, söknuður
ykkar er mikill og megi góðar
minningar hjálpa ykkur gegnum
þennan tíma.
Sigrún.
Látinn er Ásgeir Guðbjartsson
85 ára að aldri. Mig langar að
minnast hans með nokkrum orð-
um. Ásgeir var einstakt ljúf-
menni og höfðingi heim að sækja.
Hann var glöggur veiðimaður
sem ég lærði mikið af, góður
sögumaður og listamaður af Guðs
náð. Því bera vitni myndir sem
hann málaði, listaverk búin til úr
vindlamiðum og glerlistaverk.
Við fórum mikið saman í veiði-
ferðir, oftast í Hlíðarvatn í Sel-
vogi, Hólsá og víðar. Hann var
góður veiðifélagi og greiðvikinn
með eindæmum. Síðastliðin ár
komst hann ekki í veiði sjálfur en
hafði gaman af því að fá fréttir og
heyra sögur um afla eða aflaleysi.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann
allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Ég sendi fjölskyldu Ásgeirs
samúðarkveðjur og kveð með
söknuði kæran vin.
Ásgeir Þorsteinsson.
Ásgeir
Guðbjartsson