Morgunblaðið - 22.02.2013, Qupperneq 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 2013
✝ Smári Ragn-arsson múr-
arameistari, var
fæddur 29. sept-
ember 1960 og ólst
upp í Kópavogi.
Hann lést á krabba-
meinsdeild LSH 13.
febrúar síðastlið-
inn.
Foreldrar hans
eru Kristín Hrefna
Kristjánsdóttir
sjúkraliði, f. 27.12. 1932, og
Ragnar Hilmar Þorsteinsson
múrari, f. 24.2. 1934. Systkini
Smára eru Guðlaug, f. 1957,
gift Birgi Bjarnasyni, f. 1945,
Kristján Hjálmar, f. 1959, sam-
Margrét Stefánsdóttir, f. 1958.
Smári lauk gagnfræðaprófi frá
Víghólaskóla í Kópavogi árið
1977. Hann hóf nám í bifreiða-
smíði og lauk sveinsprófi 1982.
Síðar sama ár hóf hann nám í
múraraiðn hjá föður sínum og
lauk sveinsprófi í greininni
1986 og meistaraprófi 1995.
Allar götur eftir að hann lauk
sveinsprófi í múraraiðn hefur
hann starfað við greinina.
Smári stofnaði eigið fyrirtæki,
SR múr ehf., árið 2002 og eftir
hann liggur fallegt handverk
sem unnið var af mikilli fag-
mennsku. Fyrirtæki sitt rak
hann þar til hann veiktist.
Smári bjó sér fallegt heimili í
Breiðuvík 13, Reykjavík.
Útför Smára verður gerð frá
Kópavogskirku í dag, föstudag-
inn 22. febrúar 2013, kl. 15.
býliskona, Krist-
jana Una Gunn-
arsdóttir, f. 1966
og Sigríður, f.
1965, gift Trausta
Gylfasyni, f. 1964.
Börn Smára eru Ív-
ar Örn, f. 5. sept-
ember 1988, bíl-
stjóri hjá Hringrás
hf. Móðir hans er
Erla Hrönn Helga-
dóttir, f. 1957.
Stefanía fædd 8. febrúar 1991,
nemi í þroskaþjálfafræðum við
Háskóla Íslands og Ragnar,
fæddur 8. febrúar 1991, nemi í
diplómanámi við Háskóla Ís-
lands. Móðir þeirra er Sigrún
Mér finnst mjög óraunverulegt
að skrifa minningargrein um
pabba minn sem kvaddi alltof
snemma. Mér finnst óraunveru-
legt að ég geti ekki hringt í pabba
hvenær sem er. Það að geta ekki
keyrt í Grafarvoginn og fengið
sögu af helginni, að hann og
Raggi hafi kíkt í bíó og horft svo á
Arsenal keppa. Við systkinin vor-
um vön því að koma í mat til
pabba annan sunnudag í mánuði
og það var alltaf það sama í mat-
inn, pítsa. Pabbi var margt en
kokkur var hann ekki. Við áttum
svo góðar samræður oft enda var
pabbi mjög mikill spjallari og
hafði áhuga á ýmsu. Hann þreytt-
ist heldur aldrei á að heyra mig
tala um skólann. Þó þreyttist ég á
að heyra um Arsenal. Fimmaura-
brandarar voru líka algengir, þeir
urðu fyndnir bara út af því að
hann hló. Pabbi kenndi mér
margt í lífinu sem ég mun búa að
og vonandi bera áfram ef ég eign-
ast börn.
Þær stundir sem ég var með
pabba eftir að hann veiktist gefa
manni mikið núna. Pabbi var al-
gjör nagli og kvartaði aldrei þó að
hann fyndi mikinn sársauka,
svaraði alltaf að hann „hefði það
fínt“. Ég stend mig að því núna
eftir andlátið að segja við fólk það
sama. Inni í mér glotti ég samt
alltaf smá vegna þess að sjaldan
var sagt að ég líktist pabba mín-
um en það að setja upp þennan
varnarhátt er þá kannski eitthvað
sem við eigum sameiginlegt.
Pabbi hefur alla tíð verið mikill
stuðningsmaður minn, hann lagði
ríka áherslu á að ég kláraði
menntaskóla og var mjög stoltur
þegar við Ragnar gerðum það.
Hann hvatti mig þegar ég tók þá
ákvörðun að fara í heimsreisu og
hann ætlaði að rifna úr stolti þeg-
ar ég byrjaði í háskóla. Ég veit að
það búa ekki allir yfir þessum
stuðningi og verð ég honum æv-
inlega þakklát.
Ég kemst ekki yfir það hversu
lífið getur verið ósanngjarnt en
við pabbi vorum sammála um það
að það besta sem að Guð hafi
skapað væri nýr dagur.
Pabbi, ég elska þig og sakna
þín meira en þig grunar.
Stefanía Smáradóttir.
Í dag kveðjum við elskulegan
bróður hinstu kveðju. Smári ólst
upp á Kársnesinu, þar sem hópur
barna á sama reki bjó í hverju
húsi. Í miðjum hópi barnanna var
Smári, hnellinn og hnyttinn dökk-
hærður drengur með ógleyman-
lega falleg brún augu. Augu sem
lýstu einlægni og heiðarleika,
gildi sem fylgdu honum alla lífs-
leiðina.
Kársnesið var paradís fyrir
dreng eins og Smára. Fyrir neðan
götu var ósnortinn móinn, fjaran,
siglingaklúbburinn og frægur
knattspyrnuvöllur, „skakki Wem-
bley“, sem lá í 30 gráðu halla en
mörkin lárétt. Aðstæður á Kárs-
nesinu mótuðu leiki barnanna.
Vinnusemi Smára kom snemma í
ljós. Tólf ára gamall réð hann sig í
sitt fyrsta starf sem fólst í að slá
og hirða túnblettinn við hús Bar-
böru Árnason listakonu. Fallin
spýta, brennó, dúfnarækt og allt
þar á milli var alheimurinn. Að
rölta yfir kirkjuholtið á KFUM-
fundi, safna stimplum í skírteini
gaf ungum mönnum aukna trú og
kjark. Í holtinu voru einu ógnanir
þess tíma, hrekkjusvín, dúfna-
þjófar og austurbæingar, en það
kom ekki að sök því spennandi
framhaldssaga var nægjanlegt
aðdráttarafl á fundinn.
Smári var orðheppinn og
ófeiminn drengur og var okkur
systkinum ómetanlegur þar sem
hann þorði að spyrja um menn og
málefni, var eftirtektarsamur og
kom með ógleymanlegar athuga-
semdir og tilsvör sem enn í dag
eru fjölskyldunni notalegar minn-
ingar. Á þessum árum voru
íþróttastórveldin tvö, Arsenal og
Breiðablik, og var þá lagður
grunnur að ævilöngum stuðningi
við Arsenal.
Á unglingsárum hafði Smári
mikinn áhuga á bílum. Margir
minnisstæðir bílar eru frá þess-
um árum sem Smári gerði upp og
breytti. Ógleymanlegar breyting-
ar á Dodge Dart og VW-bjöllu
munu seint gleymast. Vand-
virkni, ósérhlífni og sanngirni
einkenndu Smára í starfi og skil-
aði hann ætíð góðu verki. Góður
orðstír skilaði Smára mörgum
tryggum viðskiptavinum. Hjálp-
semi og greiðvikni í garð okkar
systkina fáum við fullseint þakk-
að.
Smári var stoltur af börnunum
sínum, Ívari Erni, Stefaníu og
Ragnari. Hann gaf þeim alla þá
hlýju og traust sem góðum föður
sæmir, missir þeirra er því mikill.
Skapandi umhverfi, virðing og
umburðarlyndi þar sem hver ein-
staklingur fær að njóta sín voru
aðstæður sem voru honum að
skapi. Áhugamál Smára voru tón-
list, íþróttir og ferðalög og í seinni
tíð beindist áhugi hans að dansi.
Ferðalög voru Smára hugleikin.
Hann átti góðan tjaldvagn sem
skapaði fjölskyldunni góð tæki-
færi til ferðalaga og samveru-
stunda. Hann sótti tónleika inn-
anlands sem utan og miðlaði
fréttum af athyglisverðum lista-
mönnum. Smári var mikill stuðn-
ingsmaður Arsenal og fór tvíveg-
is til Englands til að sjá liðið spila.
Hann vissi hreinlega allt um inn-
viði og leikmenn The Gunners.
Veikindi Smára voru fjölskyld-
unni reiðarslag. Barátta hans var
stutt og átakanleg en hann átti þá
einu ósk að þau myndu leiða til
einhvers góðs. Því trúum við og
kveðjum með miklum söknuði
frábæran bróður, heillandi og
gefandi manneskju. Hans verður
sárt saknað af þeim sem voru svo
lánsamir að eiga með honum sam-
leið.
Guðlaug, Kristján Hjálmar
og Sigríður.
Smári mágur minn hafði góða
nærveru enda ljúfur og góður
maður. Kynni okkar hófust
haustið 1988 þegar við systir hans
rugluðum saman reytum. Mér
var afar vel tekið af allri fjölskyld-
unni – ekki síst Smára. Hann var
þó ekki sá sem hafði sig mest í
frammi heldur hélt sig til hlés en
vegna ljúfmennsku hans var auð-
velt að mynda góð tengsl við
hann.
Smári var þó ekki skoðanalaus
maður, langt frá því. Hann hafði
sterkar skoðanir t.d. á stjórnmál-
um; var utarlega á vinstri kant-
inum. Þá var hann mikill fagmað-
ur og ranghvolfdi gjarnan
augunum, eins og honum einum
var lagið, ef hann sá léleg vinnu-
brögð á því sem við kom múr-
verki. Hann var fagmaður fram í
fingurgóma. Ég held að allir í fjöl-
skyldunni hafi leitað aðstoðar
hans við múrverk og öllum sinnti
hann með ljúfu geði.
Smári hafði gott samband við
börnin sín. Við fjölskyldan á
Akranesi ferðuðumst mikið með
þeim og oftar en ekki var stefnan
tekin vestur að Hvallátrum við
Látrabjarg en þar á stórfjöl-
skyldan hlut í sumarhúsi. Það
stendur á jörð forfeðra Smára,
Heimabæ. Nóg var um að vera,
gönguferðir um bjargið, norður á
nes að Steinku og spilað á kvöld-
in. Samveran þar var ómetanleg.
Eftir að veikindi Smára voru
greind gerðust hlutirnir hratt.
Snemma var ljóst hvert stefndi
en það var stórkostlegt að verða
vitni að því hvernig fjölskylda og
vinir spunnu öryggisnet til að
Smári gæti verið heima eins lengi
og mögulegt var. Hlutur Látra-
kvenna var aðdáunarverður,
móðir, dóttir og systur unnu frá-
bært starf við hjúkrun heimafyrir
og eftir síðustu innlögn á spítal-
ann komu fleiri að málum; faðir,
synir og bróðir. Einnig ber að
þakka vinkonum Smára sem
lögðu sitt af mörkum. Vakað var
yfir honum dag og nótt þar til yfir
lauk. Á þessum tíma nefndi hann
oft hversu frábæra fjölskyldu
hann ætti og ég veit að þakklæti
hans kom frá hans innstu hjart-
ans rótum.
Smári er horfinn af vettvangi
en við sem eftir stöndum eigum
góðar minningar um ljúfan mann.
Við eigum öll okkar uppáhalds-
minningar um Smára. Hjá mér
stendur tvennt upp úr, pílagríms-
ferð á Arsenal-leik sem við fórum
ásamt Hrafni syni mínum og fleiri
vinum. Þeir tveir harðir Gunners-
menn og upplifðu sanna breska
fótboltastemningu. Hin myndin
sem kemur upp í hugann er
vinnuferð vestur að Látrum um
helgi fyrir nokkrum árum. Við
tveir fengum það verkefni að
sækja grjótflögur upp í Látra-
hálsinn og leggja í gólfið í gömlu
fjárhúsunum en til stóð að halda
ættarmót. Í tvo daga sóttum við
flögur sem voru sumar mjög
þungar og lögðum í fjárhúsgólfið.
Við vorum nærri örmagna eftir
látlaust puð og streð alla helgina.
Þegar lagt var af stað heim sat
Smári við hlið Sigga Valtýs,
frænda síns frammi í, ég aftur í.
Þegar ekið var úr hlaði leit Smári
snöggt aftur til mín, augu okkar
mættust, orð voru óþörf, við vor-
um ánægðir, höfðum lagt okkar
af mörkum til að ættarmótið gæti
tekist vel.
Ég þakka þér samfylgdina í
þessi rúmlega tuttugu ár, Smári.
Öllum sem syrgja Smára votta ég
mína dýpstu samúð.
Trausti Gylfason.
Samhljómur, snerting, þöglar
stundir, djúpar samræður, flækj-
ur, óvissa, togstreita, djúpar til-
finningar og hellingur af ást.
Nokkurn veginn svona er stutta
útgáfan af næstum tíu ára sögu
og sambandi okkar Smára Ragn-
arssonar.
Fyrir hartnær tíu árum hitti ég
Smára fyrst. Hann bjó á þriðju
hæðinni í Hverafold 25 og ég á
þeirri fyrstu. Frá fyrstu stundu
mynduðust sérstök tengsl á milli
okkar, tengsl sem okkur tókst
aldrei að slíta, sama hversu mikið
við lögðum á okkur til þess. Ein-
hver órjúfanlegur strengur sem
slitnaði aldrei, sama hvað. Minn-
ingar um fjöldamargar fallegar
og góðar stundir með Smára
varðveiti ég í hjarta mínu. Stund-
irnar þegar við breiddum út
vængina og flugum samhliða í átt
að gleði og hamingju. Fyrir
nokkrum vikum fórum við saman
yfir, og lásum allt innihald „gula
minningakassans“. Við skoðuðum
myndir, leyfðum okkur að gleðj-
ast og syrgja í senn. Bókina
Reykjavíkurnætur mun ég halda
áfram að lesa upphátt og ímynda
mér að Smári sitji við eldhúsborð-
ið og hlusti. Elsku Smára hitti ég í
hinsta sinn laugardagskvöldið 2.
febrúar á deild 11E. Þetta var
dýrmæt stund þar sem kyrrðin
var einstök, kærleikurinn alger
og fyrirgefningin fullkomin. Allt
þetta og meira til flæddi
áreynslulaust á milli okkar. Nú
loka ég lífsbókinni okkar Smára,
lýt höfði og þakka í einlægni.
Sérhver draumur lifir aðeins eina nótt
sérhver alda rís en hnígur jafnan skjótt
hverju orði fylgir þögn – og þögnin
hverfur alltof fljótt.
En þó að augnablikið aldrei fylli stund
skaltu eiga við það mikilvægan fund
því að tár sem þerrað burt
aldrei nær að græða grund.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
Þú veist að tímans köldu fjötra enginn
flýr
enginn frá hans löngu glímu aftur snýr.
Því skaltu fanga þessa stund
því fegurðin í henni býr.
(Bragi Valdimar Skúlason.)
Ívari Erni, Ragnari og Stefaníu
Smárabörnum, foreldrum, systk-
inum og öðrum ástvinum Smára
Ragnarssonar sendi ég mínar
fegurstu samúðarkveðjur. Krist-
rún biður fyrir sérstaka samúðar-
kveðju til Ívars, Ragga og Stef-
aníu.
Maggý Hrönn Hermannsdóttir.
Smári Ragnarsson
✝ Margrét fædd-ist á Kotungs-
stöðum í Fnjóskadal
2. mars 1916. Hún
lést 12. febrúar síð-
astliðinn á dval-
arheimilinu Hlíð.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurbjörg
Sigurðardóttir, f.
14.12. 1874, d. 26.5.
1958, og Jón Krist-
jánsson, f. 17.12.
1877, d. 3.9. 1963. Systir, sam-
feðra, var Jóhanna Þóra, f. 12.2.
1900, d. 26.9. 2006. Dóttir Mar-
grétar og Vilhjálms Sigurðs-
sonar, f. 10.8. 1911, d. 16.6. 1961,
er Erla, f. 28. jan. 1951. Eig-
Fimm ára gömul flutti Margrét
ásamt móður sinni til Sigríðar
móðursystur sinnar og manns
hennar Friðþjófs Guðlaugssonar.
Þau hjón eignuðust tvo syni þá
Guðlaug, sem er látinn, og Sig-
urð. Fjölskyldan bjó lengst af á
Bakka í Fnjóskadal en flutti til
Akureyrar þegar Margrét var
um tvítugt. Í bænum settist fjöl-
skyldan að í Hlíðargötu 6. Eftir
að fósturfaðir hennar lést árið
1981 bjó hún þar ein. Síðustu
nítján árin bjó Margrét í Lindas-
íðu 2 eða þar til hún fór á dval-
arheimili 1. febrúar síðastliðinn.
Ung að árum lærði Margrét fata-
saum hjá klæðskera en lengst af
starfaði hún við sauma og verk-
stjórn í skógerð Iðunnar.
Útför hennar fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju, í dag, föstudaginn
22. febrúar 2013, kl. 13.30.
inmaður hennar er
Jón M. Þengilsson,
f. 20.7. 1948. Börn
þeirra eru: 1) Mar-
grét, f. 12.10. 1974.
Börn hennar og
fyrrverandi sam-
býlismanns Guð-
mundar Jörunds-
sonar, f. 22.7. 1975,
eru: Guðmundur
Aron, f. 6.5. 2001,
og Vigdís Erla, f.
26.7. 2005. 2) Þóra Sigurbjörg, f.
22. 9. 1978. 3) Vilhjálmur Þengill,
f. 26.7. 1983, unnusta hans er
Nanna Þórey Bjartmarsdóttir, f.
3.2.1988 4) Jón Arnar, f. 10.7.
1990.
Í dag kveðjum við Margréti
Jónsdóttur, eða Möggu frænku
eins og hún var alltaf kölluð á
okkar æskuheimili. Okkur
systrum þótti ákaflega vænt um
frænku okkar og um hana eig-
um við einungis góðar minning-
ar. Hún gaf ætíð mikið af sér og
maður kom betri manneskja af
hennar fundi.
Faðir okkar og Magga voru
systrabörn sem ólust upp sam-
an þar sem Magga og móðir
hennar bjuggu á heimili afa og
ömmu á Bakka í Fnjóskadal og
síðar á Hlíðargötu 6 á Akureyri.
Þau ólust því upp saman sem
systkini, pabbi, bróðir hans
Guðlaugur, sem ávallt var kall-
aður Laugi, og Magga. Það var
afar kært á milli systkinanna
enda áttu þau margt sameigin-
legt og voru að mörgu leyti lík.
Góðmennska, gáfur, dugnaður,
heiðarleiki og lítillæti eru eig-
inleikar sem koma upp í hugann
þegar við minnumst þeirra
systkina Möggu og Lauga.
Við kynntumst aldrei ömmu
okkar Sigríði né systur hennar
Sigurbjörgu því þær voru báðar
látnar áður en við fæddumst.
Eftir að þær systur dóu og
pabbi og Laugi fluttu suður
héldu afi og Magga áfram heim-
ili saman á Hlíðargötunni ásamt
einkadóttur Möggu, Erlu. Þang-
að var ákaflega gott að koma og
fór fjölskyldan norður á hverju
sumri með Lauga frænda. Í
minningunni er alltaf gott veð-
ur, sól og hiti, á þessum ferðum
okkar. Við systurnar hlökkuð-
um alltaf til ferðanna norður og
ekki síst til samverunnar við
Möggu frænku. Okkur leið allt-
af vel á Hlíðargötunni.
Eftir að við systur fullorðn-
uðumst reyndum við að viðhalda
þessum sið og fara eins oft norð-
ur og við mögulega gátum og
var það ekki síst til þess að
heimsækja frænku. Börnin okk-
ar kynntust henni í þessum
ferðum og áður en hún flutti úr
Hlíðargötunni fengum við alltaf
að gista þar. Þá var spilað og
spjallað, Magga sagði okkur frá
horfnum ættingjum og uppvexti
þeirra systkina á Bakka. Hún
hafði góða frásagnargáfu og
gamansemin var aldrei langt
undan. Smurða brauðið hennar
bragðaðist líka alltaf best.
Magga naut þess að ferðast
og hún, afi og Laugi ferðuðust
um landið á hverju sumri ásamt
vinafólki. Á gamals aldri skellti
hún sér svo í Evrópuferð með
dótturdóttur sinni og alnöfnu og
hafði mjög gaman af.
Magga frænka átti ekki kost
á mikilli skólagöngu og hafði
það oft á orði að hún hefði viljað
ganga menntaveginn. Hún var
klár kona og fróð og fylgdist
mjög vel með. Þegar ein okkar
flutti til Kína, fyrir nokkrum ár-
um, kom í ljós að hún vissi heil-
mikið um Kína og Kínverja. Það
var alltaf gaman að spjalla við
Möggu og aldrei var komið að
tómum kofunum. Hún sagði sín-
ar skoðanir umbúðalaust á sinni
kjarnyrtu og tæru íslensku.
Það er með miklum söknuði
sem við kveðjum Möggu frænku
en um leið erum við innilega
þakklátar fyrir að hafa átt hana
að. Við vottum Erlu og Jóni,
börnum þeirra fjórum og fjöl-
skyldum þeirra samúð okkar.
Guð blessi minningu Mar-
grétar Jónsdóttur.
Sigríður, Ólöf og Sigurbjörg
Sigurðardætur.
Gengin er góð kona. Við syst-
urnar úr Hlíðargötu 6 áttum því
láni að fagna að á neðri hæðinni
bjó yndisleg fjölskylda. Margrét
Jónsdóttir, eða Nafna, eins og
við kölluðum hana ávallt var ein
af þeim.
Á þessum árum voru sam-
skipti milli fjölskyldnanna afar
góð, t.d. þegar Nafna og Fiddi,
sem unnu í Sambandsverk-
smiðjunum, komu heim úr vinnu
á daginn, þá var hellt upp á
könnuna á efri hæðinni og málin
rædd. Landsmálunum voru
gerð góð skil og stefnumál
Framsóknarflokksins rædd í
þaula. Launajafnrétti kynjanna
var þeim öllum hugleikið og er
enn í brennidepli í þjóðfélaginu í
dag.
Á hátíðum, svo sem á jólum
og afmælum, fögnuðu allir og
glöddust saman og við systurn-
ar erum afar þakklátar fyrir all-
ar þessar skemmtilegu minn-
ingar sem við eigum.
Nafna var sannur Íslending-
ur, fróðleiksfús og sagnabrunn-
ur um allt sem við kom íslenskri
náttúru og sagnahefð. Sum-
arfríin voru hennar helsta
skemmtun en hún hafði mikla
ánægju af því að skipuleggja,
svo sem ferðalög um landið með
fjölskyldu og vinum. Hún var
orðlögð fyrir vandvirkni og
vinnusemi sem nýttist henni vel
í starfi og leik.
Erla, dóttir hennar, og henn-
ar fjölskylda voru henni allt.
Hún var þeirra stoð og stytta og
tók virkan þátt í fjölskyldulíf-
inu. Hafa þau reynst henni afar
vel á ævikvöldi.
Fjölskyldan á sumarbústað í
Fnjóskadal, sem var hennar
heimasveit, og undi hún hag sín-
um vel þar við ræktun og
umönnun alls gróðurs.
Nafna var skarpgreind kona,
kunni mjög vel að koma fyrir sig
orði og hafði ríka kímnigáfu.
Ævikvöldi sínu eyddi hún við
lestur góðra bóka, sem nærði
hennar sjálf.
Við kveðjum hana með ljóði
Davíðs Stefánssonar, sem var
„Skáldið“ í hennar huga.
Lengi heilluðu hugann
heiðríkir dagar, alstirnd kvöld,
líf þeirra, ljóð og sögur,
sem lifðu á horfinni öld.
Kynslóðir koma og fara,
köllun þeirra er mikil og glæst.
Bak við móðuna miklu
rís mannlegur andi hæst.
Vor jörð hefur átt og alið
ættir, sem klifu fell og tind.
Því vísa þær öðrum veginn
að viskunnar dýpstu lind.
Enn getur nútíð notið
náðar og fræðslu hjá liðinni öld.
Drauminn um vorið vekja
vetrarins stjörnukvöld.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Minning um mæta konu lifir.
Ástvinum hennar sendum við
innilegustu samúðarkveðju.
Margrét, Guðrún
og Steinunn
Guðmundsdætur.
Margrét Jónsdóttir